Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Δρόμοι της Ανατολής













Γυναικες της φωτιας και του δειλινου
Καλυμμενα δέρματα που μοχοβολουν μέντα και μαστίχα
Ζεστα μαλλια ,έβενου δρόμοι.
Γυναίκες μακριά απ τους φάρους
Χέρια που χαρτογραφησαν ο κέδρος και το λιβάνι
Μάτια που καίνε μέσα στο φίλντισι του λεμονανθού.
Χαραγμενο στην κοιλια σας το ψημενο αμυγδαλο κι η μυρωδια της ζαφοράς
Στην πατούσα σας περπατούν τα αυλάκια των μπαχαρικων...
Του κάρδαμου,του δενδρολίβανου,του γαρύφαλλου και της κανέλας.
Του μοσχοκάρυδου ,της βανίλιας και του κύμινου.
Στη λασπη βυθιζονται τα φεγγάρια σας κι ειν η φωνές σας αλαλαγμός
στο μπακίρι των ουρανών.










Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Χορός

Ο θανατος τού’σπασε τη μεση.Του τσακισε την κεντρικη αρτηρια με μια κινηση καλα ζυγισμενη.

Ενα μηνα τωρα τον ειχε στο κατόπι,για να γραδάρει οσο μπορουσε καλυτερα την κοψιά,να πεσει ακριβως στο κέντρο της σπονδυλικής στήλης .Κι όλο του ξέφευγε.Και τον εβλεπε να κανει παραξενα πραγματα,αλλοκοτα.Με δυσκολια εδινε αναφορες στον Αρμόδιο για το τί και το πώς.Μεχρι που αναγκαστηκε ο Κατεπάνω να στειλει βοηθο ,γυναίκα αυτη τη φορα,μπας και βγει καποια ακρη ...
Ο Σωκρατης την ειδε.

Παλιας κοπής αρσενικό ,δεν του ξεφευγε μητε φάσμα γυναικας.
Την είδε να διασχίζει τον κήπο, με τους πανσέδες που φύτευε τ απόγευμα,και να χάνεται πίσω απ τον κισσό ντροπαλά.Οπως μια γυναίκα που έχει ελαφρύ εγκεφαλικό και διακριτικά το κρύβει.Μιλώντας σιγά ,με ιδιαίτερο τρόπο.

Δεν έδωσε σημασία.«Η Μαρθα θα ήταν»,είπε αργότερα στην Αφροδίτη, «ξερεις, του καπετανιου .Αλλα γιατι φορούσε μαύρη μπερτα με κουκουλα; Μπα ,θα της έστριψε της κακομοιρας,τρια χρόνια ειχε να δει τον αντρα της κι ειναι δεν ειναι τριάντα χρονων γυναικα κι άτεκνη».

Μετά άναψε τα καρβουνα.Εφερε τα δαδιά ,τις σχάρες και κοίταξε περήφανος την πρωινή του ψαριά.Γλέντι που θα γινόταν αποψε!Αργά το βράδυ της ιδιας μέρας κι ενω η παρέα των εβδομηντάρηδων ξεκαρδιζόταν κατω απ το κιόσκι και το τσίπουρο μεθούσε τα γιασεμιά και το αγιόκλημα,η Μάρθα εδωσε την εξης αναφορα στον Κατεπάνω.

Ονομα:Σωκρατης

Ετος γεννησης: 1923

Τόπος καταγωγης:Θεσσαλονικη

Ονομα πατρος:Αγνωστο

Ονομα μητρος:Αγνωστο

Γερή καρδιά

Καθαρός εγκέφαλος

Ιδιαιτερη κλιση :οι λεπτεπίλεπτες εργασίες.

Ιδιαιτερες αδυναμιες:τα παιδια,οι γέροντες,η οικογενεια.

Ιδιαιτερο χαρακτηριστικο:Σιωπηλος και ντροπαλος.

Εδω καπου ο Κατεπάνω την διέκοψε.«Μαρθα, κλαις;» «Θα επανέλθω» του ειπε με σεβασμο .
Έκατσε παλι πισω απ τον κισσο και κρυφοκοιταξε.

Η παρέα ειχε ερθει στο τσακιρ κέφι.Άκουσε να τον παροτρύνουν να χορέψει και συγκέντρωσε την προσοχή της για να καταλάβει καλύτερα.

«Ελα ,ελα...το βαρύ ζεϊμπέκικο» .

«Σωκράτη, σηκω»

Τα μάτια του έβγαλαν φωτιά.Κοίταζε το κενό πιά ,έφευγε.Ηταν ψαροπουλι που αρμυρίζονταν στις μύτες των βράχων.Το μέτωπό του στράφηκε ελαφρά προς τον ουρανό.Ενιωσε περηφάνεια για την έντιμη ζωή του...και τα μάτια του μισόκλεισαν.Ενοιωθε το ερωτευμένο βλέμμα της γυναίκας του να τον λούζει και σκούπισε με το ανάποδο της παλάμης του τον ιδρώτα που φύτρωσε στα χείλη του.

Αχ !ο ερωτας της γι αυτον! Κουρσούμι μαζί και πούπουλο,παρηγοριά μαζι και βάρος.

Ενώθηκαν τα πόδια του σε προσοχή στακάτη και σήκωσε την τσάκα του παντελονιού του με το δεξί του χέρι.

Υποταγή.

«Να!» της έλεγε. « Κοίτα!Στέκομαι μπροστά σου.Καρφώθηκα στην γείωσή σου.Σου τα δωσα ολα.Για νασαι η αφέντρα μου...η κυρά μου».Τίναξε το αριστερό του χέρι στο ύψος του ώμου,έσκυψε την πλάτη του μπροστά...κοίταζε την γη.Θόλωσαν τα μάτια του.Εστριψε το κορμί του αριστερα 90 μοίρες και πάλι μπροστά.Πόσες φορες η ζωή τον πήγε μιά μπρος , μιά πισω!
Ξαναστύλωσε το κορμί του κι ένοιωσε το λαιμό του να κουβαλάει όλη την σπονδυλικη του στηλη .Ανάλαφρα ,χωρις αγκομαχητό. Τα βήματα του γίναν μικρά,προσεκτικά,δίπλα δίπλα οι μύτες των παπουτσιων του κολλημένες ,ισα που να κουνιούνται.Ηταν ντροπαλός οταν ήταν παιδάκι ,ντροπαλός ηταν και στα εβδομηντα επτα του .Ηταν μόνος οταν ηταν παιδάκι ,μόνος και στον τελευταίο του χορό.

Τα πόδια του τινάχτηκαν σε πηδήματα ακρίβειας.Καταργούσαν την βαρύτητα.Αυτο ήθελε.Να φύγει η γη,να φυγει κι αυτός μαζί της.Το σώμα του σηκωνόταν κι έπεφτε στα τακούνια των παπουτσιών του.Χωρις ζόρι. Με σιγουριά...κερδισμένη απο καιρό...απο τότε που βρέθηκε πεταμένος ,παρατημένος ,στα κιτάπια του Ληξιαρχειου.Αγνώστου πατρος και μητρός.Απ την Σμύρνη οι θετοί γονείς ...εμαθε μαζι τους να σεβεται την ζωη...να την κερδίζει. Κι η Μάρθα σωπαινε, κοίταζε ...εβαζε τρέλες στο νού της για τον χαμένο της γιό.

Ανοιξε τα χέρια του διάπλατα...Να τα αγκαλιασει ολα ήθελε τούτο το βράδυ.Τα κύτταρα του σηκώθηκαν,το στηθος του προτάθηκε,έγινε τόξο κι η καρδιά του βέλος ετοιμο να εξακοντιστεί στο άπειρο.

Η Μαρθα το νοιωσε...ηταν η κατάλληλη στιγμή.Κι ο Κατεπάνω την άκουσε κι έδωσε την προσταγή.

«Τώρα »ειπε , «τωρα που χορεύει κι ο σκελετός του ειναι χαλαρός κι ευτυχισμένος.Για να μήν πονέσει».

Η ανάσα του θανάτου έπεσε πάνω του γλυκά κι έκοψε την μέση του οπως το τζάμι μια μαλακή πατούσα.Τον ξάπλωσε στο γρασίδι ,διπλα στους φρεσκοφυτεμένους πανσεδες του.Η κεντρική του αρτηρία διαλύθηκε και το αίμα της πλημμύρισε τα πνευμόνια του.
Κοίταζες τα αστρα πατερα μου όταν ξεψυχούσες .

Κοίταζες έκπληκτος τα μάτια της μάνας σου για πρώτη φορά.



Εγω ειμαι εδω με τους ζωντανούς,για ν ανοίγω την πέτσα μου καθε τόσο και να σε χώνω όλο και βαθύτερα στο είναι μου.Για να χορεύω και να μην φοβάμαι τον θάνατο.Για να χαρίζω τα εργαλεία σου στους φίλους και να φυλάγω τα παραγάδια σου για τον εγγονό σου.

Σαν έρθει η ώρα θα σε πλύνω με κρασί και θάλασσα ,θα φιλήσω τα χέρια σου που με τάϊσαν,που μ ε πότισαν και με ταχτάρισαν και θα κρατήσω προίκα μου την αγάπη σου για να σε ξανασυναντήσω.

Αθήνα, 24 Ιουλίου 2002

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

επιστροφή...


Οποτε ανεβαίνω στη Σαλονίκη
κλαιω...
Εκει ειναι η ψύχα μου.
Εκει τα μνήματα.
Εκει κι ο Ηλιος μου.




Bekledim de gelmedin


/Περίμενα μα δεν ήρθες


/J'ai espéré mais tu n'es pas venu~Sevdiğimi bilmedin


/δεν γνώριζες την αγάπη μου


/tu ne savais pas que je t'aimerais~Gözyaşımı silmedin


/Τo δάκρυ μου δεν το σβησες


/Tu n'as pas séché mes larmes~Hiç mi beni sevmedin?


/δεν μ' αγάπησες καθόλου;est-ce que tu ne m'aimais rien?~Söyle, söyle!Πές μου,πές μου/Dis moi, dis moi~Hiç mi beni sevmedin? δεν μ' αγάπησες καθόλου;est-ce que tu ne m'aimais rien?~Bir öpücük ver bana


/Δώσε μου ένα φιλί/Donne-moi un baiser~Yalvarıyorum sana


/ Σε ικετεύω/ je te supplie~Beni kucaklasana


/Αγκάλιασε με/Étreigne-moi~Kollarına alsana


/Πάρε με στα χέρια σου/prends moi dans tes bras~Söyle, söyle/Πές μου,πές μου/Dis moi, dis moi~hiç mi beni sevmedin?δεν μ' αγάπησες καθόλου;est-ce que tu ne m'aimais rien?Composer/Συνθέτης/Bestekâr:Yesari Arsım Arsoy με καταγωγή απο Ικόνιο και γεννημένος στη Δράμα.

Θα ειμαι παλι εδω στις 23 του μηνος.


Μεχρι τοτε να ειστε ολοι καλα.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Υπνος...


Θα κοιμηθεις σε λιγο
Μαλακο κι υγρο κρεββατι στηνουν τα φυλλα κι οι τελευταιες πεταλουδες
πριν ξεψυχησουν,
σωπαινουν τα πουλια κι αλλαζουν πορειες
σε αιωνιες συντεταγμενες πετωντας , ενωνουν τα φτερα τους ,δεν κοιτουν πισω.
Σκουριαζεις αφοβα τα χρωματα σου κι οξειδωνεις τους κορμους
Κι εκει στην ακρη του μισχου που πεφτει και σαπιζει
εκει,ολη η ελπιδα της αναγεννησης σου.










Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Στης καρδιας το μονοπατι...

Γραφει λοιπον η
Eβίνα




Από παιδί φοβόμουν πως ο καθρέφτης
θα μου ‘δειχνε άλλο πρόσωπο ή μιά τυφλή
απρόσωπη προσωπίδα που θα’κρυβε
κάτι ασφαλώς φοβερό . Φοβόμουνα επίσης
πως ο σιωπηλός χρόνος του καθρέφτη
θα ξέφευγε από τη συνιθισμένη ροή του ,
τις ώρες του ανθρώπου , και θα εγκαθιστούσε
στα ακαθόριστα φανταστικά όρια του
όντα , μορφές και χρώματα καινούργια .
(Δεν το’πα σε κανέναν , ντρέπονται τα παιδιά .)
Τώρα φοβάμαι ότι ο καθρέφτης περικλείνει
το αληθινό πρόσωπο της ψυχής μου ,
χτυπημένο από ίσκιους και λάθη ,
και που το βλέπει ο Θεός , ίσως κι’όλος ο κόσμος .
(Χόρχε Λουίς Μπόρχες )
«Είναι ένα από τα πιό ωραία ποιήματα που έχω διαβάσει , ίσως επειδή μου θυμίζει τον μεγάλο μου παιδικό φόβο . Τον είχα σχεδόν ξεχάσει , αν σκεφτείς πως συνήθως πάνω σε καθρέφτες βγάζω τα τελευταία χρόνια τα καλλιτεχνικά μου απωθημένα . Τους ζωγραφίζω , κολλάω κοχύλια , βότσαλα , θαλασσόξυλα . Είναι τρομερή η μαγεία που μου εξασκούν .
Δεν έχω μιλήσει ποτέ και σε κανέναν γιαυτόν τον απόλυτο τρόμο που με έπιανε με τους καθρέφτες . Μόνο η μητέρα μου ήξερε... »

Σ ενα άλλο σημείο του μπλογκ της εχει ενα υπέροχο ποιημα...

Οκτάβιο Πάζ.

Πέρα κι απ την αγάπη(αποσπασμα)


Εξω η νύχτα εισπνέει,τανύζεται

ολο ζεστά φύλλα μεγάλα,

καθρέφτες που μάχονται

φρούτα,νύχια,μάτια και φυλλώματα

πλάτες που αστράφτουν,

σώματα που ανοίγουν δρόμο μεσ΄απο άλλα σώματα.

Κι σ ενα αλλο ...ακομη ενα.

Οκτάβιο Πάζ

Επιτάφιος για έναν ποιητή


Ηθελε να τραγουδά.


Τραγουδωντας ξέχναγε


την πραγματική όλο ψέμματα ζωή του


και θυμόταν


την ζωή του απο αλήθειες που διαψεύστηκαν.



Αλλού παλι γράφει η ίδια...

The wave

Άρμα μου καλπάζοντα κύματα

θάλασσας σκοτεινής άγρια άλογα αδάμαστα

απο σας δύναμη παίρνω

αρχέγονων δυνάμεων κάτοχός σας ελέγχω

τους ανέμους λύνω

να σπάσουν τα τζάμια.


Κ ι αλλού βήκα αυτο:

Χαράξου καπου
μ οποιονδήποτε τρόπο
κι ύστερα πάλι σβήσου
με γενναιοδωρία.

Οδ.Ελύτης
Κι υστερα αλλου πάλι...γράφει.


«Δυστυχώς μόνο μέσω του πόνου μαθαίνουμε γμτ. Δεν ξέρω αν είναι επειδή έχουμε μάθει έτσι (πχ το σταυρικό μαρτύριο, η θυσία, οι τιμωρίες που υποστήκαμε παιδιά για να μάθουμε, ο κακός τιμωρός θεός της Παλαιάς Διαθήκης κλπ) και αν αυτά έχουν μπει τόσο βαθειά στο υποσυνείδητο μας, αλλά φαίνεται να είναι μονόδρομος το πράγμα. Διατηρώ βέβαια τις αμφιβολίες μου και το ψάχνω το πράγμα, αλλά φαίνεται πως τελικά μόνο μέσα από τα παλούκια της ζωής μας ωριμάζουμε.

Καποια όμορφη ψυχή είχε πει πως εγώ τα κάνω στηρίγματα για τα λουλούδια. Οντως, αυτό κάνω.Και προσπαθώ να γαληνεύω από μόνη μου, έχω από καιρό αποδεχτεί πως η ζωή είναι απλά ένα ταξίδι. Θα ήταν τρομερά πληκτικό να είχε πάντα νηνεμία, εξάλλου εμένα μ'αρέσει και η άγρια θάλασσα. »

Κι εγω αποψε θα κοιμηθω Εβίνα και θα πω γι αλλη μια φορα


...δεν χαθηκαν οι ανθρωποι.


Θαχω τους καθρεφτες σου στο δωματιο μου ,εκει διπλα μου και θα εισαι εσυ εκει μαζι μου


κι ας μη σε ξερω ,ας μη σ εχω δει ποτέ...μηπως υπάρχουν δίπλα μας πάντα οι άνθρωποι που γνωρισαμε και ζήσαμε απο κοντά?


Τι σημασία εχει που δεν εχουν ανταμωθεί τα μάτια και τα χέρια μας.


Στης καρδιάς το μονοπάτι ,οδοιπόροι είμαστε...μας ενώνουν τα αρμυρά νερα,ο ουρανός ,ο ήλιος,μας ενώνουν τα άϋλα κι οι λέξεις που ειναι σάν το αίμα.


Σ ευχαριστω Εβίνα μου γι αυτο το δώρο


χίλια ευχαριστώ.

(Ολες οι φωτογραφιες ειναι της Εβινας)

Επαφές

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

Δημοφιλείς αναρτήσεις