Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Η πρώτη φωτιά .Μέρος δεύτερο.


Την χαρά και το γέλιο μας εκείνο το πρωί τα διέκοψε ξαφνικά ο ήχος της καμπάνας του χωριού. Ακούγονταν ταυτόχρονα σφυρίχτρες απο τις βίγλες και τα σήμαντρα απ’ το μοναστήρι που ήταν στο διπλανό χωριό. Χτυπούσαν γρήγορα και δυνατά.

Ειδοποιούσαν.

Ο πευκώνας είχε πιάσει φωτιά.

Ο κυρ Τάσος μας μάζεψε, ένα τσούρμο παιδιά , και μας είπε να τρέξουμε απ το μονοπάτι προς το χωριό.Ακουγα ήδη τις φλόγες να κροταλίζουν πίσω απο τα δέντρα.Υπήρχε σκόνη παντού οταν φτάσαμε κάτω στα πρώτα σπίτια .Οι γυναίκες του χωριού κατέβαζαν τα ζώα προς την θάλασσα .Γέμισε ο κεντρικός δρόμος με αγελάδες ,πρόβατα και κατσίκες .Οι άντρες έτρεχαν προς το βουνό κρατώντας αξίνες,φτυάρια,κουβάδες.
Μύρισε ο τόπος καμμένο χόρτο.
Στο σπίτι τότε μέναμε τέσσερα παιδιά.Τρία κορίτσια της σπιτονοικοκυράς μας κι εγω .
Απο 5 ώς 13 χρονών.
Πήγαμε στην πίσω αυλή όπου ήταν τα κοτέτσια με τις κλώσσες και τα παπάκια.Η κυρα Ματούλα έκατσε κατω κι άνοιξε την ποδιά της .Κι εμεις πιάναμε τα πουλάκια τρία τρία ,τέσσερα τέσσερα ,οσα μπορούσαν να σηκώσουν οι μικρές μας χούφτες και τα απιθώναμε εκει μεσα στην ζεστή της αγκαλιά.Η κλώσσες ουτε μάς αγρίεψαν ουτε μας τσίμπησαν.Άφηναν την τύχη των πουλιών τους σε μας ,λες και καταλάβαιναν τον κίνδυνο.Ετσι μεταφέραμε ολους τους νεοσσούς στο σπίτι γιά μεγαλύτερη ασφάλεια.Μετα πήραμε απο δυο φρύγανα η καθε μιά μας στο χέρι και σταθήκαμε κοντά στα κοτέτσια για να τρέξουμε να σβήσουμε τυχόν σπίθες η αναμένες κουκουνάρες απ το δάσος.Είχαμε σαφείς οδηγίες απο τούς μεγαλύτερους οτι θα έπρεπε να φύγουμε πρός την θάλασσα,αν η φωτιά κατέβαινε προς το χωριό...
Ο παππούς κι η γιαγιά μου ήταν τότε κοντά στα 60 τους.Κοτσανάτοι άνθρωποι και δοκιμασμένοι απο κακουχίες.Ανέβηκαν μαζί μ όλους τους άλλους στο βουνό.Μ άφησαν πίσω τους μαζί με τα άλλα παιδιά.Κι εγώ ενα παιδάκι της πόλης άμαθο ως τότε ,έγινα ένα με τα άλλα παιδια.Δεν φοβήθηκα ουτε λεπτό.Το μυαλό μου απ οτι μπορω μετα απο τόσα χρόνια να θυμηθώ ,ειχε μόνο ενα πράγμα.Να μην φτάσει η φωτιά στα κοτέτσια.Κι ήμουν εκει με τα φρύγανα στο χέρι έτοιμη να υπερασπίσω αυτό που αγαπούσα.Έβλεπα τις γλώσσες της φωτιάς στο βουνό απο κει που στεκόμουν.Τα πεύκα λαμπάδιαζαν κι ο ουρανός ήταν μαύρος απο τον καπνό .Ηρθαν δυό υδροφόρες απο κοντινά χωριά γιά βοήθεια .Αργότερα ακουσα οτι με δυσκολία ανέβηκαν απο το μονοπάτι .Δεν υπήρχαν δρόμοι, δεν υπήρχε τίποτα και το δασος ηταν πυκνό και γεμάτο θάμνους.Ειχαν αρχίσει να πετάγονται ψηλά αναμένα κλαδιά και κουκουνάρες .Ευτυχώς ο αέρας είχε κοπάσει..Είδαμε μετά απο λίγο να έρχονται στρατιωτικά φορτηγά με στρατιώτες και μικρές υδροφόρες που τις ανέβαζαν πιο εύκολα απο τα μονοπάτια .Ειδα και δυό γυναίκες μαυροφορεμένες που κρατούσαν τσάπες, να τρέχουν πρός το νεκροταφείο .Η φωτιά ειχε ακουμπησει στα κάγκελα των τάφων κι όσα ήταν ξύλινα κάηκαν.Θυμάμαι οτι την επόμενη μέρα οταν πήγα εκει ,η γιαγιά μου έκλαιγε.Είδε το μικρό εκκλησάκι καμμενο και το οστεοφυλάκιο χωρις στέγη με τα κόκκαλα να καπνίζουν ακόμη.
Ομως η μεγάλες εστίες είχαν σβήσει.
Ηταν ο αέρας που έκοψε;
οι κάτοικοι που κινητοποιήθηκαν αμέσως ;
οι στρατιώτες που βοηθησαν ;
η Παναγία που γιόρταζε σε λίγες μέρες ;
οι προσευχές και τα παρακάλια μου να μην καούν τα δέντρα και τα πουλιά;
Δεν ξέρω τι ήταν.
Μέρες πολλές μετά ,μάζευαμε τις καμένες κουκουνάρες με τα άλλα παιδιά και τις κάναμε καραβάκια. Σφηνώναμε ενα ξυλαράκι μ ενα άσπρο χαρτί για πανί, τις ρίχναμε στη θάλασσα και τις παρακολουθούσαμε μέχρι να χαθούν.Κι εκείνη τις έπαιρνε μεσα στη ατραφτερή της αγκαλιά και τις δρόσιζε ,τις αρμύριζε και τις νανούριζε.
Ισως για να γιάνει τον πόνο τους.. .

Πέρασαν 43 χρόνια απο τότε .

Τα χωριά της Χαλκιδικής αφανίστηκαν απο τις πυρκαγιές, απο τις πολυτελείς ,άγαρμπες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις ,χάθηκε το ανθρώπινο μέτρο στις σχέσεις των κατοίκων,κι όλα έγιναν πακέτα στα χέρια στα των τουρ οπερέϊτορς.
Ο,τι απέμεινε έγινε παρανάλωμα του πυρός άπειρες φορές.
Ξεπουλήθηκαν τα πάντα ,έγιναν οικόπεδα και βίλες που θυμίζουν γαμίλιες τούρτες με ψεύτικη σαντιγή.
Οταν ζήσει κανείς σε μέρη τόσο όμορφα,τόσο αγνά και φυσικά,πονάει μετά όσο παράξενο και μελό κι αν ακούγεται.
Ειμαι ευτυχισμένη όμως που μεγαλωσα εκεί μέσα σε μιά τέτοια πανδαισία γαλάζιου ουρανού και πράσινης θάλασας.Και πιστεύω οτι αυτό που μουδωσε εκείνη η δυνατή φύση με τις μυρωδιές και τις αφές της ήταν για μένα ενα εφόδιο αντοχής για όλα τα δεινά που τυχόν ήρθαν στον βίο μου.
Γιατι ειναι σπουδαίο πραγματικά στην ζωή να αποκτα κανείς φυσικές άμυνες κι όχι γελίες φοβίες κι αυτο μόνο η φύση το διδάσκει.

Κανείς άλλος.





***Το κείμενο ειναι αναδημοσίευση απο το την στήλη μου στο Homefood (αΎΓΟΥΣΤΟς 2008)

85 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Είναι θλιβερό να ξεπουλάνε τις παιδικές σου αναμνήσεις και τον τόπο σου για να δημιουργήσουν βίλες και χλιδάτες αυταπάτες και το πιο θλιβερό είναι ότι η οργή που φουντώνει μέσα σου δεν μπορεί να τους σταματήσει....

Σε καταλαβαίνω απόλυτα και θα ήθελα να είχα τον τρόπο να βάλω ένα φρένο σε όλους αυτούς που ορίζουν τις ζωές μας!

faraona είπε...

Anastasia μου
ειναι αυτος ενας απο τους πιο κύριους λόγους της «αυτοεξορίας» μας εδω στο τέρμα θεού που βρισκόμαστε.
Τουλάχιστον εδω πάνω δεν υπάρχουν ουτε βίλες -τουρτες ,ούτε τουρ οπερεϊτορς,ουτε τίποτα ...
Τούς σιχάθηκα όλους αυτούς που ρίμαξαν τους παραδείσους μας χψρίς ίχνος συνείδησης και ευγένειας στις πράξεις τους.
Δεν γίνεται φυσικά αυτό μόνο στην Ελλάδα.Γίνεται κι αλλού...αλλα αλλού τουλάχιστον υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις.
Εδω δεν εξαιρείται τίποτα ...πρεπει καποιος να πάει δεν ξέρω κι εγω ΠΟΥ για να βρει λίγο ανθρώπινο μέτρο και ηρεμία.
Σε φιλω.

Margo είπε...

Ούτε παράξενο, ούτε μελό. Θλιβερό είναι και πονάει πολύ! Μένουν οι αναμνήσεις και γίνονται παραμύθι για τα παιδιά που δε θα το ζήσουν ποτέ.
Καλή σου νύχτα Φαραώνα μου.

VAD είπε...

Η περιγραφή παραπέμπει στο χωριό Παρθενώνας;
Αντε να ξαναβρεις τον Αρμενιστη και τις Καβουρότρυπες του "70 και να πηγαινεις στη Συκιά και στη Σάρτη με καραβάκι απ'τις Αλεπούδες(έτσι το λέγαν το λιμανάκι νομίζω),γιατί δεν υπήρχε δρόμος ακόμα....(πιο παλιά)

ILive2LoveMe είπε...

Και δυστυχώς η Χαλκιδική δεν είναι ο μόνος όμορφος τόπος που το έκαναν. Πάντου ξεπετάγονται βίλες από το πουθενά. Έχω φτάσει να αναρωτιέμαι αν στις καλοκαιρινές διαδρομές που κάνουμε , βλέπουμε όνειρα ότι υπάρχουν τόσες πολλές βίλες ή αν είναι πραγματικότητα. Αν οι Έλληνες τελικά είναι πάμπλουτοι ή όχι. Ίσως και να ξέρουμε την αλήθεια, αλλά πολύ βίλα βρε παιδιά! Πολύ βίλα και πολύυυ καμμένοοο γύρω μας.
Καλή σου μέρα Αναστασία μου, φιλάκια!

anepidoti είπε...

το φοβόμουνα, φαραώνα μου, και δεν ήθελα να πιστέψω πως θα μιλούσες για πυρκαγιά, τόζησα πάρα μα πάρα πολύ έντονα πριν 3 χρόνια στο 1ο πόδι και δεν θέλω να το θυμάμαι, κάτι σαν τους σεισμούς το '78 και χειρότερα...έτσι έφυγα από κει!
δεν πίστευα ποτέ πόσο άγριο πράγμα είναι η φωτιά!
η συνήθης μέθοδος για οικοπεδοποίηση. Αυτό που λες στο τέλος, είναι η καλή πλευρά, διαχείριση φοβιών, ας το μαθαίνουμε όμως μ' άλλο τρόπο βρε παιδί μου, όχι με την καταστροφή της γης, τι να πω...
σε φιλώ!

Sophia Kollia είπε...

Faraona,
είναι να σου πιάνεται η κάρδιά με όλα αυτά. Και σε μας κάπως έτσι πάει η κατάσταση. Κρίμα.
καλημέρα

venceremos είπε...

Η μάνα φύση μας διδάσκει,μας προτείνει, μας εκπεδεύει, μας γιατρεύει...
Εμεις οι αχάριστοι δεν σεβόμαστε, δεν ακούμε, δεν κατανοούμε..
φιλιά καρυστινά

Daria είπε...

Και μένα με πονάει η Χαλκιδική έτσι όπως έγινε Faraona μου. Θυμάμαι που μας έβαζε πιτσιρίκια ο μπαμπάς στο ταξί κάποιες Κυριακές (δεν είχαμε αυτοκίνητο τότε και έχανε το μεροκάματο μερικές Κυριακές γιατί ήταν μερακλής με τη θάλασσα) και παίρναμε το δρόμο για Χαλκιδική. Μπροστά τα γκρέιντερ που άνοιγαν το δρόμο για το Μαρμαρά κι από πίσω εμείς. Κουβαλούσαμε μαζί μας φαγητά και ανάβαμε φωτιά το μεσημέρι να ψήσουμε τα μπιφτέκια που είχε ετοιμάσει η μάνα. Μετά ξαπλώναμε σε κουρελούδες κάτω από τα πεύκα, φύσαγε το αεράκι κι ακούγαμε τα τζιτζίκια. Ακόμα έχω στη μύτη μου τη μυρωδιά από το ρετσίνι και το ιώδιο της θάλασσας. Κατεβαίναμε από τα βράχια για να φτάσουμε στις παραλίες και οι μόνοι που συναντούσαμε ήταν κάποιοι "τρελοί" Γερμανοί που είχαν ανακαλύψει τον τόπο και τον ερωτεύτηκαν. Το βράδυ γυρίζαμε στη Θεσσαλονίκη αποκαμωμένοι.
Μας έκανε μπάνιο η μαμά και μ' έπαιρνε ο ύπνος ανάμεσα στα δροσερά και μυρωδάτα σεντόνια με κλάμματα γιατί ήθελα να παίξω κι άλλο ακούγοντας τα παιδιά της γειτινιάς να παίζουν στο στενό μας....

Estrella is little miss Greeky είπε...

Τελικά λίγο από όλα όσα ανέφερες σβήσαν την φωτιά για να δείτε μετά το χωριό σε αυτήν την κατάσταση, του 2009. Δεν έχει μείνει τίποτα ε? Μην νομίζεις, και πολλοί που μεγαλώσαμε στην Αθήνα μια από τα ίδια ζήσαμε. Μεγαλώσαμε σε χωράφια, φυσικές πυλωτές και τώρα έχουν γίνει τσιμέντο. Δεν έχω ζήσει φωτιά Φαραώνα μου και έτσι δεν μπορώ να σου πώ, παρά μόνο χαρά στο κουράγιο σας. Είναι άσχημο να βλέπεις πράγματα που αγαπάς να καίγονται.

koptoraptou είπε...

Ας όψονται διάφοροι βουλευτάδες που προτιμούν το μέρος για την καλοκαιρινή σιέστα τους, αλλά να κάνουν κάτι επί της ουσίας για τον τόπο, ούτε το συζητάνε.
Φιλιά καλή μου και καλημέρες!

EVISSA είπε...

φαραώνα ώραίο το κείμενο κι ας ανάβεις φωτιές αναπόλησης που δύσκολα μπορούμε να σβήσουμε. .Μου έφερες στο μυαλό τα διηγήματα που διαβάζαμε τα καλοκαίρια άν και παιδί του κάμπου έχω ανάλογες αναμνήσεις απόλυτης εξοχής που εξακολουθούν να με καθορίζουν με εντυπωσιακό τρόπο . Σε ευχαριστώ που με ταξίδεψες.

IZA είπε...

Με πιάνει το παράπονο όταν σκέφτομαι τι θ'απομείνει σ' αυτόν τον πλανήτη για να παραδόσουμε στα παιδιά μας. Θυμάμαι πως ήταν κάποιες παρθένες πεντακάθαρες παραλίες που πηγαίναμε με τις σκηνές μας και ήμασταν ολομόναχοι και τώρα είναι γεματες αντιαισθητικές ξαπλώστρες και ομπρέλες. Λυπάμαι που τα παιδιά μου δεθα μπορέσουν να ζήσουν τέτοιες στιγμές που ζήσαμε εμείς.

Ανώνυμος είπε...

Χαρά στο κουράγιο σου!!

faraona είπε...

Margo μου
ναι δεν θα το ζήσουν κι αυτό πιστεύουν οι περισσότεροι οτι δεν ειναι σπουδαίο.
Αυτο ειναι το κακό ,το μεγαλύτερο κακό ...οτι δεν υπάρχει τρόπος να αντιληφθουν τα νεότερα ατομα πόσο κακό ειναι που τα παιδιά τους δεν θα τα ζήσουν όλα αυτά.
Ακόμη όμως και γι αυτούς που το αντιλαμβάνονται δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής.

πολλα φιλια

faraona είπε...

VAD μου τις ξέρω τις περιοχές που λες.
Και τον Παρθενώνα και τον Αρμενιστή και τις Καβουρότρυπες.
Τις Αλεπότρυπες ίσως να εννοείς.

Εδω μιλάω για ενα χωριο άλλο την Σκιώνη που έγινε μετά Νεα Σκιώνη και που ειναι στο πρώτο πόδι λίγο πιο κατω απο την Κασσάνδρεια κοντα στην Αγία Παρασκευή στα λουτρά του Αγίου Νικολάου.Προς Καλάνδρα μεριά.
Εκεί πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου απο το 1960-1967 με τον παππού και την γιαγιά.
Καταλαβαίνεις τι έβλεπαν τότε τα μάτια μου και τι αντικρίζουν τώρα όταν πάω ,αν πάω ποτέ ξανά.

Σε φιλω.

faraona είπε...

Τζενη μου ετσι ειναι δυστυχώς!!!

faraona είπε...

Ανεπίδοτη μου
το φαντάστικα κι εγω οτι θα το είχες βιώσει.Υπάρχει ανθρωπος που να εχει σχέση με την Χαλκιδική και να μην ξερει τι σημαίνει πυρκαγια?

Οσο δε για τους φόβους αστο καλυτερα γιατι δεν ειναι της παρούσης.
Απλά συνεχίζω να έχω πολυ περισσότερη εμπιστοσύνη στη φύση απο οτι στον άνθρωπο που δεν τον θεωρώ πιά κομμάτι της .Νομίζω η αλλοτρίωση γύρω μας το επιβεβαιώνει αυτό.
Οι πυρκαγιές ειναι έργο των ανθρώπων κατα κόρον ...
η φύση μόνο καλά μούδωσε μιά ζωή χωρίς να ζητάει και τίποτα απο μένα στο φινάλε.

Πολλα φιλια

faraona είπε...

Ναι βρε Σοφάκι μου το ξέρω.
Και κάθε χρόνο πάμε και προς το χειρότερο δηλαδη...ασε!

faraona είπε...

Καρυστινή μου
ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ!!!
Εμεις έχουμε τον χαβά μας κούκλα μου...

faraona είπε...

Ντάρια μου
διαβάζω κι ειναι σαν να ήμουν μαζί σου...μυρωδιές κι αφές ίδιες ,κλάματα και χαρές παρόμοια...
Κι εγω έτσι θυμάμαι τους δρόμους της Χαλκιδικής και την Ποτίδαια με το σάλι που μας περνούσε απέναντι.
Πολλα φιλια κούκλα μου.

faraona είπε...

Εστρελλα μου μας σώθηκε κούκλα μου το κουράγιο ...γι αυτο σηκωθήκαμε και φύγαμε απ τις ιδιαίτερες πατρίδες μας μετα απο 47 χρόνια.
Κανείς δεν μπορει να φανταστει πόσο παραδεισένια ήταν αυτά τα μέρη [αρα μόνο εμεις που ζήσαμε μεσα στον Παράδεισο.
Κι αν ζήσει κανείς έτσι ξέρεις κι έχει λίγο φιλότιμο μέσα του ε δεν μπορεί μετα να βλέπει στη θέση των Πευκώνων βίλες χρώματος κιλοτί ,ούτε στην θέση των χωριών σειρές απο προκάτ μαγαζια που πουλάνε μόνο πλαστικούρα και γουναρικά για τους Σέρβους.
Δεν γίνεται.

faraona είπε...

κοπτοραπτού μου
ααα!!!!Αυτο που λές ξαναπέστο!!!
Αν πως γιά γλυκειά μου ...και νάταν μόνο η σιέστα?
Εμ οι κυρίες τους?
Που θα επιδείξουν τα τιγρέ και λεοπαρδαλέ τους,τα κούτσι μούτσι σούτσι τους?
Που θα μπανιάρονται αν δεν έχουν πισίνες στην Χαλκιδική?
Στη θάλασσα ?σιγα μη κάνουν παρέα με τα φίκια δήλαδη...ξέρεις η αλμύρα χαλάει και τα φρεσκοβαμένα μανό δεν γίνεται...
Να μην βρίσω ασχημα δεν κάνει ...
αστο καλύτερα.

πολλα φιλια

faraona είπε...

EVISSA ΜΟΥ
δεν εχει καμνμμια σημασία που εισαι παιδί του κάμπου.Γεύτικες κι εσυ επομένως τους καρπούς που δίνει απλόχερα η φύση.Αυτό και μόνο φτάνει.
Η απόλυτη εξοχη και η γεύση της.

πολλα φιλια

faraona είπε...

ΙΖΑ μου...
αχ μωρέ τι μου θύμησες τώρα!
Τι όμορφες μέρες, μέσα στην ηρεμία και τα γέλια κοντά στη θάλασσα,σε ερημικές παραλίες χωρίς πολυθρονοκαθισματα ...πάνε πές κάποιον 18η να πάει σε θαλασσα χωρίς ξαπλώστρα τώρα κι αμα δεν σε στραβοκοιτάξει φτύσε με.

faraona είπε...

ρενατούλα μου
ποιο κουράγιο απο ολα?
Χαχαχαχα!!!
Γιατι για κάποια δεν υπάρχει πια...

Μηθυμναίος είπε...

Τουλάχιστον εσύ Φαραώνα μου, ευτύχισες να ζήσεις και να μεγαλώσεις σε αυτή την φυσική πανδαισία που ήταν, άλλα πολύ άλλα λιγότερο, όλα τα μέρη της Ελλάδας. Κι ακόμα πιο ευτυχής και πλήρης αφού παραδέχεσαι πως η φύση σε προίκισε με αντοχές και άμυνες για να ξεπερνάς όσα διαδραματίζονται σήμερα και να κάνεις συγκρίσεις.
Και βεβαίως βεβαίως κανείς άλλος παρά η φύση μας διδάσκει τόσο απλά… Κι εμείς την κλωτσάμε…

Μαρία Δριμή είπε...

Πέρσι το καλοκαίρι ένιωσα αηδία και απόγνωση που μένω σε αυτή τη χώρα, όπου τίποτα δεν μένει όρθιο...Δεν μου έφυγε αυτή η αίσθηση, παρόλο που οι φωτιές έσβησαν...

La Gigi είπε...

Φαραωνάκι μου όταν είδα να καίγεται ο Κρόνιος λόφος στην Αρχαία Ολυμπία, να καίγεται η Φολόη, το νεραιδόδασό μας καταλάβα ότι αυτοί δεν έχουν μέτρο ούτε όριο και η απογοήτευση μου τεράστια γιατί ποτέ δεν τους βρίσκουν και ποτέ δεν τιμωρείται κανείς.
φιλιά

Μαύρος Γάτος είπε...

Ολοκληρωμένος άνθρωπος σημαίνει να καψαλίζεται η γούνα σου, όχι απλά το δάσος σου, και να μένεις όρθιος και να πηγάινεις μπροστά.


Για να γίνεις άνθρωπος όμως είναι απαραίτητο να έχεις εφόδια, άμυνες, δύναμη, παιδικές εμπειρίες σαν της Φαραώνας μας...

ανθρώπινες....

δύσκολο πιά, στον εικονικό μας Λifestyle σκατόκοσμο...


Καλό βράδυ

marianaonice είπε...

Υποκλίνομαι στη δύναμη του λόγου σου και την τέλεια περιγραφή εικόνων και καταστάσεων και συναισθημάτων! Ήταν σαν να βρέθηκα εκεί μαζί σου να προσπαθώ κι εγώ να πιάσω τα κοτοπουλάκια και να τα αποθέσω στην ποδιά της κυρά Ματούλας!!
Φοβερή εμπειρία Φαραώνα μου!
Πράγματι τέτοιες μνήμες μας κάνουν πιο ανθρώπινους και πιο δυνατούς στη ζωή μας!
Φιλιά!

Aspa είπε...

Υπέροχο Φαραώνα μου! Πάω στο Homefood να διαβάσω κι άλλα! Φιλάκια πολλά!

VAD είπε...

Nαι,Αλεπότρυπες,εχεις δίκιο,και Σκιώνη απ'την άλλη μεριά,πρωτο ,δευτερο,καμιά σχέση πια με την περιοχή που ξέραμε από παλιά,το μονο ποου δεν άλλαξε από τότε ειναι οι...καρόδρομοι μετά τα Μουδανιά

faraona είπε...

Στράτο μου το πρώτο πράγμα που με δίδαξε η επαφή μου με την φύση ειναι να διατηρήσσω το μέτρο μέσα μου και να μήν υπερθεματίζω την ανθρώπινη ύπαρξη.
Στην φύση ολοι και όλα ειναι ίσα και με την ίδια αξία.
Το οτι ειναι κορωνίδα της δημιουργίας ο άνθρωπος το είπαν ανθρωποι ε?
Ετσι δεν ειναι?
Η μήπως ο Θεός μέσω κάποιων ανθρώπων ...μη τρελλαθούμε και τελείως γιατι πιο εγωιστικό πραγμα απ αυτό δεν εχω ξανακούσει.
Αυτο και μόνον φτάνει και περισσεύει λοιπον κατα την αποψη μου.
Σε φιλω καλε φιλε!
Πολυ μου άρεσε το αρθρο σου...
απάντησα ...ελπιζω να φτασει σε σενα η απάντησή μου.

faraona είπε...

Maria Jose!!!
παρομοίως!!!

faraona είπε...

μελισσούλα μου
γιατι ?γιατι άραγε ε?
έξυπνα κορίτσια είμαστε νομίζω για να καταλάβουμε ...δεν χρειάζεται ναναι κανείς ΑινστάΙν για να αντιληφθει τι συμβαίνει...

πολλα φλια!

faraona είπε...

Μαύρε γατούλη μου
ξέρεις εσυ τι λες!!!
Εχουμε κι απο τα δύο δόξα τον Αγιο Γατοθεούλη....
και παιδικές εμπειρίες δυνατές και μπόλικα καψίματα στην γούνα μας...


κι ευτυχώς δηλαδη...

Σμουάτς!

faraona είπε...

Μαριανα μου
χαίρομαι πολυ που μπόρεσε το κείμενο και σε μετέφερε εκεί τόσο ζωντανά...
Σ ευχαριστω γλυκειά μου!

faraona είπε...

Νασαι καλά Ασπα μου!!!
Σ ευχαριστω.

faraona είπε...

Vad?
Που τους ξέρεις τους καρόδρομους μετά τα Μουδανιά εσυ?
Για πες...

Coco είπε...

η ...κορωνίδα της δημιουργίας έχει φτιάξει μια κονσέρβα για τον εαυτό της και κλείστηκε μέσα
να δω τι θα γίνει όταν λήξουν τα συντηρητικά
(ή μήπως έληξαν)

VAD είπε...

Μα τη Χαλκιδική την έχω αλωνίσει την εποχή που ήταν ακόμα πλήρης ερημιά,πχ τότε που το Πευκοχώρι,κάτω απ'το δρόμο,την ανοιξη ήταν ενα απέραντο λιβάδι παπαρούνες!

faraona είπε...

Coco μου
Η κορωνίδα έχει κάνει τόσες σαχλαμάρες και με τέτοια εγωπαθητική αρρωστημένη διάθεση που δεν βλέπει πια ουτε κάτω απ τη μύτη της τι γίνεται.
Γκαβώθηκε τελείως μιλάμε.
φιλια πολλα ποδηλάτισσα

faraona είπε...

Vad μου
πρεπει να θεωρεις τον εαυτό σου πολυ τυχερό που τα περπάτησες και τα είδες εκείνα τα μέρη.

καλη σου ημέρα.

KitsosMitsos είπε...

Και αυτές τις αναμνήσεις να έχεις να θυμάσαι... Τίποτε άλλο.

b|a|s|n\i/a είπε...

έχουμε ξεχάσει να παρατηρούμε την φύση. την δύναμή της. την ζωή της. όταν επιτέλους αποφασίσουμε ότι αυτή μας φιλοξενεί και όχι εμείς αυτήν, και να της δείξουμε τον κατάλληλο σεβασμό, τότε τα πράγματα ίσως να γίνουν καλύτερα. όσο είναι καιρός ακόμα.
ένα πράγμα έχει ξεχάσει ο άνθρωπος. ότι τα δέντρα όσο και να τα καίει, όσο και να τα ξεριζώνει, έχουν μεγαλύτερη δύναμη από αυτόν και ζουν πολύ περισσότερο από αυτόν.
πολύ συγκινητική γραφή. ειδικά όταν έχεις ζήσεις παρόμοιες καταστάσεις. καλημέρα!

faraona είπε...

KitsosMitsos
καλως ηρθες απο δω...
Τις εχω όπως θα διαπίστωσες και μαλιστα πολυ ζωντανές μέσα μου.
Τώρα για αργότερα δεν ξέρω ...
αλλα η γεύση τους θα υπάρχει πάντα...ετσι ευχομαι.
καλη μερα

faraona είπε...

b|a|s|n\i/a μου αυτό ακριβώς πιστεύω κι εγω.
Λίγο περισσότερο σεβασμό σ αυτή την γη που μας θρέφει ...λίγη περισσοτερη προσοχή κι αγάπη!
Τα φιλια μου

Δημιουργία είπε...

Το κακο σε τουτο τον τοπο ειναι οτι περα απο αυτα που καταστρεφει η φωτια,ερχεται μετα το ανθρωπινο χερι για να κανει αυτο που λενε πολλοι "αναβαθμιση" της περιοχης, τρομαρα τους, και αποτελειωνουν ο,τι εχει μεινει.

leondokardos είπε...

faraona μου,συχνά οι αναμνήσεις πονάνε, πονάνε πολύ....
Καμιά φορά τις φέρνουμε πίσω στο μυαλό μας και δίχως να το καταλάβουμε μας έρχονται δάκρυα στα μάτια..

Sidepap21 είπε...

Μονάχα που ακούω
τη λέξη Φωτιά ανατριχιάζω
Έχω βιώσει στο νησί μου τη Σάμο
μια απ' τις μεγαλύτερες καταστροφές
της φυσικής ομορφιάς του δάσους ...
Και το χειρότερο είναι όταν μπαίνουν
μετά μέσα οι καταπατητές ...
Την καλησπέρα μου

Artanis είπε...

Καταπληκτική ανάρτηση, φοβερός ο επίλογος...
Εγώ να ρωτήσω και κάτι άσχετο τώρα: Πολύ ωράιο το λουλούδι στην φωτό, δεν έχω ξαναδει κάτι παρόμοιο...Τί είναι;
Φιλιά από ΝΖ...

faraona είπε...

Δημιουργία μου
ετσι ακριβώς ...γιατι πυρκαγιά μπορει να πιάσει στο δάσος κι απο ενα σπασμένο γυαλάκι σε καιρό ξηρασίας το καλοκαίρι.Ομως μετα το ανθρώπινο χέρι πρεπει να αναδασώνει κι όχι αρπάζει αχόρταγα...

πολλα φιλια

faraona είπε...

Leondokarde μου νομίζω οτι για τις παιδικές αναμνήσεις σ ενα τέτοιο φυσικό περιβάλον αξίζει κανείς να δακρύζει.
σε φιλω!

faraona είπε...

Sidepap21 μου οι καταπατητές αυτοι οι γνωστοί άγνωστοι ε?

καλο βραδακι

faraona είπε...

Αρτανάκι μου
το βρήκα στο Νετ ..δεν ξέρω τι ειναι αλλα μου αρεσε πολυ!
Θα το ψαξω και θα σου πω.
Σ ευχαριστω κούκλα μου νασαι καλα εκει στην αλλη ακρη της γης!!

Μαύρος Γάτος είπε...

Φαραώνα μουουουουου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"Τέλος Φεβρουαρίου"!!!!!!!!!!!!!!

Εεεεεε;;;;;;;;;

Σ:ο))))))))))))))))))))))))))))))

barel είπε...

Έζησα τετοιες αναμνήσεις απο τοχωριό μου και τη συλλογικότητα για τη αντιμετώπιση των καταστρωφών. Ελπίζω να μη θελήσουν να φτιάξουν εργολάβοι βίλλες και στους πρόποδες του Ταυγέτου.

Μαριλένα είπε...

πέρασα να ευχηθώ, καλά να περάσετε σήμερα!
(εκτός αν εισαι χορτοφάγος οπως εγώ, οποτε αδιαφορείς γενικώς περι ..τσίκνας :))

φιλιά και καλή τσικνοπέμπτη, οπως και να 'χει!

faraona είπε...

Μαύρε γάτε μουουουου!!!
Τέλος ,τέλος ...απο αύριο!

ΕΕΕΕΕ!!!?//!νΑΙ!

faraona είπε...

Barel μου
άλλες οι βουλές των ανθρώπων ...άλλες των υπανθρώπων.

Καλο μεσημερι!

faraona είπε...

Μαριλένα μου χορτοφάγος δεν ειμαι δηλωμένα αλλα απεχθάνομαι το κρέας ελαφρώς.Ειμαι όμως φανατικη ψαροφάγος και γενικώς με ο,τι εχει σχέση με την θάλασσα ειναι πολυ του γούστου των γεύσεων μου.

Καλά να περάσεις κι εσυ!!!
Φιλια στο Ραφάκι κι ευχαριστω κούκλα μου.

Μαύρος Γάτος είπε...

Ναιαιαιααι!

Ο Πετεφρέστατος έχει το τηλ μου (κι εγώ το δικό του), να το ξαναστείλω;

Σ;ο))))))

faraona είπε...

Στείλτο γάτε μου και πές του κι εσυ καμμιά κουβεντα τουλάχιστον οταν έρθει να με πάρει να μείνει κι ενα βράδυ.
Γιατι τωρα θα μ ανεβάσει και θα μ αφήσει και θα φυγει επι τόπου.
Ούτε ο δαίμονας της Τασμανίας μα ούτε και της πορνείας (αιωνία του η μνήμη του αγαπημένου μου ποιητη)δεν συμπεριφέρονται ετσι...

;(((

Adamantia είπε...

Τα διαβασα και τα δυο μονορουφι, γραφεις παρα πολυ ωραια Νατασσακι κι αυτο ειναιενα θεμα που με ποναει πολυ προσωπικα..
Καλο βραδυ!

faraona είπε...

Adamandia μου?
Να υποθέσω οτι δεν σε πονάει πολυ προσωπικά το οτι γράφω ωραία όπως λες αλλα το θέμα του κειμένου ε?
Γιατι ετσι που το γράφεις ειναι σαν να μου λες αλλο πράγμα...
Για πες!E?

faraona είπε...

Αγαπημένοι μου φίλοι όσοι απο σας αφήσουν τα σχολια τους απο δω και κάτω θα απαντήσω την άλλη βδομάδα μόλις επιστρέψω.
Να περνάτε καλά.

BUTTERFLY είπε...

Υπεροχες οι αναμνησεις σου απο το χωριο, απο τα ρεβυθια, απο τα μυρωδικα και τα δεντρα! Αναμνησεις που ζηλευω! Αναμνησεις που μαλλον καταγραφονται στο DNA απο προηγουμενες γενιες, γιατι ακουγοντας τα με πιανει μια νοσταλγια, σαν να ημουν εκει!
Αναμνησεις που δεν εζησα και που δυστυχως ουτε τα παιδια μου θα ζησουν, αφου ολα ξεπουλιουνται! Τα καψανε, τα καταστρεψανε, φυση και ανθρωπινες σχεσεις, ολα για το χρημα!
Μα, λεφτα δεν θα παρουμε μαζι μας στον ταφο...μονο την ψυχη μας, γεματη απο τις αναμνησεις και τα συναισθηματα...μακαρι να το καταλαβαιναμε καποτε αυτο...

panagiota είπε...

Φρικτή εμπειρία κορίτσι μου αλλά και πόσα έμαθες μέσα από αυτήν.

Φιλιά πολλά!

Olga είπε...

faraona, Σάββατο πρωί, μου αρέσει να γυρνάω στην μπλοκόσφαιρα και στ'αγαπημένα μου μπλογκ!Το δικό σου, είναι! Έμεινα στον επίλογο σου, [φυσικές άμυνες, και γελοίες φοβίες]!Και μόνον αυτό γεννάει απο μόνο του ένα θέμα!Πόσο η επιστροφή του ανθρώπου στην φύση, θα μπορούσε να τον κάνει να ξεπεράσει φοβίες και άγχοι και πόσο θα τον βοηθούσε να βρει το πραγματικό νόημα, για το οποίο θα έπρεπε ν αγωνίζεται, εκτός απο τον υπερκαταναλωτισμό του!!Η μόνη μου ένσταση, είναι, οτι δυστυχώς, αν σε πιάσουν φοβίες, δεν θα μπορέσεις να τις χαρακτηρίσεις [γελοίες], γιατί ΑΥΤΟ ακριβώς, είναι και ο ορισμός της φοβίας!Δύσκολα για όποιον, μπεί σ'αυτό το λούκι..να βγεί..Δυστυχώς, την πέρασα,[ με επιτυχη έκβαση όμως], την εμπειρία αυτη και Ξέρω...Καλή..επάνοδο!

vanessa είπε...

kisses!

kryos είπε...

Θέλω να πιστεύω Αναστασία μου ότι η στροφή στον οικοτουρισμό με ταυτόχρονο σεβασμό στο περιβάλλον, θα σταματήσει κάποια στιγμή την ανέγερση εκείνων των κιτσάτων τουρτών .... αν και μάλλον είναι αργά τώρα για πολλά όμορφα κομμάτια της χώρας μας...και αλήθεια , πως θα μπορούσε να προστατέψει μια περιοχή την αυθεντικότητά της όταν υπάρχει μια τόσο μεγάλη πόλη δίπλα ?

Ακριβώς το ίδιο σκηνικό που περιγράφεις συνέβη και στα δικά μου μέρη .... η καλύτερη αμμουδιά στην περιοχή μου είναι πλέον απροσπέλαστη από τις ξαπλώστρες ...χωρίς μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και μόνο η παρουσία χιλιάδων παραθεριστών αρκεί για να χαλάσει εκείνο το κλίμα που περιγράφεις.

Χαίρομαι καλή μου φίλη που βρήκες τον τρόπο να ζεις και να βιώνεις την κάθε μέρα σου σ ένα παράδεισο και να μας στέλνεις ανταποκρίσεις από εκεί ... είσαι παράδειγμα προς μίμηση για μένα ....ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή θα πάρω κι εγώ "τα βουνά" :)

Να έχεις ένα υπέροχο βράδυ θα σου ευχηθώ !!!

Φιλιά !!!

L.N.E (Ελένη Γ.) είπε...

Εκεί μεγάλωσα
στην αγκαλιά ου Θεού
με το χάδι της Παναγιάς για καληνύχτα

Εκεί, στις φυλλωσιές του πελάγους
τα όνειρα καουκουνάρες που ταξίδεψαν

Σε άλλη γη έφτασαν, χωρίς θέα τα παραθύρια τους

Ευτυχώς όμως, δν ναυάγησαν..

Ζωντανή πάντα η πένα σου!!!
Είναι.. φυσική άλλωστε..

Νατασα είπε...

"Γιατι ειναι σπουδαίο πραγματικά στην ζωή να αποκτα κανείς φυσικές άμυνες κι όχι γελίες φοβίες κι αυτο μόνο η φύση το διδάσκει.

Κανείς άλλος."

_
Έτσι! Φιλιά περδικούλι

nikiplos είπε...

Faraona, καλησπέρα... Τις φωτιές τις έζησα σχετικά πρόσφατα το 2007, οπότε δεν πιάνονται... πάντως η εικόνα μιας βιβλικής καταστροφής, ειδικά όταν ο ουρανός από γαλανός γίνεται πράσινος και ο ήλιος πράσινος και η γη κόκκινη κι ο αέρας μαύρος, καταλαβαίνει κανείς γιατί οι παλαιότεροι φαντάστηκαν έτσι την κόλαση... το απόκοσμο...

Για τα χωριά, τα λιβάδια, τους ανθρώπους ευτυχώς είμαι σε μια ηλικία που πρόλαβα την Ελλάδα έτσι πριν την καταστρέψουν οι εργολάβοι και οι διάφοροι νεόπλουτοι ιδιώτες με την ξιππασιά τους και την αγραμματοσύνη τους. Δεν είναι μόνο το αντιαισθητικό χρώμα που μπαίνει σε έναν παρθένο τόπο. Είναι οι ψηλές μάντρες που ορίζουν την έννοια της ιδιοκτησίας με έναν τρόπο πολύ απόλυτο και τελείως διαφορετικό από το κοινό αλώνι και τα παλιά περιβόλλια. Έχω δει παραθαλάσσιες βίλες που οι αρχιτέκτονες που τις έχτισαν δεν μπορεί θα μισούσαν τη θάλασσα και τον τόπο. Εκείνο που κυρίως με πληγώνει, είναι πως πολύ λίγα μέρη έχουν μείνει έτσι παρθένα και ακόμη όμορφα. Σχεδόν έχουμε συνυφάνει την "τουριστική αξιοποίηση" με καταστροφή των τόπων... Ίσως απλά γιατί όλα αυτά είναι ακόμη μια αρπαχτή επιτήδειων...

Με πληγώνει που εφέτος επισκέφτηκα διάφορα Γαλλικά, Ισπανικά και πορτογαλλικά χωριά σε περιοχές σχετικά ανεπτυγμένες που οι κάτοικοί τους τα έχουν διατηρήσει όπως ακριβώς ήταν. Ακόμη και οι αχυρώνες έχουν διατηρηθεί. Οι ιταλοί πάλι είναι "ανόητοι" που δεν έκτισαν ούτε κοτέτσι στο Κάπρι? Τελευταία έχω αρχίσει να πιστεύω ότι σαν κράτος και χώρα η δική μου μισεί τους κατοίκους της... Δεν τους χωνεύει...

Ας είναι... ας κρατήσουμε έστω λίγες από τις εικόνες... μπορεί κάποτε να ξυπνήσουμε και να δούμε πως η καταστροφή που επιφέραμε δεν ήταν ο "ρους της ιστορίας" αλλά η αρπαχτή κάποιων που έκλεψαν την αισθητική μας ελευθερία και τον καθαρό αέρα μας...

H.Constantinos είπε...

Σούπερ, θα έλεγα...
Η τελευταία φράση ειδικά.

Ra Ma είπε...

Δεν θα στέκομαι στη "λογοτεχνική" πλευρά του κειμένου, στις εικόνες και τα συναισθήματα, είναι αναμενόμενα όμορφο!
Είναι όμως το κείμενο ωραίο μάθημα για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν οι παλαιότεροι τις φωτιές. Ο πατέρας μου γεννήθηκε κάτω από τα πεύκα, και μεγαλώνοντας για πολλά χρόνια είχε το δικό του κομμάτι στο δάσος που πελέκαγε και έβγαζε ρετσίνι. Όλο το χωριό ζούσε από το δάσος, το φρόντιζαν και το αγαπούσαν. Γνώριζαν κάθε δέντρο και ήξεραν πως να το φροντίσουν σε περίπτωση φωτιάς. Σήμερα όλοι κάθονται στα καφενεία και περιμένουν το αεροπλάνο. Εμείς τα παιδιά, τα καλοκαίρια, ψάχναμε για κρυμμένες νεράϊδες στα ποταμάκια και κάτω από τις πεύκες...μετράγαμε τα πουλιά μας! Το δάσος κάϊκε μαζί με τη μισή Πελοπόννησο, μαζί και ένα κομμάτι του εαυτού μας, ο δε πατέρας μου αρνείται πεισματικά να επισκεφτεί το χωριό.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Πόσο συμφωνώ Αναστασία μου!
Πόσο συμφωνώ!
Παρθένα Φύση και άνθρωποι με αυθεντικά συναισθήματα...
Οι σπουδαιότεροι Δάσκαλοι Ζωής!

ποιώ - ελένη είπε...

Λουλούδι μου αχειροποίητο
Τι γράφεις;

τα φιλιά μου κορίτσι μου

Ανώνυμος είπε...

Φαραώνα μου, θέλω να σε ευχαριστήσω για τις στιγμές που μου έχεις χαρίσει και για τις στιγμές που θα μου χαρίσεις και στο μέλλον. Το αόριστο μέλλον. Που τελικά είναι οριστικό, όπως και η καπετάνισσα.

Φιλάκια :)

MenieK είπε...

μια αγκαλιά γεμάτη κλωσσόπουλα... Όντως μεγάλη άμυνα απέναντι σε κάθε γελοία φοβία :-)

ζαφορα είπε...

Πόσο δίκιο έχεις καλή μου.
Πρέπει να ξέρεις ότι είμαι
από τους τυχερούς που έζησα αυτή
την ομορφιά κάθε καλοκαίρι για δέκα
χρόνια στη Σάρτη Χαλκιδικής .
Τώρα η πανέμορφη παρθένα παραλία,
έχει μετατραπεί σε τσιμεντένιες
καλοκαιρινές κατοικίες
όπως και παντού.
Τα κρίματα της σύγχρονης κοινωνίας….

Γι αυτό παίρνω τα βουνά ….!!!!!

Φιλί γλυκό

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Και ρούφηξα το κείμενό σου με τόση δύναμη κυριολεκτικά! Κι έμεινα να φαντάζομαι τα όσα γράφεις στο πρώτο μέρος για τις μυρωδιές κι έπειτα στο δεύτερο για τη μαγεία, της σποράς και του μαζέματος του καρπού. Να φαντάζομαι και να φαντάζομαι, να διαβάζω δυο και τρεις φορές τα γεωργικά εργαλεία μήπως και μου αποτυπωθεί κάποια από αυτές τις άγνωστες λέξεις στη μνήμη. Κι εγώ θυμάμαι την αθωότητα και την απλότητα των δικών μου παιδικών χρόνων που σε σύγκριση με τα δικά σου βιώματα φαντάζουν ολοσδιόλου μοντέρνα και άχαρα. Και με λύπη σκέφτομαι κάθε παλιότερα και καλύτερα... Και τι μας περιμένει ακόμα...
Σαν νεράκι που το πίνω είναι η γραφή σου!

Καλησπερένια!

Ανώνυμος είπε...

DΔεν υπα΄ρχει χειρώτερο βίωμα απο το να βλέπεις να σου καίνε τον τόπο που αγαπάς... κι εσύ να είσαι ανύμπορη να αντιδράσεις..
Λυγίζεις κι αναθεματίζεις μονάχα ...
Ας μας γίνει μάθημα και αυτά να τα θυμόμαστε μπροστά στην κάλπη σαν στεκόμαστε...
Φιλακια Παρηγορητικά Φαραώνα μου γλυκειά

Surrealist είπε...

Faraona μου μια καλησπέρα καλό τριήμερο

Υ.Σ. έχω μια εβδομάδα που έχω πρόσωπο χαχαχαχα θα σου στείλω μέηλ

φιλιά!

Επαφές

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

Δημοφιλείς αναρτήσεις