Ο έρωτας στα χρόνια του κορονοϊού.

Σκάσανε οι άνθρωποι .

 Ξημεροβραδιάζονταν να φλερτάρουν στα δίκτυα , πάνε οι συνευρέσεις, πάνε τα πάρτυ πάνε τα σούρε κι έλα. 

Ο έρως έγινε διαδικτυακός. 

Και καλά οι φωτογραφίες μερικές φορές , ειδικά οι ενδεδυμένες με αχλή μυστηρίου και μια τζούρα αποκάλυψης ήταν μια χαρά. 

Είχαν εγκαταστήσει οι διαχειριστές κι ένα πρόγραμμα αισθητήρων προσομοίωσης, σα γάντια με αισθητήρα που τα ακουμπάς όπου θες και νιώθεις γλυκά τις δονήσεις της θωπείας , έστω και ηλεκτρονικές.

 Άσε που τα κινούσες όπως ήθελες και οι γυναίκες έβρισκαν επιτέλους μόνες τους αυτό το άγνωστο σημείο τζι. Με τους άντρες όμως υπήρξε μεγάλη δυσκολία. 

Δυσκολεύονταν να αγγίξουν την πλάτη ή την πατούσα τους, το περίνεο ή τον ποπό τους γιατί δεν έφταναν ή το θεωρούσαν γυναικωτό να αγγιχτούνε μονάχοι.

 Ερεθίζονταν μόνο απο τις εικόνες των γυμνών γυναικών μα κι οι εικόνες πια είχαν κορεστεί.
Έτσι άρχισαν να θέλουν λόγια. 

Έρωτες.
- μ΄αγαπάς; και αν με αγαπάς , θα μ΄αγαπάς για πάντα;
τέτοιες βλακείες έλεγαν μέχρι που μπαίλτισαν οι γυναίκες να ακούνε αυτά με τα οποία βασάνιζαν επί μακρόν το αντρικό φύλο απο τότε που γεννήθηκε το είδος μας και άρχισαν να την βρίσκουν λέγοντας ψέμματα, πουλώντας παραμύθι.
Η κάθε μια είχε ολόκληρη συλλογή απο άντρες γιατί ό,τι δεν πετύχαιναν τα γυμνά βυζιά το πετύχαιναν τα λόγια.

 Και τα λόγια τα χαν στο τσεπάκι. 

Απο πάντα .
Κι όταν ο κορονοϊός τέλεψε το βίο του σε αυτήν τη γη , κι επιτράπηκε στους ανθρώπους η δια ζώσης επαφή τα δύο φύλα δεν ήξεραν πώς να σμίξουν. 

Οι γυναίκες προσποιούντο σχέση για να κρατήσουν το σεξ , οι άντρες το αντίθετο.

 Μέχρι που πέρασαν πολλά χρόνια, το είδος μεταλλάχθηκε και τα δύο φύλα σύγκλιναν για να βρούνε άκρη .

 Οι άντρες έμοιαζαν με τις γυναίκες και οι γυναίκες έμοιαζαν με κάτι άλλο πάντως όχι ακριβώς γυναίκες αλλά σαν αγοροκόριτσα σαν το ξανθό πλάσμα στο Θάνατο στη Βενετία.

 Και μόνο απο φωτογραφίες διέκρινες πια τη διαφορά των δύο φύλων.

Της αγαπημένης μου Αννας Ρωμάνου.