Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017



Πώς να χειριστείτε τους παθητικοεπιθετικούς ανθρώπους.

Η παθητικοεπιθετικότητα είναι μια μορφή κρυμμένου θυμού, από τις χειρότερες, που εκφράζεται ψύχραιμα , με τυπικά άψογες εκφράσεις και αρκετό δήθεν.

Οι παθητικοεπιθετικοί:
Υπόσχονται πράγματα που ποτέ δεν κάνουν, ενώ συμπεριφέρονται σαν να μην τα υποσχέθηκαν ποτέ,
είναι ενθουσιαστικοί για όσα υπόσχονται, τα υποστηρίζουν με μεγάλο ζήλο, ενώ γνωρίζουν ότι δεν θα τα κάνουν,συμφωνούν και είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν σε ό,τι τους ζητηθεί, στο σπίτι, στη δουλειά, στη φιλία αλλά η προθυμία τους μένει στα λόγια,αποκρύπτουν γεγονότα που θα μπορούσαν να διαφωτίσουν με ποιον άνθρωπο έχετε να κάνετε,περιγράφουν τον εαυτό τους ως δοτικό και συμπαραστατικό, λόγω των υποσχέσεων και όχι λόγω των πράξεών τους,είναι αιφνιδιαστικοί, χάνονται και εξαφανίζονται με την ίδια άνεση, χωρίς εξηγήσεις.
Εχουν ελεγχόμενη εξωτερική συμπεριφορά ενώ τα εσωτερικά τους κίνητρα είναι ο θυμός και η πρόθεση εξαπάτησης, χειραγώγησης και ανευθυνότητας.
Αλλάζουν αιφνιδιαστικά το θέμα στη συζήτηση, χωρίς να εκφράζουν άμεσα την ενόχλησή τους.
Στη χειρότεροι μορφή τους, οι παθητικοεπιθετικοί, δείχνουν ότι η ασυνέπειά τους είναι αποτέλεσμα της συμπεριφοράς των άλλων: «το έκανα ή δεν το έκανα γιατί εσύ… ,εντάξει βρε παιδί μου, άνθρωπος είμαι κι εγώ το ξέχασα…»
Με αυτό τον τρόπο αποφεύγουν να δυσαρεστούν ή να απογοητεύυν το περιβάλλον τους, βγαίνουν πάντα λάδι, δικαιολογώντας συνεχώς την ασυνέπειά τους και βέβαια δεν δεσμεύονται ποτέ για να κάνουν πράξεις όσα λένε.
Οι παθητικοεπιθετικοί άνθρωποι είναι οι συμβατικοί/συντηρητικοί άνθρωποι, ένας τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς πολύ συνηθισμένος. Οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να μας φέρουν στα όρια της οργής, ενώ οι ίδιοι είναι ήρεμοι και χαμογελαστοί. Στην πιθανότητα να εκφράσουμε τον θυμός μας, παίζουν τους παρεξηγημένους, τους κατάπληκτους, τους αδικημένους.
 Η παθητικότητα είναι κομψή, αφανής και μάλιστα υποστηρίζεται ως δείγμα πολιτισμένου ανθρώπου!
Μερικά παραδείγματα:
Ο φίλος που συστηματικά έρχεται καθυστερημένος στα ραντεβού του, είτε πρόκειται για διασκέδαση ή μια κοινή δραστηριότητα.
Φίλος που εξαφανίζεται χωρίς γνωστοποίηση, χωρίς φανερή αιτία.
Ο σύζυγος που φέρνει ένα λίτρο παγωτό στο σπίτι, σκέτο πειρασμό για το πρόγραμμα διατροφής που κάνετε.
Ο συνάδελφος που υπόσχεται βοήθεια σε κοινό έργο και «ξεχνάει» να το κάνει.
Ο γνωστός που συνεχώς διαμαρτύρεται ότι «έχουμε χαθεί» και ποτέ δεν έχει χρόνο για μια συνάντηση.
Ο οποιοσδήποτε που έχει μια παράλογη εξήγηση για την ανάρμοστη συμπεριφορά του: «ναι δεν σου τηλεφώνησα να ακυρώσω το ραντεβού μας γιατί έτρεχα με τις υποχρεώσεις μου, το ξέχασα, ναι δεν σου το είπα γιατί δεν ήθελα να σε ενοχλήσω, ναι σου είπα ψέμματα για να σε προφυλάξω από τις συνέπειες, θα τα κανόνιζα όλα μόνος/η μου και μετά θα σου το έλεγα»
Αρκετά συχνά οι παθητικοεπιθετικοί ψάχνουν για «πατήματα» ή δημιουργούν.. διπλωματικά επεισόδια για να υποστηρίξουν τη συμπεριφορά τους ή χρησιμοποιούν άκυρες δικαιολογίες για να αιτιολογήσουν την αθέτηση των υποσχέσεων: π.χ μα δεν μου επιβεβαίωσες ότι αύριο είναι το ραντεβού μας, πού να το θυμάμαι, δεν ήξερα αν ακόμη θέλεις βοήθεια στο πρότζεκτ σου κλπ.
Και για να μη ξεχνάμε και τους σύγχρονους τρόπους επικοινωνίας: διαγραφές από την λίστα φίλων του φβ, ενώ προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι έγινε από λάθος. Τα ..κλικ διαγραφής δεν γίνονται εύκολα από λάθος κίνηση, ίσως από..λάθος πρόθεση!
sms που δεν λάβαμε ποτέ, ενώ κάποιος επιμένει ότι τα έστειλε, τηλεφωνικές συνομιλίες που διακόπηκαν σκόπιμα με τον ισχυρισμό ότι…τέλειωσε η μπαταρία ή έπεσε η γραμμή.
Και φυσικά…οι αναπάντητες κλήσεις, χωρίς επίσημο λόγο και αφορμή.Η παθητικοεπιθετικότητα είναι μια επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά και εκτυλίσσεται από τα όρια της ενόχλησης του αποδέκτη μέχρι την χειραγώγηση ή την τιμωρία του.Οι παθητικοεπιθετικοί άνθρωποι είναι εξπέρ στην καλυμμένη εχθρότητα , στο σερβίρισμά της με μπόλικη ζάχαρη και τυπική ευγένεια. Κρατούν τον θυμό τους και τον εκφράζουν με έμμεσους τρόπους, κυρίως όταν το θέμα που τους ενόχλησε έχει ξεχαστεί. Η αλήθεια είναι ότι δείχνουν γοητευτικά αθώοι, υπερβολικά φιλικοί ή φροντιστικοί και… πάνω από όλα:Ποτέ δεν παραδέχονται την κρυμμένη σκοπιμότητά τους ούτε αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν σχεδόν καθόλου ενσυναίσθηση για τους άλλους.
Πώς να την διαχειριστείτε
Κατ΄αρχήν εμπιστευθείτε το συναίσθημά σας, είτε είναι μια απλή δυσφορία ή μια οργή και ενδεχόμενη αδικία ή αγένεια που δοκιμάζει την υπομονή σας. Συνήθως οι αποδέκτες της παθητικοεπιθετικότητας στέκουν αμήχανοι μπροστά στο φαινόμενο και ανησυχούν μήπως δεν κατάλαβαν καλά ή μήπως κάνουν λάθος και αδικήσουν τον παθητικοεπιθετικό.
Αναγνωρείστε λοιπόν την παθητικοεπιθετικότητα, προσπερνώντας την αμφιβολία σας. Γιατί ακριβώς αυτό είναι ο ισχυρός πυρήνας της, η αμφιβολία και η πιθανότητα λάθους.
Πείτε στον εαυτό σας ότι με τίποτα δεν αξίζετε με τίποτα μια τέτοια συμπεριφορά
Προσέξτε πώς θα μιλήσετε ώστε να μην αισθανθεί ο άλλος ότι του επιτίθεστε κι αντί να βρείτε το δίκιο σας να το χάσετε οριστικά.
Βγάλτε από το μυαλό σας ότι ο άνθρωπος αυτός θα αλλάξει. Δεν έχει κίνητρα, είναι μια χαρά με την παθητικοεπιθετικότητα η οποία πιο συχνά από όσο νομίζουμε είναι αποτελεσματική. Και, επίσης αυτοί οι χαρακτήρες έχουν φτωχή ή καθόλου ενσυναίσθηση, δεν μπαίνουν ποτέ στη θέση του άλλου.
Κάντε μια αξιολόγηση της παθητικοεπιθετικότητας αν σας ενοχλεί λίγο, πολύ ή πάρα πολύ. Αν κρίνετε ότι είναι λίγο ενοχλητικό, προσαρμοστείτε και αποδεχτείτε τον καθυστερημένο φίλο σας ή μην οργανώνετε μαζί του συγκεκριμένα πράγματα γιατί απλά έχει άλλα και περισσότερα καλά στοιχεία.
Στις μεγάλες ενοχλήσεις… όπου μπορούμε…μακριά!
Κείμενο: Aπο την εξαιρετική ψυχολόγο Μαρία Λασσιθιωτάκη
Πηγή: selftherapy.gr

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017








Εκθέσεις,εξομολογήσεις ,απολογισμοί:
Το τέλος της χρονιάς και ο δικός μου ανεμοδείκτης.
Θέλω δε θέλω συμβαίνει.
Αρχίζει απαλά μαλακά στην αρχή μέσα μου.
Με γυρνάει πίσω και στην προηγούμενη και στην προ προηγούμενη χρονιά.
Ακόμη και στην προηγούμενη δεκαετία αν τον φορτσάρω με τις σκέψεις μου.
Τότε παίρνει ο τρελός κατήφορο και δεν έχει σταματημό μέχρι ν αποκοιμηθώ κουρασμένη.
Ερχονται υγρές οι σκέψεις και ξεπλένουν το μέσα μου κι αυτός μετά τις στεγνώνει .
Τις σιδερώνει στα συρταρωτά μου.
Τις καταγράφει και τις τακτοποιεί.
Μερικές φορές χωρίς έλεος.
Μερικές φορές με χάδια.
Μ αρέσει αυτό το ξεκαθάρισμα.
Φέτος έχει πολλά να κάνει.
Εχει να τακτοποιήσει:
Δύο ανακαινίσεις.
Δύο μετακομίσεις.
Τέσσερις ιώσεις με τις παρελκόμενες γαστρεντερίτιδες ,τραχειοβροχίτιδες και ουρολοιμώξεις.
Μια βαρβάτη διαρροή νερού.
Μια αναίμακτη κλοπή.
11000 χιλιόμετρα συνολικά οδικώς και αεροπορικώς.
Απειρες διδακτικές ώρες.
Σχεδόν 40 νέες μαθήτριες και μαθητές.
Εχει να ταξινομήσει μερικές δεκάδες απο νέους φίλους εδω μέσα κι εκεί εξω.
Ταυτόχρονα έχει να αποτελειώσει τα απομεινάρια όσων ξε ερωτεύτηκα .
Φέτος είδα την πρώτη μου ρυτίδα στο μάγουλο στη δεξιά μεριά του προσώπου μου
.Είναι σαν μικρή μαχαιριά απο φαλτσέτα .
Οπως οταν σε κόβει το γυαλί .
Οταν γελάω ζαρώνει σα να με κοροϊδεύει.
Αναμένω τις επόμενες με παρρησία .
Φέτος κατάλαβα οτι οσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο δυναμώνει μέσα μου η δύναμη να εκτίθεμαι.
Λειτουργεί προκλητικά και μόλις διστάζω μου δίνει μια σκουντιά και με βγάζει κυριολεκτικά στο "κλαρί".
Και το κατα ευχαριστιέμαι.
Φέτος όμως μου συνέβει και κάτι που το περίμενα καιρό.
Με καρτερικότητα και υπομονή.
Ενοιωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει πραγματική αγάπη .
Δεν μιλώ για την αγάπη που όλοι αισθανόμαστε για τα παιδιά μας που είναι εκει στο βάθος μας οτι και να γίνει.
Μιλώ για την αγάπη που εχει το χρώμα της μόνιμης λαχτάρας να είσαι κοντά σ εναν άνθρωπο, να του μιλάς και να σου μιλάει.
Να τον κοιτάς και να σε κοιτάει.
Να του εκμυστηρεύεσαι απελευθερωμένα ΤΑ ΠΑΝΤΑ και να ξέρεις οτι δεν θα κάνει δεύτερη σκέψη .
Να είναι εκεί για σένα κι εσυ γι αυτόν.
Με απόλυτη εμπιστοσύνη .
Κάθε λέξη του, κάθε σκέψη του
 ναναι βάλσαμο ,χαρά ζωής ,πηγή έμπνευσης,κάθε συμβουλή του χρυσάφι.
Κάθε χαμόγελό του ευλογία.
Και μου συνέβει με δύο ανθρώπους .
Εναν άντρα και μια γυναίκα.
Που ήταν απο παλιά στην ζωή μου.
Μα που ωστόσο σιγά σιγά αναδίπλωσαν όλο το μεγαλείο της καρδιάς τους.
Μου το χάρισαν.
Συνεχίζουν να μου το χαρίζουν.
Κι εγω με τη σειρά μου σ αυτούς.
Μ έκαναν καλύτερο άνθρωπο.
Με κράτησαν όρθια σε πολύ δύσκολες στιγμές χωρίς να ζητήσουν ποτέ το παραμικρό.
Νομίζω οτι παρ όλες τις αναποδιές, παρ όλο το οικονομικό ζόρισμα,τις στενοχώριες και τις αρρώστιες αυτό ηταν για μένα θείο δώρο.
Ευγνωμονώ την τύχη που μου τους έφερε.
Εύχομαι σε όλους σας να συναντήσετε έστω και έναν τέτοιο άνθρωπο.
Εύχομαι να ανοίξει ο δρόμος της ζωής σας και νάρθει κοντά σας το γρηγορότερο.
Πιστεύω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη τύχη.
Σας εύχομαι όλους καλές γιορτινές μέρες.
https://www.facebook.com/natassa.fokianidou 24/12/2017

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

 








Τι όμορφα αναιρεί με το ποιημα του καθε τακτική και στρατηγική μιλώντας με τόση ειλικρίνεια!
Πόσο συνειδητοποιημένος  πρεπει ναναι κανείς για να μπορεί να ταυτίζει την στρατηγική και την τακτική του με την απόλυτη αλήθεια του εαυτού του!Πόσο αφοπλιστικός και αυθόρμητος!

                                           

 «Τακτική και Στρατηγική»



 Η τακτική μου είναι
να σε κοιτώ
να σε μαθαίνω όπως είσαι
να σ’ αγαπώ όπως είσαι
η τακτική μου είναι
να σου μιλώ
και να σ’ ακούω
να χτίζω με τις λέξεις
γέφυρες απόρθητες
η τακτική μου είναι
να παραμείνω στη μνήμη σου
δεν ξέρω με τι τρόπο
ούτε με ποια αφορμή
να παραμείνω πάντως μαζί σου
η τακτική μου είναι
να είμαι ειλικρινής
και να πιστεύω το ίδιο για σένα
και να μην πουλάμε παραμύθια
ο ένας στον άλλο
ούτως ώστε ανάμεσά μας
να μην υπάρχει τείχος
ή άβυσσος
η στρατηγική μου,
ωστόσο
είναι πιο σοβαρή
και πιο απλή
η στρατηγική μου είναι
μια απ’ αυτές τις μέρες
δεν ξέρω με τι τρόπο
ούτε με ποια αφορμή
επιτέλους, να μ’ έχεις ανάγκη.

Μετάφραση: Άρτεμις Μιχαηλίδου
Ο Mario Benedetti (Μάριο Μπενεντέτι) γεννήθηκε στις 4 Σεπτέμβρη του 1920 στην Ουρουγουάη. Δημοσιογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος, πεζογράφος και μελετητής της Λατινοαμερικάνικης Λογοτεχνίας, έζησε από κοντά όλα τα συνταρακτικά γεγονότα της χώρας του, ταυτίστηκε μ' αυτά, στρατεύτηκε και έβαλε σα στόχο της τέχνης του τη σύνδεση του έργου του με τη ζωή, την πραγματικότητα.Εγινε παγκόσμια γνωστός, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, μα πάνω απ' όλα έμεινε στη μνήμη μας σαν ο ευαίσθητος ανήσυχος καλλιτέχνης που συνέδεσε τη θεωρία με την πράξη με ιδανικό τρόπο.Πέθανε το Μάη 2009 στο Μοντεβιντέο της Ουρουγουάης.


Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017






Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώνταςκι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται, στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ’ τα πράγματα,ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις,
επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις, απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες τη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά σου που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου, η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα και απ’ τα αστέρια φτιαγμένη είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο
– μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.
 Πάμπλο Νερούδα


Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

                                                    Το ανέκδοτο
 
Ένας ψυχολόγος στη διάρκεια ενός σεμιναρίου αυτοβελτίωσης, έκανε ένα διάλειμμα λέγοντας ένα πολύ έξυπνο ανέκδοτο.

Όλοι στο ακροατήριο ξεκαρδίστηκαν στα γέλια. Συνέχισε λέγοντας ξανά το ίδιο ανέκδοτο. Λιγότεροι γέλασαν. Το είπε ξανά και ξανά μέχρι που δεν γέλασε κανένας.
 Χαμογέλασε και είπε:
"Δεν μπορείς να γελάς με το ίδιο αστείο συνέχεια. Tότε πώς μπορείς να κλαις με το ίδιο πράγμα συνέχεια;"

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

Αποσπάσματα από το τελευταίο βιβλίο που διάβασα.
 Aldo Carotenuto 
«Τα Όρια της Αγάπης και του Πόνου στην Ψυχή της γυναίκας»
 Εκδ. "Ίταμος"

 H κατάσταση της μόνιμης ανάγκης, το αίσθημα της έλλειψης που μας ωθεί στην αναζήτηση του άλλου για την αποκατάσταση της ολότητας, αντιπροσωπεύει για τον άνθρωπο μια συνεχή υπόσχεση για διαφοροποίηση και αλλαγή. Όλοι όσοι έχουν την τύχη να ερωτευτούν, συνειδητοποιούν τη μεταμόρφωση που έχει συντελεστεί όταν βγουν από τη συγκεκριμένη ερωτική εμπειρία, ενώ όσο διαρκεί απλώς τη διαισθάνονται.
Πρέπει να πούμε όμως ότι χρειάζεται και λίγο θάρρος, γιατί η υπόσχεση για πλήρωση κρύβει και τον κίνδυνο της αποτυχίας. Μπορεί τη δεδομένη στιγμή να προκύψει κάτι που θα παρεμποδίσει τη μεταμόρφωσή μου και τότε ο άλλος, από «ζωντανή υπόσχεση» γίνεται ζωντανή μαρτυρία της αδυναμίας μου να μεταμορφωθώ. Αυτό είναι και το πιο ανησυχητικό σημείο, γιατί η διάψευση της στιγμιαίας, έστω, ελπίδας για αλλαγή, είναι βαριά κληρονομιά. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να αντέχουμε τη στέρηση.
Πιστεύω πως η αποδοχή της έλλειψης είναι ένα άλλο δομικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Όλη μας η ζωή είναι ένας αγώνας για να συλλάβουμε εκείνο το κάτι που μας διαφεύγει και για να μπορέσουμε να αγωνιστούμε πρέπει να μάθουμε να κουβαλάμε στις πλάτες μας το βάρος της απουσίας του άλλου.
Πιστεύω πως καμιά θεραπεία, καμιά εμπειρία δεν βοηθάει να απαλλαγούμε από το βάρος του κενού που ο έρωτας υπόσχεται να γεμίσει. Όταν πιστέψουμε ότι το κενό έχει απαλειφθεί, το πιο πιθανό είναι ότι ξεγελούμε τον εαυτό μας.

Πραγματικά, όσο κι αν ο άλλος ανταποκρίνεται στην επιθυμία μας, η ανάγκη για ολότητα είναι τόσο μεγάλη που τίποτε δεν μπορεί να την ικανοποιήσει πραγματικά. Το πεπρωμένο πάνω στο οποίο δομείται η ζωή μας, είναι να μάθουμε να υπομένουμε τη στέρηση και την απογοήτευση για τον άνθρωπο που έχουμε κοντά μας. Όποιος κι αν είναι αυτός, ό,τι κι αν αντιπροσωπεύει ή έχει αντιπροσωπεύσει για μας, εκφράζει μια απουσία.
Αν η επιθυμία είναι εξ ορισμού ανικανοποίητη, όταν αγαπούμε ξανανιώθουμε έντονα το αίσθημα της μοναξιάς. Μέσα μας υπάρχει μια τάση προς την ολότητα, προς την τελειότητα, σε σημείο που για κάποιους ανθρώπους, για τους μυστικιστές λόγου χάρη, η ιδανική αγάπη στρέφεται προς το Θεό και όχι προς τα επίγεια πλάσματα. Με λύπη φτάνουμε σε τέτοια συμπεράσματα, γιατί είναι σαφές ότι μοιραία προσπαθούμε να έχουμε αυταπάτες. Εκ των πραγμάτων όμως η ερωτική διάσταση είναι μια εμπειρία απουσίας και η απουσία συνδέεται με τη νοσταλγία.
Νομίζω ότι η νοσταλγία και το αίσθημα απουσίας του άλλου συμπίπτουν με το νόημα της ζωή μας. Είναι σαν να νιώθουμε διαρκώς ανικανοποίητοι, ανεξάρτητα από το τι έχουμε επιτύχει. Ενώ αυτό που μας κινητοποιεί είναι το αίσθημα του απεριόριστου, εκείνα που αποκτάμε είναι πεπερασμένα κι έτσι, ακόμη και τη στιγμή που κοιταζόμαστε στα μάτια με τον άνθρωπο που αγαπούμε, διαβάζουμε στα βλέμματά μας τη νοσταλγία.
Όταν δεν μπορούμε να δεχτούμε την απουσία του άλλου, τότε ενεργοποιείται η φαντασία μας. Αρχίζουμε να νιώθουμε την ανθρώπινη διάστασή μας, βλέπουμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε εντελώς καινούργια πράγματα που δεν θα είχαμε υποψιαστεί καν ότι υπήρχαν, αν είχαμε μείνει με την αυταπάτη ότι η ανάγκη είχε εκπληρωθεί.
Να γιατί οι ερωτικές σχέσεις είναι τόσο επώδυνες. Να γιατί δεν υπάρχει σχέση που να μην μας εμποδίζει να νιώσουμε ότι μπορούμε να ωριμάζουμε και δεν υπάρχει ερωτική σχέση που να μην είναι φορτισμένη με πόνο.
Ακόμη κι όταν νομίζουμε πως είμαστε ικανοποιημένοι, κατά βάθος ξέρουμε πως αυτό είναι αυταπάτη. Κάτι υπάρχει που διαψεύδει τις προσδοκίες μας, νιώθουμε αόριστα ότι η απατηλή εκείνη ικανοποίηση μας εμποδίζει να μεγαλώσουμε πραγματικά. Ο έρωτας που προσφέρουμε και ο έρωτας που αρνούμαστε είναι επώδυνη όσο και γόνιμη πηγή δυσαρέσκειας.
Η ιδανική κατάσταση για να καταλάβουμε καλύτερα έναν άνθρωπο, να γνωρίσουμε βαθύτερα την ψυχολογία του, δεν είναι τόσο το πώς αντιδρά σε ακραίες καταστάσεις έντασης και άγχους που συντελούν στο να «πέσουν οι μάσκες», όσο το πώς δέχεται το γεγονός ότι ο έρωτας τον καθιστά τρωτό.
Κάθε φορά που παρασυρόμαστε σοβαρά σε μια βαθιά σχέση, γευόμαστε το δίχως άλλο τη μοναξιά και διαβλέπουμε πως η μόνη σωτηρία μας είναι μια περαιτέρω ψυχική εξέλιξη που οδηγεί ακριβώς στην ψυχική ανεξαρτησία.
Που όσο κι αν η τελευταία είναι επιθυμητή, έχει πολύ υψηλό τίμημα, αφού προϋποθέτει την απώλεια κάθε αυταπάτης για την ίδια τη σχέση. Όταν φτάσει κανείς σ’ αυτήν τη μορφή ωριμότητας, ξέρει ότι δεν πρέπει να περιμένει τίποτε πλέον από τους άλλους.
Όταν, ενήλικες πλέον, κάνουμε το «γύρο του κόσμου» για να ξαναβρούμε την καρδιά μας και να δώσουμε περιεχόμενο στην ψυχική μας ζωή, αυτό που μας περιμένει δεν είναι η Εδέμ, αλλά οι αντιφάσεις και οι δυσκολίες της επίγειας ζωής.
Θα έλεγα ότι μ’ αυτήν την ψυχολογική άσκηση προσεγγίζουμε το «παράδοξο», την ικανότητα να καταλάβουμε πράγματα που πριν μας ήταν αδιανόητα. Πρόκειται για μια οριακή κατάσταση όπου ο κόσμος γίνεται πιο διάφανος.
Γι’ αυτό οι σοφοί προς το τέλος της ζωής τους αποτραβιούνται στη μοναξιά. Δεν έχει όμως νόημα να αποτραβηχτούμε στα βουνά, αν δεν έχουμε περάσει πρώτα από τα παράδοξα και τις αντιφάσεις αυτού του κόσμου.
Το σημαντικό στη διάρκεια του ταξιδιού είναι ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνουμε να δώσουμε νόημα σε όλα αυτά, μέσα από έναν ευανάγνωστο κώδικα και μια κατανοητή γλώσσα. Τότε το «παράδοξο» γίνεται κυρίαρχος παράγοντας και φορέας της ίδιας της ζωής."

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

''O απόλυτος έλεγχος πάνω σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι ούτε εφικτός ούτε επιθυμητός"

O απόλυτος έλεγχος πάνω σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι ούτε εφικτός ούτε επιθυμητός. Και είναι πάντα καταστροφικός.
Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που αφορούν την αγάπη θέλει δύο ανθρώπους που αγαπιούνται αληθινά να είναι συνέχεια μαζί, να ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι, να έχουν τους ίδιους στόχους και τα ίδια ενδιαφέροντα, οι ζωές τους είναι αιώνια συνυφασμένες και η κάθε στιγμή του ενός μακριά από τον άλλο να μοιάζει με αιωνιότητα.
Ακόμα κι αν αυτό ήταν δυνατό, εμένα μου φαίνεται τρομερά ανιαρό.
Είναι πολύ φυσικό να θέλουμε να μοιραζόμαστε πράγματα ή τη ζωή μας με το/τη σύντροφο μας, να θέλουμε να νιώθουμε δεμένοι και προστατευμένοι.
Αυτό γίνεται πρόβλημα μόνο όταν η αγάπη μετατρέπεται σε πλήρη και αποκλειστική απασχόληση.
Όσοι επικεντρώνουν την αγάπη τους σε ένα μόνο πρόσωπο έχουν πρόβλημα σχέσεων γενικά.
Θα έπρεπε να είναι ανακούφιση μάλλον παρά απειλή το να ανακαλύπτουμε πως εκείνοι που αγαπάμε έχουν την ικανότητα να αγαπούν κι άλλους ανθρώπους και να αγαπιούνται.
Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες που έχουν ενδιαφέροντα πέρα από εμάς, που είναι αυτάρκεις και αυτοδύναμοι.
Είμαστε πραγματικά ικανοί να αγαπάμε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειώνεται εκείνο που έχουμε να δώσουμε.
Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερες εμπειρίες αγάπης έχουμε, είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν, τόσο περισσότερα κομίζουμε στην προσωπική μας σχέση.
H αγάπη δεν ξεθωριάζει όταν μοιράζεται μάλλον γίνεται πιο φωτεινή, και σίγουρα βελτιώνεται με την πείρα.

Leo Buscaglia - Γεννημένοι να αγαπάμε, εκδ. Λιβάνη

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

                                                               «Δικό μου πλάσμα» 

                                               Τόγραψα στις ρυτίδες των τελευταίων ημερών.
                                                  Εκεί που απίθωσες ζεστά τα χείλη σου.
                                                  Εκεί που έσκυψες  το κεφάλι σου.
                                                               Εκεί που χάϊδεψες.
                                                          Εκεί που αμήχανα κοίταξες.
                                                    Εκεί που προσεκτικά εισχώρησες.
                                        Εκεί που ένωσες την έκρηξή σου με την δική μου.
Τώρα ενα σμήνος  αρπακτικά πουλιά το κρατούν στο ράμφος τους και φεύγουν για τη λησμονιά.
                                                            Τι σημασία έχει που το είπες?
                                    Την ίδια στιγμή τόδωσες βορά  στο αγρίμι της ψυχής σου.
                                             Δεν φεύγει κανείς ποτέ εύκολα απο κατι αληθινό.
                    Ούτε το αληθινό εγκαταλείπει εύκολα αυτόν που ένοιωσε βαθιά τις συγκυρίες .
                           Οι οιωνοί αναγνωρίζονται απο τους ικανούς που υπερβαίνουν το είναι τους.
                                 Δεν φτάνουν  ποτέ ένας και δυό πόνοι  για να μάθουν οι ψυχές.
                                                                         Δεν φτάνουν.
                                                 Θα γίνουν και τα δικά σου μάτια ποτάμια.
                                                                           Με τον καιρό.
                                                                          Nα το θυμάσαι...
Ν.Φ

12/12/2017

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017


                                            ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ προς την ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ (άκου)


                                                          Ελευθέρωση.

                                                  Σε δακρύζω
                                        όταν μυρώνω το σάβανό σου
                                          κι όταν τις νύχτες προσκυνώ
                                                το νεκρό σου σώμα
                                             η δική μου πληγή ιαίνεται.
                                                         Σ ετοιμάζω .
                                                      Με  ετοιμάζω.
                                      Πονετικά  κρατάω το μαχαίρι και σε κόβω απ το βάθος μου.
                                           Οποιοι με σύνεση και σεβασμό
                                                     πενθούν τον έρωτα
                                            μ ολόκληρη την ύπαρξή τους
                                               προετοιμάζουν την αρχή
                                                 για έναν καινούργιο.
                                               Οποιοι  εγωπαθούν αδιάφορα
                                                            ερημώνονται.

                                                        Κοντεύει η ώρα. 
                                                     Οι άγγελοι αποχωρούν. 


Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017



                                      Απο  30000 πόδια στον ουρανό σου στέλνω τα δάκρυά μου.

1) ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΣ ΛΥΠΗΣ ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ.
ΑΣ ΕΙΝΑΙ...


  2)  ΠΩΣ ΝΑ ΠΩ                             




                                        άκου σε τα και νοιώθε.

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

                                           






                                        
                                              
                                                To ξέρω.

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017



ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!
"Νομίζω ότι θα πρέπει γενικά να διαβάζουμε μόνο βιβλία που μας πλήττουν και μας ερεθίζουν.
 Αν το βιβλίο που διαβάζουμε δε μας ξυπνά με μία γροθιά στο κεφάλι, γιατί το διαβάζουμε τότε? Χρειαζόμαστε βιβλία που επιδρούν πάνω μας σαν το δυστύχημα που μας πονά, σαν το θάνατο κάποιου που αγαπάμε περισσότερο από τον εαυτό μας, σαν την αυτοκτονία. 
Ένα βιβλίο πρέπει να είναι η αξίνα για την παγωμένη θάλασσα μέσα μας."
Franz Kafka

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

Η ποιότητα των σκέψεων σου καθορίζει την ποιότητα της ζωής σου


​Ο καθένας από εμάς βιώνει δύο διαφορετικές πραγματικότητες.
Η πρώτη είναι απτή, ορατή και υλική. Είναι η εξωτερική πραγματικότητα, μια σειρά γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή.
Η δεύτερη, είναι μη ορατή, άυλη και υποκειμενική. Πρόκειται για τη λεγόμενη εσωτερική πραγματικότητα, την εσωτερική δηλαδή φύση του κάθε ανθρώπου. Η εσωτερική αυτή πραγματικότητα, μοναδική για κάθε άνθρωπο, αποτελείται από τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας.
Πόσο σημαντικός είναι όμως ο τρόπος που σκεφτόμαστε για την ευτυχία μας; Είναι οι σκέψεις οι σκιές της ευτυχίας ή της δυστυχίας μας;
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι η εσωτερική μας πραγματικότητα καθορίζει την εξωτερική. Ο τρόπος ο οποίος αντιλαμβανόμαστε τις εξωτερικές καταστάσεις εξαρτάται άμεσα και κατεξοχήν από τον τρόπο που σκεφτόμαστε για αυτές. Τα γεγονότα και οι καταστάσεις της εξωτερικής πραγματικότητας είναι άχρωμα και ουδέτερα.
Αντιθέτως, οι σκέψεις μας και οι αντιλήψεις μας για αυτά τα κάνουν καλά η κακά, ευχάριστα ή δυσάρεστα. Το καλό/κακό, ευχάριστο/δυσάρεστο, οδυνηρό ή μη, είναι καταστάσεις του νου. Ακριβέστερα είναι η ψυχική μας διάθεση που την προβάλουμε πάνω στα γεγονότα μετατρέποντας τα σε θετικά ή αρνητικά.
​Είναι η ποιότητα των σκέψεων μας που καθορίζει την ποιότητα της ζωής μας και όχι το αντίστροφο. Στον ίδιο βαθμό, τα όσα μας συμβαίνουν στη ζωή είναι αποτέλεσμα της ψυχικής μας κατάστασης και όχι η ψυχική μας κατάσταση αποτέλεσμα των γεγονότων.
Με άλλα λόγια, είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να σκέφτεται αυτό-ενισχυτικά και ενθαρρυντικά για τον εαυτό του κατά συνέπεια θα έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση καθώς και καλύτερη ποιότητα ζωής από κάποιον που έχει επιλέξει τον αυτό-ακυρωτικό τρόπο σκέψης.
Αυτοπεποίθηση σημαίνει πίστη στον εαυτό και τις δυνάμεις μας. Σημαίνει θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να ανταπεξέλθει στις περιστάσεις της ζωής, όσο φαινομενικά δύσκολες και αν είναι, στηριζόμενος πάντα στην αυθεντικότητα των συναισθηματικών μου δυνάμεων.
Βέβαια πολλές φορές η έννοια της αυτοπεποίθησης έχει λαθεμένα ταυτιστεί με τον ναρκισσισμό. Στην πραγματικότητα οι δύο έννοιες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο ναρκισσισμός είναι το αντίθετο της αυτοπεποίθησης και δημιουργείται λόγω έλλειψης της τελευταίας κατασκευάζοντας έναν ψευδή εαυτό ως μηχανισμό άμυνας που προφυλάσσει το άτομο από τα καταθλιπτικά συναισθήματα.
Δυστυχώς, πολλές φορές η αυτό-αξία μας εξαρτάται από την άποψη που έχουν τρίτα πρόσωπα για εμάς. Οι σκέψεις ενός ανθρώπου που επιδιώκει συνεχώς την έγκριση των άλλων δεν είναι αυθεντικές αλλά εξωτερικά καθοριζόμενες. Και φυσικά, σε πολλές περιπτώσεις, η έλλειψη έγκρισης, αποδοχής και κυρίως αγάπης από τους άλλους πυροδοτεί καταθλιπτικές και αγχώδεις σκέψεις.
Παρόλα αυτά, ένας άνθρωπος μπορεί να βλαφτεί μόνο από «μέσα προς τα έξω» και όχι από έξω προς τα μέσα.
Δηλαδή, κανένα εξωτερικό γεγονός δε μπορεί να βλάψει έναν κυρίαρχο νου. Μπορεί να τον βλάψει μόνο αν ο ίδιος ο νους το ερμηνεύσει ως βλαβερό και καταστροφικό.
Το ότι ο άνθρωπος μπορεί να πάθει κάτι κακό αποκλειστικά μόνο εάν ο νους του το ερμηνεύσει ως «κακό» το υποστήριξε εμπράκτως ο Σωκράτης. Λέγοντας απερίφραστα στους δημίους του λίγο πριν την εκτέλεση του «Μπορείτε να με σκοτώσετε, αλλά δε μπορείτε να με βλάψετε» ο Σωκράτης αποδεικνύει ότι, ακόμη και στην περίπτωση του θανάτου, ο τρόπος ερμηνείας ενός γεγονότος το καθιστά οδυνηρό ή μη.
Αυτή είναι μάλλον και μία από τις υψηλότερες μορφές αυτοκυριαρχίας η οποία συνίσταται στον πλήρη έλεγχο της σκέψης. Οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις μας έχουν αποστολέα και παραλήπτη τον ίδιο μας τον εαυτό. Καθορίζονται από εμάς και είναι αποτέλεσμα της προσωπικής εκλογής που κάνουμε για το αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι.
Οι αυτό- ενισχυτικές σκέψεις και η αυτοεκτίμηση έχουν ως αποτέλεσμα μια αποδοτική και γεμάτη ζωή. Οι ακυρωτικές σκέψεις βυθίζουν το άτομο στη μιζέρια και τη δυστυχία. Εμείς καθορίζουμε τις εμπειρίες της ζωής μας μέσω του τρόπου που σκεφτόμαστε για αυτές και κυρίως του τρόπου μέσω του οποίου τις ερμηνεύουμε.
Εν κατακλείδι, είναι αυτή η ίδια η ποιότητα των σκέψεων μας που καθορίζει την ποιότητα της ζωής μας.
 Παπαγαθονίκου Θεόδωρος

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Aχ πόσο σε καταλαβαίνω καλό μου.
Αχ πόσο.

-Όποιος θέλει διαρκώς να “εξυψωθεί” πρέπει να περιμένει ότι μια μέρα θα τον πιάσει  ίλιγγος . 

Ο ίλιγγος είναι άλλο πράγμα από τον φόβο μην πέσουμε. 

Είναι η φωνή του κενού κάτω από  εμάς που μας τραβάει και μας καταπίνει , η επιθυμία  μας να πέσουμε  που μετά την πολεμάμε με τρόμο.

Μίλαν Κούντερα.

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

Για όσους ενδιαφέρονται :

 Μέχρι να αναρρώσει η ιδιοκτήτρια τo blog είναι σε οδοιπορική πορεία  εδώ   : Faraona-sentio1

αν συναντάτε δυσκολίες  πληκτρολογείστε www.pharaona2.blogspot.com


Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017


                                                  Τα κρεμμύδια,τα αυγά και τα καλάθια.


Εύκολο να τα χάσει κανείς.Τα αυγά και τα καλάθια.
Είσαι σε μια σχέση ,όλα ωραία και καλά.
Σχέση της εποχής .Που έχει απαρχή της ένα laptop κι ένα κινητό.
Ξηγημένα μιλημένα .
Τα χωράφια χωρισμένα με συρματοπλέγματα μέχρι τον έβδομο ουρανό ,τα Σαββατοκύριακα κλεισμένα με επετείους,μνηνόσυνα,γιορτούλες,γενέθλια του αδερφού της αδερφής του πρώτου και δεύτερου ξάδερφου και των γειτόνων .
Οι αποστάσεις γραδαρισμένες,οι ισορροπίες σωστές,η ανταλλαγή στερεών ,υγρών και αερίων ιδανική.
Αμυδρά στον ορίζοντα κατι παιδιά,κατι χωρισμοί που δεν λένε να τελειώσουν αλλά δεν σε αφορούν.Ολα υπο έλεγχο.
Κι αφού έχεις γράψει δύο με τρεις τόμους στα chat ,στα messenger, στα sms και στον ασυμμάζευτο ,αφού έχεις ανταλλάξει φωτογραφίες παιδικές,εφηβικές,νυφιάτικες ,τωρινές,της χθεσινής νύχτας και της επόμενης μέρας,αφού αφιερωθούν τραγούδια εκατέρωθεν και το κλίμα αποκτήσει τέλος πάντων μια κάποια ποιότητα που δεν σε κάνει να ντρέπεσαι που είσαι άνθρωπος, αποφασίζεις να βγεις απο την εικονική πραγματικότητα και να μπεις στην κανονική πραγματικότητα .
Αφελώς ;
Εντελώς.
Γιατί ;
Γιατί θεωρείς ντροπή να στέκεσαι το 2017 στη ρομαντίλα και ορμάς στον ηλεκτρονικό κόσμο του ίντερνετ όπως κάνουν όλοι.Και για να μην ακούς συνεχώς «μα που ζείς ;» και «γιατί δεν τολμάς ;» απ τη μία και γιατί για όλα τα πράγματα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και το κατάλληλο timing , έτσι το λένε τώρα,απ την άλλη. .
Παίρνεις λοιπόν παραμάσχαλα τον πρόλογο και τραβάς ντουγρού για το κρεσέντο της υπόθεσης.Κι εκεί κάπου σου ξεφεύγουν τα αυγά και τα καλάθια.
Γιατί οι θεωρίες απομυθοποιούνται και σε αναγκάζουν να κατέβεις απ τα θεωρεία στην πλατεία και μάλιστα γυμνός.
Τότε κοιτάς τα μάτια.
Για πρώτη φορά.
Και μένεις άναυδος.
Γιατι δεν βλέπεις βάθος.
Ερωτηματικά ;
Πολλά.
Αναρωτιέσαι τι συμβαίνει και μέχρι να συνέρθεις λίγο ανακαλύπτεις οτι ο άνθρωπος που έχεις μπροστά σου ,πάνω σου,κάτω σου,μέσα σου,δεν βλέπει.
Απλώς κοιτάει.Αυτό .Τίποτε άλλο.
Και δεν βλέπει γιατί δεν έχει ζήσει.
Είναι σε μια μέση ηλικία και οι εμπειρίες του είναι σε αναλογία με τις δικές σου όπως του έφηβου μ έναν μαθουσάλα διακοσίων ετών και βάλε.Πριν την εκ του σύνεγγυς συνάντηση ,η συμπεριφορά μέσα απο τα ηλεκτρονικά μέσα ήταν άριστη.
Μεστή.
Ατελείωτες ανταλλαγές θεωριών ,απόψεων επι παντός του επιστητού,νυχτέρια ολάκερα αφιερωμένα σε έξυπνες ερωτοαπαντήσεις ,εκμυστηρεύσεις ,ερωτισμός,υποσχέσεις,χιούμορ ,εύφορο κλίμα κι έδαφος όπου νόμιζες οτι μπορούν να φυτρώσουν αν οχι ορχιδέες , εστω χαμομήλια με ολίγες παπαρούνες δώθε κείθε.
Επρεπε να περάσουν 62 χρόνια απ την πλάτη μου για να καταλάβω οτι δεν γίνεται.
Ναι δεν γίνεται ένας πολύ έμπειρος ,γανωμένος άνθρωπος που εχει περάσει μέσα απο πόνους και συνειδητή τριβή διαρκείας με τους ανθρώπους να συμπορευτεί μ εναν εντελώς άπειρο άνθρωπο μέσης ηλικίας.
Εξι η ώρα τα χαράματα πάλι κι εγω έτριβα το κρεμμύδι να φτιάξω σπανακόρυζο .
Κρατώντας το μαχαίρι άτσαλα, έκοψα το δάχτυλό μου και τα δάκρυα ενώθηκαν με το αίμα.
Ωρες ώρες μετανοιώνω που δεν έμεινα στη κοσμάρα μου όπως ήμουν κάποτε πριν 100 χρόνια.
Με βλέμμα κι εγω τέτοιο που δεν έβλεπε.
Τέτοιο .
Που απλώς κοιτούσε.

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

Όλες οι σκέψεις που κάνουν τα έμβια όντα αυτού του πλανήτη καταγράφονται σε ένα `Νοητικό Διαδίκτυο`


Ακασικά αρχεία -
 To συμπαντικό αιθερικό αρχείο που καταγράφει τα πάντα... Εκεί που κρύβονται το μέλλον και οι σκέψεις!
Αναρωτηθήκατε ποτέ τι απέγιναν οι σκέψεις σας ή από πού σας ήρθε μια φαεινή ιδέα; Οι αρχαίες μυστικές παραδόσεις μιλούν για τα ακασικά αρχεία και οι σύγχρονες έρευνες επιβεβαιώνουν ότι τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν. Η σχετική θεωρία έρχεται να εξηγήσει πολλά παράξενα της ζωής μας.
Tα πιθηκάκια ζούσαν στο φυσικό τους περιβάλλον υπό τη στενή παρακολούθηση κάποιων επιστημόνων που συχνά τα τάιζαν με τον αγαπημένο τους μεζέ: νόστιμες γλυκοπατάτες. Mια μέρα κάποιες γλυκοπατάτες κύλησαν στα ρηχά νερά ενός κοντινού ποταμού και σιγά σιγά ξεπλύθηκαν. Ένα πιθηκάκι αποφάσισε να φάει αυτές ακριβώς τις ξεπλυμένες γλυκοπατάτες, που προφανώς τις βρήκε καλύτερες, γιατί και την άλλη μέρα πήγε μόνο του και τις ξέπλυνε. Kαθώς οι μέρες κυλούσαν, κάποια από τα νεότερα μέλη της φυλής αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
Tελικά, ύστερα από ένα διάστημα ολόκληρος ο πληθυσμός των πιθήκων πήγαινε στο ποτάμι και ξέπλενε τις γλυκοπατάτες του. Oι επιστήμονες εντυπωσιάστηκαν, αλλά η έκπληξή τους έγινε τεράστια επιστημονική απορία όταν πληροφορήθηκαν πως την ίδια περίοδο κι ένας άλλος πληθυσμός πιθήκων σε ένα εντελώς απομακρυσμένο νησί άρχισε επίσης να πλένει τις πατάτες του.
Tι σήμαινε αυτό; Πώς είχε γενικευτεί η συνήθεια στον ντόπιο πληθυσμό πιθήκων και πώς μεταφέρθηκε στο απομακρυσμένο νησί; Oι επιστήμονες άρχισαν εντατικές έρευνες και πειράματα και διαπίστωσαν έκπληκτοι πως για την καθολική εξάπλωση της νέας συνήθειας έπαιζε καθοριστικό ρόλο ο αριθμός των πιθήκων που την είχαν υιοθετήσει πρώτοι.
Όπως αποκαλύφθηκε ύστερα από πολλές μελέτες, μαθηματικούς υπολογισμούς και πειράματα, αν ένας απολύτως συγκεκριμένος αριθμός μελών μιας ομάδας -είτε σ’ αυτήν ανήκουν ζώα είτε άνθρωποι- υιοθετήσει μια νέα συνήθεια, τότε αυτή εξαπλώνεται αστραπιαία σε όλα τα μέλη της ομάδας. Tο μυστικό βρίσκεται στην «κρίσιμη μάζα», δηλαδή στον κρίσιμο αριθμό των πρωτοπόρων. Όταν αυτός ο αριθμός συμπληρωθεί, τότε λες κι ανοίγει ο δρόμος για όλους τους υπόλοιπους και η νέα συνήθεια γενικεύεται.

Tα μυστηριώδη "Aκασικά Aρχεία"

Mε ποιο τρόπο, όμως, μεταβιβάζεται η πληροφορία και η συνήθεια στους κατοίκους άλλων περιοχών, όπως συνέβη με τους πιθήκους; Σ’ αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει μια γοητευτική θεωρία που υποστηρίζει πως όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με ένα αόρατο πεδίο μέσα στο οποίο καταγράφονται τα πάντα, όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Πρόκειται για ένα συμπαντικό αρχείο ή ένα θησαυροφυλάκιο μνήμης που μέσα του περιέχονται όλες οι πληροφορίες για όσα συμβαίνουν στο σύμπαν.
Σας φαίνεται παράξενο αυτό; Kι όμως, αυτή ακριβώς είναι η θεωρία του διάσημου βιολόγου του Kέμπριτζ, Pούπερτ Σέλντρεϊκ, που ξεσήκωσε σάλο στην επιστημονική κοινότητα. Σύμφωνα με αυτήν, όλες οι πληροφορίες -είτε αυτές αφορούν γεγονότα και ιδέες είτε συνήθειες, συναισθήματα, μορφές ή γαλαξίες και τη δομή του DNA- είναι αποθηκευμένες σε ένα πεδίο που, όπως το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, βρίσκεται παντού. Έτσι, τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν, ούτε ακόμα κι αν "πεθάνει". Mπορεί να μετατραπεί από ύλη σε ενέργεια, αλλά δεν θα χαθεί.
Tο ίδιο ισχύει και για τις σκέψεις μας. Eμείς μπορεί να τις αντιλαμβανόμαστε σαν κάτι φευγαλέο και εφήμερο, όμως έχετε αναρωτηθεί, αλήθεια, πού πάει κάθε σκέψη που κάνουμε όταν παύουμε να τη σκεφτόμαστε; Xάνεται άραγε ή μήπως καταγράφεται κάπου; Kι οι πράξεις και τα έργα μας, ολόκληρο το παρελθόν μας, κατοικεί μόνο στη μνήμη μας ή μήπως είναι επίσης καταγεγραμμένο κάπου στο σύμπαν;
Για τον Pούπερτ Σέλντρεϊκ αλλά και για την αρχαία φιλοσοφική και μεταφυσική σκέψη οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα ήταν σαφείς: τα πάντα, όλα όσα έγιναν και ειπώθηκαν, ακόμα κι όσα σχηματίστηκαν ως σκέψεις ή επιθυμίες μέσα στο νου των ανθρώπων όλων των εποχών, καταγράφονται συνεχώς σε ένα είδος συμπαντικού αιθερικού αρχείου, στο οποίο η ινδική φιλοσοφία έχει δώσει το όνομα «Aκασικά Aρχεία».

Oι "αναγνώστες" της συμπαντικής βιβλιοθήκης

Yπάρχουν πράγματι αυτά τα αρχεία; Kι αν ναι, πού βρίσκονται; Σίγουρα όχι σε κάποιο συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο στη Γη ή κάπου στο Διάστημα -π.χ. κάπου μεταξύ Ήλιου και Eρμή-, αλλά μάλλον σε έναν αιθερικό και άυλο χώρο, ένα νοητικό πεδίο.
Σύμφωνα με τις σχετικές παραδόσεις, οτιδήποτε συμβαίνει στο σύμπαν, από τα υπερσμήνη γαλαξιών ως την αμοιβάδα, καταγράφεται σ’ αυτά τα αιθερικά αρχεία, στα οποία καταγράφονται επίσης κι όλες οι σκέψεις, όλες οι ιδέες και οι πράξεις μας.
Aυτό γίνεται χωρίς να το αντιληφθούν οι περισσότεροι άνθρωποι. 
Oι μύστες, όμως, και τα ξεχωριστά προικισμένα άτομα μπορούν να επικοινωνούν συνειδητά με αυτά τα συμπαντικά αρχεία και να λαμβάνουν πληροφορίες. 

Xαρακτηριστικό παράδειγμα ο Έντγκαρ Kέισι, ο "κοιμώμενος προφήτης".

O άνθρωπος αυτός άφησε εποχή στα μέσα του 20ού αιώνα με τις ξεχωριστές του ικανότητες: μπορούσε να πέφτει σε ένα είδος αυτοΰπνωσης και να δίνει σωστές απαντήσεις στις πιο απίθανες ερωτήσεις, όπως η προηγούμενη ζωή κάποιου ή τα γεγονότα που έγιναν η αιτία για τον καταποντισμό της Aτλαντίδας. Mπορούσε, επίσης, να κάνει διάγνωση ασθενειών ακόμα και για πρόσωπα που δεν είχε συναντήσει ποτέ του και να προτείνει απόλυτα αποτελεσματικές θεραπείες στηριγμένες σε βότανα και φυσικές μεθόδους. Kι όμως, ο ίδιος ως άτομο είχε πολύ μέτριες γνώσεις. Aπό πού, λοιπόν, αντλούσε αυτό τον ανεξάντλητο πλούτο πληροφοριών;
Aκόμα κι εκείνος αναρωτιόταν γι’ αυτό. H απάντηση δόθηκε σε μια από αυτές τις αυτοϋπνωτιστικές συνεδρίες του: τις πληροφορίες για το παρελθόν της ανθρωπότητας ή των συγκεκριμένων ανθρώπων που του ζητούσαν βοήθεια, καθώς και τα στοιχεία για τη διάγνωση ασθενειών και την ενδεδειγμένη θεραπεία τα έπαιρνε όλα από την ίδια πηγή: από τα Aκασικά Aρχεία.
O Έντγκαρ Kέισι δεν είναι ο μόνος που είχε επαφή με αυτή τη συμπαντική βιβλιοθήκη πληροφοριών. Όλοι είμαστε συνδεδεμένοι μαζί της, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Έτσι συνηθίζουμε να λέμε ότι «μας κατέβηκε μια φαεινή ιδέα», χωρίς να αναρωτιόμαστε από πού, αλήθεια, μας κατέβηκε; Πού υπήρχε; H επικοινωνία με τα Aκασικά Aρχεία εξηγεί επίσης και το γιατί τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται, δηλαδή τις πρωτότυπες ιδέες μας που με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι τις έχει ταυτόχρονα και κάποιος άλλος.

Tο φαινόμενο των Mορφογενετικών Πεδίων 

O Pούπερτ Σέλντρεϊκ υποστηρίζει ότι οι ομοειδείς σκέψεις ή πληροφορίες δημιουργούν τα Mορφογενετικά Πεδία, τα οποία δεν είναι παρά ένα κοινό σημείο μέσα στη μεγάλη δεξαμενή συμπαντικής μνήμης, όπου συγκεντρώνονται οι ομοειδείς πληροφορίες.
Έτσι, οι φυσικοί επιστήμονες τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από τα δικά τους ξεχωριστά Mορφογενετικά Πεδία, το ίδιο και οι δάσκαλοι, οι κληρικοί, οι έφηβοι, οι διάφορες φυλές και τα μέλη κάθε οικογένειας: έχουν κι αυτοί τα δικά τους.
Aυτό εξηγεί για παράδειγμα το φαινόμενο του συντονισμού που κάνει δυο ανθρώπους να έχουν την ίδια έμπνευση ταυτόχρονα ή δυο περιοδικά που κυκλοφορούν με παρόμοιο εξώφυλλο την ίδια περίοδο. Έχει συμβεί συχνά επίσης δυο εφευρέτες να κάνουν την ίδια εφεύρεση, επειδή και οι δυο αναζητούσαν το ίδιο είδος ευρεσιτεχνίας, κι έτσι είχαν συντονιστεί με το ίδιο Μορφογενετικό Πεδίο, δηλαδή με την ίδια "περιοχή` των αιθερικών αρχείων από όπου άντλησαν την ίδια πληροφορία.
Θα μπορούσε, επίσης, ο ένας από τους δυο να βρήκε πρώτος τη σχετική πατέντα, αλλά η σκέψη του, που καταγράφηκε στη "συμπαντική βιβλιοθήκη", ήταν πλέον διαθέσιμη σε οποιονδήποτε ήταν στραμμένος προς την ίδια κατεύθυνση.
Έτσι, ο δεύτερος εφευρέτης θα μπορούσε να βρει ευκολότερα τη λύση ή και να την πάρει, "κλέβοντας" κατά κάποιον τρόπο τη σκέψη του συναδέλφου του, χωρίς κανείς από τους δυο να το γνωρίζει. Mπορεί, μάλιστα, να βρίσκονται στις δυο άκρες του κόσμου και να αγνοούν πλήρως ο ένας την ύπαρξη του άλλου.
Tα συμπαντικά αρχεία της σκέψης μας που κάνουν το μυαλό μας να συντονίζεται με το νου κάποιου άλλου περιγράφονται κι από έναν άλλο επιστήμονα. Tον Xένρι Pιντ, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον των HΠA, ο οποίος μιλάει για την "Iδεόσφαιρα", θυμίζοντας λίγο τον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα. Kατά τον Xένρι Pιντ, η Iδεόσφαιρα είναι ένα πεδίο καθαρής συνείδησης που υπάρχει παντού στο σύμπαν και το οποίο φιλοξενεί όλες τις ιδέες. Mε αυτό το χώρο είμαστε όλοι συνδεδεμένοι.
Έτσι, όταν μια φαεινή ιδέα «πέφτει» από την Iδεόσφαιρα και "προσγειώνεται" στο νου ενός ανθρώπου που αναζητάει κάτι σχετικό με το περιεχόμενο της ιδέας αυτής, τότε είναι πολύ πιθανό ότι θα εμφανιστεί στο νου και κάποιου άλλου που επίσης έχει στραμμένη την προσοχή του προς την ίδια κατεύθυνση. Aυτό το φαινόμενο έχουν υπόψη τους πολλά στελέχη επιχειρήσεων που εφαρμόζουν τον κανόνα: "αν έχεις μια καλή ιδέα, σπεύσε να την υλοποιήσεις χωρίς καθυστέρηση, γιατί αν δεν το κάνεις εσύ, θα σε προλάβει κάποιος άλλος".
Oι περισσότεροι θα χαρακτήριζαν αυτά τα περιστατικά απλές συμπτώσεις. Aλλά δεν είναι. Πρόκειται για συμπαντικούς νόμους και μυστικές συγχρονικότητες που σχετίζονται με τα αιθερικά αρχεία της σκέψης. Φαίνεται ότι κι αυτός ακόμα ο Aϊνστάιν είχε παρόμοιες απόψεις, αφού είπε κάποτε πως, αν δεν είχε αναπτύξει εκείνος τη θεωρία της σχετικότητας, θα το έκανε κάποιος άλλος, γιατί η ιδέα "βρισκόταν στον αέρα".


΄΄Αντιφάσεις σε αναιμικό τοπίο΄΄

"''Τα συναισθήματα  είναι οι τεκτονικές πλάκες του εγκεφάλου. 
Κοινωνείς το ατόφιο συναίσθημα στον άλλον.
 Είναι περίεργο πως το μίσος δεν το κρύβουμε τόσο εύκολα.
 Είναι ένα δερμάτινο ζωνάρι που σφίγγει τα γάγγλια των συναισθηματικών μας εκρήξεων.  Ευκολοδιατυπωμένο το μίσος.
 Βρίσκουμε το θάρρος να το αποδείξουμε με μια επιστημονική ακρίβεια στον δέκτη. 

Την αγάπη, όμως, πολύ δυσκολότερα. Για το μίσος είμαστε πάρα πολύ σίγουροι ότι το αισθανόμαστε. Δεν χρειαζόμαστε χρόνο και επικοινωνία. Είναι απόφαση στιγμής με τελεσίδικη βαρύτητα. 

Η αγάπη, ελαφριά, μονότονη, παρακαλετή και αμφιβάλλει. Να περάσει ο καιρός, να γίνουμε πιο κοντικοί, πιο οικογένεια, πιο αδελφοποίητοι.. να μελοποιηθούμε πρώτα –στάσου! 
Είναι θέμα θερμότητας, βρασμού και εξάχνωσης σε τελική ανάλυση. 
Το ένα καίει, το άλλο θέλει ζέσταμα.
Δεν υπάρχουν αδελφές ψυχές, ταιριαστοί άνθρωποι, κοινά ενδιαφέροντα που μας φέρνουν πιο κοντά. 
Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν το κορμί, το μυαλό και τη γλώσσα του άλλου και ζουν ψύχραιμα με τις ιδιοτροπίες εκείνων ως εικονίσματα. 
Υπάρχουν ζύμωση και  επιμονή.
 Μπορούμε να αγαπήσουμε τον καθένα, φτάνει να το βάλουμε σκοπό.
 Όλα είναι θέμα βούλησης. 
Εγγύτητας ανασών και ελπιδοφόρων πνευμάτων.""


Aπόσπασμα απο ενα κείμενο με τον τίτλο ''
΄΄Αντιφάσεις σε αναιμικό τοπίο΄΄
της  Βέρας Φραντζή απο το σοβαρότερο κατα την άποψή μου 
site του διαδικτύου το  thegreekcloud.com 


Επαφές

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

Δημοφιλείς αναρτήσεις