Έχω δυό αγάπες. Εξω απ τα σύνορα.
Το βράδυ μόλις κλείσουν τα φώτα πάω εκεί .Εξω απ τα σύνορα.
Κάθομαι στην γωνιά των κρεβατιών τους αθόρυβα.
Δεν κοιτάω, δεν βλέπω, αφήνω μόνο μια κλωστή από φωσφόρο
κάτω απ τα μαξιλάρια.
Μυρίζω τον αέρα σαν την λέαινα που φυλάει τους σκύμνους της
σιωπηλά τους ανοίγω τις παλάμες.
Κοιτάω τις γραμμές της ζωής ,του έρωτα, του θανάτου
κι ύστερα τραβάω το χνούδι που αφήνει εκεί στ αυλάκια ο ιδρώτας τους
μαζί με την σκόνη.
Τα παιδιά μου είναι έξω απ τα σύνορα.
Έξω κι απ τα σύνορα της ψυχής μου.
Απόψε θα τους επιστρέψω πάλι την κλωστή από φωσφόρο.
Σιωπηλά .
Το χνούδι με το σάλιο θέλουν ακριβώς ένα μερόνυχτο για να γίνουν φώς.
Για την Ραλλού μου και τον Νικόλα μου.
