Ενα εξαιρετικό κείμενο του Πάνου Θεοδωρίδη νυν και εσαεί συντρόφου της νυν και άλλης ζωής μου για την αφεντομουτσουνάρα μου απο το βιβλίο του "Υμνοι εναντίον γυναικών" που ούτως η άλλως είναι αφιερωμένο σε μένα το 2011.
Και όχι δεν είμαι ταπεινή μπρος σε τέτοια λογοτεχνική προσέγγιση που προϋποθέτει εις βάθος παρατήρηση του άλλου ανθρώπου.
Ο  Θεοδωρίδης μπήκε στη ζωή του στον κόπο να με δει βαθιά.
Γίνομαι νάρκισσος κι αυτάρεσκη χωρίς να ντρέπομαι σταγόνα γι αυτό.
Για έναν και μόνο λόγο.
Που είναι πολύ προσωπικός για να τον εκθέσω δημοσίως.
                        ==============================

Ο τρίτος που διέφυγε

Από την πρώτη στιγμή που την αντάμωσα με το κουρλί μαλλί και το βλέμμα της ένθεης υπερμετρωπίας που απευθύνεται σε πάντα αρσενικόν μη γκιόραλη και μη έχοντα δεμένα τα μάτια λόγω εκτελεστικού αποσπάσματος, ήξερα πως θα ζούσα μαζί της, για μιαν ώρα ή για μερικά ακατάληπτα χρόνια, ωστόσο έπρεπε (μου έλεγε ο δαίμων εντός δεξιά της κοιλιακής αορτής), αν ήθελα μακροημερεύσεις μαζί της, κοινόν τάφο και αστειάκια προς τα γεράματα ποιος θα χαθεί πρώτος, έπρεπε λέγω να είμαι ο τρίτος στον κατάλογό της. 

Ο τρίτος που θα διέφευγε.

Δε γενικεύω, αλλά οι έμπειρες γυναίκες βλέπουν άνδρα και τον βάζουνε σε λίστα.

 Οι πολύ έμπειρες θυμούνται να προσθέσουν και ετικέτες με λίγα χαρακτηριστικά (στραβοπούτσης, γλυκομάμαλος, μαμακούκας, αχ τι βλέφαρα, γενναίος) ενώ οι καινούριες στον πλανήτη μετά βίας συμπληρώνουν κάθε φορά μια πεντάδα, επειδή νομίζουν οι έρμες ότι θα είναι μονοθελήτισσες εσαεί, ενώ θα γεράσουν κόπτισσες.

Με είχε βάλει τρίτο στη λίστα. 

Ο πρώτος ήταν ο φυσικός της έρως, ο δημιουργός και βασανιστικός μαζί, ο ακαταμάχητος αλλά και ανήμπορος να πονέσει και να λυπηθεί, να σπλαχνιστεί τη γυναικεία πουτανιά και βαθέως να την ενωτισθεί. 

Μέρες βίας και δακρύων, εξαίσιας σωματικής διείσδυσης, μυρωδιά σαρκός με άλλο χρώμα από τη μυρωδιά του δέρματος.

 Μυρωδιά άπλαστης καρδιάς.

 Μοιάζει κάπως με κρεατικά που κοιμούνται σε προσεκτικά δεμένη μαρινάδα, αλλά μόνον ως αποικία λέξεων να τα σκέφτεστε αυτά. 

Ο πρώτος χώρισε, χωρίστηκε, τον χώρισε, τη χώρισε, γίναν κομμάτια, αλλά ήταν όλα κομμάτια του έρωτος, ο οποίος πολύ σπάνια είναι φιλάνθρωπος.

Γι' αυτό και στις φωτογραφίες σπανίως είναι μαζί, αφού υπέφερε κοντά του αλλά του αντιγυρνούσε θάνατο, κι εκείνος τον άρπαζε ληστρικά επιθυμώντας τον. 

Επειδή τέτοια γυναίκα, περνώντας φάση ενδοτική και προθυμίας, μόνον καταραμένη ηδονή μπορεί να προσφέρει, στερώντας την από τον εαυτό της.

Ο δεύτερος ήταν αστραπή, γελοίος και μακάριος, ψεύτης
και τραγικός, γλυκύς φίλος και αδύνατο να την κρατήσει, διότι τον δηλητηρίαζε το σεξ ως ρεκόρ του παγκόσμιου νόμου.

 Κακές σχέσεις με το θάνατο, μα τόσο λαμπερός και αγύρτης!

 Έκτοτε δε θα ερωτευόταν άλλον, κι αυτό το πίστεψα ανεπιστρεπτί.

Ήμουν ο τρίτος που διέφυγε, και ήταν πλέον δική μου.

 Γι' αυτό και χώρισα τσανάκια, όρισα γραμμές, καμώθηκα τον αντάρτη, άλλαξα φύση και όλα έγιναν στοχαστικά.

 Ακόμη και ποιος θα φύγει πρώτος κανόνισα. Είναι απίστευτα επιδέξιοι έμποροι οι κάτοχοι και οι ενοικιαστές των Ουρανών. 

Τα πάντα ανταλλάσσονται και εκποιούνται, κατάσχονται και εκδίδονται εκεί. 

Εσύ πρέπει να κρατάς το είδος και την προσοχή σου, στιγμή μην ξεχνώντας πως, έμποροι-ξεέμποροι, είναι θεότυφλοι και μανιακοί της αφής.

Ως τρίτος καταλαβαίνω τη δομή των μύθων και γιατί το τρίτο παιδί σπάζει την τάξη στα παραμύθια και εξελίσσει την ιστορία.

 Είναι το μόνο που διηγείται και μετατρέπει τους πόνους του σε ηδονή ήχων.

 Κι αυτό που μου έδωσε η ζωή είναι πολύ νωρίς να το ανεβάσω στο πάλκο.

"Υμνοι εναντίον γυναικών" 2011

                                             Στη φωτογραφία η οθόνη του υπολογιστή του.

                                      

Αγκινάρες και γαϊδουράγκαθα

22-05-2020

Σφιχτές ήταν οι άτιμες.

Πάντα έτσι είναι θα μου πεις.

Τις βλέπεις και λες τώρα απ’ αυτές όλες τι θα μείνει;

Όντως.

Ένα φυτό λουλούδι της άνοιξης που κρύβεται καλά προστατευμένο.

Εχει βάλει γύρω του σειρές από φύλλα σκληρά, αγκαθωτά πολλές φορές, αδρά, που δεν βράζουν με τίποτε.

Ουσιαστικά ψάχνεις μέσα σ’ ένα μπουμπούκι να βρεις το κέντρο του όταν τις καθαρίζεις.

Τις έβλεπα πολλές ώρες πάνω στον πάγκο και έλεγα με το νου μου «Αχ ρε Νατάσσα τι σε περιμένει!»

Σε τέτοιες περιπτώσεις μαγειρικής ανοίγει το κανάλι με τη φωνή της μάνας μου.

Αρχίζει να μιλάει μες το μυαλό μου και να δίνει οδηγίες.

Χρειάζεσαι μαχαίρι κοφτερό έλεγε, ψαλίδι και υπομονή να μην τις χαραμίσεις.

Άρχισα να τις μαγειρεύω μετά από μία ολόκληρη ώρα καθάρισμα.

To fast food και τα συναφή τα ξεχνάς σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Συγκεντρώνεσαι καλά γιατί το μαχαίρι συναντά αντίσταση, κλωτσάει πάνω στη σκληράδα τους και γυρίζει να σε κόψει στο δευτερόλεπτο.

Ξεχάστηκα με τη φωνή της μάνας στ’ αυτιά μου και τις ετοίμασα με μια διάθεση ηρεμίας ίσως και νιρβάνας πολύ κοντά στις γιόγκες που έκανα κάποτε.

Ένα κομμάτι της μαγείας στη μαγειρική είναι αυτό.

Αυτό που σε συνεπαίρνει δημιουργικά και σε κάνει να δώσεις αγάπη απ’ τον εαυτό σου.

Αγάπη που πήρες κάποτε από άλλους ανθρώπους.

Ενα φαγητό έχει πληροφορίες που έρχονται στ’ αυτιά σου την ώρα που το μαγειρεύεις, έχει αισθήσεις, αναμνήσεις, συμπεριφορές.

Έχει την γλύκα που αφήνουν μέσα σου άνθρωποι που είναι ή πέρασαν απ’ τη ζωή σου.

Η Ρόζα μου η αγαπημένη Ιταλίδα στην Κέρκυρα.

Μου έδειξε μια μέρα πώς να τηγανίζω τα φύλλα της αγκινάρας βουτηγμένα σε κουρκούτι, έναν άριστο μεζέ για τσίπουρο ή λευκό κρασί.

Τις τρώνε έτσι στην πατρίδα της μου είπε.

Δεν χόρταινα να την κοιτάζω όταν μαγείρευε.

Η αγάπη και η ηρεμία της εκείνες τις στιγμές θα μου μείνουν αξέχαστες.

Όπως και πολλών άλλων ανθρώπων.

Η μαγειρική είναι έρωτας.

Σε γοητεύει, σε κρατάει, σε απογειώνει.

Σου μαθαίνει να μπαίνεις με ευγένεια κι αβρότητα σε μια κατάσταση, ν’ αφοσιώνεσαι,  ν’ αποσύρεσαι με αισθητική ακολουθώντας τον ρυθμό της καρδιάς σου.

Την ώρα που σηκώνουμε το καπάκι να φροντίσουμε το φαγητό μας αισθανόμαστε.

Την ώρα που χαμηλώνουμε τη φωτιά μας και την κλείνουμε δεν κάνουμε τίποτε άλλο απ’ αυτό που κάνουν οι καλοί εραστές.

Αυτοί που δεν είναι αναγκαστικά αιώνιοι αλλά που έχουν την διάθεση να νοιώσουν τον άλλο για όσο είναι μαζί.

Που ξέρουν ν αποσύρονται ο ένας απ το σώμα του άλλου με προσοχή και τρυφερότητα.

Που έχουν τον νου τους στο κέντρο του άλλου ανθρώπου με έγνοια και αφοσίωση.

Μόνο έτσι πετυχαίνουν οι συνταγές, μόνο έτσι ζει στην ψίχα του ο άνθρωπος.

Δημοσιευμένο σήμερα στο :www.thegreekcloud.com