Τρίτη 31 Μαρτίου 2020


Ξεχασμένες  αισθήσεις.  

Κυριακή 29 Μαρτίου 2020


                         Πρώτη φορά.
Πρώτη φορά στα εξήντα πέντε μου κοιμάμαι με απαρηγόρητο ύπνο.
Δεν ήξερα πως είναι αυτό.
Κοιμάμαι μόνο με την αίσθηση του παρόντος.
Το μέσα μου δεν ανέχεται ούτε ένα ψήγμα ψευδαίσθησης σύνδεσης με ομφάλιους λώρους.
Προσπαθώ να συνηθίσω σ αυτή τη νέα αίσθηση.
Της αβεβαιότητας,του χάους.
Σαν κάποιος να ήρθε πίσω μου και να μ έσπρωξε σε ένα κενό χωρίς βαρύτητα.
Σαν εκείνη την αίσθηση που έχεις όταν κοιτάξεις τον βυθό για πρώτη φορά.
Που δεν βλέπεις κάτω απ τα πόδια σου τίποτα.
Τρομακτικό.
Αληθινό.
Άλλη ζωή.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2020

Δεν είναι γριά, δεν είναι γέρος.
Δεν είναι «πακέτο», δεν είναι ηλίθιος, δεν είναι ζαβος.
 Ναι, έχει άγνοια κινδύνου.
 Την ίδια άγνοια που χρόνια τώρα έχει και βγαίνει έξω μόνος, 
και φροντίζει τον εαυτό του μόνος, κι έχει κανει παρέες στο ΚΑΠΗ και στην πλατεία γιατί εσυ δουλεύεις,
σοσιαλιζεσαι και δεν προλαβαίνεις.
Έχει την ίδια άγνοια κινδύνου που είχε όταν ερχόταν με 5 συγκοινωνίες με ο,τι καιρό

 και να είχε να σου προσέξει τα παιδιά σου! Να στα φροντίσει με ιώσεις, με δυσκολίες, με «όλα τα καλά».
Έχει την ίδια άγνοια κινδύνου που είχε όταν πήγαινε στη λαϊκη και τα έπαιρνε όλα λειψά για να σου πάρει και για το δικό σου σπιτι!
Έχει την ίδια άγνοια κινδύνου που είχε όταν δούλευε σαν σκυλί για να μη σου λείψει τίποτα τσακίζοντας το σώμα του και τις αντοχές του!
Δεν είναι γέρος και γριά, δεν είναι όλα τα κοσμητικά που του έχεις φορέσει! Είναι ο πατέρας σου, η μάνα σου, ο παππούς σου, η γιαγιά σου, ο συγγενής σου, ή ο γείτονας!
Γι’αυτο όσο δίκιο κι αν έχεις που φωνάζεις για το καλό του, βουτά τη γλώσσα στο μυαλό, εσυ κι εγώ τους μάθαμε στην επιβίωση και στην άγνοια κινδύνου και τώρα τους ζητάμε προσαρμοστικότητα, αντίληψη, αλλαγή, με άμεση εφαρμογή. Σαν να πατάμε κουμπάκια.
Ε μάθε εσυ που έχεις τόσο υποτιμητικά λυσσάξει με το «γριές και γέροι» και «για εσάς μένουμε εμείς μέσα» να κλείνεις λίγο το στόμα σου.
Ναι, πρέπει να μείνουν μέσα.

 Ναι, δεν το έχουν καταλάβει. 
Ναι, πες το 5000 φορές.
 Μέχρι να καταλάβουν.
Όσες χρειάστηκε να σου πουν κι εσένα να μην κανεις κάθε μαλακια που έκανες και ήρθαν να σε ξεμπλέξουν, να σε φροντίσουν και να σε κανακεψουν!
ΔΕΝ είναι ο γέρος κι η γριά. 

Είναι κάποιου μάνα και πατέρας.
 Δεν είναι το πακέτο που σε βαραίνει ανόητε!
Κι αν δεν τους έχεις χάσει, δεν ξέρεις τι αξία έχουν αυτές οι λέξεις!

 Δεν έχεις ιδεα!
Άντε γιατί πήξαμε στους μάγκες
ΑΡΓΥΡΩ ΠΡΙΝΤΕΖΗ

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

"Της ανθρώπινης ζωής ο χρόνος είναι μια στιγμή, η ουσία της ρευστή,

 οι αισθήσεις αμυδρές, του κορμιού η σύσταση φθαρτή, η ψυχή μια σβούρα,

η τύχη ανεξιχνίαστη και η φήμη προϊόν ακρισίας.

Με δυο λόγια, όλα του σώματος είναι ρευστά σαν ποταμός,

 ενώ της ψυχής είναι όνειρο και ψευδαίσθηση, η ίδια η ζωή είναι πόλεμος 
και ταξίδι σε ξένο τόπο, κι η υστεροφημία είναι λήθη.

Ποιος μπορεί να μας παρασταθεί στο δρόμο;

Η φιλοσοφία και μόνο αυτή.
Και φιλοσοφία θα πει, να διατηρείς τον δαίμονα που έχεις μέσα σου απρόσβλητο,

 σώο και αβλαβή, υπεράνω πόνων και ηδονών. 

Τίποτα να μην κάνεις στα κουτουρού, τίποτα το ψεύτικο και με υποκρισία. 
Φιλοσοφία θα πει, να μην έχεις ανάγκη από το τι κάνει ή δεν κάνει ο άλλος.
 Κι ακόμη, ό,τι σου προκύψει και ό,τι σου στέλνει η μοίρα 
ο δαίμονάς σου να τα δέχεται, ως προερχόμενα κάπου από εκεί, απ' όπου προέρχεται και αυτός.
Και πάνω απ' όλα, να περιμένεις το θάνατο με γαλήνιο νου, ως κάτι που δεν είναι παρά μια ακόμη διάλυση στοιχείων που συνθέτουν κάθε έμβιο ον.


Μεταβάλλονται αυτά τα στοιχεία, το καθένα σε κάτι άλλο, και δεν είναι διόλου τρομερό αυτό.
Αν είναι έτσι, τι σου κακοφαίνεται αυτή η μεταβολή και διάλυση των πάντων;
Αφού γίνεται σύμφωνα με τη φύση.
Και ό,τι είναι σύμφωνο με τη φύση δεν είναι κακό"


Μάρκος Αυρίλιος  "Τα εις εαυτόν"

Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

         Από την ποιητική συλλογή « τα χειρόγραφα του φθινοπώρου» του Τάσου Λειβαδίτη.

                                                         

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020

Ο ανήφορος παρέα με τον ιό
20-03-2020
Μέρες τώρα προσπαθώ να μη γράψω τίποτε.
Ανοίγω τον υπολογιστή και τον κλείνω.
Τρέχω εδώ κι εκεί μες το σπίτι κάνω ένα σωρό άχρηστες δουλειές για να κρατώ απασχολημένο τον εαυτό μου.
Να μη γράψω λέω από μέσα μου, να μη γράψω.
Γιατί ξέρω τι θα γίνει αν γράψω.
Να όπως τώρα.
Με το που χτύπησα το πρώτο κλικ στο πληκτρολόγιο άρχισαν να φεύγουν τα δάκρυα δεξιά αριστερά και δεν κάνει να πιάνω ούτε τα μάτια μου, ούτε το στόμα μου, ούτε τη μύτη μου.
Τα χαρτομάντηλα στην πρώτη γραμμή, τα αλκοολούχα διαλύματα στη δεύτερη.
Γέμισε το σπίτι παράξενα σακουλάκια με γάντια μιας χρήσεως, με μάσκες.
Έγνοια για το φαρμακείο και τα τρόφιμα σε καθημερινή βάση.
Το ίντερνετ συνέχεια ανοιχτό, οι ειδήσεις βροχή… πόσα μπορεί ν’ αντέξει ο άνθρωπος… πόσα.
Βγαίνουν δυνάμεις που δεν τις ξέρεις από μέσα σου σε κοιτάνε και σου κουνούν το δάχτυλο απ’ απέναντι.
Όρθιος σου λένε κι αυτό θα περάσει.
Ανεβαίνεις έναν ανήφορο κι ελπίζεις οτι κάπου απ’ το βάθος θάρθει η είδηση με το φάρμακο, με το εμβόλιο.
Στο σπίτι δύο άτομα υψηλού κινδύνου περιμένουν εμένα.
Κι εγώ πάλι από μένα κι έτσι γινόμαστε τρεις.
Αναλογίζομαι την δυστυχία της Ιταλίας και λέω το δικό μας δεν είναι τίποτε.
Τουλάχιστον είμαστε υγιείς προς το παρόν.
Τουλάχιστον ακολουθούμε τους στοιχειώδεις κανόνες που ανακοινώνουν κάθε τόσο.
Ανεβαίνουμε τον ανήφορο μ’ όλο τον κόσμο σ’ όλη τη γή.
Ενώθηκε ο ανθρώπινος πόνος.
Χτες το βράδυ άκουσα στο τηλέφωνο τη φωνή ενός πολύ καλού μου φίλου από το Μεξικό.
Ήταν ανήσυχος για μας εδω στην Ευρώπη, εκεί ακόμη τα μέτρα δεν είναι αυστηρά.
Μια φίλη μου είπε οτι ήρθαν οι γονείς των φοιτητών που μένουν απέναντί της, από τα Γιάννενα.
Βγήκε ο γιος έξω πήρε τις σακούλες όχι απ’ το χέρι του πατέρα.
Απ’ το έδαφος.
Ο πατέρας κι η μάνα χαιρετούσαν από μακριά.
Ούτε μια αγκαλιά ούτε ένα φιλί στο ίδιο το παιδί σου.
Ήρθαν στο νου μου τα δικά μας τα ξενιτεμένα.
Δοκιμάζονται οι σχέσεις των ανθρώπων.
Οι αντοχές.
Και κυρίως σου λένε κρατήσου όρθιος.
Πρέπει.
Δεν γίνεται αλλιώς.
Πώς να μη λυγίσεις όμως πως να μην κλάψεις γι’ αυτό που γίνεται;
Πώς ν’ αντέχεις τόσα φέρετρα καθημερινά;
Τόσο θανατικό, τόση δυστυχία.
Όλη μέρα όπου κι αν βρίσκομαι οτι κι αν κάνω, εύχομαι από μέσα μου κι απ’ έξω μου συνεχώς.
Να βρεθεί το φάρμακο, να σταματήσει το κακό, να μείνουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους.
Νοιώθω οτι επικοινωνώ μ’ όλους όσους ξέρω σε καθημερινή βάση, είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό.
Λες κι απλώθηκαν αόρατα νήματα μεταξύ μας όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε που φτιάχνουν ένα ελπιδοφόρο πλέγμα δύναμης και προστασίας.
Λες και υφάνθηκε ένας ιστός σαν από θαύμα, που ενώνει τις δυνάμεις μας, τις αντοχές και το κουράγιο μας.


Κείμενο δημοσιευμένο σήμερα στο https://www.thegreekcloud.com

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2020

Αποσπάσματα | Ίμερος και κλινοπάλη | Κωστής Παπαγιώργης



Χαρισματική ή όχι μπορεί να είναι η οποιαδήποτε γυναίκα. Άλλωστε, κανείς δεν γνωρίζει αν αγαπάμε ένα πρόσωπο επειδή είναι όμορφο ή αν γίνεται όμορφο επειδή το αγαπάμε. 
  Γι'αυτό δύσκολα καταλαβαίνουμε τους έρωτες των άλλων και  δύσκολα ζούμε τον δικό μας.

Το βέβαιο, πάντως είναι ότι υπάρχει μια κρύφια ανάγκη, που κάνει τον εραστή να βρίσκει  στα χαρακτηριστικά της εκλεκτής του ό,τι καλό αναλογίζεται. 

Μπροστά στα μάτια του έχει όλη την άνεση των μεταμορφώσεων.

[...] Η λαγνεία είναι φωτεινή, όχι σκοτεινή.

 Ακριβώς επειδή είναι πνευματική περιπέτεια. 
Η λαγνεία επινοεί.
 Δίνει αξία στο σώμα, που σ’ όλη μας τη ζωή το κουβαλάμε χωρίς συνείδηση. 
Εξυψώνει το ατελές και το ανεπαρκές, σε τέλειο κι ολοκληρωμένο. 
Η λαγνεία, (για όσους διαθέτουν δύναμη και πίστη) είναι μια θρησκευτική τελετουργία που αποθεώνει τη μοναχική μας ύπαρξη και μας κάνει κοινωνούς του μεγάλου ωκεανού που είναι η συλλογική ύπαρξη. 
Είναι μια σημαντική - η πιο σημαντική συνάντηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
 Όσο κι αν δεν το ξέρουμε, όσο κι αν μπερδευόμαστε από τις όποιες τυχαίες συνθήκες του χωροχρόνου.

Η λαγνεία, ο έρωτας ή η κλινοπάλη, προσφέρουν απαντήσεις, καταδικασμένες, όμως, αμέσως μετά να ξεχαστούν.

 Όπως όταν βλέπεις στ’ όνειρό σου το νόημα της ζωής κι όταν ξυπνήσεις αισθάνεσαι την απόγνωση εκείνου που άγγιξε την αλήθεια κι αμέσως μετά την έχασε.  

Η λαγνεία είναι η κοινή μας πατρίδα, ο μοναδικός τόπος που μπορεί κανείς να είναι ο εαυτός του και να παραδίνεται στη φύση του. 
Γι’αυτό, όταν απομακρυνόμαστε από το πλευρό του εραστή κάνει τόσο κρύο. 
Γι’ αυτό φαίνονται όλα τόσο μαύρα και ζοφερά.

 Τον πόνο τον γεννάει η γνώση ότι υπάρχει μια πατρίδα στην οποία δεν μπορούμε να κατοικήσουμε μόνιμα, μια αλήθεια, που μόλις την αντικρίσουμε, πρέπει αμέσως να την ξεχάσουμε.
                                           
                                             


Τετάρτη 18 Μαρτίου 2020

Βρέθηκα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου
των Ιωαννίνων, με όλες τις επιστημονικές ενδείξεις
ότι δεν πρόκειται να ξανασηκωθώ.
Πριν από τα αντιβιοτικά,
ο τύφος δεν είχε άλλη σωτηρία
από την αντοχή του οργανισμού σου.
Έπρεπε να υπομένεις, ακίνητος υποχρεωτικά,
με πάγο στην κοιλιά και μερικά κουταλάκια γάλα
ή πορτοκαλόζουμο για τροφή,
όλες τις ατέλειωτες μέρες που βαστούσε ο πυρετός,
σαράντα ακατέβατα. Κι ο Θεός βοηθός.
Έτυχε να περάσω τη μεγάλη κρίση,
τις μέρες που άρχισε η επίθεση των Γερμανών.
Το κρεβάτι μου βρισκόταν πλάι στο παράθυρο
και κάθε φορά που σήμαινε συναγερμός,
όλοι οι άλλοι άρρωστοι
(το νοσοκομείο
ήταν παθολογικό και δεν είχε τραυματίες)
μαζί με τις νοσοκόμες και τους γιατρούς
τρεχοκοπούσανε στα καταφύγια.
Πριν φύγουν από το θάλαμο
μου άνοιγαν τα τζάμια, μήπως και σπάσουν
και με χτυπήσουν τα θραύσματα.
Κι απόμενα έτσι ολομόναχος
μέσα στον άδειο θάλαμο,
που μου φαινόταν ξαφνικά ότι μεγάλωνε,
γινότανε απέραντος, με τα ξέστρωτα κρεβάτια,
τα κουβαριασμένα σεντόνια, τα σακίδια,
μια σταματημένη απότομα ζωή,
ένα είδος Πομπηίας του κλειστού χώρου,
απ' όπου αναδυόμουν και επέπλεα μετέωρος,
βουτηγμένος μέσα σε μια παράξενη ηρεμία.
Ώσπου σε λίγο άρχισαν οι εκρήξεις,
που ολοένα πλήθαιναν και πλησίαζαν.
Αυτό πια, δεν ήταν πόλεμος, ήταν μια μονομαχία.
Δεν υπήρχαν
στρατεύματα, όπλα,
υπηρεσίες, επιτελεία.
Τίποτε.
Μονάχα
το αόρατο εκείνο τέρας
που μπουμπούνιζε από ψηλά.
Κι εγώ ασάλευτος, με την πληγιασμένη ράχη
και το κομμάτι τ' ουρανού απ' τ' ανοιχτό παράθυρο.
Ένα αίσθημα που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ
όσο ήμουν τριγυρισμένος από τους στρατιώτες μου
αναπηδούσε τώρα μέσα μου,
πολλαπλασιαζότανε, με χίλιες φωνές μου έκρενε:
''πρέπει, πρέπει, πρέπει,
να ζήσεις, να νικήσεις, να τα βγάλεις πέρα''.
Θα 'ναι φαίνεται, στη μοναξιά και στον άνισο αγώνα
που ξυπνάει όλος ο άντρας. Και ο ποιητής.
Η ιδέα ενός βιβλίου με κρατούσε
- όπως άλλους ένα εικόνισμα.
Το έβλεπα, το φυλλομετρούσα,
τα ποιήματα που δεν είχα γράψει,
και που θα ήθελα να είχα γράψει,
γεμίζανε με το εξωτερικό τους σχήμα τις σελίδες του,
δεν απόμενε παρά να τα ''γεμίσω''
όπως γεμίζεις μια σειρά από άδεια ποτήρια,
και αμέσως
τι δύναμη, τι ελευθερία, τι αψηφησιά
στις βόμβες και στο θάνατο.
Την άλλη μέρα, όταν είδα να με πλησιάζει
ένας παπάς με το δισκοπότηρο στο χέρι,
μόνο που δε γάβγισα.
Το 'βαλε στα πόδια και οι άλλοι άρρωστοι γελούσανε.
Όμως εγώ δε βάσταξα κι έβαλα τα κλάματα.
Οι γιατροί μαζευτήκανε γύρω μου,
κάτι είπανε μεταξύ τους,
και στο τέλος ένας απ' αυτούς μου έκανε μια ένεση.
Βυθίστηκα στον ύπνο για ώρες πολλές.
Και την άλλη μέρα
- κάτι απίστευτο - ξύπνησα σχεδόν απύρετος.
Είχα περάσει τη μεγάλη κρίση.
Το βιβλίο που ονειρευόμουν
θα μπορούσε ίσως να γίνει.
Και τώρα, βέβαια, που γράφω,
ύστερα από τόσα χρόνια,
το ιδανικό αυτό βιβλίο δεν έγινε.
Αλλά τι σημαίνει;
Η ελπίδα του με κράτησε στη ζωή,
και τότε που δεν ήξερα και τώρα που κατάλαβα
ότι τα ιδανικά βιβλία δε γίνονται ποτέ.
Οδυσσέας Ελύτης
Σαν σήμερα, το 1996, έφυγε από τη ζωή.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2020

Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση (André Breton)


Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. 
Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στον δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ.
Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά. 
Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα τον σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο. 
Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας. 

Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουν με το θηρίο. 
Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη. 
Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται το μέσα σου για το κοινό καλό.
 Για το ωραίο και τη σωτηρία του.
– André Breton

Κυριακή 15 Μαρτίου 2020

Ξαφνικά οι δρόμοι νέκρωσαν, οι πόλεις σιώπησαν, τα σπίτια έγιναν φυλακές.
Ξαφνικά όλα αυτά που θεωρούσαμε πως είναι σπουδαία, πως μας δίνουν αξία, κύρος, λόγο ύπαρξης, έγιναν μικρά, έγιναν ασήμαντα.
Ξαφνικά η υγεία μας, που θεωρούσαμε δεδομένη εφόσον δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μας ανησυχεί, έγινε το πολυτιμότερο κομμάτι της ύπαρξής μας.
Ξαφνικά οι άνθρωποι που αγαπάμε, οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, εραστές μας τρόμαξαν, πολύ περισσότερο ο έρωτας.
Ξαφνικά η ελευθερία χάθηκε και μαζί της πολύτιμος χρόνος, βιαζόμαστε.
Ξαφνικά οι μάσκες που φορούσαμε στην προσπάθειά μας να είμαστε κάποιοι άλλοι, αντικαταστάθηκαν με άλλες, τόσο ταπεινές μα τόσο σημαντικές.
Κοιτάζω τα ντουλάπια μου γεμάτα από πράγματα που θεωρώ πολύτιμα. 
Κοιτάζω τα αμέτρητα παπούτσια, τσάντες, αξεσουάρ, καλλυντικά, αρώματα, είδη περιποίησης, είναι τόσα πολλά.
 Όμως το βλέμμα μου σταματά σ’ένα μπουκάλι φθηνό οινόπνευμα, σ’ ένα αντισηπτικό χεριών, είναι τα πιο πολύτιμα.
Τι θα φορέσω σήμερα; 
Σκέφτομαι καθώς εξετάζω αναποφάσιστη την παραφουσκωμένη ντουλάπα μου που αναστενάζει. 
Τι σημασία έχει τι θα φορέσω, αφού κανείς δεν βρίσκεται στους δρόμους να με θαυμάσει;
Τι κραγιόν να επιλέξω; 
Τα κοιτάζω στην σειρά, είναι τόσα πολλά, διαφορετικά με όμορφα χρώματα.
 Όμως το βλέμμα μου καρφώνεται σε μια χειρουργική μάσκα των 0.50 λεπτών και αντιλαμβάνομαι πως καμία σημασία δεν έχει τι κραγιόν θα φορέσω, η μάσκα θα κρύψει τα πάντα, είναι πιο πολύτιμη.
Αλήθεια τι φωτογραφία θα αναρτήσω σήμερα στα social media; 
Να παριστάνω την χαρούμενη, την επιτυχημένη, την σπουδαία, την όμορφη, την ευτυχισμένη, την πολυταξιδεμένη, την πλούσια, την διάσημη ή να επιδείξω πόσο ωραίο σπίτι έχω, πόσους φίλους, ότι διασκεδάζω στα πιο ωραία μέρη, ότι είμαι η εκλεκτή; 
Ποια απο όλες να αναρτήσω;
Η μάσκα είναι πολυτιμότερη.
Η μάσκα τα υποβαθμίζει όλα.
Είμαι φυλακισμένη, δεν μπορώ να βγω έξω, να με δουν, να με θαυμάσουν, ίσως και να ζηλέψουν; 
Αυτός δεν είναι ο σκοπός; 
Τώρα όμως είναι άχρηστα, δεν έχουν καμία αξία, δεν μου χρειάζονται, βολεύομαι με μια απλή φόρμα, αρκεί να είναι καθαρή, με την πιζάμα μου, βολεύομαι με το αντισηπτικό μου, βολεύομαι με το θερμόμετρό μου, είμαι ευτυχισμένη που δείχνει μόνιμα 36,5, που δεν βήχω, που δεν αισθάνομαι κατάπτωση, που είμαι καλά. 
Δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να τραβήξω φωτογραφίες και να τις αναρτήσω, κανείς δεν ενδιαφέρεται πως δείχνω, τι φοράω, πόσο καλά περνάω. 
Το πολύ να αναρτήσω μια φωτογραφία με μάσκα που θα κρύβει το μισό μου πρόσωπο περνώντας το μήνυμα «Να, εγω προσέχω, το ίδιο να κάνετε κι εσείς» κι όχι «Να, δείτε πόσο λαμπερή, όμορφη και ευτυχισμένη είμαι»
Μήπως η πανδημία ήρθε για να υπενθυμίσει τις αξίες της ζωής, να δώσει μαθήματα;
Μήπως ήρθε να μας δείξει πόσο λάθος κάνουμε να πιστεύουμε πως η υπερκατανάλωση της ύλης είναι ευτυχία, πως η κοινωνική μας θέση στα πιο ψηλά σκαλοπάτια είναι το ζητούμενο, πως η διασημότητα είναι δείγμα επιτυχίας, πως ο πλούτος είναι σκοπός, πως επειδή έχεις πολλούς followers στο instagram είσαι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος;
Ξαφνικά δισεκατομμυριούχοι και φτωχοί έχουν κάτι κοινό. 
Μοιράζονται τον ίδιο φόβο, την ίδια έλλειψη ελευθερίας, την ίδια ανασφάλεια.
Ξαφνικά δεν έχει σημασία που μένεις, σε έπαυλη, θαλαμηγό, διαμέρισμα, παράγκα, κινδυνεύεις το ίδιο, είσαι φυλακισμένος.
Ξαφνικά δεν έχει σημασία αν είσαι βασιλιάς ή υπήκοος, αν είσαι πρωθυπουργός ή απλός πολίτης, πολιτικός, διάσημος ηθοποιός, μοντέλο, επιχειρηματίας, υπάλληλος, ζητιάνος, μορφωμένος, αμόρφωτος. 
Κινδυνεύεις το ίδιο. Είσαι φυλακισμένος.
Ξαφνικά αναθεωρείς. 
Όλα όσα πίστευες πως είναι σημαντικά, τελικά δεν είναι. 
Σημαντικό είναι ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα μια χειρουργική μάσκα. 
Σημαντικά είναι να έχεις ανθρώπους να σε νοιάζονται. 
Σημαντικό είναι να μπορείς να βγαίνεις από το σπίτι σου, να μπορείς να χαιρετάς ανθρώπους, πολύ περισσότερο να αγκαλιάζεις, σημαντικό είναι να απολαμβάνεις τον έρωτα, την αγάπη.
 Σημαντικό δεν είναι τι φοράς, που και τι τρως, ποιος είσαι, σημαντικό είναι ότι υπάρχεις, είσαι υγιής, είσαι ελεύθερος.
Μήπως ο ιός ήρθε να διδάξει; 
Μήπως ήρθε να μας θυμίσει τι πραγματικά είναι πολυτιμότερο; 
Μήπως ήρθε να μας πει πως είμαστε περαστικοί, πως δεν θα ζήσουμε αιώνια, πως δεν ήμαστε εμείς το Σύμπαν;
Μήπως ήρθε να μας πει πως προσκυνούμε ανθρώπους που πέρα από την επίδειξη -τύπου Καρντάσιαν- δεν προσφέρουν τίποτε ουσιαστικό όπως όλοι αυτοί οι γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό που είναι οι πραγματικοί ήρωες και που αξίζει να υποκλινόμαστε;
Μήπως είναι καιρός να εστιάσουμε στις πραγματικές αξίες ζωής, στους αξιόλογους ανθρώπους, τους σοφούς, τους στοχαστές, τους πνευματικούς και όχι σε εκείνους που παριστάνουν τους σπουδαίους επειδή έχουν πολλούς followers ή επειδή βγαίνουν στην τηλεόραση;
Μήπως η υπερβολική αίσθηση σπουδαιότητας για τον εαυτό μας, καλλιεργεί φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, εξυπνάδας, ομορφιάς ή ιδανικής αγάπης, που απαιτούν υπερβολικό θαυμασμό και ιδιαίτερη μεταχείριση;
Μήπως ο υπερκαταναλωτισμός και υπεραυτοθαυμασμός προκαλούν Ναρκισσιστική Διαταραχή που είναι μορφή Ψυχοπάθειας;
Μήπως είμαστε εν δυνάμει ψυχοπαθείς;
Μήπως ο ιός εκτός από «δολοφόνος» είναι τελικά και «διδάσκαλος;»
Μήπως ήρθε για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε;
Μήπως τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά;
Ξαφνικά, δεν είμαστε οι βασιλιάδες που πιστεύαμε...
Χρυσηίδα Δημουλίδου

Σάββατο 14 Μαρτίου 2020

Διαβάστε ένα εξαιρετικό κείμενο βαθιά φιλοσοφημένο.


Παρασκευή, 7 Σεπτεμβρίου 2018


Είμαστε οι επιλογές μας | Σταμάτης Παρασκευάς

Δεν πίστεψα ποτέ, ότι είμαστε οι επιλογές μας. 

Πιστεύω στην ελευθερία (το να φτάνεις, να πηγαίνεις εκεί που θες, 
που αγαπάς) 
και στην ειλικρίνεια (να θες, ν’ αγαπάς εκεί που φτάνει κι όπου πηγαίνεις).

 Πιστεύω στην ελεύθερη βούληση και στην ελεύθερη νοσταλγία, 
στα αδιόρατα σύνορα της μνήμης και της λήθης και του παρόντος και της 
φαντασίας.

 Αλλά, όχι, δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαστε οι επιλογές μας,
 γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως είμαστε μόνο αυτό,
 αλλά και το ότι υπάρχει μια παντοδυναμία του κάθε ανθρώπου 
πάνω στο κάθε τι -κάτι που αν δεν με αηδιάζει,
 τουλάχιστον με ξενίζει- καθώς επίσης, ότι ο κόσμος είναι δίκαιος (
χωρίς να μας ενδιαφέρει αν η θεία πρόνοια
 ή ο σοφός άνθρωπος τα έπλασε έτσι).

Τι σημαίνει επιλέγω στην τόση προσφορά πληροφορίας 
και στην τόση απόσυρση πόρων κι ευκαιριών; 
Είναι το σωστό ρήμα, δηλαδή η σωστή πράξη και δράση,
 μέσα σε τόση υπερπροσφορά; 

Η ελεύθερα αποδεχόμενη υποταγή γίνεται ολοένα και πιο σύνθετη
 και πιο υποδόρια στις συμπεριφορές των άλλων απέναντί μας. 
Τα απωθημένα που συγκλόνισαν τον κόσμο της ψυχολογίας έδειξαν
 πως κάτι που επιλέγουμε να πράξουμε δεν έχει τα αίτιά του
 σε τόσο προφανή χαρακτηριστικά του ατόμου. 

Η μάθηση έδειξε πως οι σύνθετες επιλογές μας δομούνται
από την επιβράβευση και τιμωρία αρχέγονων, πρωτόγονων, αρχαίων, 
παλιότερων και λιγότερο σύνθετων επιλογών και συμπεριφορών.

 Κι αν είμαστε οι επιλογές μας, σημαίνει
 πως η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί μας, 
οφείλει να είναι αντιστοίχως ενισχυτική ή τιμωρητική; 
Το αίσθημα το προσωπικό αντιστοίχως θα πρέπει να είναι
 ενοχικό ή λυτρωτικό;

Δεν πίστεψα ποτέ, ότι είμαστε οι επιλογές μας. 
Ή μάλλον κάνω λάθος. 
Έχουμε κάνει συνειδητές επιλογές ή έστω, 
αψηφώντας κανόνες, τάξεις, δεδομένα, 
ακόμη και “θέλω” (γιατί άραγε μια “καθαρή” επιλογή να συνάδει
 μόνο με τη θέληση και να μην είναι μια επιλογή
 που γίνεται βάσει πολλών κινήτρων).

 Και μάλλον, ίσως να είμαστε οι επιλογές μας, αλλά 
όχι αυτές που γίνονται στη βάση, στην αρχή των πραμάτων. 

Δεν είμαστε οι επιλογές μας ως συνειδητή πράξη και 
“ξεσκαρτάρισμα” σε ένα πλήθος καταστάσεων. 

Είμαστε οι επιλογές μας, γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι. 

Χωρίς να αναλωθούμε περισσότερο στο κομμάτι του
 τι επιλέγουμε για να ζήσουμε, ας αποδεχτούμε πως είμαστε
 αναγκασμένοι να επιλέγουμε για να ζήσουμε. 

Ακόμη κι όταν κάτι το επιλέγουμε ξεκάθαρο, ολόκληρο, μοναδικό, 
η επιλογή μας αφήνει κάτι έξω πάντα.

 Είτε στην αντίληψη αυτού του πράγματος, 
είτε στην αξιολόγηση αυτού του πράγματος 
(που συνήθως ό,τι συμφωνεί με αυτά που μας αρέσουν 
το κρατάμε κι ό,τι δε συμφωνεί το “πετάμε),
 είτε στη βίωση αυτού του πράγματος.

Ο κόσμος μάς αποκαλύπτεται αποσπασματικά. 

Οι άνθρωποι μάς δίνονται αποσπασματικά,
 όχι από την άποψη του ότι κρύβουν κάτι ή 
δε δίνονται ολάκεροι, αλλά ένα κομμάτι κάθε φορά συλλαμβάνουμε
 ως την άκρη του νήματος, ως “γωνία του σελοτέιπ”.

Δεν είμαστε όντα εκλεκτικά. 

Είμαστε πρώτα όντα αιρετικά. 

Κι αυτό όχι από αδυναμία. 
Ή ίσως να είναι η κουλτούρα τέτοια, που εξετάζοντας τόσα ενδεχόμενα, 
να έχουμε ξεφύγει από την απλή -απλοϊκή- έκθεσή μας
 στην ολότητα των υποκειμένων και των αντικειμένων. 

Ίσως να είναι τέτοια κι η φυσιολογία μας. 

Συνηθίζω να μην αποζητώ την ελευθερία, αλλά την ειλικρίνεια. 
Να επιλέγω την ειλικρίνεια κι όχι την ελευθερία. 
Να μην πηγαίνω όπου θέλω, αλλά να θέλω εκεί που μένω. 

Να πιστεύω εκεί, να χτίζω εκεί, να πείθομαι εκεί,
 ν’ αφήνομαι εκεί, να δημιουργώ εκεί.

Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα

Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα αρχίζει όταν σταματά να περιμένει την ευτυχία από έναν άντρα ή από κάποια εξωτερική πηγή και αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού της.
Διατηρεί τον σεβασμό της σε ό,τι κάνει και με όποιον συνδέεται, γνωρίζοντας πως ο σεβασμός στην προσωπικότητά της είναι αγάπη.
Απολαμβάνει τη μοναχικότητά της με δημιουργικό τρόπο και εκπληρώνει τις επιθυμίες της.
Τολμάει να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή ως μοναδική. Δεν κυνηγά την ευτυχία, αλλά δένεται με την κάθε στιγμή και εκείνη την ανταμείβει, επιστρέφοντας της αυτό που εκπέμπει.
Νιώθει ελεύθερη να κάνει αυτά που επιθυμεί, πιστεύοντας πως όταν χαίρεται μπορεί να μοιράζεται αληθινά.
 Εκτιμά τις ανάγκες της, τις σέβεται, τις ικανοποιεί χωρίς ενοχές, χωρίς λογοκρισία.
Αγκαλιάζει το ευάλωτο κομμάτι του εαυτού της, το σέβεται, το αποδέχεται. Κατανοεί τις αδυναμίες των άλλων, τις διαχωρίζει από την επιθετικότητα, την αδιαφορία, τον αρνητισμό.
Νιώθει ένα ευρύτερο ενδιαφέρον για τη ζωή, ασχολείται όμως μόνο με εκείνα που μπορεί να επηρεάσει, μόνο με εκείνα που μπορεί να ζυμωθεί μαζί τους.
Εκτιμά τον εαυτό της, τολμά σε εμπειρίες, μαθαίνει από τα λάθη της. Αγαπά τα λάθη της, γιατί και αυτά της γνώρισαν τον εαυτό της.
Δεν αναλώνεται σε «γιατί», από λύπη που δεν έχει αυτά που θα ήθελε να έχει, αλλά νιώθει ευγνωμοσύνη για αυτό που είναι, για αυτά που έχει.
Δεν πληγώνει τον εαυτό της, δεν ανέχεται συμπεριφορές που την πληγώνουν.
Δεν επιτρέπει σε άλλους να την κατευθύνουν, να της υποδεικνύουν ένα τρόπο ζωής διαφορετικό από αυτό που επιθυμεί, αλλά επιμένει στην δική της αλήθεια. 

Αποχαιρετά ανθρώπους χωρίς θυμό ή λύπη, συνειδητοποιώντας πως η κάθε γνωριμία την έμαθε να συνδέεται πιο ουσιαστικά με τον εαυτό της και με τους άλλους.
Δεν τοποθετεί κανένα σε θρόνο, ούτε μπαίνει η ίδια, δεν εξιδανικεύει επιδιώκοντας μια φαντασιακή ευτυχία ούτε υποτιμά εκείνους που δεν την βοηθούν να κερδίσει αυτά που έχασε, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της μέσα από άλλους.
Δεν γεμίζει αρνητισμό, αλλά αντιμετωπίζει θετικά και με εμπιστοσύνη τη ζωή.
Δεν γυρεύει επιβεβαίωση, ούτε και ανταγωνίζεται κανένα.
Δεν προσπαθεί να σώσει τους άλλους, αλλά συνδέεται ισότιμα.
Είναι δεκτική σε ό,τι την ανοίγει στην ζωή, σε ό,τι σέβεται αυτό που είναι η ίδια.
Αγαπά το σώμα της, χαίρεται με την σεξουαλικότητά της.
Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα αρχίζει όταν είναι ο εαυτός της.
Όταν η καταιγίδα τελειώσει,
δεν θα θυμάσαι καν πως κατάφερες να επιβιώσεις.
Δεν θα είσαι καν σίγουρος ότι έχει τελειώσει.
Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο:
Όταν βγεις από την καταιγίδα,
δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε.
Και αυτό είναι
το νόημα της καταιγίδας.
Χαρούκι Μουρακάμι

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2020

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ  ΤΗΝ ΖΩΗ -SOS

H ανθρώπινη κοινότητα του πλανήτη εκπέμπει SOS.
Δυστυχώς είμαστε οριακά και στην Ελλάδα.
Οι δύο επόμενοι μήνες θα είναι εφιάλτης για τη χώρα μας.
Μείνετε στο σπίτι.
Μην μετακινείστε.
Κρατείστε τους κανόνες υγιεινής.
Μην κυκλοφορείτε χωρίς μάσκα και γάντια.
Πίνετε κατα τακτά διαστήματα χλιαρό νερό.
Ο έξω κι απο δω ιός μισεί την ζέστη.
Μείνετε σε ζεστούς χώρους.
Εύχομαι καλή τύχη στην πατρίδα μου, στους φίλους και τις φίλες μου.



Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020

Θα ζήσουμε αλλιώς.
Θα βλέπουμε να έρχεται απ απέναντι το παιδί μας,το εγγόνι μας,ο αγαπημένος μας άνθρωπος και θα απλώνουμε το χέρι να τους κρατήσουμε μακριά.
Θα συνηθίσουμε να κρατάμε μακριά έτσι και τον πόνο τους και τα προβλήματά τους.
Ανοίγουν δρόμοι για άλλων ειδών σχέσεις άγνωστων σε μας προς το παρόν.
Αναρωτιέμαι με πόσους τρόπους θα περάσει αυτό στις επόμενες γενιές ,τι άλλο θα υποστεί ο άνθρωπος σαν είδος για να χάσει όλα όσα τον κάνουν μαλακό κι ευσυγκίνητο.
Ωστόσο κάποια κανάλια, κάποιες επαφές, παραμένουν και ανθίζουν.
Όπως τις προάλλες,συνέβη με εμένα.
Αφού έπεσαν τα σχετικά τηλέφωνα  έγινε η μάζωξη.
Οι γυναίκες όταν θέλουν να μιλήσουν δεν τις κρατάει τίποτε.
Ξεχάσαμε τον ιό με την κορώνα   και πιάσαμε ιστορίες της κυρα Στρατούλας που ήταν δεξιών πολιτικών πεποιθήσεων  και υποστήριζε το Στέμμα.
Έγινε δωδεκάμισι το βράδυ κι η Χριστίνα ακόμη μας έλεγε για την μάνα της που την έστελνε από την Τετάρτη δημοτικού μέχρι την έκτη γυμνασίου να καθαρίζει και να πλένει τον τάφο του ξαδέρφου της κάθε Κυριακή χειμώνα καλοκαίρι.
Πιλότος στην Ελληνική Αεροπορία ο ξάδερφος  έπεσε με το αεροπλάνο του σε κάποιο βουνό της Πελοποννήσου.
Το φέρετρο έφτασε στη Θεσσαλονίκη σφραγισμένο και μόνο ο αδερφός του ήξερε ότι εκεί μέσα δεν υπήρχε παρά μόνο μια  στολή.
Δεν το είπε πουθενά.
Άφησε σ όλους να πιστεύουν ότι ο αδερφός του θάφτηκε στα στρατιωτικά νεκροταφεία της Θεσσαλονίκης.
Δεν το ήξερε ούτε η θείτσα του η Στρατούλα  που τον μεγάλωσε,δεν το ήξερε ούτε η Χριστίνα η κόρη της που πήγαινε από μικρό κοριτσάκι βρέξει χιονίσει στον τάφο του κάθε Κυριακή.
Κάποια στιγμή όμως ο αδερφός του αδικοσκοτωμένου πιλότου μίλησε.
Είπε για το άδειο φέρετρο κι η θείτσα η Στρατούλα χτυπιόταν κι έκλαιγε με τις μέρες για το ανιψούδι της το άθαφτο.
Η Χριστίνα όμως ...αχ η Χριστίνα  θύμωσε πολύ και με το δίκιο της.
Τόσος κόπος ,τόσα χρόνια για έναν άδειο τάφο ρε μάνα έλεγε  και ξανάλεγε...
Κι η Στρατούλα δώστου κι άλλο κλάμα.
Τις δωδεκάμισι τις πιάσαμε πάντως με την επόμενη ιστορία που  είχε να κάνει με τον Παγκρατίδη.
Τον γνωστό «δράκο της Θεσσαλονίκης»
Ο Μητσάκης ο κολλητός του φίλος έμενε δίπλα στης Χριστίνας το σπίτι.
Η μάνα της η Στρατούλα ήταν μια απ τις καλύτερες μοδίστρες της Θεσσαλονίκης εκείνη την εποχή.
Δεν μπορούσε ποτέ βέβαια να φανταστεί ότι θα ερχόταν η στιγμή στην καριέρα της που θα έραβε και το νυφικό του Μητσάκη.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
                                                  

Δημοσιευμένο στο :https://www.thegreekcloud.com σήμερα 9.3.2020

Επαφές

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

Δημοφιλείς αναρτήσεις