Σημαδεμένο καλοκαίρι.

Τόσο γρήγορο καλοκαίρι πρώτη φορά.

Οι συνεχείς αλλαγές του καιρού ,ήλιος και βροχή παντρεύονται οι φτωχοί απ το γνωστό παιδικό τραγουδάκι.Το λέγαμε τότε που βγαίναμε ξυπόλυτοι στο λασπουργιό με μια ομπρέλα δήθεν να μη βραχούμε.

Εκλίψεις σελήνης ,ανάδρομος ο Ουρανός λέει θάχουμε συνεχώς ανατροπές μέχρι το δεν ξέρω πόσο,ξόφαλτσα τα παίρνει το μάτι μου τίποτε δεν πιστεύω κι όλα μαζί μου κάθονται σαν χαλασμένο φαϊ στο στομάχι.

Κατηφόρισα στα νότια είχα να δώ ξενητεμένα πουλιά και πουλάκια.

Λίγο ήταν.

Ποτέ δεν μου έφτασε όσο και να ήταν κι ούτε θα μου φτάσει.Αυτό δεδομένο αλλά δύσκολα  διαχειρίσημο.Εκανε πάλι κρακ η καρδιά μου.Ειδικά όταν οι δυό νεοσσοί έμπαιναν κι έβγαιναν στη θάλασσα.

 Κατεβαίνοντας τα τοπία καταπράσινα και μετά γυρίζοντας εκεί στην Κινέτα ολα γκρι και μαύρα να καπνίζουν .Κουβαλάω ενα κουρσούμι απο την ημέρα που έγινε αυτό το κακό.

Ηρθαν στα όνειρά μου όλοι οι πεθαμένοι μου.

Πονούσε το στομάχι μου για μέρες ,σφίχτηκαν τα σπλάχνα μου.Πως να το ξεπεράσεις αυτό;πως να  κοιμάσαι τη νύχτα ήρεμα;έγινε εφιάλτης η ειδησεογραφία κι αλλοι νεκροί,κι άλλοι αγνοούμενοι.Εχω την εντύπωση οτι αυτή η δοκιμασία θα μείνει στη μνήμη μας για πάντα κι η λύπη θα επανέρχεται πολλά χρόνια.

Η ζωή τραβάει μπροστά λέει η θεία μου ,ετσι λέει πάντα σ οτι κακό έρχεται.

Οντως τραβάει μπροστά.

Αλλάζουν και πάλι οι γεωγραφικές συντεταγμένες.

Βόρειες οι κατευθύνσεις .

Τα Βαλκάνια έχουν μυστήριες ομορφιές.

Αυτή η ανατροπή του κλίματος απο εύκρατο σε τροπικό δεν μου αρέσει καθόλου.

Πρώτη φορά φέτος γεννήθηκαν μέσα μου επιθυμίες για βουνά και ποτάμια.

Λές και η θάλασσα πήρε μέσα μου για πάντα το χρώμα του γκρίζου και της κάπνας απο κείνο το λιμανάκι του Ματιού.