Πάσχα ηταν ,
δεμένο με κορδέλες κι αυγά κόκκινα παντού.
Στο τραπέζι με τη γυάλινη φρουτιέρα ,στο παλιό Χιώτικο σκρίνιο και το ράφι με το λουλουδάτο χάρτινο πετσετάκι.
Κι εξω οι ιβυσκοι πρόθυμοι και κόκκινοι κι αυτοι.
Ξεκούμπωτα στα πόδια της κι η αγκραφα να κουδουνίζει στα τρεξιματά της πάνω κάτω στην ξύλινη σκάλα .
Τα κόκκινα πεδιλάκια της βρεμένα ,μικρά ενυδρεία με χώμα στους πάτους που έβαφε τις πατούσες της σοκολατένιες.
Κολυμπούν τα παχουλά δαχτυλάκια της ενα ενα στη σειρά ,το γέλιο της σπάει τα τζαμια .
Οι εφημερίδες γράφουν για τον Μέρτεν και τον Καραμανλή ,το πρωί η μάνα της καθάριζε μ αυτές τα τζάμια ,βρεμένες και κουρελιασμένες οι ειδήσεις στην αυλή.
Αδολα τα τεσσερα της χρόνια κι ανίκανα να της συμπαρασταθούν για να καταλάβει τότε.
Αργότερα κατάλαβε.
Ενα βράδυ.
Με τα κόκκινα ψηλοτάκουνά της στο χέρι .
Ετρεχε με βρεγμένα μάγουλα στο πουθενά...
και το όνειρο λαβωμένο, ειχε βάψει τα πόδια της κόκκινα.
