Διάλογος με την καρδιά

05-06-2020

Μικρή η αίθουσα αναμονής.

Με πέντε άτομα μπαλ μασκέ πάρτι δε γίνεται βέβαια, ωστόσο το χρωματολόγιο εδω μέσα βοηθά αρκετά.

Η ζουμπουρλούδικη κυρία φορά μάσκα ασορτί με την τσάντα της κι ο νεαρός με κοιτάει μέσα από το πλέξιγκλάς του.

Διακρίνω στο βλέμμα του την απαξίωση της ηλικίας μου «άντε κυρά μου που θες γιατρούς σ’ αυτή την ηλικία αντί να παζαρεύεις οικοπεδάκι στα κυπαρισσάκια σιγά σιγά», τον ακούω που το λέει μέσα του κι ας μη φαίνεται στο απ’ έξω του.

Ο μεσήλικας άντρας κι εγώ φοράμε μάσκες μιας χρήσεως συνηθισμένες χαζεύουμε στην τηλεόραση ένα απογευματινό παιχνίδι, αυτό που μαντεύεις τι ηλικία έχει ο άλλος κι άλλες τέτοιες μπούρδες.

Ένα μικρό περιοδικό που ξεφυλλίζω έχει τίτλο: «Μπορεί να ραγίσει η καρδιά μας από στενοχώρια ή ευτυχία».

Η δική μου χορεύει καντρίλιες, σάμπα κατά διαστήματα, σταματά λαχανιασμένη και μετά ξανά τσα τσα και μπόσα νόβα.

Την ακούω να μου λέει «φύγε φύγε από δω».

Κι ύστερα πάλι …

«Μην κάνεις το ψόφιο κοριό …ξέρεις πολύ καλά που έπρεπε νάσαι για να σταματήσεις αυτές τις τρέλες με τους χορούς μες την άνοιξη…»

Τίποτε εγώ καρφωμένη εκεί.

Περιμένω τη σειρά μου.

Δεν την ακούω.

Κάνω πως δεν την ακούω.

Κι αυτή η άτιμη επικοινωνεί με όλα εδώ μέσα στις σάρκες μου.

Δεν αφήνει τίποτε ανέγγιχτο.

Κυρίως επιβλέπει τις σκέψεις μου.

Δίνει ξεγυρισμένα χαστούκια στα μάγουλά μου.

Λέει βγες μη κάθεσαι μέσα, ταξίδεψε, γνώρισε καινούργια πρόσωπα, πήγαινε στην θάλασσα, αφού επιθύμησες τόσες φίλες, τόσες μαθήτριές σου τι στο καλό κάνεις στους γιατρούς.

Ώρες ώρες τη νοιώθω να θέλει να βγει απ’ το στέρνο μου, να μου πιάσει το χέρι και να με σύρει με ζόρι στο ρυθμό της έξω ζωής που είναι ο ρυθμός της.

Κάνω οτι δεν βλέπω, κάνω οτι δεν ακούω.

Κάνουμε οτι δεν βλέπουμε, κάνουμε οτι δεν ακούμε.

Αυτή φωνάζει απ’ τη μία κι απ’ την άλλη ο νεαρός με το απαξιωτικό βλέμμα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα δικά μου σκάρτα σακατεμένα μέρη ντυμένα με ενοχές.

Βγάζουμε τον εαυτό μας από μόνοι μας στο περιθώριο.

Αφήνουμε την καρδιά μας να διαμαρτύρεται και ακολουθούμε τους ενοχικούς δρόμους του μυαλού μας αυτό κάνουμε όλοι.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά και είμαι έτοιμη να σηκωθώ να φύγω απ’ την αίθουσα αναμονής.

Η πόρτα ανοίγει, χαρούμενο το πρόσωπο του καρδιολόγου με καλεί.

Είναι σαραντάρης κι ομορφάντρας.

Μη χτυπιέσαι της λέω σκάσε επιτέλους τώρα είσαι σε καλά χέρια.

Ο γιατρός είναι.

Δεν είναι ο χάρος.

Δημοσιευμένο σήμερα στο www.thegreekcloud.com