Εύκολο να τα χάσει κανείς.Τα αυγά και τα καλάθια.
Είσαι σε μια σχέση ,όλα ωραία και καλά.
Σχέση της εποχής .Που έχει απαρχή της ένα laptop κι ένα κινητό.
Ξηγημένα μιλημένα .
Τα χωράφια χωρισμένα με συρματοπλέγματα μέχρι τον έβδομο ουρανό ,τα Σαββατοκύριακα κλεισμένα με επετείους,μνηνόσυνα,γιορτούλες,γενέθλια του αδερφού της αδερφής του πρώτου και δεύτερου ξάδερφου και των γειτόνων .
Οι αποστάσεις γραδαρισμένες,οι ισορροπίες σωστές,η ανταλλαγή στερεών ,υγρών και αερίων ιδανική.
Αμυδρά στον ορίζοντα κατι παιδιά,κατι χωρισμοί που δεν λένε να τελειώσουν αλλά δεν σε αφορούν.Ολα υπο έλεγχο.
Κι αφού έχεις γράψει δύο με τρεις τόμους στα chat ,στα messenger, στα sms και στον ασυμμάζευτο ,αφού έχεις ανταλλάξει φωτογραφίες παιδικές,εφηβικές,νυφιάτικες ,τωρινές,της χθεσινής νύχτας και της επόμενης μέρας,αφού αφιερωθούν τραγούδια εκατέρωθεν και το κλίμα αποκτήσει τέλος πάντων μια κάποια ποιότητα που δεν σε κάνει να ντρέπεσαι που είσαι άνθρωπος, αποφασίζεις να βγεις απο την εικονική πραγματικότητα και να μπεις στην κανονική πραγματικότητα .
Αφελώς ;
Εντελώς.
Γιατί ;
Γιατί θεωρείς ντροπή να στέκεσαι το 2017 στη ρομαντίλα και ορμάς στον ηλεκτρονικό κόσμο του ίντερνετ όπως κάνουν όλοι.Και για να μην ακούς συνεχώς «μα που ζείς ;» και «γιατί δεν τολμάς ;» απ τη μία και γιατί για όλα τα πράγματα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και το κατάλληλο timing , έτσι το λένε τώρα,απ την άλλη. .
Παίρνεις λοιπόν παραμάσχαλα τον πρόλογο και τραβάς ντουγρού για το κρεσέντο της υπόθεσης.Κι εκεί κάπου σου ξεφεύγουν τα αυγά και τα καλάθια.
Γιατί οι θεωρίες απομυθοποιούνται και σε αναγκάζουν να κατέβεις απ τα θεωρεία στην πλατεία και μάλιστα γυμνός.
Τότε κοιτάς τα μάτια.
Για πρώτη φορά.
Και μένεις άναυδος.
Γιατι δεν βλέπεις βάθος.
Ερωτηματικά ;
Πολλά.
Αναρωτιέσαι τι συμβαίνει και μέχρι να συνέρθεις λίγο ανακαλύπτεις οτι ο άνθρωπος που έχεις μπροστά σου ,πάνω σου,κάτω σου,μέσα σου,δεν βλέπει.
Απλώς κοιτάει.Αυτό .Τίποτε άλλο.
Και δεν βλέπει γιατί δεν έχει ζήσει.
Είναι σε μια μέση ηλικία και οι εμπειρίες του είναι σε αναλογία με τις δικές σου όπως του έφηβου μ έναν μαθουσάλα διακοσίων ετών και βάλε.Πριν την εκ του σύνεγγυς συνάντηση ,η συμπεριφορά μέσα απο τα ηλεκτρονικά μέσα ήταν άριστη.
Μεστή.
Ατελείωτες ανταλλαγές θεωριών ,απόψεων επι παντός του επιστητού,νυχτέρια ολάκερα αφιερωμένα σε έξυπνες ερωτοαπαντήσεις ,εκμυστηρεύσεις ,ερωτισμός,υποσχέσεις,χιούμορ ,εύφορο κλίμα κι έδαφος όπου νόμιζες οτι μπορούν να φυτρώσουν αν οχι ορχιδέες , εστω χαμομήλια με ολίγες παπαρούνες δώθε κείθε.
Επρεπε να περάσουν 62 χρόνια απ την πλάτη μου για να καταλάβω οτι δεν γίνεται.
Ναι δεν γίνεται ένας πολύ έμπειρος ,γανωμένος άνθρωπος που εχει περάσει μέσα απο πόνους και συνειδητή τριβή διαρκείας με τους ανθρώπους να συμπορευτεί μ εναν εντελώς άπειρο άνθρωπο μέσης ηλικίας.
Εξι η ώρα τα χαράματα πάλι κι εγω έτριβα το κρεμμύδι να φτιάξω σπανακόρυζο .
Κρατώντας το μαχαίρι άτσαλα, έκοψα το δάχτυλό μου και τα δάκρυα ενώθηκαν με το αίμα.
Ωρες ώρες μετανοιώνω που δεν έμεινα στη κοσμάρα μου όπως ήμουν κάποτε πριν 100 χρόνια.
Με βλέμμα κι εγω τέτοιο που δεν έβλεπε.
Τέτοιο .
Που απλώς κοιτούσε.
Είσαι σε μια σχέση ,όλα ωραία και καλά.
Σχέση της εποχής .Που έχει απαρχή της ένα laptop κι ένα κινητό.
Ξηγημένα μιλημένα .
Τα χωράφια χωρισμένα με συρματοπλέγματα μέχρι τον έβδομο ουρανό ,τα Σαββατοκύριακα κλεισμένα με επετείους,μνηνόσυνα,γιορτούλες,γενέθλια του αδερφού της αδερφής του πρώτου και δεύτερου ξάδερφου και των γειτόνων .
Οι αποστάσεις γραδαρισμένες,οι ισορροπίες σωστές,η ανταλλαγή στερεών ,υγρών και αερίων ιδανική.
Αμυδρά στον ορίζοντα κατι παιδιά,κατι χωρισμοί που δεν λένε να τελειώσουν αλλά δεν σε αφορούν.Ολα υπο έλεγχο.
Κι αφού έχεις γράψει δύο με τρεις τόμους στα chat ,στα messenger, στα sms και στον ασυμμάζευτο ,αφού έχεις ανταλλάξει φωτογραφίες παιδικές,εφηβικές,νυφιάτικες ,τωρινές,της χθεσινής νύχτας και της επόμενης μέρας,αφού αφιερωθούν τραγούδια εκατέρωθεν και το κλίμα αποκτήσει τέλος πάντων μια κάποια ποιότητα που δεν σε κάνει να ντρέπεσαι που είσαι άνθρωπος, αποφασίζεις να βγεις απο την εικονική πραγματικότητα και να μπεις στην κανονική πραγματικότητα .
Αφελώς ;
Εντελώς.
Γιατί ;
Γιατί θεωρείς ντροπή να στέκεσαι το 2017 στη ρομαντίλα και ορμάς στον ηλεκτρονικό κόσμο του ίντερνετ όπως κάνουν όλοι.Και για να μην ακούς συνεχώς «μα που ζείς ;» και «γιατί δεν τολμάς ;» απ τη μία και γιατί για όλα τα πράγματα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και το κατάλληλο timing , έτσι το λένε τώρα,απ την άλλη. .
Παίρνεις λοιπόν παραμάσχαλα τον πρόλογο και τραβάς ντουγρού για το κρεσέντο της υπόθεσης.Κι εκεί κάπου σου ξεφεύγουν τα αυγά και τα καλάθια.
Γιατί οι θεωρίες απομυθοποιούνται και σε αναγκάζουν να κατέβεις απ τα θεωρεία στην πλατεία και μάλιστα γυμνός.
Τότε κοιτάς τα μάτια.
Για πρώτη φορά.
Και μένεις άναυδος.
Γιατι δεν βλέπεις βάθος.
Ερωτηματικά ;
Πολλά.
Αναρωτιέσαι τι συμβαίνει και μέχρι να συνέρθεις λίγο ανακαλύπτεις οτι ο άνθρωπος που έχεις μπροστά σου ,πάνω σου,κάτω σου,μέσα σου,δεν βλέπει.
Απλώς κοιτάει.Αυτό .Τίποτε άλλο.
Και δεν βλέπει γιατί δεν έχει ζήσει.
Είναι σε μια μέση ηλικία και οι εμπειρίες του είναι σε αναλογία με τις δικές σου όπως του έφηβου μ έναν μαθουσάλα διακοσίων ετών και βάλε.Πριν την εκ του σύνεγγυς συνάντηση ,η συμπεριφορά μέσα απο τα ηλεκτρονικά μέσα ήταν άριστη.
Μεστή.
Ατελείωτες ανταλλαγές θεωριών ,απόψεων επι παντός του επιστητού,νυχτέρια ολάκερα αφιερωμένα σε έξυπνες ερωτοαπαντήσεις ,εκμυστηρεύσεις ,ερωτισμός,υποσχέσεις,χιούμορ ,εύφορο κλίμα κι έδαφος όπου νόμιζες οτι μπορούν να φυτρώσουν αν οχι ορχιδέες , εστω χαμομήλια με ολίγες παπαρούνες δώθε κείθε.
Επρεπε να περάσουν 62 χρόνια απ την πλάτη μου για να καταλάβω οτι δεν γίνεται.
Ναι δεν γίνεται ένας πολύ έμπειρος ,γανωμένος άνθρωπος που εχει περάσει μέσα απο πόνους και συνειδητή τριβή διαρκείας με τους ανθρώπους να συμπορευτεί μ εναν εντελώς άπειρο άνθρωπο μέσης ηλικίας.
Εξι η ώρα τα χαράματα πάλι κι εγω έτριβα το κρεμμύδι να φτιάξω σπανακόρυζο .
Κρατώντας το μαχαίρι άτσαλα, έκοψα το δάχτυλό μου και τα δάκρυα ενώθηκαν με το αίμα.
Ωρες ώρες μετανοιώνω που δεν έμεινα στη κοσμάρα μου όπως ήμουν κάποτε πριν 100 χρόνια.
Με βλέμμα κι εγω τέτοιο που δεν έβλεπε.
Τέτοιο .
Που απλώς κοιτούσε.
