Οι μετρημένες λίγες λέξεις του πρωινού.

Αυτή η πρώτη γουλιά του καφέ μες το χάραμα.
Που είναι ίδια απ τα μαθητικά μου χρόνια.
Ακουμπάει τον ουρανίσκο και τη γλώσσα ,μένει εκεί για λίγα δευτερόλεπτα , κατεβαίνει στο λαιμό αργά αργά ενώ οι πρώτες σκέψεις της ημέρας αρχίζουν να κάθονται μαλακά στο μυαλό.
Γεννιέται μια καινούργια μέρα.
Η πρώτη αίσθηση του κόσμου μετά τον ύπνο.
Ισως με τον απόηχο κάπου στο βάθος μου, κάποιου μεταμεσονύχτιου ακούσματος μουσικής.
Με όλους να κοιμούνται ακόμη.
Τόσα χρόνια στη ζωή μου ,όσο κι αν ξενυχτάω ,όσο κι αν ταλαιπωρηθώ την προηγούμενη μέρα ,έστω για δέκα λεπτά κάθε χάραμα θέλω να έχω την αίσθηση .
Στην πορεία τόσων χρόνων είτε με το άκουσμα της βροχής το φθινόπωρο,είτε με το τρίξιμο των ξύλων στο τζάκι το χειμώνα ,είτε με τα πρώτα τιτιβίσματα των πουλιών την άνοιξη και την δροσιά της αυγής το καλοκαίρι,οι πόρτες και τα παράθυρα ανοίγουν στον κόσμο μαζί μ αυτή την απόλυτη ησυχία και τη γουλιά του καφέ.
Κι είναι υπέροχο που σκέφτομαι από τόσους ανθρώπους που γνωρίζω πια από κοντά ,ποιοι είναι αυτοί που τούτη την ώρα κοιμούνται η είναι ξυπνητοί.
Κι ακόμη πιο υπέροχο που κάποτε συνάντησα κι έζησα με συντρόφους ,φίλες και φίλους που μοιράστηκαν μαζί μου αυτή τη συνήθεια.
Των μετρημένων λίγων λέξεων του πρωινού.
Με το κουταλάκι του καφέ μέσα στο μπρίκι η το φλιτζάνι να χορεύει σε χαμηλούς ήχους κρουστών.

Ιδιος ήχος στις διακοπές ,ίδιος ήχος στα ταξίδια ,ίδιος στο σπίτι,ίδιο αυτό το πρώτο άγγιγμα παντού, να χαράζει μαζί με το χάραμα της μέρας την πορεία της καθημερινότητας που έρχεται.