«Δικό μου πλάσμα» 

                                               Τόγραψα στις ρυτίδες των τελευταίων ημερών.

                                                  Εκεί που απίθωσες ζεστά τα χείλη σου.

                                                  Εκεί που έσκυψες  το κεφάλι σου.

                                                               Εκεί που χάϊδεψες.

                                                          Εκεί που αμήχανα κοίταξες.

                                                    Εκεί που προσεκτικά εισχώρησες.

                                        Εκεί που ένωσες την έκρηξή σου με την δική μου.

Τώρα ενα σμήνος  αρπακτικά πουλιά το κρατούν στο ράμφος τους και φεύγουν για τη λησμονιά.

                                                            Τι σημασία έχει που το είπες?

                                    Την ίδια στιγμή τόδωσες βορά  στο αγρίμι της ψυχής σου.

                                             Δεν φεύγει κανείς ποτέ εύκολα απο κατι αληθινό.

                    Ούτε το αληθινό εγκαταλείπει εύκολα αυτόν που ένοιωσε βαθιά τις συγκυρίες .

                           Οι οιωνοί αναγνωρίζονται απο τους ικανούς που υπερβαίνουν το είναι τους.

                                 Δεν φτάνουν  ποτέ ένας και δυό πόνοι  για να μάθουν οι ψυχές.

                                                                         Δεν φτάνουν.

                                                 Θα γίνουν και τα δικά σου μάτια ποτάμια.

                                                                           Με τον καιρό.

                                                                          Nα το θυμάσαι...

Ν.Φ

12/12/2017