Μισός.         

Πήρε τηλέφωνο...
είχαν περάσει δέκα χρόνια...
Δε μίλησε.
Όπως τότε και τώρα έμεινε αμίλητος,
με τον μισό κορμό του απ τη ρίζα των μαλλιών του
μέχρι το πόδι του όλη η αριστερή του πλευρά πάλι αλλού.
Μισός μισός ,πάντα, σ ο,τι κι αν έκανε.

Είχε βαρεθεί να τον βλέπει έτσι.
Της ερχόταν να τον σκοτώσει.
Να τον κόψει κομμάτια.
Να τον ξαναφτιάξει Έναν.
Ολόκληρον επιτέλους ήθελε να τον δει.
Να τον δουν όλοι ολόκληρον ,όσοι τον ζούσαν μισό, εδώ και μισό αιώνα.

Άκουσε το κενό απ την άλλη πλευρά της γραμμής ,είδε το νούμερο.
Κυρίως αναγνώρισε τον κωδικό της πόλης.
Κυρίως ξεχώρισε το δακτυλικό του αποτύπωμα στη κοιλιά της την ώρα που τηλεφώνησε.
Ενα δάχτυλο σχηματίστηκε κοντά στον αφαλό της .
Είχε γραμμές.
Τις γραμμές του που έσταζαν το αίμα της.
Δεν έλεγε να ξεραθεί το άτιμο τόσα χρόνια.
Πάντα κάτι γινόταν στο μυαλό της κι αυτό αιμορραγούσε.
Πάντα κάτι γινόταν κι άκουγε ένα μωρό να κλαίει και να καλεί σε βοήθεια.
Έκλαψε με την ανημπόρια της να το βοηθήσει.
Και τότε.
Και τώρα.
Για την δική του ούτε που σκέφτηκε.
Μισός τότε.
Μισός τώρα.
Μισός πάντα.
Αμίλητος.
Καταδικασμένος ο μισός απ τ άλλο μισό του.

Αφιερωμένο στην καρδιακή μου φίλη  Γ.Χ για να θυμάται τα χέρια , τις καρδιές και τα δάκρυά μας που ενώθηκαν εκείνη τη μέρα στο τραπέζι του χειρουργείου.
Να ζήσεις εκατό χρόνια καλή μου φίλη ,γενναία και αξιοπρεπής όπως πάντα.