Στης καρδιας το μονοπατι...

Γραφει λοιπον η
Eβίνα

Από παιδί φοβόμουν πως ο καθρέφτης
θα μου ‘δειχνε άλλο πρόσωπο ή μιά τυφλή
απρόσωπη προσωπίδα που θα’κρυβε
κάτι ασφαλώς φοβερό . Φοβόμουνα επίσης
πως ο σιωπηλός χρόνος του καθρέφτη
θα ξέφευγε από τη συνιθισμένη ροή του ,
τις ώρες του ανθρώπου , και θα εγκαθιστούσε
στα ακαθόριστα φανταστικά όρια του
όντα , μορφές και χρώματα καινούργια .
(Δεν το’πα σε κανέναν , ντρέπονται τα παιδιά .)
Τώρα φοβάμαι ότι ο καθρέφτης περικλείνει
το αληθινό πρόσωπο της ψυχής μου ,
χτυπημένο από ίσκιους και λάθη ,
και που το βλέπει ο Θεός , ίσως κι’όλος ο κόσμος .
(Χόρχε Λουίς Μπόρχες )
«Είναι ένα από τα πιό ωραία ποιήματα που έχω διαβάσει , ίσως επειδή μου θυμίζει τον μεγάλο μου παιδικό φόβο . Τον είχα σχεδόν ξεχάσει , αν σκεφτείς πως συνήθως πάνω σε καθρέφτες βγάζω τα τελευταία χρόνια τα καλλιτεχνικά μου απωθημένα . Τους ζωγραφίζω , κολλάω κοχύλια , βότσαλα , θαλασσόξυλα . Είναι τρομερή η μαγεία που μου εξασκούν .
Δεν έχω μιλήσει ποτέ και σε κανέναν γιαυτόν τον απόλυτο τρόμο που με έπιανε με τους καθρέφτες . Μόνο η μητέρα μου ήξερε... »

Σ ενα άλλο σημείο του μπλογκ της εχει ενα υπέροχο ποιημα...

Οκτάβιο Πάζ.

Πέρα κι απ την αγάπη(αποσπασμα)

Εξω η νύχτα εισπνέει,τανύζεται

ολο ζεστά φύλλα μεγάλα,

καθρέφτες που μάχονται

φρούτα,νύχια,μάτια και φυλλώματα

πλάτες που αστράφτουν,

σώματα που ανοίγουν δρόμο μεσ΄απο άλλα σώματα.

Κι σ ενα αλλο ...ακομη ενα.

Οκτάβιο Πάζ

Επιτάφιος για έναν ποιητή

Ηθελε να τραγουδά.

Τραγουδωντας ξέχναγε

την πραγματική όλο ψέμματα ζωή του

και θυμόταν

την ζωή του απο αλήθειες που διαψεύστηκαν.

Αλλού παλι γράφει η ίδια...

The wave

Άρμα μου καλπάζοντα κύματα

θάλασσας σκοτεινής άγρια άλογα αδάμαστα

απο σας δύναμη παίρνω

αρχέγονων δυνάμεων κάτοχός σας ελέγχω

τους ανέμους λύνω

να σπάσουν τα τζάμια.

Κ ι αλλού βήκα αυτο:

Χαράξου καπου
μ οποιονδήποτε τρόπο
κι ύστερα πάλι σβήσου
με γενναιοδωρία.

Οδ.Ελύτης

Κι υστερα αλλου πάλι...γράφει.

«Δυστυχώς μόνο μέσω του πόνου μαθαίνουμε γμτ. Δεν ξέρω αν είναι επειδή έχουμε μάθει έτσι (πχ το σταυρικό μαρτύριο, η θυσία, οι τιμωρίες που υποστήκαμε παιδιά για να μάθουμε, ο κακός τιμωρός θεός της Παλαιάς Διαθήκης κλπ) και αν αυτά έχουν μπει τόσο βαθειά στο υποσυνείδητο μας, αλλά φαίνεται να είναι μονόδρομος το πράγμα. Διατηρώ βέβαια τις αμφιβολίες μου και το ψάχνω το πράγμα, αλλά φαίνεται πως τελικά μόνο μέσα από τα παλούκια της ζωής μας ωριμάζουμε.

Καποια όμορφη ψυχή είχε πει πως εγώ τα κάνω στηρίγματα για τα λουλούδια. Οντως, αυτό κάνω.Και προσπαθώ να γαληνεύω από μόνη μου, έχω από καιρό αποδεχτεί πως η ζωή είναι απλά ένα ταξίδι. Θα ήταν τρομερά πληκτικό να είχε πάντα νηνεμία, εξάλλου εμένα μ'αρέσει και η άγρια θάλασσα. »

Κι εγω αποψε θα κοιμηθω Εβίνα και θα πω γι αλλη μια φορα

...δεν χαθηκαν οι ανθρωποι.

Θαχω τους καθρεφτες σου στο δωματιο μου ,εκει διπλα μου και θα εισαι εσυ εκει μαζι μου

κι ας μη σε ξερω ,ας μη σ εχω δει ποτέ...μηπως υπάρχουν δίπλα μας πάντα οι άνθρωποι που γνωρισαμε και ζήσαμε απο κοντά?

Τι σημασία εχει που δεν εχουν ανταμωθεί τα μάτια και τα χέρια μας.

Στης καρδιάς το μονοπάτι ,οδοιπόροι είμαστε...μας ενώνουν τα αρμυρά νερα,ο ουρανός ,ο ήλιος,μας ενώνουν τα άϋλα κι οι λέξεις που ειναι σάν το αίμα.

Σ ευχαριστω Εβίνα μου γι αυτο το δώρο

χίλια ευχαριστώ.

(Ολες οι φωτογραφιες ειναι της Εβινας)