Καμμιά φορά οι δρόμοι του μυαλού μου με οδηγούν σε παλιά μονοπάτια...και οσο κι αν δεν το θέλω, βρίσκοντας εκεί μέρη του εαυτού μου που ξοδεύτηκαν με αλόγιστη σπατάλη για το

τίποτα ...

αισθάνομαι άσχημα.

Αναρωτιέμαι μετά γιατί....γιατί όλο αυτό το ξόδεμα ,γιατί όλη αυτή η άλογη προσέγγιση σε ανθρώπους και δεν έχω άλλη απάντηση πια παρά μόνο την ανεπάρκειά μου ...έστω την τότε ...έστω για αυτό το  τίποτα.

Ισως να κάνω και λάθος.Κι αυτή η τελευταία μου σκέψη είναι άραγε ελπίδα?

Η μήπως παρηγοριά η και εγωισμός?

Μήπως  και μετά απο τόσα τίποτα ... συνεχίζω να είμαι  ανεπαρκής στο να αντιληφθώ οτι ο αυθορμητισμός και το συναισθηματικό ξόδεμα πρέπει νάχουν  συγκεκριμένους «υποδοχείς»?

Και πόσο ακόμη θα παλεύει η λογική και το συναίσθημα μέσα μου?

Για πόσο?