Ξέχασα το μουγκρητό των πόλεων.Την μυρωδια του καυσαέριου και της πίσσας στην άσφαλτο.
Την μυρωδιά της ανθρωπίλας στο μετρό.
Αυτη την ανάμικτη με αποσμητικα Axe η Versace, gel ,χέρμπαλ σαμπουαν και ιδρώτα διαφόρων PH.
Ξεχασα τη μυρωδιά της ταγγίλας και του πλαστικού εξω απ τα Fast Food και του καμένου λίπους στα γυράδικα .
Ξέχασα την μπόχα των σκουπιδιών με καύσωνα και του γράσου μες τα στενά των Εξαρχείων.
Ξέχασα την γεύση που αφήνει η σκόνη κι η μουτζουρα των καλοριφερ στο στόμα.
Ξέχασα το πολτώδες γκρίζο του ουρανού τον χειμώνα και το χρωμα του αρρωστημένου ήλιου μεσα απ το νέφος.
Χθες το βράδυ στις εννιά βγήκα μια βόλτα στο χωριό.
Θεατρικό σκηνικό πριν την παράσταση.
Οι γάτες κουλουριασμενες στα περβάζια .Ακίνητες.
Κάπνιζαν οι καμινάδες ,μοσχοβολιά φρεσκοκομένου ξύλου και μυρωδιά βρασμένων χόρτων απ τα σπίτια.
Ησυχία απόλυτη.Ψυχή στα καντούνια.
Ψιλόβροχο πάνω στο δέρμα μου δροσερό ,πεντακάθαρο.Κάπου στα δυομιση χιλιομετρα απ το απέναντι χωριό ακούστηκε το ρολόϊ.Ανηφορισα προς την Παναγιά την Κουκιώτισσα.Στα δεξιά της το κοιμητήριο. Χόρευαν οι φλογίτσες απ τα καντηλάκια στο φύσημα του Νοτιά.Ηταν το μοναδικό πράγμα που είδα να κινείται απόψε στο χωριό.
Γύρισα στο σπίτι ...
Θυμήθηκα ...χαραματα στη Σαλονικη τον αγαπημενο μου φίλο ...τον ποιητη Μιμη Σουλιωτη να μου γράφει κάτι σ ένα χαρτάκι.
Τόχω φυλαγμένο απο τότε ...
«Ποσο τάφο μου
χωράει ο τάφος σου
και πόσο θάνατό μου η ζωή σου»
