ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
*από μια επιστολή που δεν συμπεριλαμβάνεται στα ποιήματα της
"…Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φανταστεί ότι λυπόμουνα βαθειά όταν καταλάβαινα ότι μ'αγαπούσαν;
Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε.
Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στην φαντασία μου.
Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα.
Αυτό το ένοιωθα μέσα μου, κι όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά.
Δεν είναι στ' αλήθεια τραγικό;
Μια μεγάλη ειρωνία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;"
…Και λιγο παρακάτω:
«…Είμαι ενα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι’ αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά.
Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…»
