Τα μεσημέρια του Σαββάτου η μάνα ετοίμαζε πάντα κάτι πρόχειρο για φαγητό.Ερχόταν η Κυριακή για το πιό βαρύ,ενα ταψί συνήθως με ψητό και πατάτες,σαλάτα εποχής και χύμα ρετσίνα . Ολη η οικογένεια γύρω απ το τραπέζι τρείς άνθρωποι όλοι κι όλοι εμείς και η μισή πολυκατοικία σε μια κουζίνα 3Χ3.Ανταλλαγές φαγητών μέχρι το απόγευμα τσιμπούσι,χορός και γέλιο. Καφεδάκι με υποβρύχιο η γλυκό κουταλιού προς το απόγευμα και μετα δεν θυμάμαι γιατι μπαίνοντας στην εφηβεία ολ αυτά τα μέχρι τότε χαρούμενα τα περιφρόνησα απεριόριστα.
Εκτοτε και μεχρι τώρα ακόμη.
Οι οικογένειες που έστησα είχαν χωριστά κρεβάτια κι ενα κομοδίνο.Τα Σαββατοκύριακα προτιμούσα ακόμη και με το παιδί μωρό , χειμώνα καλοκαίρι ,να φεύγω απο το σπίτι προς όπου λάχει.Ολα οσα είχαν σχέση με την οικογένεια,την αγάπη της και την ζεστασιά της "εβγαζαν νερό" που μ έπνιγε.Ακόμη και οι μεγάλες δόσεις αγάπης μπορούν να φρικάρουν εναν άνθρωπο.
 Οι μεγάλες δόσεις όμως.