.''Το τραγούδι της μάσκας''

Άμα το είναι σου δέσει δεσμό με το είναι του άλλου, μένει δικός σου ακόμα και όταν σου δηλώνει φεύγω, ακόμα κι όταν φεύγει. 

Τον ξέρεις ακόμα και άμα κάνει τα πιο ακατανόητα.

Μια πρώτη εντύπωση που μας δίνει ο άλλος και συχνά αποδεικνύεται σοφή, είναι μια εντύπωση που φτιάχτηκε πριν από τα λόγια του και τις πράξεις του. 

Πριν πει ή κάνει το παραμικρό .

 Με το που μπήκε στο δωμάτιο.
Γιατί ο έρωτας είναι πιο απρόσωπος παρά προσωπικός, τον σφιχτοδένουμε μ ένα πρόσωπο γιατί έτσι έχουμε αποφασίσει να είναι.

 Όσα μαθαίνουμε, όσα μας επιβάλουνε, όσα ο δεδομένος ρομαντισμός της καρδιάς μας αποζητά, μας βάζουν να πιστεύουμε πως ο άλλος, ο μοναδικός, είναι που μας εμπνέει την αγάπη.
Αλλά ο έρωτας είναι μέσα μας, στοιχείο υγρό, παλλόμενο, εκρηκτικό, που πιέζει τα τοιχώματα του κορμιού μας. 

Έρχεται κάποιος, μας αγγίζει με τη ματιά του, με το χέρι του, με το σώμα του, με τη φωνή του κι αναβρύζει σιντριβάνι.
Οι σπουδαίοι έρωτες, οι σπουδαίες μοναξιές, οι σπουδαίες ελευθερίες θέλουν αίμα. 

Όλοι ονειρεύονται τη λάμψη τους αλλά τρέμουν και την παραμικρή αμυχή στο κορμί τους.

Αν ποτέ ξαναερωτευτώ , θα είναι επειδή θ΄αγαπώ το πρόσωπο , αυτό το συγκεκριμένο πρόσωπο .

 Όχι επειδή θα έχω ανάγκη την κατάσταση.......

Μ.Βαμβουνακη

Τα εξωτερικά ιατρεία και οι υπερφυσικές ικανότητες ενός γιατρού.

Πρώτη φορά ,ελπίζω και τελευταία ,χρειάστηκε να πάω σε Εξωτερικά Ιατρεία Εφημερεύοντος Νοσοκομείου για προσωπικούς λόγους.

Υποθερμία ,γύρω στο 35 έδειχνε η θερμοκρασία μου την νύχτα , η πίεση ανεβοκατέβαινε περίεργα,ρίγος φυσικά,τάσεις λιποθυμίας ,το χρώμα μου λευκό προς το πεθαμενί και τέτοια.

Με τα πολλά ξημερώθηκα είπα να μην πάω πουθενά γιατί το πρωί όλα ήταν φυσιολογικά.

Άρχισαν οι φίλοι ,2-3 έχω πολύ κοντά μου ,πάνε ,κάνε ,ράνε.

Πήγα.

Κόσμος και κοσμάκης,βροχή τουλούμι έξω,γιαγιούλες με μάσκες οξυγόνου μέσα ,αγκομαχητά να τρελαίνεται το μυαλό του ανθρώπου σε δευτερόλεπτα.

Πήρα αριθμό απ το μηχάνημα.

 Ελεγε 198.

Το ταξί μου είχε φύγει ήδη .Θα την κάνω είπα με τα πόδια κι ας γίνω μούσκεμα.

Ένας γιατρός ,νέο παιδί, με κοίταξε και δεν ξέρω γιατί με ρώτησε τι συμβαίνει.

Σκέφτηκα ποιος ξέρει τι χρώμα έχω και με ρωτάει ,αλλά το μυαλό μου ήταν στο φευγιό.

Με τράβηξε ελαφρά από το μπράτσο.Ελάτε μου λέει.

Έκλεισε τις κουρτίνες ,με εξέτασε από δω, από κει,βήξε, ανάσαινε,πίεση οξυγόνωση,καρδιά όλα φυσιολογικά.

Ερωτήσεις .

Εχετε ζάχαρο?Οχι.

Εκτός κι αν έχω και δεν το ξέρω.

Καμιά κληρονομική ασθένεια? Όχι.

Εκτός κι αν έχω και δεν το ξέρω.

Ολα καλά μου λέει.

Παρακολουθήστε την πίεση πρωί ,μεσημέρι, βράδυ,φάτε ελαφρά.

Κι έφυγα.

Βρήκα ταξί και τότε θυμήθηκα ότι ξέχασα να του πω ότι τους τελευταίους 8 μήνες μου πεσαν κατά λάθος 2 ελέφαντες στο κεφάλι.

Ένας θηλυκός κι ένας αρσενικός.

Η αρρώστια της θείας μου κι ένας χωρισμός.

Έχω την εντύπωση ότι ο νεαρός γιατρός είχε υπερφυσικές ιδιότητες και τους έβλεπε.

Εξ ου και το απαλό του τράβηγμα στο μπράτσο μου.

Νατ.Φωκιανίδου

8 Νοεμβρίου 2014.

H μάνα του άντρα μου.

Η Κανέλα μεγάλωνε σε δυo κάμαρες στη Ξάνθη.
Έχασε τη μάνα της στα οκτώ της κι είχε πίσω της τρία αδέρφια αγόρια.
Ο πατέρας της ήταν 30 χρονών κουρέας στο επάγγελμα.Πριν τελειώσει το πένθος ούτε ένα χρόνο μετά δηλαδή ,παντρεύτηκε μια εικοσπεντάρα μπας και βολευτούν τα δεινά του.
Η μητριά την σταμάτησε από το σχολείο και την πέταξε απ το σπίτι με την δικαιολογία του αδιαχώρητου .
Κοιμότανε σε μια αποθηκούλα στην αυλή,έπλενε σφουγγάριζε,μαγείρευε, βοηθούσε κι έτρωγε ξύλο καθημερινά και σώπαινε.
Ήθελε απλά να πεθάνει.
Στο χρόνο απάνω ήρθε κι άλλο μωρό.
Αγόρι πάλι.
Η γιαγιά της, η Χρυσή, την πήρε στο σπίτι της στο διπλανό χωριό.
Δεν μπορούσε να βλέπει το εγγόνι της να παιδεύεται .
Το κορίτσι στενοχωριόταν όμως γιατί ήθελε να βλέπει τον πατέρα και πολλές φορές χανότανε στην προσπάθειά του να πάει στο πατρικό σπίτι με τα πόδια, πράγμα αδύνατον.
Σε μια από τις προσπάθειές της τραυματίστηκε άσχημα στο πόδι και κατέληξε στο Νοσοκομείο Ξάνθης.
Την ρωτούσαν ποιανού είναι κι έλεγε μέσα στο παραμιλητό της «Δεν είμαι κανενός δεν είμαι».
Μαθεύτηκε τελικά τίνος ήταν και την κράτησαν στο νοσοκομείο να καθαρίζει τα αίματα και να πετάει τα σκουπίδια.
Είχε ύπνο και φαγητό εξασφαλισμένο κι ούτε που ξανασκέφτηκε να γυρίσει πίσω.
Έμαθε να δένει και να καθαρίζει πληγές,κάποιοι την μάθανε εκεί μέσα , να διαβάζει και να γράφει.
Μετά από λίγα χρόνια έφυγε στα βουνά με το αντάρτικο.
Ήταν 13 χρονών κοριτσάκι.
Μάιος ήταν μου είπε.
Όλο το βουνό ήταν γεμάτο αγριολούλουδα και μοσχοβολούσε.
Οι σύντροφοί της είχαν όπλα.
Ήταν ζωσμένοι με φυσεκλίκια.
Άνθρωποι αποφασισμένοι να πεθάνουν.
Κι αυτό της άρεζε.
Έγινε ένα μαζί τους.
Στην αρχή την έβαλαν να βοηθάει τους τραυματίες.
Κομμένα χέρια, πόδια τέτοια πράματα.
Μετά ο επικεφαλής κατάλαβε οτι τόλεγε η περδικούλα της .
Έμαθε σκοποβολή,αρματώθηκε κι έπαιρνε μέρος σε όλα.
Απέκτησε κύρος ανάμεσα στους αντάρτες.
Ύστερα έφυγε στην Πολωνία .
Έχω μια φωτογραφία της .
Είναι οπλισμένη χιαστί με σφαίρες ,φοράει αντρικά παντελόνια και χαμογελάει.
Αυτή η γυναίκα ήταν μάνα του πρώτου άντρα μου.
Ήταν ο λόγος που άφηνα το σπίτι μου απ τα εφηβικά μου χρόνια .Ένιωθα οτι ήταν δικός μου άνθρωπος.
Την θαύμαζα,την αγαπούσα ,την ήθελα μάνα μου.
Λάτρευα τις σιωπές της και το περιεχόμενό τους.
Σπάνια μιλούσε για την ζωή της.
Είχε καρκίνο στη μασχάλη 24 χρόνια και δεν άφησε να την ακουμπήσει γιατρός.
Πέθανε στα 84 της από καρδιά .
Την τσάκισε ο θάνατος του γιου της.
Όταν άνοιξε το στόμα της κάποτε και μου διηγήθηκε... έμεινα κόκκαλο.
Τόσο αίμα ,τόση βαρβαρότητα,τόση κακουχία.
Διηγήσεις χωρίς ίχνος ηρωισμού,ίχνος κομπασμού κι έπαρσης.
Η Κανέλα δεν δέχτηκε ποτέ στη ζωή της να πάρει δραχμή γι αυτά που έκανε.
Της είπαμε θυμάμαι για την σύνταξη εθνικής αντίστασης.
Έφτυσε τον κόρφο της.
"Ποια σύνταξη καλέ και αηδίες"
"Αχ εκείνο το Μάιο Νατάσα" μου είπε
"οι σφαίρες να σφυρίζουν στ αυτιά μου κι εγώ να κοιτάω τ αγριολούλουδα και να σκέφτομαι πως θα κάνω μαγιάτικο στεφάνι!"
"Είμασταν τόσο νέοι όλοι!"
Ή γιαγιά η Χρυσή όταν πέθανε της άφησε δυο πράγματα.
Μια κανάτα και μια κεντημένη πετσέτα με το μονόγραμμά της.
Αυτά έχω απ την Κανέλα.
Μόνον.
Κι ένα κομμάτι μέσα μου δικό της.

Συνεχίζεις...

Έχεις τοσο πένθος να κουβαλάς, για τρεις γυναίκες πένθος, κι έπειτα σε φθονούν όσοι δεν ξέρουν τίποτε από αυτά, σε πιστεύουν πλάσμα που διάγει ανέφελον τον βίον, βάφει νύχια και χείλη κι αραδιάζει σκέψεις στα κομμωτήρια,όμως εσύ με το πνευμόνι του νεκρού στα χέρια σου, που ακόμη τρέμουν, ποιος θα σταματήσει αυτό το τρέμουλο που κρατάει απο΄την κηδεία, και την καρδιά σου στο πιατάκι, και του αλλουνού την τρέλα, και του τρίτου την αδυναμία, που κόντεψε να τον σαρώσει το αλκοόλ σαν ποταμός, περιμένεις το μετρό στη στάση, για να πας στην άλλη άκρη της πόλης, αντί για κάποιον από τους τρεις αυτούς, με την εξουσιοδότηση στην τσάντα, με όλα τα έγγραφα. 

Πρέπει να κάνεις τις δουλειές εσύ για τον ανήμπορο, κι όσο κι αν δεν το θες, εσύ, δεν υπάρχει άλλος, εσύ θα πας.

 Έρχονται έπειτα τα κύματα των δακρύων σου όλων των χρόνων, σα μια μαύρη θάλασσα κι αυτά, χωρίς ψάρια, και σκαρφαλώνουν τις κυλιόμενες σκάλες, κι ανάμεσα κολυμπάει και σώζεται εκείνος που αγαπούσες κι έχει πια χαθεί , κι αυτός και η αγάπη, χάνεται η αγάπη εύκολα αν δεν προσέξεις, αν έχεις πολλές δουλειές, αν γράφεις, αν έχεις και το φαγητό στη φωτιά... 

Αν, αυτό κυρίως, ο άλλος δεν σ' αγαπά ούτε σε γνώρισε ποτέ ως την τρυφερή τριανταφυλλιά των ονείρων σου και τα αφροστόλιστα κεντήματά σου, και μόνο σε κοιτάζει σαν ένα μπάλωμα, κι αυτό ευκαιρίας, στην ταπετσαρία της δικής του ζωής. 

Ευτυχία κανείς δεν έχει , παρηγοριέσαι, και συνεχίζεις.

μ.π. 11/2014

Μ.Παπουτσοπούλου 

2 Νοεμβρίου 2014  · Αθήνα

                                       ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΔΙΗΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΙΩΝΑ


                                                του ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

               

123 σελίδες γραμμένες απο τον συγγραφέα προς τιμήν των 100 χρόνων απο                                     την απελευθέρωση της πόλης μας και της ενσωμάτωσής της στον εθνικό κορμό.

ΜΙΑ ΑΦΗΓΗΣΗ ΣΥΝΕΧΗΣ, με σύντομες, κοφτές “ανάσες” είναι η μέγιστη προσφορά της λογοτεχνίας στη συνείδηση των πολιτών , όπου ο συγγραφέας είναι στη σκιά, τα γεγονότα κρίνονται μεν, αλλά περισσότερο συμφωνούνται.

   Ενα πολύ σύντομο βιογραφικό :

O Πάνος Θεοδωρίδης (1948) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, μεγάλωσε στα Γιαννιτσά, σπούδασε αρχιτεκτονική και συντήρηση μνημείων στο York της Αγγλίας..

Εργάστηκε στο αρχιτεκτονικό γραφείο που ίδρυσε με τον Κώστα και τον Λάκη Προγκίδη, υπηρέτησε ως αναστηλωτής και ενίοτε συνεργάτης σε εφορείες αρχαιοτήτων, σε ανασκαφές ελληνικών και ξένων αρχαιολογικών αποστολών, σε εμπορικές εταιρίες, ως σύμβουλος στην αυτοδιοίκηση, ως συντάκτης προγραμμάτων και μελετών, ως παραγωγός, ηθοποιός, παρουσιαστής και σεναρίστας σε θεάματα και ακροάματα (ραδιόφωνο, θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση), ενώ δημοσιεύει από το 1965 ποίηση και πεζογραφία, κριτικές και άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και ιστολόγια, όπου είναι γνωστός ως Πετεφρής.
Συνεργάστηκε με τον Δημήτρη Ταλιάνη:

 («Γη της Μακεδονίας», «Οι τέσσερις εποχές στην Ελλάδα», «Η ελιά στην Ελλάδα», «Επαγγέλματα που άντεξαν στον χρόνο», «Πάσχα στην Κέρκυρα» κ.ά.), με τον Γιάννη Μαρκόπουλο :(«Σεργιάνι στον κόσμο», «Για τον Ικαρο», «Λειτουργία του Ορφέα», «Ο ταχύτατος Λούης»).
Αρθρογράφησε στην
 «Καθημερινή της Βορείου Ελλάδος», 
στη «Μακεδονία»,
 στον «Αγγελιοφόρο» και τώρα στην
 «Ελλάδα σήμερα».

 Μετέφρασε Στράβωνα, Ψευδοσκύλακα, Αννωνα και δύο βιβλία του Νίκολας Χάμοντ, επέβλεψε οδηγούς για την Κωνσταντινούπολη, τη Βουλγαρία και την Αλβανία, έγραψε δύο θεατρικά έργα, μετέφρασε «Ορνιθες» και παρώδησε «Νεφέλες» του Αριστοφάνη.

Στο έργο του περιλαμβάνονται ποιητικές συλλογές («Το Μανιτάρι», «Στην αγκαλιά της Ντεζιρέ», «Ποιήματα που θα χαθούν στην ομίχλη», «Αραμπιέν»), μυθιστορήματα («Το Θεόπαιδο», «Το ηχομυθιστόρημα του καπετάν Αγρα», «Η δεξιά ερωμένη, Εσπανιόλα»), πεζά («Τι εφύλαγεν αυτός ο χαμαιδράκων», «Το ροκ των Μακεδόνων», «Επέτειοι ή τα πράγματα όπως θα μπορούσαν να 'χουν γίνει», «Υμνοι εναντίον γυναικών»), ενώ συμμετείχε σε δεκάδες άλλες εκδόσεις βιβλίων ( πρόλογοι, συνεργασίες) και περιοδικών («Τραμ», «Χάρτης», «Οικοτοπία», «Ελιμειακά», «Εντευκτήριο» κ.λπ.). 

Εκανε ραδιόφωνο στο ραδιοφωνικό σταθμό Μακεδονίας, στον 102 και στον 9.58, και έγραψε/παρουσίασε δεκάδες ντοκιμαντέρ για την ΕΡΤ3 (τελευταία, την «Εκατογραφία», με τον Βασίλη Κεχαγιά). Παρέδωσε μαθήματα κειμενογραφίας, ζωγραφικής και συμμετείχε σε εικαστικές εκθέσεις, έδωσε εκατοντάδες διαλέξεις επί ημίσεος του επιστητού -τουλάχιστον. 
Εχει βαθιά γνώση της Εγνατίας οδού και των νερόμυλων της Μακεδονίας.

 Εζησε σε Γιαννιτσά, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κέρκυρα, Γιόρκ, μετακόμισε συνολικά σε 40 σπίτια κι έχει χρησιμοποιήσει πολλά ψευδώνυμα. 
Τώρα δουλεύει στο Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, του Μανόλη Σαββίδη.
Για να δείτε όλο το βιβλίο και πολύ ωραίες φωτογραφίες.
copy paste :

http://thessaloniki.photos.vagk.gr/el/mnu-mediafiles-gr/401-blg-0011-gr.html
----------------------------------------------------------------------------------------
Νοέμβριος 1987-Νοέμβριος 2019  
32 χρόνια γνωριμίας-συνεργασίας-φιλίας-σχέσης-γάμου και συμβίωσης.

Απολογισμοί. 

Αυτό τον Οκτώβριο θα τον θυμάμαι:
1- γιατί μια τεράστια προσπάθεια απεξάρτησης από το τσιγάρο που με ταλάνιζε χρόνια , έλαβε τέλος με ένα χράστ οχι με μαχαίρι απλό μα με φαλτσέτα.
Είχε μπρος - πίσω πολλές φορές , μ άφηνε πάντα ηττημένη ,απογοητευμένη και λυπημένη για τον εαυτό μου μα πάει ξεχάστηκε.
Πρώτη φορά ακολούθησε τέτοια αίσθηση τέλειας αδιαφορίας για το γεγονός.
Τέλειας όμως .
2- γιατί επέστρεψε η Εφη στη ζωή μου.
Απλά κι όμορφα.
Σαν δροσερό αεράκι.
Μετά από είκοσι χρόνια.
Μάλιστα είκοσι.
Η αγάπη δεν αφήνει τους ανθρώπους να χαθούν.
Και η συγχώρεση επίσης.
Οταν είναι αληθινή.
3- γιατί άρχισα το δεύτερο βιβλίο μου.
Δεν ξέρω ακριβώς πώς γίνεται αυτό.
Σηκώθηκα το χάραμα άνοιξα τον υπολογιστή κι άρχισα να γράφω.
Το μόνο σύμπτωμα που είχα ήταν ότι εδώ και δύο μήνες ξυπνούσα τη νύχτα και κοίταζα πολλές ώρες το σκοτάδι.
Δε σκεφτόμουν τίποτα απ αυτά που γράφω.
Σκεφτόμουν μόνο ένα πρόσωπο.
4- γιατί μούρθε ξανά έντονα η επιθυμία να φτιάξω πράγματα με τα χέρια μου.
Τρελά χρωματιστά πράγματα.
Πήρα σημειωματάριο ...όχι αυτά δεν γράφονται στον υπολογιστή ναι ναι ,αυτά σημειώνονται και σημειώνοντας τα σχεδιάζεις κιόλας.
Το τι έχω να φτιάξω αυτό το χειμώνα δεν περιγράφεται.
Θα τα φωτογραφίζω και θα σας τα δείχνω στις άλλες σελίδες μου.
Ο κόσμος μυρίζει μπαρούτι,η γη πεθαίνει μέρα με τη μέρα,η ανθρωπότητα αφανίζεται.
Ο μικρόκοσμός μας όμως είναι γεμάτος πάντα με το εγώ μας.
Αυτό που μας κρατάει στη ζωή.
Με νύχια;
Με δόντια;
Δεν έχει σημασία.
Μας κρατάει.
Α ! να φυτέψετε τους βολβούς σας αυτή την εποχή προλαβαίνετε ακόμη.

#κείμενο δημοσιευμένο και στο fb :https://www.facebook.com/natassa.fokianidou