Ανθισμενες κερασιες /2

Συναντήσεις.

Σε ένα ταξίδι αστραπή Θεσσαλονίκη-Καβάλα-Θάσο.
Μέσα στο φέρυ της επιστροφής μου.
Συνάντησα μια γυναίκα για όσο διαρκεί το ταξίδι ,μια ώρα περίπου.
Ήμουν τότε 32 χρονών.
Εκείνη γύρω στα 53 ,όσο είμαι εγώ τώρα.
Καθόταν σ ένα απ τα ακρινά καθίσματα της αίθουσας των επιβατών.
Ήταν σαν να χε δραπετεύσει από καρτ ποστάλ αλλοτινών καιρών.
Μαύρο λεπτό φόρεμα, μακρύ μέχρι τη μέση της γάμπας.
Απαλές γραμμές σ όλο το σώμα και το πρόσωπο.
Ευρύ μέτωπο,τοξωτά φρύδια ,μάτια ήρεμα μα ταυτόχρονα διαπεραστικά.
Πουθενά γωνίες ,παρά μόνο στους αγκώνες λίγο,και στους αστραγάλους που έστεκαν κέρινοι μέσα στα μαλακά ίσια παπούτσια της.
Γύρω απ το λαιμό της άσπρη χειροποίητη δαντέλα.
Λίγες ατίθασες τούφες απ τα άβαφα μαλλιά της ξέφευγαν από τον χαμηλό κότσο της.
Μιλήσαμε διστακτικά στην αρχή.
Μετά επι μία ώρα την άκουγα βουβή να μου διηγείται με μπάσα φωνή και σχεδόν ανέκφραστο πρόσωπο την ζωή της.
Τον νεανικό της γάμο ,τον σύζυγο που έγινε τύραννος μετά την τρίτη της γέννα ,τον θάνατό του,το μεγάλωμα των παιδιών και των εγγονιών της.
Ήθελε κάπου να τα πει.
Πότε πότε η ματιά της έφευγε έξω απ το παράθυρο προς την θάλασσα κι ήταν σα να με ξεχνούσε και να μιλούσε στον αέρα.
Τα δάχτυλά της δε σταμάτησαν να πλέκουν το εργόχειρό της.
Η εμπειρία της επέτρεπε να μην το κοιτάει καν.
Τα χέρια της πετούσαν.
Ήξερε,φαινόταν αυτό.
Ήξερε την τεχνική της δαντέλας της και την "ψίχα" της ζωής της.
Ήμασταν οι τελευταίες που σηκώθηκαν όταν το φέρυ έφτασε στο λιμάνι.
Μου δωσε το χέρι της.
Ανεπαίσθητο ,αέρινο,διακριτικό.
Μόλις που μ ακούμπησε.
Το αντίο της ήταν χωρίς υστερόγραφο με τηλέφωνα και διευθύνσεις.

Φυσικά δεν την ξαναείδα ποτέ.
Την θυμάμαι πάντα σαν να είχα ζήσει μαζί της τουλάχιστον 20 χρόνια.
Κι όμως έχω ξεχάσει ανθρώπους που υπήρξαν ενεργά στη ζωή μου πολλές δεκαετίες.
Πιστεύω ότι οι κλωστές δένουν με πολλούς τρόπους το παρελθόν , το μέλλον και τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Και αυτό είναι παρηγοριά.