Οταν μοιράζεσαι πολλαπλασιάζεις.
Ο ταξιτζής που ήρθε στην πόρτα ήταν εξηντάρης .
Κάτι γκρίζα σγουρά μαλλιά πήρε μόνο το μάτι μου.
Το μυαλό μου σκορπισμένο σε τρακόσιες μεριές.Το κορμί μου κουρασμένο απ τον κόπο τόσων ημερών ,απ το πάνε έλα ,απ το μάζεμα και το κουβάλημα.Κυρίως απ την προσπάθεια να τακτοποιηθεί μέσα σε λίγο χρόνο ενας σωρός απο διαφορετικά πράγματα.Πονεμένες όλες οι αρθρώσεις.Το μυαλό να κάνει χιλιόμετρα σε αποστάσεις κοντινές και μακρινές.Να ανεβάζει ανώγεια και κατώγια όπως έλεγε η μητέρα μου.Να μη φτάνει ο χρόνος για τίποτε.Να μη μένει δευτερόλεπτο ανάπαυσης,χαλάρωσης.
Μέρες τώρα με την αίσθηση οτι όλα είναι στον αέρα. Μετέωρα.
Ανακατατάξεις,ανασυγκροτήσεις,μετακομίσεις,καταργήσεις,αναρρώσεις,επαναλήψεις,δρομολόγια,έξοδα,αγωνίες.Υπάρχουν κάποιοι κομβικοί σταθμοί στη ζωή μας που έρχονται ολα μαζί.Πέφτουν επάνω μας σα να μας χτυπάει παντζούρι στο κεφάλι κι εμείς κρατώντας το πονεμένο καρούμπαλο πρέπει να συνεχίζουμε σα να μην συμβαίνει τίποτε.Σα ναναι όλα ρυθμισμένα,καλυμμένα,τακτοποιημένα.
Γιατι είναι απλό
.Αλλιώς δεν γίνεται.
Αυτό.
Αλλιώς δεν γίνεται ,δεν θα γίνει,δεν θα πραγματωθεί τίποτε.
Και γιατι θέλουμε.Θέλουμε να το κάνουμε.Για να δούμε γι άλλη μια φορά τις δυνάμεις μας να αναμετριούνται με την ζωή και τον θάνατο.Με την αλήθεια και το ψέμα.Με την ουσία της ζωής που είναι η κίνηση.Η ροή.
Η μυρωδιά της ακινησίας δεν μου πάει.Το χρώμα του βάλτου δεν μ εμπνέει.Και να με πάρει η ευχή ... όταν ανασηκώνω τον εαυτό μου απο την πληκτική επανάληψη και χαράζω καινούργιους δρόμους στο άγνωστο ακόμη κι η γεύση του καφέ γίνεται διαφορετική.Μπορεί νάναι ενας βαπορίσιος καφές κακής ποιότητας αλλά αλλάζει.Μπορεί νάναι ενα νερομπλούκι σε κάποιο άθλιο μαγαζί της εθνικής οδού αλλά αλλάζει.Τότε μόνο ο πρωινός καφές του σπιτιού μου έχει τριπλή αξία.Και πραγματικά με ανταμείβει για τον κόπο.
Ο ταξιτζής μισογύρισε το πρόσωπο του κοιτώντας πάντα την Αχαρνών.Είστε τυχερή μου είπε.Η κοπέλα που σας ξεπροβόδιζε είχε τόσο λαμπερό πρόσωπο,τόσο όμορφο χαμόγελο!
Σπάνιο!Και σας κοίταζε με τόση αγάπη!
Και όντως.Αυτές όλες τις μέρες,μέσα στη φριχτή ζέστη και τις δυσκολίες που τσάκισαν το σώμα μου κι έστυψαν το μυαλό μου κάποιοι άνθρωποι μ έκαναν να ζήσω ανεπανάληπτες στιγμές.
Με μπόλιασαν ,με πότισαν,με κοίμισαν,με τάισαν.
Ετρεξαν για μένα , βοήθησαν,μ αγκάλιασαν ,μου συμπαραστάθηκαν.
Μοιράστηκαν μαζί μου τις δυσκολίες και μείωσαν την κούρασή μου.
Μου δώσανε κομμάτια του εαυτού τους ,του χρόνου τους και πολλαπλασίασαν το κουράγιο μου.
Με τιμάει τόσο αυτή η αγάπη τους!
Με κάνει να πιστεύω πως πραγματικά υπάρχουν φίλοι.Υπάρχουν άνθρωποι μέσα στην αθλιότητα που ζούμε.
Που μπορούν να εκτιμούν τα αληθινά.
Τα ουσιαστικά.
Που αναγνωρίζουν την προσπάθεια,την αγάπη και την τόλμη μας.Που τα παράξενα και τα απ αλλού φερμένα δεν είναι μύθοι και ουτοπίες αλλά είναι και γι αυτούς όπως και για μένα το φως της ζωής.
Κάτι γκρίζα σγουρά μαλλιά πήρε μόνο το μάτι μου.
Το μυαλό μου σκορπισμένο σε τρακόσιες μεριές.Το κορμί μου κουρασμένο απ τον κόπο τόσων ημερών ,απ το πάνε έλα ,απ το μάζεμα και το κουβάλημα.Κυρίως απ την προσπάθεια να τακτοποιηθεί μέσα σε λίγο χρόνο ενας σωρός απο διαφορετικά πράγματα.Πονεμένες όλες οι αρθρώσεις.Το μυαλό να κάνει χιλιόμετρα σε αποστάσεις κοντινές και μακρινές.Να ανεβάζει ανώγεια και κατώγια όπως έλεγε η μητέρα μου.Να μη φτάνει ο χρόνος για τίποτε.Να μη μένει δευτερόλεπτο ανάπαυσης,χαλάρωσης.
Μέρες τώρα με την αίσθηση οτι όλα είναι στον αέρα. Μετέωρα.
Ανακατατάξεις,ανασυγκροτήσεις,μετακομίσεις,καταργήσεις,αναρρώσεις,επαναλήψεις,δρομολόγια,έξοδα,αγωνίες.Υπάρχουν κάποιοι κομβικοί σταθμοί στη ζωή μας που έρχονται ολα μαζί.Πέφτουν επάνω μας σα να μας χτυπάει παντζούρι στο κεφάλι κι εμείς κρατώντας το πονεμένο καρούμπαλο πρέπει να συνεχίζουμε σα να μην συμβαίνει τίποτε.Σα ναναι όλα ρυθμισμένα,καλυμμένα,τακτοποιημένα.
Γιατι είναι απλό
.Αλλιώς δεν γίνεται.
Αυτό.
Αλλιώς δεν γίνεται ,δεν θα γίνει,δεν θα πραγματωθεί τίποτε.
Και γιατι θέλουμε.Θέλουμε να το κάνουμε.Για να δούμε γι άλλη μια φορά τις δυνάμεις μας να αναμετριούνται με την ζωή και τον θάνατο.Με την αλήθεια και το ψέμα.Με την ουσία της ζωής που είναι η κίνηση.Η ροή.
Η μυρωδιά της ακινησίας δεν μου πάει.Το χρώμα του βάλτου δεν μ εμπνέει.Και να με πάρει η ευχή ... όταν ανασηκώνω τον εαυτό μου απο την πληκτική επανάληψη και χαράζω καινούργιους δρόμους στο άγνωστο ακόμη κι η γεύση του καφέ γίνεται διαφορετική.Μπορεί νάναι ενας βαπορίσιος καφές κακής ποιότητας αλλά αλλάζει.Μπορεί νάναι ενα νερομπλούκι σε κάποιο άθλιο μαγαζί της εθνικής οδού αλλά αλλάζει.Τότε μόνο ο πρωινός καφές του σπιτιού μου έχει τριπλή αξία.Και πραγματικά με ανταμείβει για τον κόπο.
Ο ταξιτζής μισογύρισε το πρόσωπο του κοιτώντας πάντα την Αχαρνών.Είστε τυχερή μου είπε.Η κοπέλα που σας ξεπροβόδιζε είχε τόσο λαμπερό πρόσωπο,τόσο όμορφο χαμόγελο!
Σπάνιο!Και σας κοίταζε με τόση αγάπη!
Και όντως.Αυτές όλες τις μέρες,μέσα στη φριχτή ζέστη και τις δυσκολίες που τσάκισαν το σώμα μου κι έστυψαν το μυαλό μου κάποιοι άνθρωποι μ έκαναν να ζήσω ανεπανάληπτες στιγμές.
Με μπόλιασαν ,με πότισαν,με κοίμισαν,με τάισαν.
Ετρεξαν για μένα , βοήθησαν,μ αγκάλιασαν ,μου συμπαραστάθηκαν.
Μοιράστηκαν μαζί μου τις δυσκολίες και μείωσαν την κούρασή μου.
Μου δώσανε κομμάτια του εαυτού τους ,του χρόνου τους και πολλαπλασίασαν το κουράγιο μου.
Με τιμάει τόσο αυτή η αγάπη τους!
Με κάνει να πιστεύω πως πραγματικά υπάρχουν φίλοι.Υπάρχουν άνθρωποι μέσα στην αθλιότητα που ζούμε.
Που μπορούν να εκτιμούν τα αληθινά.
Τα ουσιαστικά.
Που αναγνωρίζουν την προσπάθεια,την αγάπη και την τόλμη μας.Που τα παράξενα και τα απ αλλού φερμένα δεν είναι μύθοι και ουτοπίες αλλά είναι και γι αυτούς όπως και για μένα το φως της ζωής.
