Ο ήχος της γέννας και  του θανάτου.

Κάτι με κουβαλάει αλλού αυτή την εποχή.

Κάπου θέλει να με πάει ,ψάχνει  προορισμό στα τυφλά και γω ξυπνάω τη νύχτα και κοιτάω το σκοτάδι με τις ώρες.

Αλλες φορές πάλι με ρίχνει σε πηγάδι και με κοιμίζει ήσυχα αλλά όταν ξυπνάω δεν μπορώ να βγω απο κει ,σκαρφαλώνω και πέφτω ,πέφτω και  δεν υπάρχει τίποτε να με κρατήσει απο κάτω μήτε νερό μήτε χώμα.

Κανένας έρωτας ,κανένα σώμα,καμιά κουβέντα,καμία ύπαρξη  δεν μπορεί να παρηγορήσει τον άνθρωπο που τον πνίγουν οι λέξεις.

Οι λέξεις ανεβαίνουν απ το χώμα στα δάχτυλα των ποδιών ,χαράζουν παράξενους δικούς τους δρόμους στη σπονδυλική στήλη ,τρυπούν το σβέρκο ,χύνονται στο κεφάλι ,πάνε όπου θέλουν .

Θέλουν να σε κάνουν ότι θέλουν.

Ενας παρανοϊκός εραστής είναι που θέλει να σε ορίζει και ζηλεύει κάθε ανάσα σου.

Κι εσυ απλά παρατηρείς.

Αφουγκράζεσαι.

Αφήνεσαι ελεύθερα στην λυστρική τους επέλαση.

Ακούς τα βογκητά τους,τα υστερικά γέλια τους ,τις στριγκλιές τους .

Με υπομονή.

Προσφέρεις το κέλυφος σου για να τις γητέψεις,να τις ζεστάνεις,να τις γλυκάνεις να σου αφεθούν.

Δίνεις τη σάρκα σου για να νομίσουν οτι ζωντανεύουν.
Σε απογυμνώνουν.

Κι εκεί κάπου τις ξεγελάς.

Τις τιθασεύεις .

 Από επαναστάτριες γίνονται υποτελείς.

Μικραίνουν.

Τις κλείνεις στη χούφτα σου και παίζεις.

Ορίζεις  δεν σε ορίζουν.

Ξέρεις οτι έδωσες για να σου δοθούν.

Ξέρεις οτι πλήρωσες και σου παραδόθηκαν.

Τα παιχνίδια του μυαλού έχουν  κανόνες.

Γι αυτό τα βλέπει η καρδιά και χαμογελάει.