ΦΟΥΛΑ
Γιατροπορεύω σε καθημερινή βάση την ογδοντάχρονη θείτσα μου απ τις αρχές Μαρτίου.Ζω εκ του σύνεγγυς το κατρακύλισμα του ανθρώπου απ την μια μέρα στην άλλη στην άβυσσο της φυσικής φθοράς.Ενα σώμα λεπτό κι όμορφο μέχρι πρόσφατα παρά την ηλικία , καταρρέει μέρα τη μέρα όπως κι ο ψυχισμός της που κρατιόταν πεισματικά στη εποχή του rock and roll.Mια γυναίκα αυτοδημιούργητη και δυναμική με αντρικό μυαλό και όψη ντίβας καθηλωμένη στο κρεββάτι με τη σπονδυλική της στήλη κατεστραμμένη.Γίνεται κακότροπη ,ιδιότροπη και μετά με φιλάει και μου ζητάει συγγνώμη.ΚΙ ΟΜΩΣ.Παρ ολ αυτά.Το πρόσωπό της φωτίζεται οταν την προκαλώ να μου διηγηθεί τους έρωτές της.Λάμπουν τα μάτια της οταν θυμάται πόσο αγαπήθηκε.Πόσο αγάπησε.Πόσο ερωτεύτηκε.Πόσοι την ερωτεύτηκαν!Κι εκεί σε μιά τέτοια αφήγηση προχθές ,αφήνοντας τους πόνους της στη μπάντα απεφάνθη: "Αυτός βρε Νατάσα δεν ήταν απλός άντρας.Ηταν αυτό που λέμε γκομεναδόρος"
Ακουσον άκουσον !
Γκομεναδόρος.
Α ρε Φούλα!