Εικονικοί έρωτες .

ΔΕΝ με Ενδιαφέρει....

Δεν με ενδιαφέρει τι κάνεις για να ζήσεις,

θ έ λ ω να μάθω...

Τι Πράγμα στη Ζωή σε κάνει ν'ανασαίνεις,

και αν έχεις την δύναμη να ρισκάρεις

για να βρείς της καρδιάς τα ό ν ε ι ρ α.

Δεν με ενδιαφέρει πόσο χρονών είσαι.

θέλω να ξέρω

αν ακόμα μπορείς να πάρεις το ρίσκο

και να φανείς αφελής για την Α γ ά π η,

για το Ό ν ε ι ρ ο και για την περιπέτεια

του να είσαι ακόμα... ζ ω ν τ α ν ό ς.

Δεν θέλω να μάθω

ποιοί πλανήτες απειλούν την Σελήνη σου.

Θέλω να μάθω

αν ά γ γ ι ξ ε ς το κέντρο του π ό ν ο υ

κι αν έμεινες ακόμα α ν ο ι χ τ ό ς

μετά απ'τις απιστίες της Ζωής

ή αν έκλεισες ερμητικά την καρδιά σου

από φόβο μήπως ξαναπληγωθείς.

Θέλω να μάθω

αν καταφέρνεις να μ έ ν ε ι ς με τον πόνο

τον δικό μου και τον δικό σου.

Αν μπορείς να χορέψεις ανέμελα

και ν'αφήνεις την έκσταση να φτάσει

μέχρι την άκρη των δακτύλων

χωρίς ν'αντιδράσεις με σύνεση

ή να γίνεις ξαφνικά ρεαλιστής

ή να θυμηθείς τα ανθρώπινα όρια.

Δεν θέλω να μάθω

αν είναι αληθινή η ιστορία που μου διηγείσαι.

Θέλω να μάθω

αν είσαι ικανός να απογοητεύσεις τους άλλους

παραμένοντας μέσα σου α υ θ ε ντ ι κ ό ς.

Κι αν μπορείς ν'αντέξεις

την κατηγορία μιας απιστίας

χωρίς ν'α π α ρ ν η θ ε ί ς την ψυχή σου.

Θέλω να μάθω

αν είσαι π ι σ τ ό ς και άρα έ μ π ι σ τ ο ς.

Θέλω να μάθω

αν ξέρεις να β λ έ π ε ι ς την Ομορφιά,

ακόμα κι αν δεν είναι πάντα όμορφη,

αν είσαι ικανός να περνάς τη ζωή σου,

συντροφιά μόνο με τον ε α υ τ ό σου.

Θέλω να ξέρω

αν μπορείς να ζήσεις με το σπάσιμο

το δικό σου ή το δικό μου.

Δεν με ενδιαφέρει να μάθω που ζείς.

ή πόσα χρήματα έχεις,

με ενδιαφέρει αν μπορείς να ξ υ π ν ή σ ε ι ς

μετά από μια νύχτα πόνου

θλιμμένος και κομμένος στα δύο,

και να κάνεις το χ ρ έ ο ς σου για τα Π α ι δ ι ά .

Δεν με ενδιαφέρει

Ποιος είσαι και πώς έφτασες μέχρι εδώ.

θέλω να μάθω αν καταφέρνεις

να μ ε ί ν ε ι ς μες την φ ω τι ά μαζί μου

και να μην το σκάσεις.

Δεν θέλω να μάθω

τι σπούδασες με ποιόν ή πού.

Θέλω να μάθω

Τι σε κρατάει μ έ σ α σου όταν όλα σε παρατάνε.

Θέλω να μάθω

αν μπορείς να μένεις μόνος με τον ε α υ τ ό σου

κι αν π ρ ά γ μ α τ ι σ'αρέσει η π α ρ έ α

που έχεις στις άδειες σου στιγμές.

**********************************

Kείμενο γραμμένο από μια Ινδιάνα

της Tribu των Oriah από το 1890.

Μεταφρ. Lunapiena

                                                                   

Οι μετρημένες λίγες λέξεις του πρωινού.

Αυτή η πρώτη γουλιά του καφέ μες το χάραμα.
Που είναι ίδια απ τα μαθητικά μου χρόνια.
Ακουμπάει τον ουρανίσκο και τη γλώσσα ,μένει εκεί για λίγα δευτερόλεπτα , κατεβαίνει στο λαιμό αργά αργά ενώ οι πρώτες σκέψεις της ημέρας αρχίζουν να κάθονται μαλακά στο μυαλό.
Γεννιέται μια καινούργια μέρα.
Η πρώτη αίσθηση του κόσμου μετά τον ύπνο.
Ισως με τον απόηχο κάπου στο βάθος μου, κάποιου μεταμεσονύχτιου ακούσματος μουσικής.
Με όλους να κοιμούνται ακόμη.
Τόσα χρόνια στη ζωή μου ,όσο κι αν ξενυχτάω ,όσο κι αν ταλαιπωρηθώ την προηγούμενη μέρα ,έστω για δέκα λεπτά κάθε χάραμα θέλω να έχω την αίσθηση .
Στην πορεία τόσων χρόνων είτε με το άκουσμα της βροχής το φθινόπωρο,είτε με το τρίξιμο των ξύλων στο τζάκι το χειμώνα ,είτε με τα πρώτα τιτιβίσματα των πουλιών την άνοιξη και την δροσιά της αυγής το καλοκαίρι,οι πόρτες και τα παράθυρα ανοίγουν στον κόσμο μαζί μ αυτή την απόλυτη ησυχία και τη γουλιά του καφέ.
Κι είναι υπέροχο που σκέφτομαι από τόσους ανθρώπους που γνωρίζω πια από κοντά ,ποιοι είναι αυτοί που τούτη την ώρα κοιμούνται η είναι ξυπνητοί.
Κι ακόμη πιο υπέροχο που κάποτε συνάντησα κι έζησα με συντρόφους ,φίλες και φίλους που μοιράστηκαν μαζί μου αυτή τη συνήθεια.
Των μετρημένων λίγων λέξεων του πρωινού.
Με το κουταλάκι του καφέ μέσα στο μπρίκι η το φλιτζάνι να χορεύει σε χαμηλούς ήχους κρουστών.

Ιδιος ήχος στις διακοπές ,ίδιος ήχος στα ταξίδια ,ίδιος στο σπίτι,ίδιο αυτό το πρώτο άγγιγμα παντού, να χαράζει μαζί με το χάραμα της μέρας την πορεία της καθημερινότητας που έρχεται.

Διάλογος με την καρδιά

05-06-2020

Μικρή η αίθουσα αναμονής.

Με πέντε άτομα μπαλ μασκέ πάρτι δε γίνεται βέβαια, ωστόσο το χρωματολόγιο εδω μέσα βοηθά αρκετά.

Η ζουμπουρλούδικη κυρία φορά μάσκα ασορτί με την τσάντα της κι ο νεαρός με κοιτάει μέσα από το πλέξιγκλάς του.

Διακρίνω στο βλέμμα του την απαξίωση της ηλικίας μου «άντε κυρά μου που θες γιατρούς σ’ αυτή την ηλικία αντί να παζαρεύεις οικοπεδάκι στα κυπαρισσάκια σιγά σιγά», τον ακούω που το λέει μέσα του κι ας μη φαίνεται στο απ’ έξω του.

Ο μεσήλικας άντρας κι εγώ φοράμε μάσκες μιας χρήσεως συνηθισμένες χαζεύουμε στην τηλεόραση ένα απογευματινό παιχνίδι, αυτό που μαντεύεις τι ηλικία έχει ο άλλος κι άλλες τέτοιες μπούρδες.

Ένα μικρό περιοδικό που ξεφυλλίζω έχει τίτλο: «Μπορεί να ραγίσει η καρδιά μας από στενοχώρια ή ευτυχία».

Η δική μου χορεύει καντρίλιες, σάμπα κατά διαστήματα, σταματά λαχανιασμένη και μετά ξανά τσα τσα και μπόσα νόβα.

Την ακούω να μου λέει «φύγε φύγε από δω».

Κι ύστερα πάλι …

«Μην κάνεις το ψόφιο κοριό …ξέρεις πολύ καλά που έπρεπε νάσαι για να σταματήσεις αυτές τις τρέλες με τους χορούς μες την άνοιξη…»

Τίποτε εγώ καρφωμένη εκεί.

Περιμένω τη σειρά μου.

Δεν την ακούω.

Κάνω πως δεν την ακούω.

Κι αυτή η άτιμη επικοινωνεί με όλα εδώ μέσα στις σάρκες μου.

Δεν αφήνει τίποτε ανέγγιχτο.

Κυρίως επιβλέπει τις σκέψεις μου.

Δίνει ξεγυρισμένα χαστούκια στα μάγουλά μου.

Λέει βγες μη κάθεσαι μέσα, ταξίδεψε, γνώρισε καινούργια πρόσωπα, πήγαινε στην θάλασσα, αφού επιθύμησες τόσες φίλες, τόσες μαθήτριές σου τι στο καλό κάνεις στους γιατρούς.

Ώρες ώρες τη νοιώθω να θέλει να βγει απ’ το στέρνο μου, να μου πιάσει το χέρι και να με σύρει με ζόρι στο ρυθμό της έξω ζωής που είναι ο ρυθμός της.

Κάνω οτι δεν βλέπω, κάνω οτι δεν ακούω.

Κάνουμε οτι δεν βλέπουμε, κάνουμε οτι δεν ακούμε.

Αυτή φωνάζει απ’ τη μία κι απ’ την άλλη ο νεαρός με το απαξιωτικό βλέμμα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα δικά μου σκάρτα σακατεμένα μέρη ντυμένα με ενοχές.

Βγάζουμε τον εαυτό μας από μόνοι μας στο περιθώριο.

Αφήνουμε την καρδιά μας να διαμαρτύρεται και ακολουθούμε τους ενοχικούς δρόμους του μυαλού μας αυτό κάνουμε όλοι.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά και είμαι έτοιμη να σηκωθώ να φύγω απ’ την αίθουσα αναμονής.

Η πόρτα ανοίγει, χαρούμενο το πρόσωπο του καρδιολόγου με καλεί.

Είναι σαραντάρης κι ομορφάντρας.

Μη χτυπιέσαι της λέω σκάσε επιτέλους τώρα είσαι σε καλά χέρια.

Ο γιατρός είναι.

Δεν είναι ο χάρος.

Δημοσιευμένο σήμερα στο www.thegreekcloud.com

Απο την Ismini Esmer Liosi

η γυναίκα-κλωστή η γυναίκα-βουνό
η γυναίκα-φεγγάρι η γυναίκα-αλάτι
η γυναίκα-στιγμή η γυναίκα-αιωνιότητα
η γυναίκα-παρελθόν η γυναίκα-μέλλον

τι κι αν ο χρόνος έθαψε τις αναμνήσεις των ερώτων της
τι κι αν η περίσσεια σάρκας έκρυψε τις επιθυμίες της
εκείνη αγαπήθηκε από τον άντρα του μύθου
κι έγινε αυτό το μεγάλο καράβι μετά
το γερμένο στην άμμο
με κύματα να το λείχουν και βροχές
κι αυτό να δείχνει
επαρκώς ευτυχές
έμπλεο
από τα ναυάγια
και τα παρελθόντα ταξείδια του!.

"Η ΥΠΕΡΜΕΓΕΘΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑ και ο Πρίγκιψ''

Ελαφρόπετρες ψυχές.

Σηκώνομαι πρωί πρωί σαν την καλή χαρά και μου δίνει μια σουβλιά η δεξιά φτέρνα και μια το αριστερό γόνατο.
Προσγειώνομαι ανώμαλα.
Λέω ο καιρός φταίει.
Λέω είναι που περπάτησα πολύ.
Λέω είναι που με μάτιασε ο υπάλληλος του σούπερ μάρκετ την προηγούμενη βδομάδα.
Λέω πολλά.
Μέσα σ όλα που σκέφτομαι βέβαια κυριαρχεί ένα και μοναδικό.
Αυτό που μου λέγε πάντα ο Δημήτρης Συμεωνίδης όταν κάποτε πονούσε .
Ήταν τότε στην τωρινή ηλικία μου.
"Αν ήμουν Νατάσσα 25 χρονών θα πονούσα;"
Ε ναι λοιπόν δίκιο είχε.
Αν ήμουν 25 χρονών θα πονούσα;
Παρ όλα αυτά ακόμη και στα 65 μου σκέφτομαι τη θάλασσα και τις διακοπές ,πετάω το καπελάκι μου για εκδρομές,ψοφάω για φίλους καλούς ,πλάκες και ξενύχτια,κοιτάω μανιωδώς ρούχα,παπούτσια ,νέες διακοσμήσεις σπιτιών και κρατάω στη ντουλάπα μου εκείνο το κοκτέιλ καφέ ολε φόρεμα απο κρεπ ντε σιν ολομέταξο ύφασμα ,που το κοιτάω κρυφά και το αγγίζω πότε πότε.
Αχ αβάσταχτη ελαφρότητα του
"κούνια -μπέλα''
"είναι δεν είναι"
"μπες- βγες"
"δώσε -πάρε"
"'έλα- φύγε"
''κάτσε -σήκω",
"μ αγαπάς δε μ αγαπάς"
"με θες δε με θες "
και άλλων τόσων ...
Καλό καλοκαίρι ,καλό μήνα σ όλες τις ελαφρόπετρες ψυχές εκεί έξω κι ακόμη παραέξω.