Η κεφαλή της Μέδουσας

Απόσπασμα απο το ποστ του Sraosha

Η κεφαλή της Μέδουσας

"...Γνώρισα ανθρώπους που θέλησαν να αυτοπροσδιοριστούν μέσα από τον έρωτα αλλά ο έρωτας είναι άτιμος και απείθαρχος: τον ψάχνεις και λανθάνει, θες να τον αφήσεις να σε προσδιορίσει και αρνείται έστω και να σου γρατσουνίσει τον καρπό.
 Τον πιστεύεις, του ανάβεις θυμίαμα και μετά τον λησμονείς.
 Από την άλλη, θες να σε αφήσει ήσυχο και σε αφανίζει με άνεση κι ευκολία, με κάθε ανεμελιά, μια κι έξω και για πάντα και ενίοτε αμετάκλητα.
 Θες να σιωπήσει αλλά γίνεται σάλπιγγα και τύμπανο και η θάλασσα που ποτέ δεν ησυχάζει. Και αν ποτέ σιωπήσει, και αν ποτέ σου δώσει αυτό που θες, και αν κάποτε σου πει για μια μικρή γωνιά του εαυτούλη σου όπου αντανακλάται η τρομερή λάμψη της ύπαρξης, η ακτινοβολία μέλανος σώματος, δηλαδή της πάμφωτης αβύσσου μέσα σου, δεν ξέρεις και τι να κάνεις με αυτό που σου έδωσε ο έρωτας. 
Το κλείνεις στο χέρι, χαμογελάς, ακούς την ωραία σιωπή και την απόγευση· λες "είμαι πλούσιος". 
Ο έρωτας σου έχτισε ακόμα έναν τόπο μέσα στον κόσμο μέσα σου, μια νέα βασιλεία. 
Είσαι πλούσιος..."

https://sraosha2.blogspot.com/2013/11/blog-post.html

Οι εραστές

Μια πέτρα έβαλα για νου

Έναν βράχο για ψυχούλα

σκληρά να είναι και ψυχρά

να μην καταλαβαίνουν

Και έτσι κάθε βράδυ

πουλάω και τα δυο

μισή τιμή τα έβαλα

χωρίς να τα ρωτήσω

Μισή βραδιά

ένα κρεβάτι

δυο κορμιά

και τρεις οι αμαρτίες

Μία για μένα

μία για αυτόν

και μια για την αγάπη

που σήμερα εξαιτίας μας έπαψε αλήθεια να θυμίζει.

Πόρνες γίνανε οι στιγμές

που ο έρωτας πουλάει

και οι ρομαντικοί ποιητές

θυμίζουν απόψε απαγορευμένοι.

Ατέρμονη η σειρά αυτών των απόψε

Αιώνια και εκείνη αυτών που αύριο ξεχνιούνται

καθημερινή και η μοναξιά

που όλοι αυτοί μου χάρισαν.

Γράφει η Σίλεια Παπαδημητρίου