Tα εργοχειρα μου...οι χτυποι της καρδιας μου...

Το σούρουπο έπεσε πάνω στο απέναντι σπίτι...

έρημο το καντούνι...ψυχή έξω

και το ψιλόβροχο πλένει μαλακά τά γκρίζα πετρόκτιστα...

Μέρες τώρα το υφαίνω,δύσκολο το σχέδιο, με παιδεύει...μου αλλάζει το ρυθμό της καρδιάς μου ώρες ώρες...Λούζεται το βενετσιάνικο παράθυρο της Μάντε ...

ο νότιος αέρας απ το Ιόνιο σέρνεται μες τους ελαιώνες της λαγκάδας κι ανεβαίνει

παραλογισμένος τον Παραμόνα...στριφογυρίζει μπρος στο αρχοντικό του Βούλγαρη ...

σκαρφαλώνει το καμπαναριό της Παναγιάς της Κουκιώτισσας ...

143 οι κόμποι ...

240 οι χάντρες...

5 σειρές το λευκό,

άλλες τόσες το μαύρο,

6 σειρές το μωβ ,

2 σειρές το μπλε,

άλλες τόσες το σμαραγδί...

δυό αυλακιές τα δάκρυα...δάκρυα και...

"αχ παιδί μου,παιδί μου που δεν σε πρόσεξα τοτε και χτύπησες...3 χρονων θασουν ,δεν θασουν... και πόνεσες παιδι μου..."

μετα το χρυσαφί τελείωμα ...

και το δέσιμο των κόμπων

άλλοι 143 κόμποι για να δέσουν οι άκρες....και παλι ...δάκρυα και ...

"που είσαι πατέρα μου;που μ άφησες ;που χάθηκες;που πήγες;",

ακομη 20 κόμποι...ανάσες ανακούφισης...αναπνοές ακανόνιστες και μετα ηρεμία.

Δυνάμωσε εξω η βροχή. ..κόπασε ο αέρας.Τέλειωσε πια ...

ειναι έτοιμο ,πανέμορφο ...προχωρημένη η νύχτα κι αυτο αστράφτει πανω στο βελούδο.

Αλλο ενα εργόχειρο τελείωσε απόψε ...

την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος άκουγα τους κτύπους της καρδιάς μου...

και νανούριζα την καινούργια μέρα ...