Είμαστε οι επιλογές μας | Σταμάτης Παρασκευάς

Διαβάστε ένα εξαιρετικό κείμενο βαθιά φιλοσοφημένο.

Παρασκευή, 7 Σεπτεμβρίου 2018

Είμαστε οι επιλογές μας | Σταμάτης Παρασκευάς

Δεν πίστεψα ποτέ, ότι είμαστε οι επιλογές μας. 

Πιστεύω στην ελευθερία (το να φτάνεις, να πηγαίνεις εκεί που θες, 
που αγαπάς) 
και στην ειλικρίνεια (να θες, ν’ αγαπάς εκεί που φτάνει κι όπου πηγαίνεις).

 Πιστεύω στην ελεύθερη βούληση και στην ελεύθερη νοσταλγία, 
στα αδιόρατα σύνορα της μνήμης και της λήθης και του παρόντος και της 
φαντασίας.

 Αλλά, όχι, δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαστε οι επιλογές μας,
 γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως είμαστε μόνο αυτό,
 αλλά και το ότι υπάρχει μια παντοδυναμία του κάθε ανθρώπου 
πάνω στο κάθε τι -κάτι που αν δεν με αηδιάζει,
 τουλάχιστον με ξενίζει- καθώς επίσης, ότι ο κόσμος είναι δίκαιος (
χωρίς να μας ενδιαφέρει αν η θεία πρόνοια
 ή ο σοφός άνθρωπος τα έπλασε έτσι).

Τι σημαίνει επιλέγω στην τόση προσφορά πληροφορίας 
και στην τόση απόσυρση πόρων κι ευκαιριών; 

Είναι το σωστό ρήμα, δηλαδή η σωστή πράξη και δράση,
 μέσα σε τόση υπερπροσφορά; 

Η ελεύθερα αποδεχόμενη υποταγή γίνεται ολοένα και πιο σύνθετη
 και πιο υποδόρια στις συμπεριφορές των άλλων απέναντί μας. 

Τα απωθημένα που συγκλόνισαν τον κόσμο της ψυχολογίας έδειξαν
 πως κάτι που επιλέγουμε να πράξουμε δεν έχει τα αίτιά του
 σε τόσο προφανή χαρακτηριστικά του ατόμου. 

Η μάθηση έδειξε πως οι σύνθετες επιλογές μας δομούνται
από την επιβράβευση και τιμωρία αρχέγονων, πρωτόγονων, αρχαίων, 
παλιότερων και λιγότερο σύνθετων επιλογών και συμπεριφορών.

 Κι αν είμαστε οι επιλογές μας, σημαίνει
 πως η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί μας, 
οφείλει να είναι αντιστοίχως ενισχυτική ή τιμωρητική; 

Το αίσθημα το προσωπικό αντιστοίχως θα πρέπει να είναι
 ενοχικό ή λυτρωτικό;

Δεν πίστεψα ποτέ, ότι είμαστε οι επιλογές μας. 

Ή μάλλον κάνω λάθος. 

Έχουμε κάνει συνειδητές επιλογές ή έστω, 
αψηφώντας κανόνες, τάξεις, δεδομένα, 
ακόμη και “θέλω” (γιατί άραγε μια “καθαρή” επιλογή να συνάδει
 μόνο με τη θέληση και να μην είναι μια επιλογή
 που γίνεται βάσει πολλών κινήτρων).

 Και μάλλον, ίσως να είμαστε οι επιλογές μας, αλλά 
όχι αυτές που γίνονται στη βάση, στην αρχή των πραμάτων. 

Δεν είμαστε οι επιλογές μας ως συνειδητή πράξη και 
“ξεσκαρτάρισμα” σε ένα πλήθος καταστάσεων. 

Είμαστε οι επιλογές μας, γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι. 

Χωρίς να αναλωθούμε περισσότερο στο κομμάτι του
 τι επιλέγουμε για να ζήσουμε, ας αποδεχτούμε πως είμαστε
 αναγκασμένοι να επιλέγουμε για να ζήσουμε. 

Ακόμη κι όταν κάτι το επιλέγουμε ξεκάθαρο, ολόκληρο, μοναδικό, 
η επιλογή μας αφήνει κάτι έξω πάντα.

 Είτε στην αντίληψη αυτού του πράγματος, 
είτε στην αξιολόγηση αυτού του πράγματος 
(που συνήθως ό,τι συμφωνεί με αυτά που μας αρέσουν 
το κρατάμε κι ό,τι δε συμφωνεί το “πετάμε),
 είτε στη βίωση αυτού του πράγματος.

Ο κόσμος μάς αποκαλύπτεται αποσπασματικά. 

Οι άνθρωποι μάς δίνονται αποσπασματικά,
 όχι από την άποψη του ότι κρύβουν κάτι ή 
δε δίνονται ολάκεροι, αλλά ένα κομμάτι κάθε φορά συλλαμβάνουμε
 ως την άκρη του νήματος, ως “γωνία του σελοτέιπ”.

Δεν είμαστε όντα εκλεκτικά. 

Είμαστε πρώτα όντα αιρετικά. 

Κι αυτό όχι από αδυναμία. 

Ή ίσως να είναι η κουλτούρα τέτοια, που εξετάζοντας τόσα ενδεχόμενα, 
να έχουμε ξεφύγει από την απλή -απλοϊκή- έκθεσή μας
 στην ολότητα των υποκειμένων και των αντικειμένων. 

Ίσως να είναι τέτοια κι η φυσιολογία μας. 

Συνηθίζω να μην αποζητώ την ελευθερία, αλλά την ειλικρίνεια. 

Να επιλέγω την ειλικρίνεια κι όχι την ελευθερία. 

Να μην πηγαίνω όπου θέλω, αλλά να θέλω εκεί που μένω. 

Να πιστεύω εκεί, να χτίζω εκεί, να πείθομαι εκεί,
 ν’ αφήνομαι εκεί, να δημιουργώ εκεί.

Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα

Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα αρχίζει όταν σταματά να περιμένει την ευτυχία από έναν άντρα ή από κάποια εξωτερική πηγή και αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού της.

Διατηρεί τον σεβασμό της σε ό,τι κάνει και με όποιον συνδέεται, γνωρίζοντας πως ο σεβασμός στην προσωπικότητά της είναι αγάπη.
Απολαμβάνει τη μοναχικότητά της με δημιουργικό τρόπο και εκπληρώνει τις επιθυμίες της.

Τολμάει να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή ως μοναδική. Δεν κυνηγά την ευτυχία, αλλά δένεται με την κάθε στιγμή και εκείνη την ανταμείβει, επιστρέφοντας της αυτό που εκπέμπει.

Νιώθει ελεύθερη να κάνει αυτά που επιθυμεί, πιστεύοντας πως όταν χαίρεται μπορεί να μοιράζεται αληθινά.

 Εκτιμά τις ανάγκες της, τις σέβεται, τις ικανοποιεί χωρίς ενοχές, χωρίς λογοκρισία.

Αγκαλιάζει το ευάλωτο κομμάτι του εαυτού της, το σέβεται, το αποδέχεται. Κατανοεί τις αδυναμίες των άλλων, τις διαχωρίζει από την επιθετικότητα, την αδιαφορία, τον αρνητισμό.

Νιώθει ένα ευρύτερο ενδιαφέρον για τη ζωή, ασχολείται όμως μόνο με εκείνα που μπορεί να επηρεάσει, μόνο με εκείνα που μπορεί να ζυμωθεί μαζί τους.

Εκτιμά τον εαυτό της, τολμά σε εμπειρίες, μαθαίνει από τα λάθη της. Αγαπά τα λάθη της, γιατί και αυτά της γνώρισαν τον εαυτό της.
Δεν αναλώνεται σε «γιατί», από λύπη που δεν έχει αυτά που θα ήθελε να έχει, αλλά νιώθει ευγνωμοσύνη για αυτό που είναι, για αυτά που έχει.
Δεν πληγώνει τον εαυτό της, δεν ανέχεται συμπεριφορές που την πληγώνουν.

Δεν επιτρέπει σε άλλους να την κατευθύνουν, να της υποδεικνύουν ένα τρόπο ζωής διαφορετικό από αυτό που επιθυμεί, αλλά επιμένει στην δική της αλήθεια. 

Αποχαιρετά ανθρώπους χωρίς θυμό ή λύπη, συνειδητοποιώντας πως η κάθε γνωριμία την έμαθε να συνδέεται πιο ουσιαστικά με τον εαυτό της και με τους άλλους.

Δεν τοποθετεί κανένα σε θρόνο, ούτε μπαίνει η ίδια, δεν εξιδανικεύει επιδιώκοντας μια φαντασιακή ευτυχία ούτε υποτιμά εκείνους που δεν την βοηθούν να κερδίσει αυτά που έχασε, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της μέσα από άλλους.

Δεν γεμίζει αρνητισμό, αλλά αντιμετωπίζει θετικά και με εμπιστοσύνη τη ζωή.
Δεν γυρεύει επιβεβαίωση, ούτε και ανταγωνίζεται κανένα.
Δεν προσπαθεί να σώσει τους άλλους, αλλά συνδέεται ισότιμα.

Είναι δεκτική σε ό,τι την ανοίγει στην ζωή, σε ό,τι σέβεται αυτό που είναι η ίδια.
Αγαπά το σώμα της, χαίρεται με την σεξουαλικότητά της.

Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα αρχίζει όταν είναι ο εαυτός της.

Αγγελική Μπολουδάκη

Όταν η καταιγίδα τελειώσει,
δεν θα θυμάσαι καν πως κατάφερες να επιβιώσεις.

Δεν θα είσαι καν σίγουρος ότι έχει τελειώσει.
Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο:

Όταν βγεις από την καταιγίδα,
δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε.

Και αυτό είναι
το νόημα της καταιγίδας.

Χαρούκι Μουρακάμι