To παιχνίδι το είδα στη Dee
μετά και στη Stella
σκέφτηκα όλα τα σχετικά,
δηλαδή:
"σιγά τώρα και ποιός νοιάζεται για το τι μ αρέσει η δε μ αρέσει"
"οταν δεν έχουμε τι να πούμε παίζουμε παιχνίδια "
"ουφ βαριέμαι τώρα τι να λέω..."
"αντε να ανακαλυφθεί και τίποτ άλλο εκτός των μπλόγκ για να παίζουμε,να γράφουμε κλπ κλπ "
συν τοις άλλοις περνάω και κάτι δύσκολα που μου ροκανίζουν την σκέψη όλη μέρα,
μετά σκέφτηκα πόοοοοοσα αγαπημένα μπλόγκ βλέπω χωρίς καμία απολύτως κίνηση εδω και καιρό,το προσπαθούν βέβαια ,το παλεύουν, αλλά φαίνεται το πράγμα οτι πάει για βουτιά στο άπειρο...
τεσπά μπορεί νάναι παροδικά όλ αυτά ...
...σκέψεις ατάκτως ερημμένες στον καμβά της οθόνης είπα στον εαυτό μου,άντε γράψε τίποτε παλιοτεμπέλα μου απάντησε εκείνος ,τον έπιασα κι εγω απ το χέρι και ανέβηκα πάλι στο καρουσέλ με τα φωτάκια και τα κουδουνάκια που μας ανεβάζει την διάθεση υποτίθεται γιατί ναι μεν δεν είν ο παππούς η η γιαγιά απο κάτω να μας χειροκροτήσουν, αλλά όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας πεί μια καλή κουβεντούλα για τις φουρλίγκες μας εδω πάνω στο πάλκο ...
Θα τα συμπτήξω όσο μπορώ γιατί με περιμένουν κάτι δουλειές με φούντες και νήματα καθότι ετοιμάζομαι για το Μπαζάρ του Λαογραφικού Μουσείου Θεσσαλονίκης
18 -22 Δεκεμβρίου 2010 και δεν με παίρνει να πολυλογώ...
Είναι πάντως ΓΕΦΥΡΑ ανθρώπινης συναναστροφής και άμιλλας.Ως γνωστόν οι γέφυρες ενώνουν την μία όχθη με την άλλη.Δεν συνενώνουν ,ούτε αδελφοποιούν,ούτε προξενιά κάνουν για περαιτέρω καταστάσεις.Είναι απλά γέφυρες.Τα υπόλοιπα τα αφήνουν σε μας και καλά κάνουν.Λειτουργούν όπως οι παρέες που σου δίνουν την ευκαιρία να γνωριστείς μ ανθρώπους αλλά το άν θα ταιριάξεις και το κάτι παραπάνω, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και ευθύνη του καθενός.
Περπατάω σ αυτή τη γέφυρα εδω και αρκετό καιρό και ομολογουμένως τα ερεθίσματα και η πολυπλοκότητα των θεμάτων που έχω απολαύσει είναι ασύλληπτη ,με γοητεύει,μου ταιριάζει δε γάντι γιατί έχω τέτοια βαριεστημάρα μέσα μου και τέτοια απέχθεια για το τετριμμένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό που είναι ό,τι πρέπει.
Ημουν λάτρης των "διαφορετικών γεύσεων" απο μικρό παιδί και το παντρολόγημα ας πούμε του γλυκού με το αρμυρό και το ξινό ήταν για μένα εξαίσιο παιγνίδι.Γι αυτό κι όταν ακούω τα σχετικά "θα φτιάξουμε το πατροπαράδοτο κατσικάκι με πατάτες φούρνου και δενδρολίνβανο" η την "παραδοσιακή γαλοπούλα με γέμιση κάστανο" βγάζω σπυριά και θέλω η να τρέξω μακρυά όσο μπορώ η να κρυφτώ κάτω απ το τραπέζι.
Σε γενικές γραμμές ΑΥΤΟ είναι που μ αρέσει στα μπλόγκ και γενικότερα στο διαδίκτυο δηλαδή.
Τώρα αν πω οτι δεν υπάρχει κάτι που να απεχθάνομαι εδω μέσα μπορεί να φανώ κάπως....
σίγουρα υπάρχουν κάποια μικροπράγματα ανευ ουσίας όμως που με παραξενεύουν αρνητικά αλλά "όσο πατάει η γάτα"....κι αυτό γιατί:
δεν στέκομαι πάνω απο 4 δευτερόλεπτα σε κάτι που δεν μου αρέσει,ταιριάζει,ανακουφίζει,ξεσηκώνει εποικοδομητικά.
1) δεν έχω χρόνο να ξοδεύω σε πράγματα που δεν μου δίνουν κάτι ΤΙ...και
2)γίνομαι όσο περνούν τα χρόνια αφαιρετική,μινιμαλίστρια,πρακτική και υπηρετώ ενσυνείδητα και κατασταλαγμένα τις αξίες που αναθεωρώ μεν κατα καιρούς γιατι δεν πέθανα ακόμη,αλλά εχω πάψει να σκορπίζομαι δώθε κείθε σαν το ζούδι, όπως έκανα παλιά.
Επομένως δεν βλέπω κάτι το αρνητικό στα μπλόγκ .
Και είναι και το άλλο.
Κάνεις ένα shut down σε όλα βρε αδερφέ κι απο δω πήγαν κι άλλοι.
Είναι ανάγκη να στενοχωριόμαστε γιατί ο τάδε είπε το μακρύ και το κοντό του επειδή ετσι του κάθησε η μαγιονέζα απο βραδύς?
Κι έπειτα ...αν ΕΧΕΙΣ κάνει και 5 φίλους εδω μέσα είναι δυνατόν να χαθείς μαζί τους αν πάψεις νάσαι στα μπλόγκ?
Εκτός κι αν δεν είναι φίλοι αλλά
Ευχαριστώ.
Είμαι μεγάλη πιά και δεν τα γουστάρω αυτά κι ούτε φτύνω εκεί που αγαπώ.
Αν αγαπήσω ...αγάπησα.
Μόνη μου μπορεί να μείνω.
Αλλά να αρνηθώ αυτό που αγάπησα ...NO... NEVER!
Γυρισμός σ αυτό δεν υπάρχει.
Είμαι της περίεργης ίσως άποψης οτι η αγάπη και η πραγματική φιλία ΕΑΝ ΥΠΑΡΞΟΥΝ βιώνονται και εκ του μακρόθεν.
Με πόνο μεν...γιατί όντως ο άλλος άνθρωπος μπορεί να σου λείπει.
Με θάρρος δε ...γιατί thats life!
Φιλιά πολλά σε όλους και να μου είστε καλά.
Κάπου εδω γύρω θάμαι...χωμένη στις κλωστές μου.
μετά και στη Stella
σκέφτηκα όλα τα σχετικά,
δηλαδή:
"σιγά τώρα και ποιός νοιάζεται για το τι μ αρέσει η δε μ αρέσει"
"οταν δεν έχουμε τι να πούμε παίζουμε παιχνίδια "
"ουφ βαριέμαι τώρα τι να λέω..."
"αντε να ανακαλυφθεί και τίποτ άλλο εκτός των μπλόγκ για να παίζουμε,να γράφουμε κλπ κλπ "
συν τοις άλλοις περνάω και κάτι δύσκολα που μου ροκανίζουν την σκέψη όλη μέρα,
μετά σκέφτηκα πόοοοοοσα αγαπημένα μπλόγκ βλέπω χωρίς καμία απολύτως κίνηση εδω και καιρό,το προσπαθούν βέβαια ,το παλεύουν, αλλά φαίνεται το πράγμα οτι πάει για βουτιά στο άπειρο...
τεσπά μπορεί νάναι παροδικά όλ αυτά ...
...σκέψεις ατάκτως ερημμένες στον καμβά της οθόνης είπα στον εαυτό μου,άντε γράψε τίποτε παλιοτεμπέλα μου απάντησε εκείνος ,τον έπιασα κι εγω απ το χέρι και ανέβηκα πάλι στο καρουσέλ με τα φωτάκια και τα κουδουνάκια που μας ανεβάζει την διάθεση υποτίθεται γιατί ναι μεν δεν είν ο παππούς η η γιαγιά απο κάτω να μας χειροκροτήσουν, αλλά όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας πεί μια καλή κουβεντούλα για τις φουρλίγκες μας εδω πάνω στο πάλκο ...
Μ αρέσει δε μ αρέσει λοιπόν.
Αν τα κατέγραφα όλα δεν θα τελείωνα ούτε τα Χριστούγεννα.Θα τα συμπτήξω όσο μπορώ γιατί με περιμένουν κάτι δουλειές με φούντες και νήματα καθότι ετοιμάζομαι για το Μπαζάρ του Λαογραφικού Μουσείου Θεσσαλονίκης
18 -22 Δεκεμβρίου 2010 και δεν με παίρνει να πολυλογώ...
Μ αρέσουν τα μπλογκς γιατί είναι μέσον επικοινωνίας.
Δυνατής η αδύνατης ,ποιοτικής η σκάρτης?Θέμα του καθενός και της κρίσης του.Είναι πάντως ΓΕΦΥΡΑ ανθρώπινης συναναστροφής και άμιλλας.Ως γνωστόν οι γέφυρες ενώνουν την μία όχθη με την άλλη.Δεν συνενώνουν ,ούτε αδελφοποιούν,ούτε προξενιά κάνουν για περαιτέρω καταστάσεις.Είναι απλά γέφυρες.Τα υπόλοιπα τα αφήνουν σε μας και καλά κάνουν.Λειτουργούν όπως οι παρέες που σου δίνουν την ευκαιρία να γνωριστείς μ ανθρώπους αλλά το άν θα ταιριάξεις και το κάτι παραπάνω, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και ευθύνη του καθενός.
Περπατάω σ αυτή τη γέφυρα εδω και αρκετό καιρό και ομολογουμένως τα ερεθίσματα και η πολυπλοκότητα των θεμάτων που έχω απολαύσει είναι ασύλληπτη ,με γοητεύει,μου ταιριάζει δε γάντι γιατί έχω τέτοια βαριεστημάρα μέσα μου και τέτοια απέχθεια για το τετριμμένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό που είναι ό,τι πρέπει.
Ημουν λάτρης των "διαφορετικών γεύσεων" απο μικρό παιδί και το παντρολόγημα ας πούμε του γλυκού με το αρμυρό και το ξινό ήταν για μένα εξαίσιο παιγνίδι.Γι αυτό κι όταν ακούω τα σχετικά "θα φτιάξουμε το πατροπαράδοτο κατσικάκι με πατάτες φούρνου και δενδρολίνβανο" η την "παραδοσιακή γαλοπούλα με γέμιση κάστανο" βγάζω σπυριά και θέλω η να τρέξω μακρυά όσο μπορώ η να κρυφτώ κάτω απ το τραπέζι.
Σε γενικές γραμμές ΑΥΤΟ είναι που μ αρέσει στα μπλόγκ και γενικότερα στο διαδίκτυο δηλαδή.
Τώρα αν πω οτι δεν υπάρχει κάτι που να απεχθάνομαι εδω μέσα μπορεί να φανώ κάπως....
σίγουρα υπάρχουν κάποια μικροπράγματα ανευ ουσίας όμως που με παραξενεύουν αρνητικά αλλά "όσο πατάει η γάτα"....κι αυτό γιατί:
δεν στέκομαι πάνω απο 4 δευτερόλεπτα σε κάτι που δεν μου αρέσει,ταιριάζει,ανακουφίζει,ξεσηκώνει εποικοδομητικά.
.-Τελεία και παύλα.
Γιατί:1) δεν έχω χρόνο να ξοδεύω σε πράγματα που δεν μου δίνουν κάτι ΤΙ...και
2)γίνομαι όσο περνούν τα χρόνια αφαιρετική,μινιμαλίστρια,πρακτική και υπηρετώ ενσυνείδητα και κατασταλαγμένα τις αξίες που αναθεωρώ μεν κατα καιρούς γιατι δεν πέθανα ακόμη,αλλά εχω πάψει να σκορπίζομαι δώθε κείθε σαν το ζούδι, όπως έκανα παλιά.
Επομένως δεν βλέπω κάτι το αρνητικό στα μπλόγκ .
Και είναι και το άλλο.
Κάνεις ένα shut down σε όλα βρε αδερφέ κι απο δω πήγαν κι άλλοι.
Είναι ανάγκη να στενοχωριόμαστε γιατί ο τάδε είπε το μακρύ και το κοντό του επειδή ετσι του κάθησε η μαγιονέζα απο βραδύς?
Κι έπειτα ...αν ΕΧΕΙΣ κάνει και 5 φίλους εδω μέσα είναι δυνατόν να χαθείς μαζί τους αν πάψεις νάσαι στα μπλόγκ?
Εκτός κι αν δεν είναι φίλοι αλλά
ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Ε όχι απ αυτό δεν θα πάρω.Ευχαριστώ.
Είμαι μεγάλη πιά και δεν τα γουστάρω αυτά κι ούτε φτύνω εκεί που αγαπώ.
Αν αγαπήσω ...αγάπησα.
Μόνη μου μπορεί να μείνω.
Αλλά να αρνηθώ αυτό που αγάπησα ...NO... NEVER!
Γυρισμός σ αυτό δεν υπάρχει.
Είμαι της περίεργης ίσως άποψης οτι η αγάπη και η πραγματική φιλία ΕΑΝ ΥΠΑΡΞΟΥΝ βιώνονται και εκ του μακρόθεν.
Με πόνο μεν...γιατί όντως ο άλλος άνθρωπος μπορεί να σου λείπει.
Με θάρρος δε ...γιατί thats life!
Φιλιά πολλά σε όλους και να μου είστε καλά.
Κάπου εδω γύρω θάμαι...χωμένη στις κλωστές μου.
