Σάββατο 24 Μαρτίου 2018


Ο άλλος ως καθρέφτης του εαυτού μας


Οι ανθρώπινες σχέσεις , και κυρίως οι πιο κοντινές και βαθιές σχέσεις είναι –λένε- ο καθρέφτης μας, ο καθρέφτης της ψυχής μας. Ενδεχομένως, κάποια στιγμή στη ζωή σας, θα έχετε βρεθεί μέσα σε μία πολύ κοντινή σχέση με κάποιον κι ίσως θα έχετε νιώσει ότι χάνετε κάπου τον εαυτό σας, σαν να μην μπορείτε να τον ελέγξετε, ή να τον ικανοποιήσετε.
Ίσως έχετε νιώσει ότι όλα είναι μάταια ή αντίθετα ότι όλα έχουν τεράστιο νόημα, και οι εναλλαγές ανάμεσα σε αυτά τα δύο να είναι ακαριαίες και απροειδοποίητες.
Ακραία συναισθήματα και ανάγκες εμφανίζονται, οι οποίες ναι! είναι οικείες, αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συναντιόσασταν μαζί τους πολύ συχνά σε συνειδητό επίπεδο, ίσως και να μην είχατε συναντηθεί ποτέ ξανά.
Εύλογα λοιπόν έρχεται αυτή η απορία: Οι σχέσεις είναι πράγματι ο καθρέφτης μας;
Κι αν είναι τι καθρεφτίζουν; Ποιόν εαυτό; Ποια κομμάτια μας;
Οι βαθιές σχέσεις μας φέρνουν σε επαφή με κάτι πολύ αρχαϊκό και εσωτερικό, κάτι που για τους περισσότερους ανθρώπους, πολύ καιρό ήταν κρυμμένο και άφαντο, κάτι για το οποίο ήμασταν σίγουροι ότι αφέθηκε πίσω μας με τα χρόνια.
Τι ακριβώς ανακινείται σε μια σχέση;
Τι είναι αυτό που μας φοβίζει;
Τι είναι όλα αυτά που αναδύονται με τόση ορμή από μέσα μας και που κρύβονταν όλον αυτόν τον καιρό;
Έχω την αίσθηση ότι αυτό το αρχαϊκό σχετίζεται με τις πρώτες ανάγκες μας ως βρέφη αλλά και με τις μετέπειτα ανάγκες και εμπειρίες μας ως νήπια, με όλα αυτά τα συναισθήματα, αισθήματα και αισθήσεις, που νιώθουμε, αναπτύσσουμε και βιώνουμε μέχρι θεωρητικά τουλάχιστον να μπορούμε να «επιβιώσουμε» μόνοι μας, δηλαδή μέχρι τα 5 περίπου χρόνια μας.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο ον το οποίο όταν γεννιέται δεν έχει καμία απολύτως πιθανότητα επιβίωσης χωρίς τη μητέρα του.
Όλα τα υπόλοιπα έμψυχα όντα έχουν τουλάχιστον μία έως πολλές πιθανότητες να επιβιώσουν μόνα τους, όλα τα έμψυχα όντα εκτός από τον άνθρωπο. Τι να σημαίνει άραγε, για τον ίδιο τον άνθρωπο και για τον ψυχισμό του, αυτή η διαφοροποίηση του από την υπόλοιπη φύση;
Το πρώτο πράγμα που δοκιμάζει το βρέφος στη ζωή του είναι η εξάρτηση.
Για να επιβιώσει, να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί σε άτομο χρειάζεται μία μάνα, η οποία πέρα από την παροχή τροφής, είναι αναγκαίο να του παρέχει και αγάπη.
Χωρίς αγάπη, φροντίδα και άγγιγμα, το βρέφος ίσως να έχει πιθανότητες να επιβιώσει, όμως οι πιθανότητες να εξελιχθεί σε έναν λειτουργικό και ευτυχισμένο ενήλικα είναι πολύ πολύ μικρές, για να μην πούμε μηδαμινές.
Έτσι το βρέφος γίνεται νήπιο μέσα σε μία εξαρτητική σχέση με τη μητέρα (ή με τον φροντιστή του).
Την χρειάζεται για να φάει, να πιει, να κοιμηθεί, την χρειάζεται όμως και για να έχει μία αίσθηση του εαυτού του, για να υπάρχει, να αγαπά.
Σε εκείνα τα χρόνια το ον μαθαίνει να αποδέχεται τον εαυτό του όπως είναι.
Τότε, το παιδί, όποτε έχει μία ανάγκη, την επικοινωνεί αυθόρμητα ή καλύτερα παρορμητικά μέσα από το κλάμα του, δείχνοντας ξεκάθαρα τα συναισθήματα που νιώθει τα οποία κυμαίνονται από την καθαρή ανάγκη του ενστίκτου (π.χ. πεινάω) μέχρι και πολύ βαθιές ανάγκες όπως «σε χρειάζομαι, δεν μπορώ μόνο μου, θέλω να με αγαπάς, κ.α.».
Επίσης, νιώθει φόβο, άγχος, αγωνία, απελπισία (κυρίως όταν η μαμά αργεί), κ.α.
Εκείνη την περίοδο, όσο πιο πολύ η μητέρα το αποδέχεται και ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, τόσο πιο επιτυχημένη θα είναι και η αυτό-αποδοχή του αργότερα...
Με τα χρόνια κι με τις ικανότητες που αποκτά ο άνθρωπος σιγά-σιγά αφήνει αυτό το εξαρτητικό μοντέλο επαφής και αρχίζει να δοκιμάζει και να πειραματίζεται με άλλους τρόπους, όπως δημιουργώντας σχέσεις με αντίσταση (άρνηση-αποδοχή), μίμηση και στην ενήλικη ζωή σχέσεις ισότητας ενήλικα προς ενήλικα.
Μέσα στις σχέσεις που θα δημιουργήσει το άτομο ως ενήλικας πια, κάποιες θα φτάσουν βαθιά.
Αυτή η βαθιά σχέση θυμίζει – ευτυχώς όχι όλη την ώρα- τη πρωταρχική σχέση μητέρας- βρέφους, κι ίσως ο έρωτας μπορεί να εξηγηθεί κι έτσι.
Στην αρχική φάση του έρωτα, τα δύο άτομα απολαμβάνουν τις ομοιότητες τους, απολαμβάνουν τη συνύπαρξη τους, την ολότητα τους και προσπαθούν συνεχώς για την απόλυτη ένωση.
Με τον καιρό αυτό μας φέρνει σε επαφή με την τότε συνύπαρξη- ως βρέφη με τη μητέρα-, όπου για να ζήσουμε χρειαζόμασταν τον σημαντικό άλλο. Έτσι ο άλλος γίνεται και πάλι σημαντικός και με κάποιο τρόπο συνδεόμαστε με την αρχαϊκή αυτή ανάγκη μας.
Όσο ο καιρός προχωράει, ο έρωτας αλλάζει μορφές, αρχίζουμε πολύ αργά να αντιδράμε σε αυτήν την εξαρτητική συνύπαρξη, διεκδικώντας τον προσωπικό μας χώρο, και την ανεξαρτησία μας, όμως ξεχνάμε το γεγονός ότι είμαστε ήδη εξαρτημένοι!
Οι πρώτες εσωτερικές συγκρούσεις έρχονται, όπου ένα κομμάτι μέσα μας – το ενήλικο- θέλει να ζει ανεξάρτητο κι ελεύθερο και ένα άλλο κομμάτι – το παιδί- έχει ανάγκη τον άλλο και την εξάρτηση.
Έπειτα, οι συγκρούσεις αυτές γίνονται κι εξωτερικές, και μέσα σε αυτές κατηγορούμε τον άλλον για τη δική μας εξάρτηση.
Αυτό νομίζω ότι είναι το σημείο όπου ο άλλος μας καθρεφτίζει, και μας καθρεφτίζει τις πιο βαθιές υπαρξιακές- χαοτικές συγκρούσεις μας, τον πιο κρυφό μας εαυτό, τον εαυτό αυτό που ούτε οι ίδιοι δεν τολμάμε να παραδεχτούμε.(η λεγόμενη "σκιά" μας)
Όσοι «επιβιώσουν» από αυτό, και καταφέρουν να το αντέξουν, τότε δημιουργούν αυθεντικές και ουσιαστικές σχέσεις, μπορεί και απόλυτης ισότητας μεταξύ των δύο ανθρώπων.
Η σχέση καθρεφτίζει τις πιο λεπτές ισορροπίες τις προσωπικότητας μας, αυτές που δημιουργήθηκαν όταν ήμασταν βρέφη, πλάσματα μετέωρα ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία.
Πόση δύναμη χρειάζεται για να καταφέρουμε να συνεχίσουμε μέσα σε αυτό το χάος και τον πόνο;
Πολύ! Κι έτσι η ζωή μας δοκιμάζει, φέρνοντας τα ίδια πράγματα που ζήσαμε ξανά και ξανά μπροστά μας, έως ότου συμφιλιωθούμε με αυτά, και μέσα από την αποδοχή του εαυτού και την αγάπη, ηρεμήσουμε.
Ηλιάννα Πεσσάρη - Ψυχολόγος

Ομως μεσα μου ανεμιζει η λεπτη δονηση του αερα απο μια λεξη σου.
 Η σιωπηλη αφηγηση των μεγαλων σου μυστικων οταν εγω διψουσα την ομιλια σου.
 ΤιτοςΠατρικιος

Σάββατο 17 Μαρτίου 2018

Singer
To 1962 κάπου στη Βενιζέλου ψηλά προς την Εγνατίας , κοντά στη στοά Μπεζεστένι ήταν η αντιπροσωπία της Σίνγκερ.
Επτά εγώ, τριαντα τριών εκείνη.
Μ έπαιρνε και πηγαίναμε με το λεωφορείο,κατεβαίναμε στάση Αλκαζάρ και κατηφορίζαμε λίγο την Βενιζέλου.
Καθόμουν για δύο ώρες περίπου σε μια καρέκλα ακίνητη σχεδόν και παρακολουθούσα την δασκάλα να της εξηγεί και να της διδάσκει τα μυστικά της ραπτομηχανής .
Φιλτιρέ,πουαντερί,πλακέ,κουμπότρυπα,πουαντόμπρ,γαζί,ζίγκ ζάγκ ,καπιτονέ,καρίκωμα.
Η μητέρα μου έλαμπε απο χαρά .
Μάθαινε τα εξαρτήματα ,τις μασουρίστρες,τις σαϊτες.Μάθαινε πως να την λαδώνει να την καθαρίζει.Μαζί της μάθαινα κι εγώ.
Απο μακριά.
Τα ήξερα όλα απ έξω.
Σπάνια υπόθεση το 62 μια ηλεκτρική αυτόματη του είδους.
Η ραπτομηχανή γυάλιζε,μύριζε,μιλούσε,θύμωνε,κεντούσε, μερικές φορές μου φαινόταν οτι ταξίδευε.
Μετά ξεκουραζόταν στο λακαρισμένο ξύλινο σπιτάκι της και σώπαινε.
Η μάνα μου καμάρωνε .
Γύριζε με κοίταζε ,χαμογελούσε και τόνιζε με σιγανή φωνή :
«Εσύ μικρό απο μακριά»
Υπάκουα κι έβραζα στο ζουμί μου.
Ωσπου μια μέρα στα οχτώ μου χρόνια έμεινα μόνη στο σπίτι για μια ώρα.
Την άνοιξα .
Ηταν βαριά για μένα ,το θυμάμαι, αλλά τα κατάφερα.
Την έστησα ,έβαλα την πρίζα ,στρογγυλοκάθησα κι άρπαξα το πρώτο ύφασμα που βρήκα μπροστά μου.
Εστησα την κλωστή ,η μασουρίστρα ηταν έτοιμη και γεμάτη και πάτησα με το πόδι μου στο κάτω μέρος όπως πατάμε πρώτη φορά το γκάζι όταν μαθαίνουμε οδήγηση.
Ηξερα οτι έπρεπε να το κάνω μαλακά,απαλά .
Στην αρχή μόλις που το άγγιξα.
Δεν ακούστηκε τίποτε.
Μετά πίεσα το πεδιλάκι μου πιό πολύ κι η Singer ανταποκρίθηκε ,η βελόνα ανεβοκατέβαινε,η κλωστή βούταγε πάνω κάτω ,το γαζί έγινε άσπρο δρομάκι κι εγώ ταξίδευα σ έναν κόσμο άπιαστο πρωτόγνωρο ευτυχισμένη.
Ενοιωσα απαλή την παλάμη της στον ώμο μου.
Πετάχτηκα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.
Συνάντησα τα δικά της γαλάζια ,καθαρά ,έκπληκτα να με κοιτούν ορθάνοιχτα και την άκουσα να ψιθυρίζει.
«Συνέχισε κορίτσι μου μόνο πρόσεχε τα δαχτυλάκια σου στη βελόνα»
Σήμερα χάρισα τη μηχανή της σε μια νέα γυναίκα.
Μια άξια γυναίκα που σπούδασε στο Πολυτεχνείο.
Που έχασε την δουλειά της.
Ανεργη και πικραμένη.
Που παλεύει με τη ζωή γενναία.
Που δεν το βάζει κάτω κι αποφάσισε να ράβει.
Και ξέρω πως η γαλανομάτα Αφροδίτη μου στα δικά της τ αλώνια χάρηκε.
Γι αυτό Σοφία μου κάθε φορά που το πόδι σου πατάει εκεί στο χνάρι το δικό της, να την σκέφτεσαι μ αγάπη.
Μόνο η αγάπη την οδηγούσε σε κάθε τι που έκανε στη ζωή που έζησε, τίποτε άλλο.
                                                           

Τρίτη 13 Μαρτίου 2018

"Να χρησιμοποιείτε μόνο λέξεις - κλειδιά που ανοίγουν ερμάρια- ντουλάπια-συρτάρια-σεντούκια-βιβλιοθήκες -σαπουνοθήκες- μπαούλα- τσάντες- ψυχές- προοπτικές....λέξεις που με το διπλό τριπλό νόημά τους καταπλήσσουν, απελπίζουν, μπερδεύουν, μαζεύουν και προκαλούν την αγανάκτηση στους ανίδεους και την απέραντη ευτυχία σε όσους γνωρίζουν". 

Ν. Βαλαωρίτης.

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018

Ο άντρας που αξίζει την απόλυτη αφοσίωση μιας γυναίκας.

Οι άντρες τρομοκρατούνται από το βάθος του έρωτα μιας γυναίκας και την ενέργεια που δημιουργείται από τη σεξουαλικότητα και τα συναισθήματά της.
Ταυτόχρονα όμως, αυτό που οι άνδρες επιθυμούν περισσότερο από κάθε τι στη ζωή είναι να γίνουν ένα, να ενωθούν απόλυτα και ισότιμα με την αφοσιωτική αγάπη μιας γυναίκας και την άγρια, ανυπόδουλη ενέργειά της.
Για να μπορέσει όμως ο άνδρας να χειριστεί την τεράστια ερωτική ενέργεια της γυναίκας χωρίς να το βάλει στα πόδια, θα πρέπει να νικήσει τους φόβους του και να υπερυψώσει την προσωπικότητά του πάνω από αυτούς. Μόνο ένας τέτοιος άντρας αξίζει την απόλυτη αφοσίωση μιας γυναίκας.
Ο πόθος της γυναίκας χτίζεται με τον χρόνο και συνδέεται με την εμπιστοσύνη. Οι γυναίκες στην πραγματικότητα κατέχουν την ικανότητα αέναης σεξουαλικής επιθυμίας για τον σωστό άντρα.
Το κλειδί για να ανοίξει η αχαλίνωτη και ανεμπόδιστη σεξουαλικότητα μιας γυναίκας το έχει ο άντρας που ποθεί πραγματικά να τη γνωρίσει σε όλο της το φάσμα, σε όλο το βάθος της προσωπικότητάς της, να χαρτογραφήσει κάθε πτυχή της ύπαρξής της και όχι απλά να διεισδύσει μέσα της.
“Ο άνδρας που μπορεί να διεγείρει μια γυναίκα όποτε το θελήσει, αυτός έχει αφιερώσει χρόνο για να τη γνωρίσει και να τη προσεγγίσει με απολαυστικό πόθο και με την αυτοπεποίθηση ότι γνωρίζει ήδη τι θέλει η γυναίκα του”
Όταν ένας άνδρας επιλέξει να γνωρίσει σε βάθος μια γυναίκα αντί απλά να διεισδύσει μέσα της, η ικανότητά του να συνδεθεί αισθησιακά μαζί της ξεπερνά το επίπεδο της απλής, ρηχής σεξουαλικής πράξης.
Στην πραγματικότητα, οι εραστές που συνδέονται σε αυτό το επίπεδο απολαμβάνουν επαναλαμβανόμενες κορυφώσεις σε κάθε συνεύρεσή τους, γιατί ο έρωτας συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα του εαυτού, ξεπερνώντας την υλική υπόστασή τους.
Όταν η γυναίκα εμπιστευτεί απόλυτα το σύντροφό της θα θέλει να του δώσει όλο της το είναι. Αυτή η ενέργεια δημιουργεί ένα “πνευματικό βιάγκρα” και τροφοδοτεί την χωρίς όρια ικανότητα του άνδρα να παραμένει διαρκώς συνδεδεμένος μαζί της. Έτσι ο πόθος τροφοδοτείται αέναα και προσφέρει ικανοποίηση στους εραστές στο διηνεκές.
Αυτή η ποιότητα δυναμώνει τη σχέση τους που χτίζεται σε δυνατές βάσεις, γιατί όπως είναι αντιληπτό, είναι μια ποιότητα που οι άνθρωποι δεν αφιερώνουν μόνο στον έρωτα αλλά σε όλες τις εκδηλώσεις της σχέσης τους με τον σύντροφο και τον εαυτό τους.
Ο πόθος μιας γυναίκας γίνεται αιώνιος όταν ο άνδρας δεν σταματά ποτέ να αναζητά να γνωρίσει τα βάθη της ψυχής της. Η απόδοση ενός άνδρα γίνεται απεριόριστη όταν η γυναίκα του έχει ανοιχτεί απόλυτα.
Έτσι ο έρωτας δεν φθίνει ποτέ, ο πόθος δεν σβήνει ποτέ. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ερωτευμένοι, ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι. Κι αυτό, δεν είναι κάτι ανέφικτο…
Έχουμε φτιαχτεί για να είμαστε πλήρεις κι ευτυχισμένοι. Μπορούμε να το ζήσουμε όταν πάψουμε να σπαταλάμε τον εαυτό μας σε επιφανειακές σχέσεις, που δεν είναι τόσο αβλαβείς όσο εσφαλμένα πιστεύουμε. Γιατί, σε κάθε συναναστροφή μας αφήνουμε, δίνουμε, επενδύουμε κομμάτια του εαυτού μας.
Στο τέλος “ξοδεμένες” εντελώς … τι μένει από εμάς;
* ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΚΙ ΑΥΤΑ: Η έμπνευση για το σημερινό μου κείμενο ήρθε από τα λόγια δύο ανδρών: David Deida και Graham White
Γράφει η Ευαγγελία Βασιλείου
                                            

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

Γύψινες νιφάδες.
Γέμισε ο κόσμος κι ο ντουνιάς μαρτάκια και χιονισμένα τοπία.
Η κυρία Τράμπ συνεχίζει ν αγαπάει το λευκό χρώμα .
Στη Βόρεια Ελλάδα αποφάσισε ν αρχίσει ο χειμώνας.
Θα οφείλουμε πετρέλαιο,αέριο και ρεύμα μέχρι τον χειμώνα του 19.
Δύο μήνες τώρα κλεισμένη στο σπίτι απόκτησα δεξιότητες ακροβάτισσας .
Κρατάω με το στόμα και το δεξί χέρι τις δύσκολες καταστάσεις όπως το βάζο του καφέ.
Χάνω στροφές όταν ντύνομαι και εκνευρίζομαι που δεν μπορώ πια κατα την συνήθεια μιας ζωής να κάνω σαράντα πράγματα ταυτόχρονα.
Κάτι θέλει να μου πει να με διδάξει λέει .
Κουραφέξαλα λέω εγώ.
Προχθές ο ορθοπεδικός εβγαλε εναν τροχό και με δαιμόνιο χαμόγελο έκοψε τον γύψο .
Στην αρχή κοίταζα.
Μετά γύρισα απ την άλλη και κοίταζα απ το παράθυρο.
Εξω χιόνιζε .
Οταν ξαναγύρισα να δώ η μαύρη μπλούζα μου και το κοστούμι του ήταν χιονισμένα απο θρυμματισμένες γάζες και γύψινες νιφάδες.
Θυμήθηκα ενα ποίημα του Σουλιώτη .
«Ψηλά και πάνω στο παλιό το χιόνι
έπεσε το πρώτο φρέσικο χιονάκι
κατάξερο σαν κονφετί, σούσλικ
στην παλιά τη γλώσσα. Το σκάψαν
και μέσα στο σκαμμένο βάλαν στρώμα
και πάνω στο στρώμα την αγάπη τους,
αντικρισμένοι στα γόνατα,
λευκόασπρα πρόσωπα στο βουνό,
κι ασημένιες ανταύγειες της αγάπης που έπιασαν,
ο ένας τη φώτιζε εκείνην κι εκείνη τον δικό της,
ένας νέος και μια νέα,
όπως τους ψάλλει το βαλκανικό τραγούδι,
πάνω στο μισοχωμένο στρώμα,
πάνω στο περσινό σκαμμένο χιόνι,
που είχε πέσει πριν από το πρώτο φετεινό,
με λόγια κι αξιώσεις για αιωνιότητα
στην κορυφή του άσπιλου βουνού»
Μετά γλιστρώντας βγήκα στην παγωνιά .
Πήρα ταξί .
Επιασα νοερά το ζεστό χέρι σου.
Συνέχιζα νάμαι παγωμένη.
                                                     

Επαφές

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

Δημοφιλείς αναρτήσεις