Αγκινάρες και γαϊδουράγκαθα

22-05-2020

Σφιχτές ήταν οι άτιμες.

Πάντα έτσι είναι θα μου πεις.

Τις βλέπεις και λες τώρα απ’ αυτές όλες τι θα μείνει;

Όντως.

Ένα φυτό λουλούδι της άνοιξης που κρύβεται καλά προστατευμένο.

Εχει βάλει γύρω του σειρές από φύλλα σκληρά, αγκαθωτά πολλές φορές, αδρά, που δεν βράζουν με τίποτε.

Ουσιαστικά ψάχνεις μέσα σ’ ένα μπουμπούκι να βρεις το κέντρο του όταν τις καθαρίζεις.

Τις έβλεπα πολλές ώρες πάνω στον πάγκο και έλεγα με το νου μου «Αχ ρε Νατάσσα τι σε περιμένει!»

Σε τέτοιες περιπτώσεις μαγειρικής ανοίγει το κανάλι με τη φωνή της μάνας μου.

Αρχίζει να μιλάει μες το μυαλό μου και να δίνει οδηγίες.

Χρειάζεσαι μαχαίρι κοφτερό έλεγε, ψαλίδι και υπομονή να μην τις χαραμίσεις.

Άρχισα να τις μαγειρεύω μετά από μία ολόκληρη ώρα καθάρισμα.

To fast food και τα συναφή τα ξεχνάς σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Συγκεντρώνεσαι καλά γιατί το μαχαίρι συναντά αντίσταση, κλωτσάει πάνω στη σκληράδα τους και γυρίζει να σε κόψει στο δευτερόλεπτο.

Ξεχάστηκα με τη φωνή της μάνας στ’ αυτιά μου και τις ετοίμασα με μια διάθεση ηρεμίας ίσως και νιρβάνας πολύ κοντά στις γιόγκες που έκανα κάποτε.

Ένα κομμάτι της μαγείας στη μαγειρική είναι αυτό.

Αυτό που σε συνεπαίρνει δημιουργικά και σε κάνει να δώσεις αγάπη απ’ τον εαυτό σου.

Αγάπη που πήρες κάποτε από άλλους ανθρώπους.

Ενα φαγητό έχει πληροφορίες που έρχονται στ’ αυτιά σου την ώρα που το μαγειρεύεις, έχει αισθήσεις, αναμνήσεις, συμπεριφορές.

Έχει την γλύκα που αφήνουν μέσα σου άνθρωποι που είναι ή πέρασαν απ’ τη ζωή σου.

Η Ρόζα μου η αγαπημένη Ιταλίδα στην Κέρκυρα.

Μου έδειξε μια μέρα πώς να τηγανίζω τα φύλλα της αγκινάρας βουτηγμένα σε κουρκούτι, έναν άριστο μεζέ για τσίπουρο ή λευκό κρασί.

Τις τρώνε έτσι στην πατρίδα της μου είπε.

Δεν χόρταινα να την κοιτάζω όταν μαγείρευε.

Η αγάπη και η ηρεμία της εκείνες τις στιγμές θα μου μείνουν αξέχαστες.

Όπως και πολλών άλλων ανθρώπων.

Η μαγειρική είναι έρωτας.

Σε γοητεύει, σε κρατάει, σε απογειώνει.

Σου μαθαίνει να μπαίνεις με ευγένεια κι αβρότητα σε μια κατάσταση, ν’ αφοσιώνεσαι,  ν’ αποσύρεσαι με αισθητική ακολουθώντας τον ρυθμό της καρδιάς σου.

Την ώρα που σηκώνουμε το καπάκι να φροντίσουμε το φαγητό μας αισθανόμαστε.

Την ώρα που χαμηλώνουμε τη φωτιά μας και την κλείνουμε δεν κάνουμε τίποτε άλλο απ’ αυτό που κάνουν οι καλοί εραστές.

Αυτοί που δεν είναι αναγκαστικά αιώνιοι αλλά που έχουν την διάθεση να νοιώσουν τον άλλο για όσο είναι μαζί.

Που ξέρουν ν αποσύρονται ο ένας απ το σώμα του άλλου με προσοχή και τρυφερότητα.

Που έχουν τον νου τους στο κέντρο του άλλου ανθρώπου με έγνοια και αφοσίωση.

Μόνο έτσι πετυχαίνουν οι συνταγές, μόνο έτσι ζει στην ψίχα του ο άνθρωπος.

Δημοσιευμένο σήμερα στο :www.thegreekcloud.com