Αγνωστη πατρίδα.
Ευχάριστο πρωινό ρίγος με το που άνοιξα τα μάτια μου.Ψύχρα στη πόλη και τα καφεδάκια πίνονται απολαυστικά χωρίς να κολλάς απο υγρασία και ιδρώτα. Οταν έχει ζέστη αν δεν είμαι στη θάλασσα δεν θέλω να ξεμυτίζω απ το σπίτι κι ας ακούω όλη μέρα το ανόητο λάγνο περιστέρι εξω απ τη μπαλκονόπορτά μου.Να μπω στη χρονομηχανή και να ξυπνήσω τον Σεπτέμβριο .Αυτό θέλω.Με τον ίδιο μαγικό τρόπο θάθελα να εξαφανίσω τον διπλανό κουφό ενοχλητικό τύπο που με πρήζει με τις ειδήσεις όλη μέρα και καταμεσής τη νύχτα.Μαγικά όλα λοιπόν.Αλλιώς δεν βγαίνει.Το αεράκι που ένοιωσα στο Θέατρο Δάσους το 1995 ακούμπησε πάλι χθές στο σβέρκο μου.Ισα που μ άγγιξε. Εγω το κατάλαβα όμως.Ηταν το ίδιο.Απαλό,δροσερό,ήσυχο,διαπεραστικό,διάφανο.Δεν είχε καμμιά σχέση με το θαλασσινό φρεσκάρισμα που μας ανακουφίζει συνήθως τ απογεύματα του καλοκαιρού. Ερχόταν απο ψηλά.Απ τα βόρεια.Είχε την μυρωδιά της Λιχνίτιδας λίμνης .Γέμισε το μυαλό μου με τοπία που ταξίδεψα κάποτε στην Αρχαία Πελαγονία.
Αξέχαστες διαδρομές μου αγαπημένες.
Μοναστήρι, Αχρίδα, Κρούσεβο, Περλεπέ, Μηλόβιστα, Νιζόπολη, Γκόπεσι, Μπεάλα, Ρέσνα, Στρούγγα, Μεγάροβο, Τύρνοβο.
Ετσι μαγικά όλα μέσα μου.
Σαν άγνωστες πατρίδες.