έδεσα το υφάδι μου το χειμώνα του 2007.
Τό δεσα με μιά ευχή ...
και το ένωσα με πολλές δικές σας που ήρθαν με τον καιρό κι ακούμπησαν πάνω του χρώμα,μυρωδιά,αφή,γεύση.
Αισθήση
Συναίσθημα.
Αίσθημα.
Σκέψη.
Αγωνία.
Φόβο.
Παράπονο.
Δεσίμο
Κόμπο -κόμπο ,κλωστή στην κλωστή,ανάσα στην ανάσα ,μέτρημα στο μέτρημα....ζωή,καθημερινότητα,όνειρο ....όλα πλεγμένα εδώ....σ αυτή την μικρή θηλίτσα ευχής που εδεσα σε μιά κουκίδα της καρδιάς μου.
Το υφάδι αναδιπλώθηκε....μεγάλωσε....απόκτησε σχήμα,απόχρωση....διάσταση.
Με εσάς κι εμένα να του δίνουμε οντότητα και λόγο ύπαρξης.
Κι ήρθε η ώρα ,το νοιώθω,να μπεί εκεί που ανήκουν όλα όσα φτιάχνουν οι άνθρωποι.
Στη μνήμη και στη λήθη.
Εδώ μέσα δεν είχα ποτέ την αίσθηση οτι είμαι μόνη.Εάν θα το ένοιωθα έστω και για μιά στιγμή θα σας αποχαιρετούσα απλά ,ξαφνικά και ανέμελα γιατί πιστεύω οτι το τέλος το δίνουμε μόνον οταν μας αφορά κάτι εξ ολοκλήρου.
Είμασταν όλοι μαζί .
Με τον δικό του τρόπο ο καθένας.
Χωρίς εσάς το «ΥΦΑΔΙ» θάταν ο καθρέφτης μου και τίποτε παραπάνω....
Κι όπως το φτιάξαμε και το ζήσαμε συλλογικά κι ανθρώπινα δένοντας ο ένας πάνω στον άλλο τα νήματα της καθημερινότητας μας ....
έτσι ήρεμα κι απλά δένοντας και πάλι μιά δική μου θηλίτσα,
αρχίζει μιά νέα εποχή, μιά ανάβαση στο μέλλον.
Που θα φέρει αρμονικά το Υφάδι εκεί που ανήκει.
Στη μνήμη και μετά στη λήθη όλων μας.
Τό δεσα με μιά ευχή ...
και το ένωσα με πολλές δικές σας που ήρθαν με τον καιρό κι ακούμπησαν πάνω του χρώμα,μυρωδιά,αφή,γεύση.
Αισθήση
Συναίσθημα.
Αίσθημα.
Σκέψη.
Αγωνία.
Φόβο.
Παράπονο.
Δεσίμο
Κόμπο -κόμπο ,κλωστή στην κλωστή,ανάσα στην ανάσα ,μέτρημα στο μέτρημα....ζωή,καθημερινότητα,όνειρο ....όλα πλεγμένα εδώ....σ αυτή την μικρή θηλίτσα ευχής που εδεσα σε μιά κουκίδα της καρδιάς μου.
Το υφάδι αναδιπλώθηκε....μεγάλωσε....απόκτησε σχήμα,απόχρωση....διάσταση.
Με εσάς κι εμένα να του δίνουμε οντότητα και λόγο ύπαρξης.
Κι ήρθε η ώρα ,το νοιώθω,να μπεί εκεί που ανήκουν όλα όσα φτιάχνουν οι άνθρωποι.
Στη μνήμη και στη λήθη.
Εδώ μέσα δεν είχα ποτέ την αίσθηση οτι είμαι μόνη.Εάν θα το ένοιωθα έστω και για μιά στιγμή θα σας αποχαιρετούσα απλά ,ξαφνικά και ανέμελα γιατί πιστεύω οτι το τέλος το δίνουμε μόνον οταν μας αφορά κάτι εξ ολοκλήρου.
Είμασταν όλοι μαζί .
Με τον δικό του τρόπο ο καθένας.
Χωρίς εσάς το «ΥΦΑΔΙ» θάταν ο καθρέφτης μου και τίποτε παραπάνω....
Κι όπως το φτιάξαμε και το ζήσαμε συλλογικά κι ανθρώπινα δένοντας ο ένας πάνω στον άλλο τα νήματα της καθημερινότητας μας ....
έτσι ήρεμα κι απλά δένοντας και πάλι μιά δική μου θηλίτσα,
αρχίζει μιά νέα εποχή, μιά ανάβαση στο μέλλον.
Που θα φέρει αρμονικά το Υφάδι εκεί που ανήκει.
Στη μνήμη και μετά στη λήθη όλων μας.
