Ελαφρόπετρες ψυχές.

Σηκώνομαι πρωί πρωί σαν την καλή χαρά και μου δίνει μια σουβλιά η δεξιά φτέρνα και μια το αριστερό γόνατο.
Προσγειώνομαι ανώμαλα.
Λέω ο καιρός φταίει.
Λέω είναι που περπάτησα πολύ.
Λέω είναι που με μάτιασε ο υπάλληλος του σούπερ μάρκετ την προηγούμενη βδομάδα.
Λέω πολλά.
Μέσα σ όλα που σκέφτομαι βέβαια κυριαρχεί ένα και μοναδικό.
Αυτό που μου λέγε πάντα ο Δημήτρης Συμεωνίδης όταν κάποτε πονούσε .
Ήταν τότε στην τωρινή ηλικία μου.
"Αν ήμουν Νατάσσα 25 χρονών θα πονούσα;"
Ε ναι λοιπόν δίκιο είχε.
Αν ήμουν 25 χρονών θα πονούσα;
Παρ όλα αυτά ακόμη και στα 65 μου σκέφτομαι τη θάλασσα και τις διακοπές ,πετάω το καπελάκι μου για εκδρομές,ψοφάω για φίλους καλούς ,πλάκες και ξενύχτια,κοιτάω μανιωδώς ρούχα,παπούτσια ,νέες διακοσμήσεις σπιτιών και κρατάω στη ντουλάπα μου εκείνο το κοκτέιλ καφέ ολε φόρεμα απο κρεπ ντε σιν ολομέταξο ύφασμα ,που το κοιτάω κρυφά και το αγγίζω πότε πότε.
Αχ αβάσταχτη ελαφρότητα του
"κούνια -μπέλα''
"είναι δεν είναι"
"μπες- βγες"
"δώσε -πάρε"
"'έλα- φύγε"
''κάτσε -σήκω",
"μ αγαπάς δε μ αγαπάς"
"με θες δε με θες "
και άλλων τόσων ...
Καλό καλοκαίρι ,καλό μήνα σ όλες τις ελαφρόπετρες ψυχές εκεί έξω κι ακόμη παραέξω.