Αποσπάσματα | Ίμερος και κλινοπάλη | Κωστής Παπαγιώργης
Χαρισματική ή όχι μπορεί να είναι η οποιαδήποτε γυναίκα. Άλλωστε, κανείς δεν γνωρίζει αν αγαπάμε ένα πρόσωπο επειδή είναι όμορφο ή αν γίνεται όμορφο επειδή το αγαπάμε.
Γι'αυτό δύσκολα καταλαβαίνουμε τους έρωτες των άλλων και δύσκολα ζούμε τον δικό μας.
Το βέβαιο, πάντως είναι ότι υπάρχει μια κρύφια ανάγκη, που κάνει τον εραστή να βρίσκει στα χαρακτηριστικά της εκλεκτής του ό,τι καλό αναλογίζεται.
Μπροστά στα μάτια του έχει όλη την άνεση των μεταμορφώσεων.
[...] Η λαγνεία είναι φωτεινή, όχι σκοτεινή.
Ακριβώς επειδή είναι πνευματική περιπέτεια.
Η λαγνεία επινοεί.
Δίνει αξία στο σώμα, που σ’ όλη μας τη ζωή το κουβαλάμε χωρίς συνείδηση.
Εξυψώνει το ατελές και το ανεπαρκές, σε τέλειο κι ολοκληρωμένο.
Η λαγνεία, (για όσους διαθέτουν δύναμη και πίστη) είναι μια θρησκευτική τελετουργία που αποθεώνει τη μοναχική μας ύπαρξη και μας κάνει κοινωνούς του μεγάλου ωκεανού που είναι η συλλογική ύπαρξη.
Είναι μια σημαντική - η πιο σημαντική συνάντηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Όσο κι αν δεν το ξέρουμε, όσο κι αν μπερδευόμαστε από τις όποιες τυχαίες συνθήκες του χωροχρόνου.
Η λαγνεία, ο έρωτας ή η κλινοπάλη, προσφέρουν απαντήσεις, καταδικασμένες, όμως, αμέσως μετά να ξεχαστούν.
Όπως όταν βλέπεις στ’ όνειρό σου το νόημα της ζωής κι όταν ξυπνήσεις αισθάνεσαι την απόγνωση εκείνου που άγγιξε την αλήθεια κι αμέσως μετά την έχασε.
Η λαγνεία είναι η κοινή μας πατρίδα, ο μοναδικός τόπος που μπορεί κανείς να είναι ο εαυτός του και να παραδίνεται στη φύση του.
Γι’αυτό, όταν απομακρυνόμαστε από το πλευρό του εραστή κάνει τόσο κρύο.
Γι’ αυτό φαίνονται όλα τόσο μαύρα και ζοφερά.
Τον πόνο τον γεννάει η γνώση ότι υπάρχει μια πατρίδα στην οποία δεν μπορούμε να κατοικήσουμε μόνιμα, μια αλήθεια, που μόλις την αντικρίσουμε, πρέπει αμέσως να την ξεχάσουμε.
