Homefood-ποιός ήταν τελικά ο φταίχτης
Homefood-ποιός ήταν τελικά ο φταίχτης/2

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 

ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Παίζω με τα "μ αρέσει -δε μ αρέσει" στα blogs

To παιχνίδι το είδα στη Dee
μετά και στη Stella
σκέφτηκα όλα τα σχετικά,
δηλαδή:
"σιγά τώρα και ποιός νοιάζεται για το τι μ αρέσει η δε μ αρέσει"
"οταν δεν έχουμε τι να πούμε παίζουμε παιχνίδια "
"ουφ βαριέμαι τώρα τι να λέω..."
"αντε να ανακαλυφθεί και τίποτ άλλο εκτός των μπλόγκ για να παίζουμε,να γράφουμε κλπ κλπ  "


συν τοις άλλοις περνάω και κάτι δύσκολα που μου ροκανίζουν  την σκέψη όλη μέρα,
μετά σκέφτηκα πόοοοοοσα  αγαπημένα μπλόγκ βλέπω χωρίς καμία απολύτως κίνηση εδω και καιρό,το προσπαθούν βέβαια ,το παλεύουν, αλλά φαίνεται το πράγμα οτι πάει για βουτιά στο άπειρο...
τεσπά μπορεί νάναι παροδικά όλ αυτά ...


...σκέψεις ατάκτως ερημμένες στον καμβά της οθόνης είπα στον εαυτό μου,άντε γράψε τίποτε παλιοτεμπέλα μου απάντησε εκείνος ,τον έπιασα κι εγω απ το χέρι και ανέβηκα πάλι στο καρουσέλ με τα φωτάκια και τα κουδουνάκια που μας ανεβάζει την διάθεση υποτίθεται γιατί ναι μεν δεν είν ο παππούς η η γιαγιά απο κάτω να μας χειροκροτήσουν, αλλά όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας πεί μια καλή κουβεντούλα για τις φουρλίγκες μας εδω πάνω στο πάλκο ...

Μ αρέσει δε μ αρέσει λοιπόν.

Αν τα κατέγραφα όλα δεν θα τελείωνα ούτε τα Χριστούγεννα.
Θα τα συμπτήξω όσο μπορώ γιατί με περιμένουν κάτι δουλειές με φούντες και νήματα καθότι ετοιμάζομαι για το Μπαζάρ του  Λαογραφικού Μουσείου Θεσσαλονίκης
18 -22 Δεκεμβρίου 2010 και δεν με παίρνει να πολυλογώ...

Μ αρέσουν τα μπλογκς γιατί είναι μέσον επικοινωνίας.

Δυνατής η αδύνατης ,ποιοτικής η σκάρτης?Θέμα του καθενός και της κρίσης του.
Είναι πάντως ΓΕΦΥΡΑ ανθρώπινης συναναστροφής και άμιλλας.Ως γνωστόν οι γέφυρες ενώνουν την μία όχθη με την άλλη.Δεν συνενώνουν ,ούτε αδελφοποιούν,ούτε προξενιά κάνουν για περαιτέρω καταστάσεις.Είναι απλά γέφυρες.Τα υπόλοιπα τα αφήνουν σε μας και καλά κάνουν.Λειτουργούν όπως οι παρέες που σου δίνουν την ευκαιρία να γνωριστείς μ ανθρώπους αλλά το άν θα ταιριάξεις και το κάτι παραπάνω, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και ευθύνη του καθενός.
Περπατάω σ αυτή τη γέφυρα εδω και αρκετό καιρό και ομολογουμένως τα ερεθίσματα και η πολυπλοκότητα των θεμάτων που έχω απολαύσει είναι ασύλληπτη ,με γοητεύει,μου ταιριάζει δε γάντι γιατί έχω τέτοια βαριεστημάρα μέσα μου και τέτοια απέχθεια για το τετριμμένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό που είναι ό,τι πρέπει.
Ημουν λάτρης των "διαφορετικών γεύσεων" απο μικρό παιδί και το παντρολόγημα ας πούμε του γλυκού με το αρμυρό και το ξινό ήταν για μένα εξαίσιο παιγνίδι.Γι αυτό κι όταν ακούω τα σχετικά "θα φτιάξουμε το πατροπαράδοτο κατσικάκι με πατάτες φούρνου και δενδρολίνβανο" η την "παραδοσιακή γαλοπούλα με γέμιση κάστανο" βγάζω σπυριά και θέλω η να τρέξω μακρυά όσο μπορώ η να κρυφτώ κάτω απ το τραπέζι.
Σε γενικές γραμμές ΑΥΤΟ είναι που μ αρέσει στα μπλόγκ και γενικότερα στο διαδίκτυο δηλαδή.
Τώρα αν πω οτι δεν υπάρχει κάτι που να απεχθάνομαι εδω μέσα μπορεί να φανώ κάπως....
σίγουρα υπάρχουν κάποια μικροπράγματα ανευ ουσίας όμως που με παραξενεύουν αρνητικά αλλά "όσο πατάει η γάτα"....κι αυτό γιατί:
δεν στέκομαι πάνω απο 4 δευτερόλεπτα σε κάτι που δεν μου αρέσει,ταιριάζει,ανακουφίζει,ξεσηκώνει εποικοδομητικά.

.-Τελεία και παύλα.

Γιατί:
 1) δεν έχω χρόνο να ξοδεύω σε πράγματα που δεν μου δίνουν κάτι ΤΙ...και
 2)γίνομαι  όσο περνούν τα χρόνια αφαιρετική,μινιμαλίστρια,πρακτική και υπηρετώ ενσυνείδητα και κατασταλαγμένα τις αξίες που αναθεωρώ μεν κατα καιρούς γιατι δεν πέθανα ακόμη,αλλά εχω πάψει να σκορπίζομαι δώθε κείθε σαν το ζούδι, όπως έκανα παλιά.
Επομένως δεν βλέπω κάτι το αρνητικό στα μπλόγκ .
Και είναι και το άλλο.
Κάνεις ένα shut down σε όλα βρε αδερφέ κι απο δω πήγαν κι άλλοι.
Είναι ανάγκη να στενοχωριόμαστε γιατί ο τάδε είπε το μακρύ και το κοντό του επειδή ετσι του κάθησε η μαγιονέζα απο βραδύς?
Κι έπειτα ...αν ΕΧΕΙΣ κάνει και 5 φίλους εδω μέσα είναι δυνατόν να χαθείς μαζί τους αν πάψεις νάσαι στα μπλόγκ?
Εκτός κι αν δεν είναι φίλοι αλλά 

ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Ε όχι απ αυτό δεν θα πάρω.
Ευχαριστώ.
Είμαι μεγάλη πιά και δεν τα γουστάρω αυτά κι ούτε φτύνω εκεί που αγαπώ.
Αν αγαπήσω ...αγάπησα.
Μόνη μου μπορεί να μείνω.
Αλλά να αρνηθώ αυτό που αγάπησα ...NO... NEVER!
Γυρισμός σ αυτό δεν υπάρχει.
Είμαι της περίεργης ίσως άποψης οτι η αγάπη και η πραγματική φιλία ΕΑΝ ΥΠΑΡΞΟΥΝ βιώνονται και εκ του μακρόθεν.
Με πόνο μεν...γιατί όντως ο άλλος άνθρωπος μπορεί να σου λείπει.
Με θάρρος δε ...γιατί thats life!
Φιλιά πολλά σε όλους και να μου είστε καλά.
Κάπου εδω γύρω θάμαι...χωμένη στις κλωστές μου.

Τα καραβάνια (μια και το καλοκαίρι καλά κρατεί)

Μερικές φορές όταν θυμάμαι πιά την εφηβεία μου αναρωτιέμαι αν τα πρόσωπα κι οι καταστάσεις εκείνης της εποχής υπήρξαν πραγματικά.
Υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά με τα βιώματα των σημερινών εφήβων της τάξης μου που νομίζω ότι δεν τα έζησα όλα εκείνα αλλά πως τα ειδα κάποτε στον ύπνο μου.
Αυτή η ονειρική κατάσταση έρχεται και με κατακλύζει κάθε που τελειώνει ο Φλεβάρης κι αρχίζουν να φουσκώνουν τα πρώτα κομπάκια στους κορμούς των δένδρων προμηνύοντας πρώιμη άνοιξη.
Η εφηβεία για μας ,«τα παιδιά της χούντας » που ανήκω ,για μας που είμασταν κόρες και γιοί μεροκαματιάρηδων γονιών παιδεμένων από την εξορία,την ανεργία και τη φυματίωση ,ηταν ένα και μοναδικό πράγμα.
Οι διακοπές.
Οι φτηνές τρίμηνες διακοπές οπουδήποτε στην Ελλάδα. Πάντα κοντά στη θάλασσα εκτός σπάνιων εξαιρέσεων.Που άρχιζαν με το κλείσιμο των σχολείων και τελείωναν την προηγούμενη του αγιασμού της επόμενης σχολικής χρονιάς.
Από το 1967 που μπήκα στο γυμνάσιο μέχρι το 1973 που αποφοίτησα δεν έμεινε μέσα μου ούτε σπυρί απ την κακοτροπιά των καθηγητών μου που μας ταπείνωναν καθημερινά σκίζοντας τους ποδόγυρους της μαθητικής μας ποδιάς η έκαναν περιπολίες κατά περιοχές, για να μας τσακώσουν στον κινηματογράφο ακόμη κι αν το έργο ήταν κατάλληλο για ανηλίκους.
Τα πέταξα όλα.
Τους τα επέστρεψα όλα.
Κράτησα μόνο τα γέλια και τα κλάματα των συμμαθητριών μου στο εικονοστάσι της καρδιάς μου γιατί μόνο αυτό άξιζε απ τα σχολικά μου χρόνια.
Και τα καλοκαίρια.
Εκείνα τα ζεστά καλοκαίρια που ήταν γεμάτα από θάλασσες,ζεστή άμμο,γύμνια,ξεγνοιασιά,

ψαρέματα, πάρτυ, φλέρτ, έρωτες,πορτοκαλάδες κι έτοιμο ζεστό σπιτικό φαγητό.
Από τον Απρίλη μετρούσαμε καθημερινά τις μέρες σαν τις φυλακισμένες.Βγάζαμε τις Κυριακές,βγάζαμε τις σχολικές γιορτές,βγάζαμε τις εξετάσεις,αφαιρούσαμε και τις κοπάνες οπότε οι λογαριασμοί μας κατέληγαν σε 30 αντε το πολύ 40 κανονικές μέρες μαθημάτων .
Κι όταν εφταναν πια οι μέρες, μια βδομάδα πριν, άρχιζε η προετοιμασία. Καινούργια μαγιώ,βατραχοπέδιλα,μάσκες,σαγιονάρες κανένα μακό μπλουζάκι ,ένα δυό σόρτς και ψαράδικα παντελόνια ,ισως κι ένα ζευγάρι πέδιλα .Αυτά μας έφταναν και μας περίσσευαν.
Παραδίπλα από την Θεσσαλονίκη τότε ήταν οι πεντακάθαρες θάλασσες της Περαίας,του Μπαχτσέ,της Αγίας Τριάδας και της Μηχανιώνας οπου μπορούσε κάποιος να προσεγγίσει και με βαποράκι απ το λιμάνι γιατι τα χωριουδάκια αυτά ηταν παραθαλάσια και σχετικά οργανωμένα για θερινές διαμονές.
Λίγο πιο εξω υπήρχε όμως η Επανωμή κτισμένη σε πεδιάδα και σε τρία-τέσσερα χιλιόμετρα απόσταση η παραλία της, που ηταν ενας απάτητος τόπος γεμάτος βούρλα και θίνες άμμου και μετά ο Φάρος.Ενα ακρωτήρι ασπρης αμμου γεμάτο αμαρυλλίδες που έμπαινε μέσα στη θάλασσα και οριοθετούσε την περιοχή επιβλητικά.Μέχρι και σήμερα.
Στην παραλία αυτή που αργότερα έγινε το κάμπινγκ της Επανωμής το μόνο που υπήρχε τότε ηταν πέντε ψαροκαλύβες.Το χειμώνα χρησίμευαν για να αποθηκεύουν οι ψαράδες τα δίχτυα , τα παραγάδια τους ,τα σχοινιά και τα τιμόνια απ τις ξύλινες ψαρόβαρκές τους.Το καλοκαίρι όμως οι καλύβες αυτές μεταμορφώνονταν σε παραθεριστικά καταλύματα των οικογενειών τους που κατέβαιναν εκεί μέχρι το Σεπτέμβριο.Δύο απ αυτές τις οικογένειες τις νιώθω ακόμη και τώρα συγγενικές μου κι ας εχω πάρα πολλά χρόνια να τους δω.
Ηταν ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι με σπάνιο φιλότιμο και με τόσο καθαρό βλέμμα που μου είναι αδύνατον να τους ξεχάσω.Οχι μόνο εγω που πιθανώς να εξιδανίκευα με τα εφηβικά μου μάτια τις καταστάσεις ,αλλά κι οι γονείς και θείοι μου που τους έζησαν και εκαναν παρέα μαζί τους όλα αυτά τα καλοκαίρια.
Οι διακοπές σ αυτή την περιοχή ειχαν βέβαια ένα πρόβλημα.Δεν υπήρχαν ενοικιαζόμενα δωμάτια πουθενά.Κι αυτή η έλλειψη δημιούργησε τα «καραβάνια».Ετσι βαφτίσαμε τότε στην τσακαλοπαρέα μας την μάζωξη των κατασκηνωτών που κατέφθανε απ τη Θεσσαλονίκη με όλο της το νοικοκυριό.
Φορτωμένο σε μικρά φορτηγά .
Κι εμας να ξεκαρδιζόμαστε πίσω στις καρότσες ξαπλωμένοι σε κουβέρτες ,κατασκονισμένοι ,ιδρωμένοι ,με κατακκόκινα μάγουλα και μάτια που έλαμπαν από ευτυχία.

Τα καραβάνια  ξεκινούσαν από την Θεσσαλονίκη την επόμενη μέρα της τελετής απονομής των ενδεικτικών μας.Φυσικά από μέρες οι γονείς ετοίμαζαν τα τσουμπλέκια,τα στρωσίδια ,τα αντίσκηνα ,τα τρόφιμα.

Δεν ήταν και λίγο.

Τρείς μήνες διακοπές ηταν αυτές.

Εμείς το μόνο που κάναμε βέβαια ηταν να ετοιμάζουμε κανένα σάκο με τα μπανιερά μας και τίποτε άλλο.

Επεφταν λοιπόν οι μουσαμαδένιες τέντες πάνω από τα φορτηγάκια  που πολλές φορές φιλοξενούσαν το βιός και δύο οικογενειών μαζί και ξεκινούσε ένα λαικό πανηγύρι με όλη τη σημασία της λέξης.

Από το 1967 δέκα οικογένειες , πάντα οι ίδιες, κι από δίπλα ολο και κάποια νεόφερτη που την ξεσήκωναν οι δικοί μας τον χειμώνα μεταξύ τσίπουρων η κρασομεζέδων. Ετσι γίναμε πολλοί  και στο τέλος του 1972 αν δεν κάνω λάθος, ήμασταν καμιά πενηνταριά. Κι η δική μας τσακαλοπαρέα που ήταν τότε στις αρχές έντεκα παιδόπουλα όλα κι όλα, το τελευταίο καλοκαίρι του 72 ειχε πάνω από σαράντα εφήβους που ψιλοξυνιζόμασταν πλέον γι αυτό το είδος των διακοπών και γκρινιάζαμε γιατι  είχαν αρχίσει να έρχονται στ αυτιά μας ψίθυροι για τις Καβουρότρυπες  και τις Λαγουδέρες της Χαλκιδικής.

Τρομάρα μας αλλά ποιος από μας το σκεφτόταν τότε…

Το καραβάνι ξεκινούσε χαράματα κι έπιανε τους πάνω δρόμους της πόλης για ν αποφύγει τον έλεγχο απ την Τροχαία,εκανε έναν κύκλο υποχρεωτικό μέσα από φρικτούς χωματόδρομους ,ταρακουνούσε το έμψυχο κι άψυχο υλικό του σε σημείο αγανάκτησης κι εμπαινε στο δρόμο προς την Επανωμή στρίβοντας αριστερά μετά από ένα παλιό αεροδρόμιο.Ηταν το  στρατιωτικό αεροδρόμιο της Θέρμης οπου τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα μου μάθαινε ο πατέρας μου ισορροπίες κι ορθοπεταλιές στο ποδήλατο  και μετά, πολύ αργότερα  γκάζι ,φρένο, ντεμπραγιάζ σ ένα κάπως  εξευγενισμένο φορτηγάκι Ford Transit που χρησιμοποιούσε για τις δουλειές του.

Ο δρόμος προς την Επανωμή ειχε στροφές.

Πολλές στροφές και σκόνη.

Εμπαινε στα ρουθούνια μας ,καθόταν πάνω στα μαλλιά μας  και στις βλεφαρίδες μας και μύριζε χωματίλα  και πίσσα  απ τα πρόχειρα μπαλώματα της ασφάλτου που ηταν γεμάτη τρύπες και λακούβες.Πίσω στις καρότσες έτριζαν οι καρέκλες και τα κατσαρολικά ,κατρακυλούσαν τα μπιτόνια,ξεκουνιόταν οι γλάστρες με τον βασιλικό και πότε πότε τσίριζαν από την θέση του συνοδηγού οι μαμάδες. Αλλά με τσιρίδα που είχε πάντα κρεσέντο, άλτο  και κατέληγε μάλλον σε καντάτα με το πρώτο βλοσυρό βλέμμα του μπαμπά οδηγού, που   άρχιζε να «λιβανίζει» μες απ τα δόντια του άγιους και δαίμονες.

Μετά έπεφτε βαθιά ησυχία .Οι μαμάδες έσφιγγαν τα λάστιχα απ τις καπελίνες κάτω απ το πηγούνι τους, περιδιάβαιναν με το βλέμμα στις τιράντες  απ τα καινούργια τσίτια τους  και γύριζαν ελαφρώς δεξιά το πόδι τους κοιτώντας με καμάρι τα καινούργια τους τα πέδιλα απ το Τιπ Τοπ. Μετά  γύριζαν  το κεφάλι προς το παράθυρο κι αφήνονταν  με μισοκλειστα μάτια  στα κιτρινισμένα χωράφια και στην κούραση τους κι ολους τους υπόλοιπους στην ζωή  μας.

 Εμείς  γελούσαμε.

Με λυγμούς.

Με γέλια που ξεκινούσαν βαθειά απ την κοιλιά μας ,τράνταζαν τα άγουρα στήθη μας  και σφυροκοπούσαν τα μηνίγγια  μας ,γαλάκτωναν το ασπράδι των ματιών μας και κατέληγαν σε ποταμάκια δακρύων στα πρόσωπα μας παίρνοντας μαζί τους την σκόνη.

Κι ηταν στ αλήθεια μαγικές εκείνες οι στιγμές .Γιατι ακόμη και τώρα όταν τις θυμάμαι διώχνουν  τη σκόνη απ την ψυχή μου και τα δάκρυα γίνονται ίδια με κείνα. Λυτρωτικά κι ανάλαφρα.

Η διαδρομή διαρκούσε πάνω από μιάμιση  ώρα.

Και βέβαια με το που φτάναμε άρχιζε η τρεχάλα.

Τρέχοντας πετούσαμε σαγιονάρες ,σορτσάκια  και μακό από πάνω μας ,βουτούσαμε  με το κεφάλι απ τα ρηχά κι έξυναν τον βυθό οι κοιλιές μας, αλλά δεν μας ένοιαζε τίποτα.

Μόνο τη θάλασσα  θέλαμε.

Αυτήν και τον κόσμο της.

Την επιφάνεια και τον βυθό της.

Μας τρέλαινε ,μας μεθούσε η επαφή με το νερό και την άμμο.

Μας συνέπαιρναν τα πλάσματά της .Μας εκαναν ευτυχισμένους.

Το καλοκαίρι δικό μας,η θάλασσα στα πόδια μας, οι γιαγιάδες κι οι παππούδες παράξενα πλάσματα που έλεγαν μόνο παραμύθια κι ο θάνατος άγνωστη έννοια.

Ζούσαμε.

Μας έπιανε φρενίτιδα με την θάλασσα.

Αν δεν ζάρωναν οι ρόγες των δαχτύλων μας κι αν δεν μελάνιαζαν τα χείλη μας δεν βγαίναμε απ το νερό όσο κι αν φώναζαν απ έξω οι μανάδες μας.

Άλλο που μας γοήτευε σ αυτές τις διακοπές :
για τρείς μήνες ζούσαμε εντελώς στην ύπαιθρο, στη φύση. Ακόμη κι όταν κοιμόμασταν νιώθαμε εκτεθειμένοι κι ελεύθεροι.

Εκείνη η εποχή είχε ένα χαρακτηριστικό. Την έντονη ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης. Πάρα πολλά παιδιά από μας ,ενώ είχαμε γεννηθεί και ζήσει στα πρώτα μας χρόνια  σε μονοκατοικίες , ξαφνικά μαντρωθήκαμε μέσα σε διαμερίσματα και ασφυκτιούσαμε  ανάμεσα σε τσιμέντα και σε πρασιές.

Ευτυχώς είχαν μείνει κάποιες αλάνες όπου ξεσπούσε η τρέλα μας αλλά κι αυτές με τον καιρό τις εξαφάνισαν πενταόροφες και επταόροφες οικοδομές . Ετσι οι διακοπές  και μάλιστα σε αντίσκηνα, μας θύμιζαν πολύ τα πρώτα παιδικά ανέμελα χρόνια που ζήσαμε στις αυλές. Ειδικά από την άνοιξη και μετά, που μεταφερόταν εκεί η ζωή όλης της οικογένειας. Το μαγείρεμα,το πλύσιμο των ρούχων στο πλυσταριό, το μπάνιο στη σκάφη με νερό που το ζέσταινε ο ήλιος, η αυτοσχέδια κούνια του μωρού ανάμεσα σε δυό δένδρα ,τα τσιμπούσια το βράδυ στην δροσιά και πολλές φορές κι ο βραδυνός ύπνος στο ράντζο με μια παλιά κουνουπιέρα στο κεφάλι. Ολα αυτά τα είχαμε χάσει και τα ξαναβρίσκαμε μπροστά μας σ αυτές τις ιδιόμορφες διακοπές με το ελεύθερο κάμπινγκ.

Βέβαια ελεύθερο κάμπινγκ ονομάστηκε αργότερα που έγινε μόδα  κι άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και τα πρώτα καταστήματα με τους φοβερούς πολύχρωμους ειδικούς εξοπλισμούς  από πλαστικό και αλουμίνιο.

Αντίσκηνα  σαν ιγκλού, σαν ινδιάνικα, σαν «κάπως» οπωσδήποτε , που κατάληξαν στο τέλος σε σκηνές  τεσσάρων υπνοδωματίων ,με σαλοτραπεζαρία ,κουζίνα, χημική τουαλέτα, δωμάτιο των  ξένων και γκαράζ.

Τραπεζάκια με ενσωματωμένα καρεκλάκια, πολυθρονοξαπλώστρες, επώνυμες ομπρέλες ,φουσκωτά στρώματα υπέρδιπλα, φραπεδοκαρέκλες με θηκούλες για το βιβλίο ,το ποτήρι, τα γυαλιά ηλίου, το σκουφάκι του μπάνιου κι όποια άλλη θηκούλα και θηκάκι βάζει ο νούς του ανθρώπου που έπρεπε να γεμίσουν.Λάμπες και φαναράκια πολυτελείας  για την βραδυνή ατμόσφαιρα, όλων των μεγεθών τα νεσεσέρ με αντηλιακά με δείκτες προστασίας ανω του 1100 ,καθώς και spray Evian για την ενυδάτωση του δέρματος του προσώπου και του ντεκολτέ.

Ψυγεία αερίου ,μπαταρίας ,άλλα ψυγειάκια  αναψυκτικών για την ακρογιαλιά, υπνόσακοι με πούπουλο χήνας ,πάπιας ,κότας και φραγκόκοτας και μετά από όλα αυτά ονομάστηκε και «οργανωμένο κάμπινγκ» πιά  κι άρχισε να ξαναμαντρώνεται το όλον πράγμα.

Και μάλιστα μόλις ξαναμαντρώθηκε άρχισε  να στοιχίζει κι ακριβά γιατι πώς να το κάνουμε; 
Αλλο πράγμα είναι να βγαίνεις απ το αντίσκηνο και να σού’ρχεται στη μούρη η παρκαρισμένη ζόντιακ και το 4X4 κάτω από μπαμπουδένιο κιόσκι κι άλλο να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις μόνο άμμο και θάλασσα. Αντε και καμιά καλαμιά ,η κανέναν τρελό που γύριζε το χάραμα από καθετή ,με το καλαθάκι γεμάτο μουρμούρες που μοσχοβολούσαν  θάλασσα.

Το πρώτο το πληρώνεις με χρήμα- δεν γίνεται αλλιώς .

Το άλλο σου χαρίζει και του χαρίζεσαι.

Με  κόπο; με πόνο; Εχει καμμια σημασία; Δικά σου όλα.

Αλλά και το θαύμα δικό σου.

Ο κόπος βέβαια που μπορούσα τότε ν αντιληφθώ είχε άμεση σχέση με την χειρωναξία. Η διαδικασία των καλοκαιρινών διακοπών μας απαιτούσε  πολλή δουλειά και μεράκι εκ μέρους των μεγάλων.

Ολες οι σκηνές ηταν από χοντρό καραβόπανο στο φυσικό του χρώμα. Οι διαστάσεις τους 4x12 μέτρα πάνω κάτω και δυόμιση μέτρα ύψος στο ψηλότερο σημείο τους. Με  άνοιγμα πίσω και εμπρός. Οι τέντες τους, κι αυτές από το ίδιο υλικό και σε διαστάσεις  10x24 περίπου για να προφυλάγονται οι κυρίως σκηνές και να περισσεύει και για την σκιά περισσότερο στο μπροστινό μέρος. Για μια σκηνή τέτοιων διαστάσεων  με την τέντα της χρειαζόντουσαν  56  ξύλινοι κυλινδρικοί πάσαλοι στήριξης  εκατέρωθεν των μεγάλων της πλευρών. Οι 28 για το κυρίως σώμα της σκηνής και οι 28 για την τέντα της. Τρία δοκάρια των δυόμιση μέτρων , τετραγωνισμένα  για το μέσον και τα δύο άκρα της και ένα μεσαίο το πιο χοντρό με μήκος 12 μέτρα που ήταν σπαστό λόγω του μεγέθους του σε δύο κομμάτια που θηλύκωναν μεταξύ τους  με σιδερένιο μεντεσέ.Μπροστά, υπήρχαν άλλοι τέσσερις πάσσαλοι για να στηρίζουν την τέντα της πρόσοψης, του ίσκιου.

Από τον Μάη μήνα  αυτά τα αντίσκηνα  ξεδιπλώνονταν σε κάποια μεγάλη αυλή και πλένονταν με το λάστιχο μέσα-έξω. Ηθελε τουλάχιστον πέντε άντρες γεροδεμένους αυτή η δουλειά γιατι ήταν ασήκωτα ,ιδιαίτερα όταν μούσκευαν. Μετά , όσο στέγνωναν στον ήλιο οι σκηνές, βάφονταν ολοι οι πάσαλοι σε ένα σκούρο κυπαρισσί χρώμα και τα εξήντα ξύλινα  στρογγυλά καπελάκια τους, σε κεραμιδί.

Ηταν δουλειά πολλών ωρών. Κι οι άντρες είχαν τότε μόνο μια Κυριακή για να ξεκουραστούν.

Ηταν όμως μερακλήδες .

Παλιάς κοπής άντρες.

Επιαναν  τα χέρια τους.

Βοηθούσε ο ένας τον άλλον.

Αγαπούσαν αυτό που έφτιαχναν.

Δεν έλεγαν πολλά.

Ονειρεύονταν μόνο τα γλέντια του καλοκαιριού.

Κι ήθελαν πάνω απ όλα την επιβεβαίωση και το χαμόγελο της γυναίκας τους.

«Όμορφο Αφροδίτη;»

«Πολύ ωραίο Σωκράτη»

Απλά αυτό.

Τους έφτανε και τους περίσσευε.

Ξεκάθαρα  πράγματα.

Εστηναν τα αντίσκηνα με τις ώρες.
Με το μπροστινό τους μέρος να κοιτάει τη θάλασσα.
Αφού ειχε καθαριστεί καλά το έδαφος κι αφού ειχε στρωθεί με ένα λεπτό στρώμα στεγνής άμμου.
Αλφάδιαζαν το κεντρικό χοντρό δοκάρι στο χιλιοστό και το καραβόπανο έτριζε ντούρο και φρεσκοπλυμένο καθώς ορθωνόταν.Τέντωναν οι ίνες του κι ολα μύριζαν σκοινί, λινάτσα, ψάθα, ξύλο και αρμύρα.
Θυμάμαι τους άντρες μετά από κάθε στήσιμο ν ΄απομακρύνονται καμμιά δεκαπενταριά μέτρα ,ν ΄ανάβουν τσιγάρο και να κοιτούν γέρνοντας το κεφάλι δεξιά κι αριστερά για να γραδάρουν το ισιάδι των σκοινιών και με το μάτι, και μετά ν αυτοσχεδιάζουν στα επι μέρους.
Εσκαβαν αυλάκια για τις ξαφνικές καλοκαιρινές νεροποντές και μακριά κάπου φρόντιζαν για την τουαλέτα.
Εφτιαχναν ψαθούρες με καλαμωτές για την σκιά στον νεροχύτη που στηνόταν παραδίπλα από κάθε αντίσκηνο για την παγωνιέρα,το μαγείρεμα στην πετρογκάζ και το πλύσιμο των πιάτων.
Εβαζαν μιά μέτριου διαμετρήματος τέντα για να παίζουμε τα μεσημέρια επιτραπέζια παιγνίδια και να ησυχάζουν απ τις φωνές μας κι ολα αυτά με τα χέρια τους και τα εργαλεία.
Ετοιμο δεν υπήρχε τίποτε.
Αλλά όταν τελείωναν οι κατασκευές αργά το απόγευμα κι είχαν μπεί τα σιδερένια ντιβάνια με τους σελτέδες και τα καθαρά σεντόνια είχαμε σπίτι. Στημένο, έτοιμο, φιλόξενο κι ειχε προλάβει η μάνα να ετοιμάσει και τηγανίτες με μέλι για να το γιορτάσουμε.
Ετσι αρχιζαν οι διακοπές μας. Οι διακοπές των γυναικόπαιδων δηλαδή γιατί οι άντρες την άλλη μέρα έφευγαν απ τα χαράματα στις δουλειές τους για να επανέλθουν την επόμενη Κυριακή.Δεν θυμάμαι κανέναν τους να έκατσε πάνω από διήμερο ολ΄ αυτά τα χρόνια για ν ΄απολαύσει και να ξεκουραστεί.
Μόνο της Παναγίας καμιά φορά ,όταν επεφτε Σάββατο.
Τα πρωινά πηγαίναμε ολοι μαζί στην μοναδική βρύση που υπήρχε, με τις στάμνες για το νερό της κάθε ημέρας. Ηταν φυσικά και η μόνη δουλειά που δεχόμασταν να κάνουμε για όλο το καλοκαίρι. Νερό για τα υπόλοιπα υπήρχε αποθηκευμένο σε μπετόνια που τα γέμιζαν κάθε Κυριακή.
Οι ψαράδες ήταν ήδη εκεί απ το Μάη με τις οικογένειες τους.Και μας περίμεναν πως και πως. Τα παιδιά τους ηταν φίλοι μας ,αδέρφια μας .Ούτε που μας περνούσε απ το μυαλό ότι εμείς της πόλης είμασταν κάτι διαφορετικό.Αυτό βιώναμε απ τη συμπεριφορά των γονιών μας προς τις οικογένειές τους, αυτό νιώθαμε κι εμείς.Μοιραζόμασταν τα πάντα,χωρίς φόβους και μιζέριες .Δίναμε τα παιγνίδια μας ,ανταλλάσσαμε τα ρούχα μας,χαρίζαμε τους δίσκους και τα πικ-απ μας,κόβαμε στη μέση το χαρτζιλίκι μας για πορτοκαλάδα και σάντουιτς όταν κατεβαίναμε στα καφενεία το βράδυ.Κι αν δεν μας έφταναν τα χρήματα μοιράζαμε το σάντουιτς στη μέση και πίναμε την πορτοκαλάδα με δύο καλαμάκια, τις πιο πολλές φορές δε και με ένα.Οταν βοηθούσαν τις οικογένειές τους στο λιάντισμα των διχτυών ,στα παραγάδια,στα νταλιάνια είμασταν κι εμείς μαζί τους.Ξεψαρίζαμε, ξεμπερδεύαμε τα δίχτυα, βγαίναμε τη νύχτα στο πυροφάνι,πηγαίναμε στο τσαπαρί και καμμιά φορά μας έπαιρναν μαζί τους στα ανοιχτά της Κατερίνης που ψάρευαν γοφάρια.
Θυμάμαι τη Φανή,τον Σταύρο,τον Πάνο,την Γιούλα με τη σουπιέρα παραμάσχαλα κάθε πρωί γεμάτη ολόφρεσκα ψάρια ,με κανένα χταπόδι η καλαμάρια ,με πίνες,φούσκες η γυαλιστερές να έρχονται με το χαμόγελο ως τα αυτιά για να δώσουν στην μάνα μου τα καλούδια και τον κυρ Γιώργο πουχει πιά συγχωρεθεί να διαλέγει το πιο μεγάλο ,το πιο όμορφο κοχύλι της ψαριάς του για να το φέρει περήφανος στον πατέρα μου και να τον καλέσει το βράδυ για μπουγιαμπέσα και τσίπουρα.
Αναρωτιέμαι,ποιός τα στέρησε όλα αυτά απ τους ανθρώπους σήμερα; ποιος δεν θέλει να υπάρχουν πιά τέτοιες σχέσεις και γιατί άραγε; μόνο μία απάντηση υπάρχει μέσα μου κι άλλη δεν βρίσκω.
Εμείς.
Εμείς οι ίδιοι που μοιραζόμασταν το ψωμί μ αυτά τα παιδιά μόλις μπήκαμε στα 18 ,εκεί στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου, λακίσαμε.Μας ρούφηξαν οι πόλεις και οι προεκτάσεις τους που ονομάστηκαν Παλλήνη μπίτς, Κασσάνδρα μπίτς. Αμμων Ζεύς, Καλλιθέα, Λαγουδέρα, Μπαλκονάκι, ουίσκι σάουερ και τζιν φίς.Και ο τόπος που κατασκηνώναμε εγινε ένα μεγάλο κάμπινγκ του ΕΟΤ.


Κάπου εκεί όμως στο βυθό της θάλασσας ξαναείδα τα ίδια βραχάκια μετά από χρόνια.
Ηξερα στα πόσα βήματα απ την ακτή ηταν οι ξέρες και τις βρήκα.
Ηξερα που βάθαινε το νερό και τι χρώμα είχαν τα φύκια δεξιά η αριστερά.
Ηξερα τα είδη των κοχυλιών που περπατούσαν εκεί αφήνοντας χαραγμένα δρομάκια πίσω τους .
Το φώς αντανακλούσε στα νερά όπως τότε και τα πέλματά μου ένιωσαν να ανεβοκατεβαίνουν ανεπαίσθητα στις ίδιες γραμμές της άμμου που ρυτιδώνει κάτω απ το ρηχό νερό .
Εκεί ηταν όλα.
Μαγικά, ακίνητα κι ολοζώντανα.
Όπως η μαγιά που αφήνει στην ψυχή του ανθρώπου η παιδική ηλικία.
Εκεί ο βυθός.
Εκεί η χαρά εκεί κι ο πόνος.

 Φανάρι Επανωμής

Αναδημοσίευση απο το Homefood

Στην πλάβα

Η περιοχή αρχίζει απο το Ρεκίνι και τελειώνει στούς πρώτους λόφους πριν το Σωκράκι.Κυλάει στην καρδιά της ενα μικρό ποτάμι με αρκετή ορμή ειδικά οταν βρέχει και σχηματίζει αγκαλιές με διάφανη γυαλάδα και ασπρη άμμο που και που.Κάποτε, λένε οι χωρικοί, ψάρευαν σ αυτο το ποτάμι .Τωρα δεν εχει ψάρια αλλα συνεχίζει να κρατάει μια ολόκληρη περιοχή ποτισμένη κι εύφορη .Ολα τα περιβόλια δίπλα στο Μελισσούδι καλλιεργούνται απ τους κατοίκους των Χωρεπισκόπων και του Βαλανιού με εποχικα λαχανικα κάθε είδους.Τώρα ειναι γεμάτα λαχανίδες ,σπανάκι,κρεμμυδάκια και σκορδάκια,μαρούλια , ρεπανάκια , πράσα και καρότα ,σεσκουλα,μπρόκολο και λάχανα.Γυρω τους οργιάζουν τα αγριομάραθα ,το δενδρολίβανο και τα ραδίκια,οι ζοχοι , τα μοσχολάχανα και το φλυσκούνι.Οι μυρωδιές τους ειναι απίθανες κι αν κατέβει κάποιος αμέσως μετα την βροχή ο αέρας εκει στα περιβόλια μοσχοβολάει απίστευτα.

Συνάντησα την Τάντα και την Μάντε προχθες κατεβαίνοντας .

Ειναι δυο αδερφές γύρω στα 85.

Κοντούλες ,λεπτόκορμες με χαρακωμένα πρόσωπα και με χέρια που όταν σου κάνουν χειραψία ειναι σαν τανάλιες που νομίζεις θα σου συνθλίψουν το χέρι.Συνταξιούχες αγρότισσες ,με συντάξεις που δεν φτάνουν μήτε για το καθημερινό τους γάλα ,αλλα μ ενα κουράγιο και μια υπομονή για τον βίο που σ αφήνει άναυδο.

Μού χαμογέλασαν και τράβηξαν στο πλάι το γαϊδαράκο τους για να περάσω.Ελάττωσα το βήμα μου και περπάτησα μαζί τους για λίγο ...Η κουβέντα με τέτοιους ανθρώπους και μάλιστα γυναίκες, ειναι σαν το μέλι με το γάλα σε πονεμένο λαιμό.Οι φράσεις τους κοφτές,λιτές και συνοδευμένες στο τέλος τους πάντα,οσο σοβαρη κι αν ειναι η κουβέντα,μ ένα γελάκι μισοειρωνικό που σπάει σε κομμάτια το βάρος των λέξεων.Έτσι θρύψαλλα έγινα κι εγω προχθές μετα απ την κουβέντα μαζί τους.

Αναφέρθηκα στο φράγμα που πρόκειται να αρχίσει απο ώρα σε ώρα σ αυτή την περιοχή.Ενα έργο που θα αρχίζει απο το Ρεκίνι και θα φτάνει μέχρι τούς λόφους πρίν το Σωκράκι .Εδώ δηλαδή που περπατάμε τους είπα δεν θα υπάρχει σε λίγο καιρο παρα μόνο νερό.

Τα περιβόλια σας θα σκεπαστούν...

«Κι οι ελιές;»με ρώτησαν.

Φαίνεται οτι εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να έβλεπαν το νερό να κατακλύζει την περιοχή και προσπαθούσαν να φανταστούν το ύψος του.

«Κι οι ελιές θα σκεπαστούν » τους είπα.

«Και τα σπίτια;» με ξαναρώτησαν.

«Και τα σπίτια θα σκεπαστούν » τους ξαναείπα.

Με κοίταζαν κι οι δυό τους έκπληκτες.Δεν είχαν ιδέα φυσικά ούτε για τις γερές αποζημιώσεις που πήραν τα παιδιά τους γιά την απαλλοτρίωση των κτημάτων ,ουτε τίποτα.

Η δεν ήθελαν να ξέρουν η και να το πιστέψουν ακόμη.

Έσκασαν κι οι δυό στα γέλια και μου είπαν μόνο:

«Ω μάνα μου! »

«Ω ψυχή μου!»

«Μα τον Αη Σπυρίδωνα!»

«Ωρή κερά Νατάσσα θα μας πνιχτεί κι ο γάϊδαρος;»

Κοιμήθηκα ησυχη εκείνο το βράδυ .

Στο όνειρό μου η Τάντα και η Μάντε ήταν δεκαοχτώ χρονώ κορίτσια .

Κι ήσαν κι οι δυό τους σε μιά πλαβα  στη μέση μιάς τεράστιας  ήρεμης λίμνης που άρχιζε απ το Ρεκίνι και τέλειωνε στούς λόφους πρίν το Σωκράκι.

Ακόμη ακούω το γέλιο τους.



*αναδημοσίευση απο το Homefood

Ζάχαρη

Η ζάχαρη ήταν για τα παιδιά που γεννήθηκαν πριν το 60 παρηγορητική ουσία. Στα περισσότερα σπίτια τότε οι μάνες βουτούσαν της πιπίλες των μωρών μέσα στο κουτί με την ζάχαρη πριν τα νανουρίσουν στην αγκαλιά τους.

Μ αυτόν τον τρόπο τα οδηγούσαν σ εναν κόσμο γλυκιάς στιγμιαίας ευχαρίστησης μέχρι να τα πάρει ο ύπνος που πιστεύω οτι συνόδευε τα όνειρα κι ολη την υπόλοιπη ζωή τους αργότερα.

Η γλυκιά γεύση λοιπόν τα ακολουθούσε δια βίου  και  ρύθμιζε την συμπεριφορά τους κάθε που εβλεπαν ζαχαρωτό η καραμέλα, ματζούνι η κουφετάκι.

Η παλιά γειτονιά μου είχε δύο τέτοιους «παράδεισους».

Εναν στην διασταύρωση των οδών

Μακεδονίας και Αθανασίου Διάκου και εναν ακόμη λίγο μακρύτερα ακριβώς πίσω απο την εκκλησία της Αγίας Τριάδος.Συνήθιζα να πηγαίνω στον πιό κοντινό μέχρι τα οκτώ μου χρόνια και μετά σιγά σιγά ξετσουτσούμιζα, πάντα κρυφά βέβαια και προς την μακρύτερη γλυκιά εμπειρία μετά φόβου θεού και ανθρώπων.Το κοντινό μαγαζάκι ήταν της κυρα Μαρίας μιάς κοντής και μαυροντυμένης ,στρουμπουλής γιαγιάς ,με κότσο και χοντρά φρύδια. Ηταν κουτσοδόντα ,προφανώς απ τις γλυκατζούρες που δοκίμαζε ολημερής, πλήν ομως καλωσυνάτη και εγκάρδια με τα παιδιά, οχι μόνο για επαγγελματικούς λόγους.Το μαγαζάκι ήταν ενα παλιό σπίτι δίπλα σε μια βρύση   με γούρνα που ξεχείλιζε μονίμως γιατί βούλωνε απο τα φύλλα και τα χώματα ομως αυτό ουδόλως μας απασχολούσε.Πίναμε ακουμπώντας το στόμα μας απ ευθείας στο στόμιο της βρύσης ο ενας πίσω απο τον άλλο ,κορίτσια κι αγόρια ,με ολόγλυκα τα στόματα απο τις καραμέλες και τα λουκούμια και ξεπλέναμε τα γόνατα απο τις λάσπες και την σκόνη για να πάμε κάπως ευπρεπεις στο σπίτι μήπως και γλυτώσουμε την κατσάδα για την βρωμιά μας.Και βέβαια ο μικρός θησαυρός μας ,οι δεκάρες οι πεντάρες και τα πενηντάλεπτα εξανεμιζόταν πάντα εκεί μέσα, σ αυτόν τον μικρό παράδεισο απο κουτάκια χωρίς σκέπασμα και βάζα χωρίς καπάκι που ηταν γεμάτα με καραμέλες ολων των χρωμάτων και ζαχαρωτά ολων των ειδών.

Ρόζ «ραντεβουδάκια» πασπαλισμένα με κόκκινη ζάχαρη, πράσινες καφτερές μέντες, στρογγυλά κίτρινα «μπομπόνια» με γεύση λεμονιού, διάφανες καραμέλες σε σχημα   κοτρόνας οι λεγόμενες «της πεθεράς»,«αραπάκια» σε καφέ χρώμα με γεύση ούζου,φλόκες μαλακές με μιά αγελαδίτσα στο χαρτάκι και γεύση γάλακτος,μαντζούνια σε διάφανο περιτύλιγμα  και γλειφιτζούρια «κοκοράκια», μήλα καραμελωμένα και άλλα σε σχήμα κλειστής ομπρέλας.

Εκεί ομως που δίναμε τα ρέστα μας κυριολεκτικά ήταν στα κουτιά με τις σοκολάτες ΙΟΝ ,που ηταν λεπτές σαν τσιγαρόχαρτα, στο τάχα δήθεν παγωτό που ήταν ενα μίγμα ξηρής χρωματισμένης μαρέγκας μέσα σ ενα μπισκοτένιο χωνάκι,στα ροξ και το σάμαλι και τα κάθε τύπου τυποποιημένα και τόσο σπάνια για την εποχή είδη ,οπως ηταν το περίφημο καλαμάκι.Το καλαμάκι ηταν πλαστικό ,διάφανο , κλειστό κι απο τις δύο ακρες και περιειχε μικρά μικρά πολύχρωμα κουφετάκια που έλιωναν και αφριζαν –απο το λεμόντουζού προφανως-στο στόμα.

Κι όλα αυτά πλαισιωμένα απο σκαλιστά κάθε είδους, πασπαλισμένα με χρυσόσκονη,μικρά εικονογραφημένα κλασσικά και Μίκυ Μάους της εποχής,Μικρή Λουλού , Μικρό Ηρωα και Μικρό Σερίφη σε συνδυασμό με ατέλειωτες χαρτοπετσέτες που ήταν η τρέλα της εποχής εκείνης να τις μαζεύουμε και να τις δείχνουμε παραβγαίνοντας στα σχέδια και τα χρώματα.

Η κυρία Μαρία μας υποδεχόταν πάντα χαμογελώντας μας έπαιρνε τις δεκάρες και τα μισόφραγκά μας ,τα χαρτζιλίκια μας απο τα κάλαντα και τα υπόλοιπα των κουμπαράδων μας και σε αντάλλαγμα μας εδινε ζάχαρη παντός είδους, τυποποιημένη και χύμα ,καθαρή και σκονισμένη που ομως μας γλύκαινε και μας κρατούσε ακμαίους κατα την διάρκεια των ατέλειωτων παιχνιδιών μας

.Σταμάτησα να πηγαίνω στο μαγαζάκι της οταν ήμουν εκτη Δημοτικού.Και φυσικά οχι για λόγους διαίτης. Εμπαινα πιά στην εφηβεία  οταν η κυρα Μαρία συγχωρέθηκε και το μαγαζί το ανέλαβε ο ανεψιός της.  Ηταν βαριά η ανάσα του πάντα πίσω μου οποτε πήγαινα να ψωνίσω και σκοτεινά τα μάτια του πατέρα μου οταν μου ειπε ορθά κοφτά «εκεί μέσα δεν θέλω να σε δω να ξαναπατήσεις».

Κι εγω  πλησίαζα πάντα απο τότε στο μικρό τζάμι του μαγαζιού και απλά κοίταζα....κι ειναι ακόμη η γλύκα της ζάχαρης ενα κουβάρι μέσα μου με κείνη την σκοτεινιά των ματιών του.

Αναδημοσίευση απο το 

HOMEFOOD

ΚΟΚΚΙΝΗ κολοκυθόπιτα απο την Μικρά Ασία.

Η γιαγιά το Αγγελικάκι ήταν γεννημένη στην Ανατολική Ρωμυλία και μεγαλωμένη στην Πόλη. Δύο φορές στην προσφυγιά και χήρα στα τριανταδύο της με τέσσερα ορφανά.
Στα μαύρα την θυμάμαι πάντα.
Μύριζαν τα ρούχα της γαρύφαλλο και κανέλα όταν μας αγκάλιαζε και μας φιλούσε.
Περισσότερα στο....

ΚΟΚΚΙΝΗ κολοκυθόπιτα απο την Μικρά Ασία στο People and ideas απο την Φαραώνα

O παράδρομος

Kάποτε βρέθηκα  στην αγορά του  Αλ Χαλίλι.
Στην  βιτρίνα μιας αντικερί είδα δυό βραχιόλια εκπληκτικά σε απαγορευτική όμως τιμή για τα δεδομένα μου.
Ο συνοδός μου ,έμπειρος αγοραστής,με καθησύχασε.
Μπήκαμε μέσα.
Ο έμπορος είχε μάτι αετού κρυμμένο σε λιπόσαρκες σακούλες,λυμένο σώμα και χαμόγελο που θύμιζε ξεδοντιασμένο μαμούθ.
Αρχισαν αμέσως τις  συναλλαγές και με έκπληξη άκουσα ότι ενδιαφερόμασταν για Λαλίκ ανθοδοχεία, όπως επίσης ότι ήμουν η τρίτη νόμιμη  σύζυγος που είχα την τύχη να ταξιδεύω ενώ οι άλλες περίμεναν υπομονετικά τον αφέντη.
Μέσα στο κεφάλι μου οι συνειρμοί χόρευαν ταγκό κι είχαν κάτι από Μπομπ Ντίλαν, χαρέμια,νερά και δίψα …τσάι ,μέντες και μπαχαρικά
-τσάι θα πάρετε? ρώτησε ο έμπορος
-ναι ναι είπα  …νόμιζα ότι το είπα; δεν ξέρω…
Μας οδήγησε σ  ένα στενό διάδρομο στο βάθος του καταστήματος , άνοιξε μια πόρτα ,ύστερα δεύτερη και  βρεθήκαμε σ ένα σαλόνι κόκκινο ,κατακόκκινο σαν αίμα που μύριζε κανέλα και λεμόνι ,τσάι και κλεισούρα.Δεν το συμπάθησα αυτό το σαλόνι.Είχε κάτι στυφό εκεί μέσα που μου έστελνε μηνύματα δυσφορίας.
Ηπια το τσάι μου κι ο ουρανίσκος μου κάηκε .
Δεν υπολόγισα  πόσο ζεστό μπορούσε να΄ναι ενώ ο συνοδός μου δεν το άγγιξε παρά μιλούσε μιλούσε συνέχεια συνέχεια …ειχε φτάσει στο γυάλινο φέρετρο του Μεγαλέξανδρου ,στην τροχήλατη άμαξα που τον κουβαλούσε νεκρό,στην σπασμένη μύτη του απ το φιλί του Καίσαρα .
Ο έμπορος άκουγε .
Άκουγε και χαμογελούσε κλείνοντας πότε πότε τα μάτια του μέσα στις σακούλες τους ευχαριστημένος.
-Λαλίκ λοιπόν! είπε .
Με κοίταξε παράξενα ούτε καν με πόθο…κυρίως κοίταζε  τα δάχτυλά μου επίμονα.
Ενοιωθα άβολα.
Γύρισε την πλάτη του  και στάθηκε μπροστά σ ένα παλιό έπιπλο ,το τράβηξε μαλακά και  από μέσα φάνηκε ένα τεράστιο χρηματοκιβώτιο με μια ρόδα .
Αυτό πρόλαβα να δω και μετά άστραψε ο τόπος.
Εβγαλε καμιά δεκαριά κασετίνες με μονόπετρα διαμάντια,σμαράγδια ούτε ξέρω και τι άλλα πολύτιμα πετράδια και τα αράδιασε μπροστά μας .
Επιμένετε στα Λαλίκ ; ρώτησε
Οπωσδήποτε! άκουσα να λέει ο συνοδός μου και με καθησύχασε μ ένα αδιόρατο νεύμα.
ΟΚ , τότε να τα δούμε ….
Οι τιμές τους ήταν  υψηλές .
Η στιχομυθία των δύο ανδρών μυθιστορηματική. 
Σύγκρουση του Βλαδικαφκάς και της Βλαχίας με τις χώρες του Νείλου.
Τρελά παζάρια ,χιούμορ ,διαφωνίες ,αποστολές με ειδικές φορτωτικές στην Ελλάδα και η συμφωνία έκλεισε να μας αφήσει να το σκεφτούμε,αφού κράτησε τα τηλέφωνα του ξενοδοχείου μας.
Βαδίζαμε προς την  έξοδο  όταν ο συνοδός μου έκανε μεταβολή και κοίταξε γύρω .
-Να πάρουμε όμως  κάτι μη φύγουμε απ το μαγαζί  με άδεια χέρια. Ετσι για το καλό και την ευλογία του Αλλάχ.
Ο έμπορος χαμογέλασε μέχρι τα αυτιά ευχαριστημένος.
Είδα με εκπληξη  να ανασύρονται διάφορα μικροπράγματα  μαζί με τα δύο υπέροχα βραχιόλια απ την βιτρίνα και ν ακολουθούν πάλι παζάρια αλλά αυτή τη φορά «το πάνω χέρι» ηταν δικό μας.Ο έμπορος ήλπιζε τόσο στην αγορά του Λαλίκ που κατέβασε τις τιμές σε  επίπεδο που δεν πήγαινε άλλο.Ετσι  τα βραχιόλια εγιναν δικά μου , το Λαλίκ εμεινε στο χρηματοκιβώτιο κι ο Αιγύπτιος έμπορος ετεροχρονισμένα λόγω ζέστης ίσως ,να κατάλαβε πως για να φτάσεις κάτι η και κάποιον γιατί όχι …μπορείς να πας απ ευθείας, αλλά αν δεν σε παίρνει ,  υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. 
Παράδρομοι. 
Θα σου στοιχίσουν λίγο περισότερο χρόνο ,λίγο περισσότερο κόπο,ωστόσο σίγουρα  φθινότερα. 
Αρκεί να μην ξεφύγεις απ τον στόχο σου στη διαδρομή.



*αναδημοσίευση απο Tα μυστικά της Φαραώνας στο

HOMEFOOD

Ο έρωτας,ο βάτραχος και μία πέτρα.

Ο φίλος είναι απ τα παλιά.
Χανόμαστε και ξαναβρισκόμαστε εδώ και χρόνια μεταξύ Αθήνας –Θεσσαλονίκης –Κέρκυρας. Μεταξύ πολλών γεννήσεων και θανάτων, σχέσεων και χωρισμών, καταστροφών και θαυμάτων.
Γεννημένοι κι οι δυό την ιδια χρονιά ,μοναχοπαίδια, έχουμε κοινά βιώματα αλλά πάνω απ όλα μας ενώνει το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός.
Αν έχω γνωρίσει  πέντε ανθρώπους με ανεξάντλητο χιούμορ ,ενας απ αυτούς είναι κι ο Κ. Εχουμε τέτοια ταυτοσημία στην άποψη  ότι η ζωή ακόμη και στις πιο σοβαρές της φάσεις είναι μόνο για γέλια,  που στάθηκε αδύνατον ακόμη και να ερωτευθούμε μεταξύ μας.Οποτε  συναντιόμαστε, αρκεί να κοιταχτούμε στα μάτια και αυτομάτως αναλυόμαστε σε γέλια μέχρι δακρύων.Αν μας ακούσει κάποιος τρίτος να μιλάμε, δεν μπορεί να καταλάβει ποιό απ αυτά που λέμε είναι αληθινό , φανταστικό,σοβαρό ,αστείο η τραγικό.Αφού καμμιά φορά μπερδευόμαστε κι εμείς οι ίδιοι. 
Τον ρώτησα κάποτε γι αυτό  το χιούμορ.Και μου διηγήθηκε  ένα γεγονός που αναποδογύρισε το μέσα του και τον έμαθε να αυτοσαρκάζεται από τότε. 
Ο Κ. λοιπόν κάποτε στα νιάτα του ερωτεύτηκε. 
Ερωτεύτηκε μια ύπαρξη ντελικάτη,μια κοπέλα διάφανη σχεδόν, με λεπτούς τρόπους ,ολιγόλογη,που έπαιζε πιάνο,μάθαινε μπαλέτο,γαλλικά, είχε μακριά ξανθά μαλλιά και αλαβάστρινα λεπτά άκρα. Ένα κορίτσι με εξαιρετική ευγένια,με τρόπους και καλή ανατροφή. Ο φίλος μου έψαχνε να βρεί κάθε τι που θα την ευχαριστούσε.Της πήγαινε λουλούδια σε κάθε τους συνάντηση,της άνοιγε την πόρτα του αυτοκινήτου,της τραβούσε το κάθισμα για να καθήσει,την άγγιζε με αβρότητα και σεβασμό κι εν πάση περιπτώσει ενοιωθε όμορφα μαζί της κι ηταν πολύ ευτυχισμένος.Και μέχρι εδώ όλα κυλούσαν μεταξύ τους αρμονικά.Σχεδόν παραμυθένια.
Ωσπου αποφάσισαν εκείνη την εκδρομή στην Κέρκυρα.Ηταν προχωρημένη άνοιξη και το νησί σχετικά ήσυχο από τουρίστες.Ο Κ. έκρινε ότι δεν θα υπήρχε πάνω στον πλανήτη καλύτερο μέρος για να πάει με την καλή του κι ετσι κι έγινε.
Οι πρώτες μέρες τους κύλησαν εξαίσια.Βόλτες στην θάλασσα το πρωί, κολύμπι, συζητήσεις  περι ανέμων και υδάτων και τα βράδυα περίπατοι και  ρομαντζάδες στα καντούνια.
Τις νύχτες ο Κ. κοιμόταν στην άκρη του κρεβατιού και το μόνο που επέτρεπε στον εαυτό του ηταν ένα απαλό χειροφίλημα κι ένα ελαφρύ χάδι στους κροτάφους της. Απο μέσα του έβραζε ο έρωτας και η σάρκα του την αποζητούσε κολασμένα αλλά  πίστευε ότι μια τέτοια ύπαρξη ήθελε παλαιάς κοπής συμπεριφορές και δεν ήθελε επ ουδενί να την τρομάξει. Επιθυμούσε να της δώσει ό,τι καλύτερο από τον εαυτό του και την θεωρούσε  α πριόρι ανέραστη ,πράγμα που τον εκανε ιδιαίτερα προσεκτικό τις ιδιαίτερες στιγμές τους.
Ενα  πρωινό αποφάσισαν να μην κατεβούν σε παραλία. Ακολούθησαν μια διαδρομή στο δάσος ,βρήκαν ένα ποταμάκι κι απ το σκηνικό  έλειπαν μόνον ο Πήτερ Πάν και οι Νεράιδες. 
Η Ελίζα με λυτά τα μαλλιά της έκατσε δίπλα του κι άρχισαν να μιλούν για μουσική, λογοτεχνία,ποίηση…ονειρεύτηκαν τα μέρη που θα θελαν να ταξιδέψουν μαζί ,τα μάτια της ηταν υγρά κι ερωτευμένα κι ο καλός μου φίλος ελυωνε σαν το κεράκι της Λαμπρής .Ωσπου ακούστηκε το πρώτο βρεκεκέξ κουάξ κουάξ.Σταμάτησαν την συζήτηση και είδαν έκπληκτοι ένα  πράσινο βατραχάκι να κάθεται σε μια πέτρα πολύ κοντά τους. Ο βάτραχος ευτυχής καλούσε το ταίρι του και κάθε τόσο επαναλάμβανε το βρεκεκέξ και το κουάξ φουσκώνοντας την κοιλιά του επιδεικτικά. Η Ελίζα έδειχνε  ελαφρώς ανήσυχη κι ο Κ. συνέχιζε να χαμογελά μακάριος αγγίζοντάς την καθησυχαστικά  τα ακροδάχτυλα.
Μετά  την είδε να σηκώνεται και διέκρινε στην κίνησή της κάτι από αιλουροειδές,που του σήκωσε μια ανατριχίλα στη ραχοκοκκαλιά. 
Η Ελίζα …η Ελίζα του, άλλαξε όψη σε δευτερόλεπτα.
Τα μαλλιά της έφυγαν προς τα πίσω ανακατωμένα, τα μάτια της αγρίεψαν ,στέγνωσαν,τα χείλη της σφίχτηκαν κι είδε τούς μύες απ τα απαλά εκείνα  μάγουλα να συσπώνται απανωτά.
Την είδε να σκύβει μαλακά προς το έδαφος καμπουριάζοντας το κορμί  με μια κίνηση ύπουλης κρυμμένης επιθετικότητας, που του κοψε την ανάσα.
Η Ελίζα …η Ελίζα του… σήκωσε μια μεγάλη πέτρα,έκανε σχισμές τα μεγάλα υγρά μάτια της, σημάδεψε τον βάτραχο,ακούστηκε το σχλάτς από  σάρκες που συνθλίβονταν, αυτή μισοχαμογέλασε με την δεξιά γωνία των χειλιών της καθώς τον έβλεπε να ψιλοκουνιέται μέχρι να  ξεψυχήσει τελειωτικά και μετά ανακάθησε δίπλα του.
Τα μαλλιά της ξανάγιναν ολόξανθος χείμαρος ,το προσωπάκι της έλαμψε κάτω απ τις σκιερές φυλλωσιές και τα μάτια της τον κοίταξαν αθώα και υγρά όπως πρίν. 
Μέσα σε λίγα λεπτά.
Η ζωή όμως ,η ζωή του, έφυγε μέσα απ τα πόδια του που τά νοιωσε να κόβονται απ τα γόνατα.Τα λίγα αυτά λεπτά στάθηκαν ικανά να  αναποδογυρίσουν όλο τον κόσμο μέσα του.

Σηκώθηκε ,της γύρισε την πλάτη κι έφυγε.
Για πάντα.
Δεν την ξαναείδε.
Ούτε  αυτή τον αναζήτησε.

Ο Κ. από τότε έκανε τρόπο ζωής το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό.
Μερικοί τον βρίσκουν κυνικό και τον σιχαίνονται.
Εγώ  πιστεύω ότι είναι τρυφερός ,ευαίσθητος και ειλικρινής.

αναδημοσίευση απο το HOMEFOOD

Ενα μικρό κείμενο ...και η ενοποίηση του στα δικά σας λόγια.

Ενοποίηση

Xαικού

Ο προηγούμενος έρωτας

που δεν διαρκεί και

πεθαίνει

μέχρι να έρθει ο επόμενος
 με μια ματιά  ελπίδα.
Μην τον ψάξεις στην τελειότητα.

Παναθεμάτον !

αγριολούλουδο είναι που φυτρώνει παντού

Ακόμη και στα χαλάσματα.

Εξω απ τα σύνορα.

Έχω δυό αγάπες. Εξω απ τα σύνορα.

Το βράδυ μόλις κλείσουν τα φώτα πάω εκεί .Εξω απ τα σύνορα.

Κάθομαι στην γωνιά των κρεβατιών τους αθόρυβα.

Δεν κοιτάω, δεν βλέπω, αφήνω μόνο μια κλωστή από φωσφόρο

 κάτω απ τα μαξιλάρια.

Μυρίζω τον αέρα σαν την λέαινα που φυλάει τους σκύμνους της

 σιωπηλά τους ανοίγω τις παλάμες.

Κοιτάω τις γραμμές της ζωής ,του έρωτα, του θανάτου

 κι ύστερα τραβάω το χνούδι που αφήνει εκεί στ αυλάκια ο ιδρώτας τους

μαζί με την σκόνη.

Τα παιδιά μου είναι έξω απ τα σύνορα.

Έξω κι απ τα σύνορα της ψυχής μου.

Απόψε  θα τους επιστρέψω πάλι  την κλωστή από φωσφόρο.

Σιωπηλά .

Το χνούδι με το σάλιο θέλουν ακριβώς ένα μερόνυχτο για να γίνουν φώς.

Για την Ραλλού μου και τον Νικόλα μου.

Τα Αλατισμένα

Για τους φίλους που το ζήτησαν ολόκληρο.

Ο βίος μας κρύβει  περιστατικά που μένουν θαμμένα μέσα μας   για πάντα. Μερικά  «ξεχνιούνται» εσκεμμένα. Κάποια αναδεύονται κατά καιρούς στο καζάνι της μνήμης  και κοιμούνται πάλι ήρεμα. Υπάρχουν άλλα που γίνονται μανιέρες για  νάχουμε να λέμε όταν δεν έχουμε ,σύνηθες φαινόμενο της τεμπελιάς μας να τα αποσώσουμε και να πάμε παρακάτω. Πολλά απ αυτά έχουν συμβάλλει στην οικοδόμηση επαύλεων γνωστών ψυχιάτρων, ψυχολόγων, γκουρού, Αβατάρ, Δασκάλων και δεν συμμαζεύεται ενώ θα μπορούσαν να έχουν εξατμισθεί ως δια μαγείας αν υπήρχε κάπου στο γενετικό μας σύστημα η   οδηγία « έχεις πρόβλημα; σκάψε με τον γκασμά το χαντάκι σου μέχρι να φτύσεις  αίμα». Τόσο απλά.

Η Λίντα  όμως δεν μπορούσε να σκάψει. Δεν μπορούσε γιατί εκτός του ότι ήταν γόνος τριών γενεών επιφανών δικηγόρων και γιατρών, είχε φίλη την αφεντομουτσουνάρα μου. Η Λίντα μιλούσε ώρες ατέλειωτες για το πρόβλημά της αφού διαλογιζόταν κι εγώ την άκουγα γιατί πίστευα βλακωδώς ότι μπορεί ν αποφύγω το δικό μου χαντάκι αλλά  δεν διαλογιζόμουν. Ευτυχώς είχα απόλυτη ανάγκη να δουλεύω για να βιοπορίζομαι. Πέρα όμως από την νοσηρή μας κατάσταση υπήρχε η ζωή. Η ζωή που είναι παιχνιδιάρα, απρόβλεπτη και γεμάτη χιούμορ. Κι αποφασίζει, ευτυχώς ερήμην μας.

Εκείνο το απόγευμα η Λίντα ήρθε  στο ραντεβού μας αφού είχαν προηγηθεί τουλάχιστον δέκα απανωτά τηλεφωνήματα γεμάτα κλάματα, μισόλογα και διακεκομμένες ακαταλαβίστικες εκφράσεις .Αυτά όμως μου ήταν λίγο πολύ γνωστά. Αυτό που διέφερε αυτή τη φορά ήταν ότι στο ενδιάμεσο η Λίντα γελούσε. Και γελούσε υστερικά.

Συναντηθήκαμε στο γνωστό καφέ, κάτσαμε σε μια γωνίτσα ως συνήθως ,γεμίσαμε το τραπεζάκι με  μυξωμένα χαρτομάντιλα πολύ πριν έρθουν οι καφέδες μας, την κράτησα αγκαλιά μέχρι να της φύγουν τα αναφιλητά και μετά, ξανά αγκαλιά μέχρι να καταλαγιάσουν τα δάκρυά της απ τα γέλια. Η κατάσταση ήταν εκρηκτικά φορτισμένη ,το γκαρσόν μας κοίταζε και κουνούσε κάθε τόσο το κεφάλι του, ευτυχώς δεν είχε κόσμο για να γίνουμε πολύ ρεζίλι και μόλις ηρέμησαν λίγο τα πράγματα η Λίντα τράβηξε μια γερή ρουφηξιά καφέ ,άναψε ένα τσιγάρο, τέντωσε την παλάμη  της κοιτώντας τα άψογα νύχια της  και επιτέλους άρχισε να μιλάει.

-Ακούς εκεί!

Νάρθει στην πόρτα μου!

 Ακου θράσος το θρασίμι ,το κούδεβλο.

Εμ βέβαια δεν φταίει αυτή ,εμείς φταίμε που την βγάλαμε από την χαμοκέλλα.

Διότι τι ήσουν κυρία μου πρίν μας γνωρίσεις; ενα τίποτα ήσουν. Ποτά σέρβιρες  στους νυκτόβιους κι άμα λάχει σου πιάναν και τον κώλο. Εκεί… εκεί στην υπόγα έπρεπε να σ αφήσουμε .Σε κάναμε κυρία με Αλφα Ρομέο και με τζάκι. Είχες και στο σπίτι σου τζάκι; Εγώ ακόμη δεν έχω τζάκι ,αλλά τέτοιος βλάκας είμαι ρε φιλενάδα. Αχ εχω κόμπο δεν μπορώ ν αναπνεύσω.

Δεν έβγαζα άκρη.

-Λέγε τα πουλάκι μου ένα ένα με την σειρά , είπα ήρεμα .Για να καταλάβω η δύσμοιρη τι συμβαίνει.

Τι ήθελα να το πώ; χτύπησα  φλέβα ευαισθησίας και την πήραν πάλι τα δάκρυα.

Αρχισε άλλο παραλήρημα. Τύψεων αυτή τη φορά.

-Αχ τι τραβάς κι εσυ με μένα βρε φιλενάδα. Τι φταίς  εσύ που σε φορτώνω με τα δικά μου, που λές και δεν έχεις εσύ τα δικά σου, που με ανέχεσαι …

Αδύνατον να βάλουμε σε τάξη τα πράγματα εκείνο το απόγευμα.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, αποφασίσαμε να πάμε για τσίπουρα μπας και ξελαμπικάριζε το μυαλό μας κι όντως…

Τα τσίπουρα βοήθησαν να ηρεμήσει η Λίντα, να βάλει τις λέξεις σε σωστές σειρές και να εκφραστεί ανθρώπινα.

Ετσι άκουσα μια από τις πιο αστείες ιστορίες της ζωής μου. Τόσο τραγικά αστεία που ακόμη και τώρα που μετά από τόσα χρόνια αποφάσισα να την γράψω νομίζω ότι θα μου φύγει η ψυχή απ τα γέλια.

H Λίντα ήταν γερμανοθρεμένη. Ούτε Αρσακειάς ,ούτε Ουρσουλίνα. Ηταν χαριτωμένη ,κοντή με καλές αναλογίες ,συμπαθής, με χλωμό μελαχρινό πρόσωπο και πεταχτό περπάτημα. Μεγαλωμένη με γερμανίδα νταντά και μητέρα στιβαρή που ασκούσε το επάγγελμα της εργατολόγου δικηγόρου από το πάλαι ποτέ. Ο πατέρας της ήταν γιατρός με μεγάλη ακίνητη περιουσία  στην παλιά παραλία της Σαλονίκης όπου και το πατρικό της σπίτι. Αργότερα η Λίντα όταν παντρεύτηκε έμεινε κι αυτή σ ένα διπλανό διαμέρισμα με μπαλκόνια που κοίταζαν τον Θερμαϊκό, περιδιάβαινε σε καθημερινή βάση στο κέντρο της πόλης ,δεν ήξερε τι είναι η Σταυρούπολη,ο Κουλκουτζάς και ο Εύοσμος,είχε αυτοκίνητο απ τα δεκαοκτώ της και το φόρεμα της στην γιορτή των τελειοφοίτων του κολεγίου που φοιτούσε ήταν ραμμένο στην τότε καλύτερη μοδίστρα της Φαμ Κιούκα και κόστιζε μια περιουσία.Ηταν προορισμένη να σπουδάσει, να παντρευτεί κάποιον της σειράς της και να τεκνοποιήσει. Μέχρι εκεί.

 Ολα τα ανέτρεψε η τρέλα που είχε με τον Τζίμη Μακούλη. Ο Τζίμης ήταν την δεκαετία του 50-60 ανερχόμενο αστέρι στο μουσικό στερέωμα αλλά πάνω απ όλα ήταν όμορφος με αστραφτερό χαμόγελο και καθωσπρέπει εμφάνιση. Η Λίντα τον λάτρευε. Επινε νερό στ όνομά του ,τον ονειρευόταν νυχθημερόν κρυφά και φυσικά μέλωνε η καρδιά της στο άκουσμα των τραγουδιών του. Οταν λοιπόν στα δεκαοκτώ της εμφανίστηκε στην ζωή της όχι βέβαια ο Τζίμης Μακούλης αλλά κάποιος που του έμοιαζε ,με αντίστοιχα αστραφτερό χαμόγελο, καλοχτενισμένα γυαλιστερά μαλλιά, καθωσπρέπει εμφάνιση και μάλιστα φοιτητής της ιατρικής δεν μπορούσε παρά να τον ερωτευτεί. Αυτό που έδεσε όμως το γλυκό και την έκανε να ξεχάσει την γερμανομάθειά της, τους καλούς τρόπους και τα μπαλέτα ήταν ότι ο νεαρός είχε δυνατό ταμπεραμέντο που έβγαινε με λαϊκό τρόπο ,πράγμα που την γοήτευε γιατί την απεγκλώβιζε από την πανοπλία που είχε ζήσει μέχρι τότε. Εκεί έγινε κι η ανατροπή. Η Λίντα είχε μπλέξει. Κι είχε μπλέξει με ένα αρσενικό που ηταν γέννημα θρέμμα των Δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης ,με μητέρα σούπερ φιλόδοξη που ονειρευόταν λαγούς με πετραχήλια για τον γιόκα της και το χειρότερο απ όλα ήταν ότι του το έλεγε. Του πιπιλούσε  το μυαλό απ το πρωί ως το βράδυ ότι θέλει να τον καμαρώσει μεγαλογιατρό, μεγαλοκλινικάρχη κι εν πάση περιπτώσει όλα τα μεγαλό- που είχε  απωθήσει και που είχαν βγεί με θηριώδη τρόπο απ την στιγμή που το καμάρι της πέρασε στην ιατρική.O Mάχος την άκουγε .Την άκουγε και χαμογελούσε φχαριστημένος ,φορούσε τα μπουζάτα κοντομάνικα πουκάμισά του, έριχνε μισό μπουκάλι Γιάρντλεϊ επάνω του  και κατηφόριζε στο κέντρο της πόλης να συναντήσει την Λίντα.

Την παντρεύτηκε μετά φανών και λαμπάδων στην Αγιά Σοφιά. Το σπίτι τους στην παραλία γέμισε με συλλεκτικά  Βαράγκη και κρύσταλλα Ρόζενταλ ,της σκάρωσε και δυό παιδιά το ένα μετά το άλλο , η Λίντα διέκοψε τις σπουδές της όπως έκαναν πολλά κορίτσια της εποχής και πακτώθηκε  στα δια χειρός Βαράγκη  κι ολα ακολούθησαν μια πολύ φυσιολογική πορεία. Ο Μάχος αφιερώθηκε στην καριέρα του ,έκανε ειδικότητες ,διδακτορικό ,άνοιξε ιατρείο, έφτιαξε δική του κλινική και είναι η αλήθεια ότι κόπιασε για όλα αυτά επι σειρά ετών χωρίς να κοιτάζει δεξιά κι αριστερά πέρα από κάτι ακίνδυνες ψιλοαρπαχτές με θηλυκά που δεν του δημιουργούσαν ποτέ προβλήματα. Η Λίντα όλο αυτό το διάστημα ήταν μητέρα και σύζυγος. Ταγμένη στην οικογένειά της ,πιστή στα ήθη και τα έθιμα που απαιτούσαν από γενέθλια, γιορτές, επισκέψεις, χοροεσπερίδες, συγκεντρώσεις γονέων και κηδεμόνων έως ολιγοήμερα ταξιδάκια στο Παρίσι και το Λονδίνο για ψώνια.

Ο Τζίμης Μακούλης είχε ξεχαστεί δια παντός ,τι να τον έκανε άλλωστε  πιά… τώρα είχε τον Μάχο της. Που και που μόνο ψιθύριζε όταν οδηγούσε μόνη της στην παραλιακή εκείνο το «Τι φταίω εγώ αν έχω τσιγγάνα καρδιά Τσιγγάνα καρδιά που πας…τσιγγάνα  καρδιά  λαλα λα λα λα»

H κρίση τους κτύπησε με το που έφυγαν τα παιδιά για σπουδές στο εξωτερικό. Ξαφνικά τους έφταιγαν όλα. Για να μη διαλυθούν τελείως η μεν Λίντα άρχισε ν ασχολείται με γιόγκα και αρωματοθεραπείες ,ο δε Μάχος που κορόιδευε κάθε τι μη επιστημονικό ρίχτηκε στον αγώνα να τελειώσει το σπίτι τους σε κοντινό θέρετρο της Σαλονίκης και στα συνέδρια που τον κρατούσαν στο εξωτερικό για μεγάλα διαστήματα. Ολες όμως οι ομοιοπαθητικές απέτυχαν οικτρά. Τον Μάχο συνέχιζε να τον κτυπά αλύπητα η πλήξη  και τη Λίντα  η υστερία της κλιμακτηρίου. Και τότε ήρθε στην ζωή τους μοιραία ο τρίτος άνθρωπος.

Δεν ξέρω από πού και πως ακριβώς μπαίνουν οι τρίτοι άνθρωποι. Στην περίπτωση της Λίντας και του Μάχου πάντως είμαι σίγουρη ότι η δίμετρη τριαντάρα κλώτσησε με την δωδεκάποντη γόβα της την πόρτα τους και μπήκε συνάμενη κουνάμενη με θράσος στα δια χειρός Βαράγκη και τάκανε γης Μαδιάμ.

Χωρισμένη απ τα είκοσι πέντε της η Δήμητρα ήρθε στην πόλη απ την επαρχία κρατώντας παραμάσχαλα μια βαλίτσα κι ένα μωρό , έφτυσε πίσω της τα σόγια κι έναν τζάμπα μάγκα που την τυραννούσε με την ζήλια του και την τεμπελιά του ,νοίκιασε το πρώτο υπόγειο που βρήκε μπροστά της  στον Εύοσμο και διέγραψε δια παντός την Δήμητρα απ την ζωή της.

Από δω και στο εξής ήταν η Μίτση. Η δίψα της για ζωή χτυπούσε τις φλέβες  της και τα μηνίγγια της αδυσώπητα ,το μάτι της άστραφτε σε κάθε πρόκληση, σφράγιζε τις κινήσεις της τις νύχτες που πίσω απ την μπάρα σέρβιρε ποτά στους ξενύχτηδες. Τούς χαμογελούσε σπάνια. Τέντωνε το δεξί της φρύδι με ύφος βάμπ σε κάθε τους εξυπνάδα, κρατούσε αποστάσεις στα κομπλιμέντα τους κι έπαιζε το αιώνιο και απόλυτα επιτυχημένο παιγνίδι με τα αρσενικά, του κυνηγού και του θηράματος.

Ενα πράγμα είχε στο μυαλό της. Να ξεφύγει απ την μιζέρια και το νυχτοκάματο.

Να ζήσει έτσι όπως αυτή ονειρευόταν.  

Η Μίτση δεν ήταν πιά Δήμητρα.

Ηταν ένα άγριο αιλουροειδές που πάσχιζε με νύχια και με δόντια να μεγαλώσει και να χορτάσει δυό πεινασμένα  μωρά .Το παιδί της και τον εαυτό της.

Ηξερε πολύ καλά ότι ο δρόμος της θα είχε ρίσκο και δάκρυα αλλά ήταν αποφασισμένη.

Και δεν υπάρχει τίποτε πιο δυνατό και επικίνδυνο από ένα θηλυκό που αποφασίζει να καεί για να φτάσει εκεί που θέλει.

Ο Εύοσμος ήταν το παλιό λημέρι του Μάχου. Είχε να πατήσει προς τα κεί απ την νεότητά του. Οι συνοικίες αυτές ειδικά την νύχτα ήταν απαγορευτικές για ανθρώπους της τάξης του. Απ την άλλη γνώριζε πολύ καλά τι σημαίνει να αναμοχλεύει κανείς , παλιές  συνήθειες σε λαικά ξενυχτάδικα με γκόμενες και αλήτικες παρέες, όντας μεσήλικας.

Η κρίση που περνούσε δεν σήκωνε τέτοια ρίσκα. Συνέχιζε νάναι αφοσιωμένος στο εξοχικό και στην δουλειά του, καθησύχαζε όσο μπορούσε την Λίντα  φιλώντας την στο μέτωπο και προσκομίζοντάς της όλα τα τελευταίας γενιάς φάρμακα για την κλιμακτήριό της, φρόντιζε να αποκατασταθούν επαγγελματικά τα παιδιά του και μετά ήρθε ο Χάρος.

Ο Μάχος είχε δώσει ουκ ολίγες φορές μάχες με τον θάνατο κατά την διάρκεια της ιατρικής του καριέρας. Ήξερε σε βάθος την ψυχολογία τέτοιων καταστάσεων αλλά αυτή τη φορά σήκωσε τα χέρια ψηλά. Η μάνα του έφυγε απ την ζωή ,σε βαθειά γεράματα πλέον και μαζί της έφυγε και μια κοτρώνα απ το στήθος του. Αντι να λυπηθεί χαιρόταν. Αντι να νοιώθει βάρος ,ξανάνοιωνε. Κι επιτέλους μετά από πολλά χρόνια είχε όρεξη για σαχλαμάρες ,αλητότσαρκες και τα ρέστα. Χωρίς τύψεις και πρίν κάν γίνουν τα σαράντα της.

Ετσι ένα βράδυ ,τι βράδυ δηλαδή άγρια χαράματα ήταν, ο Μάχος συνάντησε τη Μίτση.H Λίντα βρισκόταν στον έβδομο ύπνο , μετά από μια μακρά συνεδρία ρεφλεξιολογίας και 3 Βαλεριάνες που είχε καταπιεί.

Η συνάντηση τους στο ξενυχτάδικο είχε πολλές «μπόμπες», σφηνάκια και κεράσματα κατ αρχήν και κατά τις 6 το πρωί που το στομάχι του Μάχου δεν άντεχε άλλο και το μυαλό του είχε γίνει κονσομέ, ακολούθησε τουζλαμάς ψιλοκομμένος με σκορδοστούμπι σε παραδοσιακό πατσατζίδικο της Εγνατίας.

Λαϊκά και νυσταγμένα.

Εκείνο το χάραμα είπαν ο ένας στον άλλο πολλά. Τα περισσότερα ψέματα μα και πολλές αλήθειες. Το σημαντικό όμως ήταν ένα. Ο Μάχος είχε βρεί για πρώτη φορά στην ζωή του κάποια που τον άκουγε χωρίς παρεμβάσεις του τύπου «ναι, όμως, αλλά, διότι, κι αν, παρ ολ αυτά, δεν, όχι, αφου, μπα, τουτέστιν…» και η Μίτση αχ η Μίτση, είχε βρεί επιτέλους τις προδιαγραφές που έψαχνε. Έναν ώριμο άντρα ,με εγκάρδιο χαμόγελο, επιστήμονα και  φτιαγμένον οικονομικά. Το αγκαθάκι που σκάλωνε τον ουρανίσκο της για να τον καταπιεί ήταν βέβαια το ότι ήταν παντρεμένος αλλά αυτό προς το παρόν το άφηνε στην άκρη. Σκοπός της ήταν να τον γραδάρει σωστά, να τον ζυγίσει μέχρι κεραίας και να τον τραβήξει στην φωλιά της. Οχι φυσικά απ το χέρι. Μάλλον το σβέρκο του σημάδευε και στην καλύτερη γι αυτήν περίπτωση την μύτη του. Και σ αυτή την διαδικασία ως γνωστόν καμιά γυναίκα δεν απλώνει με αβροφροσύνη τα κρινοδάχτυλά της. Την πρωτοβουλία αναλαμβάνουν άλλα μέλη του σώματος.

Η Μίτση είχε σώμα λαμπάδα.

Ατελείωτα πόδια, στενά λαγόνια, οπίσθια που θα ζήλευε κι η πιο καλλίγραμμη Βραζιλιάνα, στήθος  να κρεμάσεις παλτό (που έλεγε κάποτε  ένας φίλος) πλούσια ξανθά μαλλιά, μάτια λαμπερά και είκοσι τρία συναπτά έτη να την χωρίζουν από τον Μάχο.

Ο Μάχος δεν είχε τίποτα παραδείσιο.

 Ήταν ένας κουρασμένος μεσήλικας που ένοιωθε απελευθερωμένος από τα οφίκια που όφειλε στη μάνα του. Τα οφίκια είχαν πληρωθεί και με το παραπάνω.    Η μάνα του είχε πεθάνει .Επομένως, χαλαρός πιά, μπορούσε να αυτοκαταστραφεί ως γνήσιος εκπρόσωπος του αρσενικού γένους. Κι αυτό έκανε.

Την ερωτεύτηκε τόσο που το αίμα του έγινε νερό.

Άρχισαν τα πρώτα ραντεβού, μικροδωράκια, ταξιδάκια κι όταν τα ταξιδάκια έγιναν ταξιδάρες και τα μικροδωράκια πήραν διαστάσεις μονόπετρων ,η Λίντα άρχισε επιτέλους να μυρίζει το μπαρούτι που έζωνε τα δια χειρός Βαράγκη ,η οικογένεια της θορυβήθηκε σύσσωμη αλλά ο Μάχος ,παλαιάς κοπής άντρας, είχε ηδη σπιτώσει σε τριαράκι ρετιρέ με τζάκι την Μίτση και το παιδί της. Εννοείται ότι δεν ανεχόταν με τίποτα να δουλεύει πιά το σπλάχνο νυχτοκάματο, εννοείται ότι της πήρε αυτοκίνητο, εννοείται ότι η Μίτση ζούσε πλέον με τα σέα και τα μέα της. Εκεί κάπου και η Λίντα κατέρρευσε. Δεν την χωρούσε ο τόπος ,αποφάσισε να κατοικοεδρεύει νυχθημερόν η στο Άσραμ η στο σπίτι μου, έκλαιγε, ζήλευε, καταριόταν, έταζε στους αγίους του Βούδα και του Ιησού Χριστού ταυτοχρόνως, ευχόταν να τον δεί καλόγερο στο Αγιο Ορος  και γενικώς αντιμετώπιζε την κατάσταση με κατά συρροή λανθασμένους τρόπους που την οδηγούσαν κατ ευθείαν στην νευροπάθεια.

Ο ρόλος μου ήταν άχαρος και άχρηστος. Δεν μπορούσα να την βοηθήσω πέρα από το να την παρηγορώ γιατί απλούστατα η Λίντα δεν ήθελε να βοηθηθεί.

Είχε βρεί κάτι έντονο να την απασχολεί , να την τυραννά και δεν θύμωνε.

Γιατί σ αυτές τις περιπτώσεις δύο είναι οι δρόμοι.

Η θα θυμώσεις η θα φιλοσοφήσεις.

Η Λίντα ούτε να θυμώσει πραγματικά μπορούσε αλλά ούτε και να το φιλοσοφήσει.

Μπορώ να πω τώρα μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν ότι η Λίντα διακατεχόταν από ένα είδος μόνιμης έκπληξης για όλα αυτά που της συνέβαιναν. Είτε από εγωισμό είτε από άγνοια, αυτό δεν μπορώ να το ξεκαθαρίσω ακόμη, συμπεριφερόταν για ένα θέμα που άπτεται της καθημερινότητας όσο και το πλύσιμο των δοντιών μας ,σαν να είχαν κάνει τουλάχιστον εξωγήινοι επιδρομή στο σπιτικό της. Είχε απορίες ας πούμε του είδους:

«Καλά αυτή τώρα δηλαδή δεν ντρέπεται;»

«Καλά δηλαδή όταν συναντούν κάποιο γνωστό πως την συστήνει;»

«Δηλαδή βρε φιλενάδα την αγαπάει;»

«Δηλαδή αυτή του μαγειρεύει κανονικά και τρώνε σαν οικογένεια;»

«Καλά αυτή κάνει την δουλειά της ,αυτός ο δικός μου τα παιδιά του και το παιδί της δεν τα ντρέπεται;»

«Εγώ δηλαδή τι θα κάνω τώρα θα κρατάω το φανάρι;»

«Εμένα δηλαδή πότε θα με ξαναπηδήξει;»

« Δεν θυμάμαι βρε φιλενάδα …ήπια λεξοτανίλ την ώρα που ήρθα;»

Και συνέχιζε απτόητη με σωρεία ερωτήσεων τέτοιου είδους, αρνούμενη πεισματικά να εγκαταλείψει τον ρόλο της νιόπαντρης χαριτωμένης παιδίσκης που απο τον γονικό θώκο περνά στο θαλάμι του συζύγου και δεν εννοεί να βγεί από κεί ούτε με σφαίρες.

Η Μίτση όμως δεν είχε απλό εξάσφαιρο. Κρατούσε ρεβόλβερ χωρίς σιγαστήρα. Κι όταν είδε ότι ο Μάχος ναί μεν της παρείχε τα πάντα αλλά δεν έλεγε να φέρει ένα οριστικό τέλος στην υπόθεση του γάμου του ,πήρε την κατάσταση στα χέρια της κι ένα μεσημέρι  ντυμένη με τριζάτα μαύρα δερμάτινα απ την κορυφή μέχρι τα νύχια, χτύπησε το κουδούνι της Λίντας.

To ίδιο βράδυ μετά τους καφέδες και  τις αποτυχημένες  απόπειρες να μου εξηγήσει , καταλήξαμε στα τσίπουρα. H Λίντα συνέχιζε νάναι μεταξύ υστερίας γέλιου και οριστικής κατάρρευσης. Ωστόσο μπόρεσε να μου πεί επιτέλους  τι συνέβη.

Η Μίτση χτύπησε  το κουδούνι ντάλα μεσημέρι ,την ξύπνησε  από την σιέστα της  και το σκηνικό εξελίχθηκε μεταξύ μιάς αφρισμένης λέαινας κι ενός νυσταγμένου έκπληκτου ζωντόβολου με μπέϊμπυ ντόλ και σοσόνια που προσπαθούσε να αποδείξει γι άλλη μια φορά το ήθος και την ευγένεια που άρμοζαν στην  ανατροφή του και που δεν ήταν άλλο από την φίλη μου.

Ο διάλογος που ακολούθησε με το άνοιγμα της πόρτας  έκανε πολλές φορές κατά την διάρκεια της περιγραφής της Λίντας να μου σταθεί η μπουκιά στο λαιμό απ τα γέλια και ν ανησυχήσω τους γύρω μου στο ταβερνείο που τα πίναμε.

Η Μίτση δεν μπήκε απλώς στο σπίτι. Εισέβαλε φουριόζα σπρώχνοντας την Λίντα στο χώλ ,χωρίς καν να συστηθεί, κι αφού περιεργάστηκε τον χώρο του σαλονιού απ το ταβάνι μέχρι το πάτωμα αναφώνησε.

«Τι; Αυτό είναι το σπίτι του γιατρού;!… πίττα στην παλιατζαρία σ έχει κυρά μου!»

Η Λίντα ψέλλιζε κάτι μες τη σαστιμάρα της του στυλ … «ποια είστε κυρία μου;» ένοιωθε ήδη έτοιμη να πάει στην τουαλέτα και να κλειστεί εκεί μέχρι να πεθάνει, όταν ήρθε το δεύτερο κύμα παρατηρήσεων απ την δίμετρη με τα δερμάτινα.

«…και τι δηλαδή; ούτε μια ανακαίνιση δεν έκανε ο γιατρός εδώ μέσα τόσα χρόνια; στο λίγο πιο μοντέρνο ,στο χρωματιστό βρε παιδί μου…αυτά πάλιωσαν εδώ και δυό δεκαετίες…και ποιά είν τα ραμολί στις φωτογραφίες;»

Η Λίντα καταλάβαινε πιά ,ότι δεν θα γλύτωναν ούτε  τα δια χειρός Βαράγκη, ούτε τα Λιμόζ ,ούτε οι παππούδες της, αφού το θηλυκό που είχε μπει στο σπίτι  είχε βάλει σκοπό να τους ξεπαστρέψει κι αυτούς και γενεές δεκατέσσερις.

 Έκατσε όσο μπορούσε πιο ήρεμα κι έδειξε στην Μίτση μια πολυθρόνα μπάς και παλουκωθεί και μιλήσουν  πολιτισμένα. Έτρεμε σαν το φύλλο από μέσα της έκανε όλες τις ασκήσεις αναπνοής που είχε μάθει στο Άσραμ ,σκέφτηκε ότι  καίει κάρμα και τα συναφή και είπε σιγανά:

 «Είστε η Δήμητρα;»

Τι ήταν να το ξεστομίσει!

Η δίμετρη ξανασηκώθηκε εν εξάλλω καταστάσει διαρρηγνύοντας τα δερμάτινά της.

«Ποια Δήμητρα κυρά μου; Η Δήμητρα πέθανε, δεν υπάρχει. Η Μίτση είμαι -σ αρέσει δε σ αρέσει»

Η Λίντα λούφαξε στη θέση της. Μούντζωσε νοερώς την γερμανίδα νταντά της που της δίδασκε αυτοπειθαρχία από τόση δα ,αναρωτήθηκε γιατί δεν σηκωνόταν επάνω να την πιάσει από την μαλούρα και να την διώξει κλωτσηδόν από το σπίτι της, ένοιωσε δυό σιδερένιες αλυσίδες  δεμένες στους αστραγάλους της και ξαναρώτησε χαμηλόφωνα.

«Θέλετε να πιείτε κάτι;»

«Βάλε μου ένα Σκάτσ» είπε η Μίτση που μέχρι να της το σερβίρει η Λίντα άρχισε να περιεργάζεται εκ νέου τα ταβάνια.

Το ρεβόλβερ πήρε πάλι φωτιά.

«Μα είναι δυνατόν να σ έχει ο γιατρός με τις κρυσταλλερίες στο νταβάνι;»

Η Λίντα διατήρησε για άλλη μια φορά την ψυχραιμία της και προσπάθησε να της εξηγήσει σχεδόν απολογούμενη ότι όλα αυτά τα χρόνια προείχαν η καριέρα του Μάχου και οι σπουδές των παιδιών κι ότι απαιτήθηκαν μεγάλες θυσίες για να γίνει το καλύτερο δυνατόν.

Κι εκεί η Μίτση τα πήρε oλωσδιόλου.

«Α! για άκου να σου πω …κάτι τέτοιες σαν εσένα  χαλάνε την πιάτσα κατάλαβες; Πέφτετε στη μουγγαμάρα ,όλο ναί και ναί ,τους καλομαθαίνετε και μετά μας βγάζουν το λάδι τις υπόλοιπες»

 «Αλλά δεν θα του περάσει ,εγώ δεν μασάω από τέτοια. Εγώ δεν είμαι κοριτσάκι του παρθεναγωγείου να μου κάνει την ζωή πατίνι και στα εβδομήντα του να ξεμυαλιστεί και να μ αφήσει στον άσσο»

Η Λίντα δεν πίστευε στ αυτιά της .Ζούσε  έναν εφιάλτη που δεν είχε τέλος. Είχαν αρχίσει να τρέμουν τα χέρια της, τα μάτια της ήταν έτοιμα να βουρκώσουν αλλά κρατήθηκε στο ύψος της για άλλη μια φορά υπομονετικά.

«Μπορείτε να μου πείτε τι θέλετε εδώ σήμερα; Τι θέλετε από μένα επιτέλους;» ρώτησε.

Η Μίτση χαμογέλασε με τριανταδύο κάτασπρα δόντια και φρύδια που ανασηκώθηκαν μέχρι τους κροτάφους ,την κοίταξε ίσια στα μάτια και έφτυσε την αγανάκτηση  της παρανομίας του δεσμού της με τον Μάχο κατ ευθείαν στα μούτρα της λέγοντας…

«Την τζίφρα σου θέλουμε κυρά μου τι να θέλουμε; Τον Πάπα της Ρώμης; Και φυσικά με το αζημίωτο»

Αυτό ήταν.

Η κατάσταση είχε εκτροχιαστεί πιά, έξω από κάθε λογική.

 Μ αυτή τη φράση η Μίτση έκοψε το νήμα της ψυχραιμίας της Λίντας, διέλυσε τους δισταγμούς και την υπομονή της , την έστειλε κυριολεκτικά στο πύρ το εξώτερον.Η φίλη μου ένοιωσε έναν κόκκινο διάολο να μπαίνει μέσα στο μυαλό της ,άναψε, κόρωσε και  επέτρεψε στην συγκρατημένη της φύση να αναλυθεί  σε γέλια με λυγμούς  μέχρι δακρύων.

Της εξήγησε διακόπτοντας τις λέξεις της από κύματα ακράτητου γέλιου ,ότι ο γιατρός είχε ξοδέψει και την τελευταία τους δραχμή για πάρτη της κι ότι όσα είχαν απομείνει ήταν η προσωπική της περιουσία που προοριζόταν για τα παιδιά τους…

Τώρα ήταν η σειρά της άλλης να  κοιτά αποσβολωμένη. Αυτό το υστερικό γέλιο που έβγαινε κατευθείαν από τα σωθικά της Λίντας είχε δύναμη. Δεν ήταν παίξε γέλασε.

Σηκώθηκε έντρομη ψιθύρισε κάτι σαν «αι σιχτιρ» κι έφυγε τρέχοντας, κτυπώντας πίσω της την πόρτα. Η Λίντα άκουσε τις γόβες της να  να κατεβαίνουν κουτρουβαλιστά απ τις σκάλες και συνέχισε να γελά μέχρι που πιάστηκαν τα συκώτια της.

Νόμιζα ότι έτσι κάπως διαδραματίστηκαν τα πράγματα κι ότι εκεί έλαβε τέλος και η διήγηση της Λίντας.

 Έκανα όμως λάθος. Σ αυτή την ιστορία ήμουν κι έγω κάπου μπερδεμένη.Και μάλλον μου ανήκε ένα κομμάτι της που δεν τόχα λάβει ακόμη.

Η Λίντα σήκωσε το ποτήρι της τσούγκρισε το δικό μου ,έμπλεξε το δάχτυλό της σε μια τούφα απ τα μαλλιά της το στριφογύρισε αμήχανα  και με κοίταξε περίεργα.

«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι βρε φιλενάδα»

Και βέβαια δεν μπορούσε να μου περάσει απ το μυαλό ,μετά απ όλη αυτή την κατάσταση που είχε ζήσει,ότι η ερώτησή της θα είχε σχέση με το αλάτι.

-Ρώτα βρε Λίντα ο,τι θές της είπα, προσπαθώντας να βοηθήσω, επειδή την είδα να το σκέφτεται πολύ το θέμα και να διστάζει.

Και ω! του θαύματος! Η ερώτησή της έπεσε πάνω στο τραπέζι σαν μενίρ εξ ουρανού. Μαζί της παρέσυρε μια μπουκάλα νερό, τα ποτηράκια του τσίπουρου, τις ψητές μας πιπεριές, τα κολοκυθάκια ,ένα πιάτο τζατζίκι και την αφεντιά μου που στην προσπάθειά μου να μην πνιγώ τα παρέσυρα όλα και τα σαβούρντησα κάτω.Είχα πέσει στα πατώματα!

Λάτρευα αυτές τις ερωτήσεις της πάντα. Χτυπιόμουν απ τα γέλια γιατί το ύφος της ήταν ανεπανάληπτο και το περιεχόμενό τους με κούφαινε. Μ έφερνε σε τρομερό αδιέξοδο γιατί δεν ήξερα αν έπρεπε να την φιλήσω η να την μπατσίσω. Ηταν μια ενήλικη γυναίκα με δυό παιδιά  γομάρια κι έναν άντρα σωστό βελζεβούλ κι όμως…παρέμενε πεισματικά το Λιντάκι.

Το Λιντάκι που κάθε καλοκαίρι αν δεν αγόραζε λιλά σαγιονάρες με φιογκάκια και πεταλουδίτσες αρνιόταν να πάει διακοπές.

Το Λιντάκι που έκοβε την καραμέλα στα δύο για να γλυκαθεί αλλά να μην παχύνει.

Που προσπαθούσε δεκατέσσερα χρόνια να ανοίξει τα ριμάδια τα τσάκρας  και ν ανακουφιστεί από το διπλομαντάλωμα πούχε φάει από την φράου Μέρκελ των παιδικών της χρόνων.

Η Λίντα λοιπόν με ρώτησε.

Με ρώτησε αν ήξερα κάτι πιο αλατισμένο απ το αυγοτάραχο.

Αν υπήρχε κάτι πιο αλμυρό απ τις παστές σαρδέλες Καλλονής.

Αν γνώριζα κάτι τι πέρα από το τουρσί και τον ταραμά.

Απαντούσα και περίμενα υπομονετικά να δω που ήθελε να καταλήξει.

Είχα αρχίσει όμως ν αγριεύω γιατί ακολούθησαν κι όλα τα επιτραπέζια, τυροκομικά αλάτια, ψιλά ,χοντρά, μέτρια και η Λίντα δεν έλεγε να έφτανε στην ουσιαστική ερώτηση.

«Πές βρε χρυσό μου τι θέλεις και μη με παιδεύεις άλλο» της είπα

«Ξέρεις…η λεγάμενη…»

Την είδα να μπαίνει επιτέλους στο θέμα κι ανακουφίστηκα.

«Αυτή η εξω κι από δω…»

Αρχιζε πάλι την δυσλεξία και την στριμάρα…δίσταζε, κατάπινε, χαζογελούσε.

«Ρε φιλενάδα ντρέπομαι να στο πώ…αλλά δεν κατάλαβα κάτι που μου είπε αυτή»

Είχα αρχίσει να ωρύομαι πιά. Είχα γίνει έξαλλη μ αυτή την φοβερή της νοοτροπία να πηγαίνει στη Χαλκιδική μέσω Πλαταμώνα ,ξύνοντας το δεξί αυτί της με το αριστερό χέρι και δεν άντεχα άλλο.

 «Πές το επιτέλους γιατί αν δεν σ έπνιξε αυτή θα σε πνίξω εγώ βρε ζωντόβολο,μας έχει πάρει χαμπάρι όλη η ταβέρνα!»

Η ομήγυρη απ τα κοντινά τραπέζια φώναζε «πές το πές το».

 Και η Λίντα το είπε. Έστρεψε το σώμα της δειλά προς τα γύρω τραπέζια, καταλαβαίνοντας δε ότι όλοι είχαν ακούσει την ιστορία κι όλοι είχαν καταλάβει περι τίνος επρόκειτο δεν δίστασε να τους κάνει κοινωνούς της απορίας της .Ξέχασε τους εγκλωβισμούς και τα στεγανά της που επέβαλαν το περίφημο «τα εν οίκω μη εν δήμω» και το είπε:

«Με ρώτησε βρε παιδιά αν έχει ο γιατρός αλατισμένα. Ξέρετε εσείς τι είδους αλατισμένα μπορεί νάχει ένας γιατρός ;»

Είχε τέτοιο ύφος ,που καταλάβαμε πως όσους συνειρμούς κι αν επιχείρησε ,κανένας δεν μπόρεσε να  την οδηγήσει στη μεταφορική  έννοια των αλατισμένων που ξεστόμισε η δίμετρη.

Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αλατισμένα δεν είναι μόνο όσα έχουν αλάτι και τρώγονται αλλά και τα λεφτά που μπαίνουν στην άκρη κι αποταμιεύονται. Οτι αλατισμένα λέγονται κι όσα υπάρχουν σ έναν κουμπαρά η σ ένα βιβλιάριο καταθέσεων στην τράπεζα.

Της το εξηγήσαμε και η Λίντα μας κοίταζε με το γνωστό της ύφος που το ακολουθούσαν ως συνήθως  και γνωστά επιφωνήματα, λες και της λύναμε το αιώνιο πρόβλημα της ανθρωπότητας περί της αθανασίας της ψυχής και της αφθαρσίας του πνεύματος.

Έτσι, θές απ την πολλή γιόγκα, θές απ το πολύ ζόρι,θές απ το γέλιο και την χαλάρωση ,ισως και τα τσίπουρα, εκείνο το βράδυ η Λίντα άνοιξε επιτέλους ένα απ τα  κλειδομανταλωμένα τσάκρας της.

Τα Αλατισμένα είναι αναδημοσίευση απο το HOMEFOOD .