Με την ψυχή στα χέρια
Τέτοια εποχή μπουμπούκιαζαν στον κήπο οι γαρυφαλλιές στη Μηχανιώνα.
Ήταν κάτι άσπρα μικρά γαρυφαλλάκια στο μέγεθος του δίδραχμου που μοσχοβολούσαν δυσανάλογα με το μέγεθός τους.
Μεθυστικά.
Στόλιζαν περίτεχνα τις βραγιές δίπλα στις τριανταφυλλιές.
Όλα φυτεμένα απ΄τα χέρια του.
Κάτι χοντρά χέρια με άγριο δέρμα αγκαθωτό.
Πληγίτσες και γρατζουνίσματα πού και πού πάντα, κάποιο χτύπημα από λάθος ζύγισμα σφυριού.
Τα άγγιζα εκείνα τα χέρια, τα κοίταζα.
Θυμάμαι τα δρομάκια των ρυτίδων τους που ξεπρόβαλλαν με το πέρασμα του χρόνου, η ζέστη τους, το σφιχταγκάλιασμα των δαχτύλων πάνω στα δικά μου, τη μυρωδιά του δέρματος ανάμεικτη με κάποιο υπόλειμμα σκουριάς ή σκόνης.
Γελούσαμε πολύ μαζί.
Ταίριαζαν τα χούγια μας.
«Κουκί κι έσκασες», έλεγε η μάνα μου.
Χωμένη στης κουζίνας της τον παράδεισο ετοίμαζε τη μαγειρίτσα,
έβαφε αυγά,
ζύμωνε τσουρέκια,
στο ενδιάμεσο του κατέβαζε κι ένα μεζέ μ΄ένα ποτηράκι τσίπουρο.
Καθόταν στο σκαλάκι και κουβέντιαζε μαζί του για λίγο και μετά συνέχιζαν τις δουλειές τους.
Χρυσά χέρια.
Που δούλευαν, ετοίμαζαν, δημιουργούσαν για να ευχαριστήσουν εμάς που απολαμβάναμε για τρείς τέσσερεις ώρες και μετά χανόμασταν στην πόλη στα δικά μας μονοπάτια.
Όλο εκείνο το σπιτικό στα χέρια τους.
Όλα χειροποίητα.
Όλα με μεράκι.
Και το βλέμμα στο δρόμο να μας δουν να φτάνουμε.
Άλλαξαν οι καιροί.
Τα παιδιά και τα εγγόνια είναι μακριά πια.
Η πανδημία, η απόσταση.
Κοντεύω να ξεχάσω αυτά που ήξερα για κάθε Λαμπρή.
Πληθαίνουν χρόνο με το χρόνο τα κεριά των επιταφίων μου.
Κλεισμένοι στα σπίτια, απομονωμένοι.
Τι να μαγειρέψει κανείς για δυο ψυχές με την υπέρταση και τις χοληστερίνες να μας κυνηγούν κατά πόδας;
Ζωντανεύω τις αναμνήσεις, τις μυρωδιές,
τις εικόνες, τα πρόσωπα κι αναρωτιέμαι πόσο μα πόσο ευτυχισμένοι είμασταν που ζήσαμε γεμάτες ζωές κοντά στους γονείς και στους φίλους μας.
Με παρηγορεί το γεγονός οτι και τα παιδιά μας τουλάχιστον μέχρι τα δεκαοκτώ τους, γεύτηκαν κομμάτια αυτής της τόσο όμορφης πλευράς της ζωής.
Γερνάω και το μολογάω.
Δημοσιευμένο στο www.greekcloud.gr σήμερα.
