Aναρωτιέμαι μερικὲς φορές:

 εἶμαι ἐγὼ ποὺ σκέφτομαι καθημερινὰ πὼς ἡ ζωή μου εἶναι μία;
Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνοῦν;

 Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν κι ἄλλες, πολλὲς ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλοῦν;
Μοῦτρα.

 Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα.

 Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. 
Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις.
Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές.
Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. 
Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. 
Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.
Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου.
Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ἀκριβῶς δίπλα σου συμβαίνουν ἀληθινὲς δυστυχίες ποὺ ἡ ζωὴ κλήρωσε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. 

Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται.
Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις ἀπὸ τὸ μάθημά τους.
Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορὰ εὐλογημένος ποὺ μπορεῖς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλὴ ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι δημιουργεῖς, ὅτι ἔχει λόγο ἡ ὕπαρξή σου.
Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. 

Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. 
Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς.
Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. 
Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου.
Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω.
Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. 
Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. 
Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους.

Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.
Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. 
Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. 
Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.

Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει.

Οδυσσέας Ελύτης

                                                                         

Ένας θρύλος του 19ου αιώνα λέει ότι η Αλήθεια και Το Ψέμα συναντήθηκαν κάποτε. Το Ψέμα καλημέρισε την Αλήθεια της είπε «Ωραία μέρα σήμερα».

 Η Αλήθεια για να βεβαιωθεί κοίταξε γύρω και τον ουρανό και όντως η μέρα ήταν ωραία.

Περπάτησαν για λίγο ώσπου έφτασαν σε ένα μεγάλο πηγάδι γεμάτο νερό.

Το Ψέμα βούτηξε το χέρι του στο νερό και γυρίζοντας στην Αλήθεια της είπε «Ωραίο και ζεστό το νερό. Θες να κολυμπήσουμε μαζί»?

 Και πάλι η Αλήθεια ήταν καχύποπτη.

 Δοκίμασε όμως με το χέρι της το νερό και πράγματι ήταν ζεστό. 

Μπήκαν λοιπόν και οι δυο τους στο νερό και κολυμπούσαν για αρκετή ώρα, όταν ξαφνικά το Ψέμα, βγήκε από το πηγάδι, φόρεσε τα ρούχα της Αλήθειας και εξαφανίστηκε.

Η Αλήθεια θυμωμένη βγήκε γυμνή τρέχοντας παντού ψάχνοντας για το Ψέμα να πάρει τα ρούχα της.
Ο κόσμος που την έβλεπε γυμνή, γύριζε το βλέμμα του αλλού είτε από ντροπή είτε από θυμό.

Η φτωχή Αλήθεια ντροπιασμένη γύρισε στο πηγάδι και χώθηκε εκεί για πάντα.

Έκτοτε το Ψέμα γυρίζει ανενόχλητο ντυμένο σαν Αλήθεια ικανοποιώντας τα τερτίπια του κόσμου, ο οποίος με κανένα τρόπο δεν θέλει να δει τη γυμνή Αλήθεια.

                                                                  

                                         

(Ο πίνακας με την Αλήθεια να βγαίνει από το πηγάδι είναι του Γάλλου Jean-Léon Gérôme, 1896)

                                                               Διαδικτυακές περιηγήσεις.

Ανομολόγητες περιπλανήσεις.
Κυκλοθυμικές αναζητήσεις .
Αδικαιολόγητες παρεξηγήσεις.
`````````````````````````````````````

Φαινομενικές συναντήσεις .
 Απροσδόκητες εξελίξεις.
Ατυχέστατες διευθετήσεις.
````````````````````````````````````````                                                                                                     

Τετριμμένες ερωτήσεις.
Αναγκαστικές τροποποιήσεις.
    Ένοχες  αποκαλύψεις.
`````````````````````````````````````````                 

  Φυσικές απομακρύνσεις.
     Ξαφνικές  εξαφανίσεις.
                 Ολα:
 Ανθρώπινες προσεγγίσεις. 
``````````````````````````````````````````````                                         
                                                                                                                                                                                                                             
                                                               
                                                     

                                                                   
                                               
                                                                                                     

                                                                                                     

Πικρός καφές.

Βαρύ πράγμα να προσπαθείς να ξεχάσεις οτι προέρχεσαι απ το τίποτα και πας στο τίποτα.
Πως διάβολο να το χωνέψει ο άνθρωπος αυτό;
Γεμίζουμε το μυαλό μας με γνώσεις.
Τα σπίτια μας με αντικείμενα.
Τις ζωές μας με ανθρώπους.
Την καρδιά μας με αγωνίες.
Μηδενίζουμε.
Ξαναρχίζουμε.
Μετακομίζουμε.
Μπας και το ξεχάσουμε.
Μήπως και το ξεπεράσουμε.
Το μόνο που κάνουμε τελικά είναι μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γίνει υποφερτός ο δρόμος απο τη μια κατάσταση στην άλλη.
Κι αυτό το λέμε ζωή.
Να την σκαπουλάρουμε θέλουμε.
Μην τυχόν και το σκεφτούμε βαθύτερα.
Δεν ξέρω πως γίνονται οι άνθρωποι που το κατορθώνουν.
Αφοβοι;
Κυνικοί;
Σαρκαστικοί;
Γκουρού;
Σαμάνοι;
Υπάρχουν;
Μερικές φορές ,οχι όλες,οταν σκέφτομαι τέτοια πράγματα ,μετά με πιάνουν κάτι γέλια απο μέσα μου...κι αν βρω και κάποιον που μπορεί να με καταλάβει κι απ έξω μου.
Η γιαγιά μου όταν ηταν κατάκοιτη άκουσε στην τηλεόραση-ηταν τυφλή πλέον- οτι πέθανε ο Ωνάσης.
Φώναξε τη μάνα μου λοιπόν και της είπε:
''τρία χρόνια προσπαθείς να με κρατήσεις ζωντανή,τι πολεμάς; εδω τον Ωνάση και δεν μπόρεσαν να τον σώσουν"
Πικρός ο καφές στα αξημέρωτά μου απόψε.
Διπλός βαρύς και όχι, με αραιό καϊμάκι.
Παρηγορημένοι νάμαστε.
Κι εσείς εκεί έξω κι ακόμη παραέξω.

Ανατολικά και Δυτικά.

Στο Βορρά και στο Νότο.

                                                           

                                                 1996.         Η πρώτη μετάβασή μου σ έναν άλλο κόσμο.
                                                Απο ορκισμένη μακρυμαλλούσα σε αγορέ ελπιδοφόρα.
                                 Για μια γυναίκα η μετάβαση αυτή είναι ακρογωνιαίος λίθος στη ζωή της. 
                                                Σηματοδοτεί  μια περίοδο  του εαυτού της μέσα  απο φράντζες ,φραντζούλες ,αφέλειες ,αφελειούλες,"δεν περνάς κυρά Μαρία"  και τα συναφή ,σε ενα νέο πεδίο που λέγεται "σήκω κυρά μου ανασκουμπώσου ,πάρε τη ζωή στα χεράκια σου και προετοιμάσου για γερά χαστούκια και ξανάστροφες ,αν θες να πάψεις νασαι ζούδι και να γίνεις ανθρώπινη ανθρώπα όπως λέει                                                  κι ο Πάνος Θεοδωρίδης για το είδος αυτό της ανθρώπινης αναγέννησης."  

                                                   https://youtu.be/jL0QV7H7-o0

                                                    https://youtu.be/k21S7Kw-SZQ
                                                   
                                                     https://youtu.be/N_eOtWT9kRQ
                                                   
                                                       https://youtu.be/k5OdT94T9PA


                                         

                                               

Σιδερένιος έρωτας

23-01-2020

Τα σπίτια ήταν το ένα δίπλα στο άλλο.

Ένας χαμηλός φράχτης από αγιόκλημα και γιασεμιά τα χώριζε.

Στον ένα κήπο έπαιζα εγώ, επτά χρονών τότε.

Μια “καραμελωμένη” μπέμπα ήμουν με κοτσιδάκια και φιόγκους μεγαλύτερους απ το μπόι μου.

Στον άλλο κήπο της κυρίας Γαρουφαλλίδου δεν έπαιζε κανείς.

Κάθε πρωί άκουγα περίεργους θορύβους από τριξίματα και τις ψιθυριστές φωνές δυο γυναικών που έκαναν κάτι που δεν καταλάβαινα.

Ήταν Ιούνιος μήνας.

Ήμουν πολύ λυπημένη που είχε κλείσει το σχολείο και βολόδερνα βαριεστημένα στην αυλή περιμένοντας να περάσουν οι μέρες και να φύγω για την θάλασσα.
Ώσπου μια μέρα άκουσα πάλι τους θορύβους.

Έτρεξα στον φράχτη έβαλα το ένα πόδι στο τοιχάκι, σκαρφάλωσα και θρονιάστηκα ανάμεσα στο αγιόκλημα περιμένοντας να δω τι γινόταν εκεί δίπλα.

Η γύρη από ένα λουλούδι μ’ έκανε να φτερνιστώ και φοβήθηκα ότι θα με δουν και θα με μαλώσουν αλλά μπα τίποτα.

Οι δύο γυναίκες ήταν απασχολημένες και δεν έδωσαν σημασία.

Η γηραιότερη έστρωνε ένα χαλάκι στην αυλή εκεί που χτυπούσε ο ήλιος.

Η άλλη, η πιο νέα είχε στην αγκαλιά της ένα αγόρι.

Το απίθωσε πάνω στο χαλάκι με προσοχή κι εξαφανίστηκε.

Η άλλη κουβάλησε μια αρμαθιά βιβλία τα ακούμπησε δίπλα του, χάιδεψε το αγόρι στα μαλλιά κι έφυγε κι αυτή.

Η απόσταση που βρισκόμουν ήταν αρκετή κι ο πρωινός ήλιος από απέναντι δεν μ’ άφηνε να δω καλά τον μικρό που καθόταν ήσυχα και διάβαζε. Κατέβασα λοιπόν με θράσος το πόδι μου απ’ την μεριά του ξένου κήπου και μ’ ένα πηδηματάκι βρέθηκα μέσα.
Στάθηκα ακίνητη στην αρχή και μετά τον είδα να μου γνέφει με το χέρι του.

Έκανα λίγα βήματα και κοντοστάθηκα.

Τώρα τον έβλεπα καλύτερα.

Αδύνατος σαν κλαράκι, βαθιά χωρίστρα πάνω σε αχυρένια βρεγμένα μαλλιά και μάτια καταγάλαζα διάφανα με κοιτούσαν ήρεμα μα με προσμονή.

Χαμογέλασε.

Ήταν σαν να έσκασε ο ήλιος σε χίλια κομμάτια.

“Φοβάσαι;” με ρώτησε.

Έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι μου και πλησίασα ακόμη περισσότερο.

Έπειτα στρογγυλοκάθισα δίπλα του και τότε είδα το αριστερό του πόδι.

Ήταν φυλακισμένο σε μια μακρόστενη θήκη με σίδερα και δερμάτινα λουριά που έδεναν στο πλάι με μεταλλικές αγκράφες.

“Φοβάσαι;” με ξαναρώτησε.

“Οχι” του ψιθύρισα.

“Εμένα με λένε Αναστασία” του είπα.

“Κι εμένα Θοδωράκη” και μούδωσε το χέρι του.

Ήταν η πρώτη χειραψία που αντάλλαξα με αγόρι.

Όλα τα άλλα μου τραβούσαν τις κοτσίδες, μου ‘βγάζαν τους φιόγκους, με σκουντούσαν άγρια κι έπεφτα.

Ο Θοδωράκης όμως ήταν ήρεμος κι ευγενικός.

Και ακίνητος.

Προπαντός χαμογελούσε.
Από κείνη τη μέρα το σκηνικό επαναλαμβανόταν.

Η μαμά μου μ έψαξε μια δυο φορές μετά κατάλαβε που πάω και μ’ άφησε ήσυχη.

Πηδούσα πάντα τον φράχτη , κι ο Θοδωράκης με περίμενε.

Μου διάβαζε παραμύθια και ιστορίες μου μιλούσε για τρένα, βαπόρια και αεροπλάνα.

Μου έλεγε για την ζούγκλα και τ’ άγρια ζώα κι εγώ κρεμόμουν απ τα χείλη του μαγεμένη.
Λίγες μέρες αργότερα αρρώστησα.
Ο πυρετός με καθήλωσε στο σπίτι κι ο Θοδωράκης ήρθε με την μητέρα του να μ’ επισκεφθεί.

Τότε είδα για πρώτη φορά ότι στηριζόταν σε πατερίτσες.

Έκατσε δίπλα μου και μου διάβασε μια ιστορία .

Μετά σηκώθηκε και στηρίζοντας τα χέρια του στο κρεβάτι στάθηκε μ έναν δικό του τρόπο από πάνω μου κάπως στραβά και φίλησε το μάγουλό μου αργά και μαλακά ψιθυρίζοντας μου περαστικά.
Η άδολη αγάπη μας κράτησε ένα χρόνο, μετά ο Θοδωράκης έφυγε στο εξωτερικό με τους γονείς του κι η κυρία Γαρουφαλλίδου θυμάμαι ότι έκλαιγε συνέχεια.
Ήταν δώδεκα χρονών αγόρι τότε αδύνατο σαν κλαράκι.

Η πολιομυελίτιδα του ‘χε αχρηστέψει το αριστερό πόδι αναγκάζοντάς το να σέρνει τον σιδερένιο νάρθηκα παντού.
Μα εγώ αγαπούσα τον σιδερένιο του θόρυβο.
Να κοιτάω τα μάτια του ήθελα μόνο και ν’ ακούω τη φωνή του να μου διηγείται ιστορίες για την ζούγκλα και τ’ άγρια ζώα.

Δημοσιευμένο στο www.thegreekcloud.com

Μόνο εκλεκτά μυαλά ,ελάχιστες γυναίκες και άντρες μπορούν να καταλάβουν τι λέει και πως αισθανόταν αυτή η γυναίκα.
Χαίρομαι που μπορώ να την νιώσω απολύτως.

Η ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ «στον ουρανό του τίποτα με τα ελάχιστα»…

***

Ο σύντροφος της ζωής της

Πρόκειται για τον Ρόντνεϊ Ρουκ.

 “Ήμασταν και οι δύο στα 24. Γνωριστήκαμε και παντρευτήκαμε μέσα σε τρεις εβδομάδες. 

Πρωτοσυναντηθήκαμε σε μια ταβέρνα, τη ‘Λεύκα’, εκεί όπου έγιναν και όλα τα ραντεβού μας” είχε πει η ίδια σε πρόσφατη συνέντευξή της στο Provocateur.

Όσο για το αν ο σύζυγός της ήταν η πηγή της έμπνευσής της, στην ίδια συνέντευξη, είχε απαντήσει:

 “Δεν θυμάμαι να έχω γράψει ποτέ για έναν φανταστικό έρωτα, μιας και ήμουν πολύ ενεργή βιωματικά.

 Κάθε φορά στόλιζα τον υπάρχοντα προσωρινό, με αυτόν που με ενέπνεε. Δεν ήταν λοιπόν, όλοι οι έρωτες των ποιημάτων μου για τον σύζυγό μου. Έρωτες στη ζωή μου είχα αρκετούς. 

Ακόμη και όταν ήμουν παντρεμένη με τον Ρουκ. 

Εκείνος το ήξερε, καταλάβαινε τα πάντα δεν είχε όμως πρόβλημα. 

Θυμάμαι κατά τη διάρκεια του γάμου μας είχα έναν πιο σοβαρό έρωτα. 

Εγγλέζος και αυτός. 

Μια μέρα μου λέει: ‘Xώρισε με τον Ρουκ και έλα να ζήσουμε μαζί την ιστορία μας’. 

‘Εγώ να αφήσω τον Ρουκ; Δεν είσαι καλά!’ του απάντησα.

Ήμουν ερωτευμένη μαζί του, αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να διανοηθώ ότι θα εγκατέλειπα τον άνδρα μου. 

Είχαμε κάτι βαθύ μεταξύ μας.

 Και δεν είναι ότι είχα την ανάγκη ενός παράλληλου έρωτα. 

Απλά ήθελα να ζήσω έντονα.”

                                                           Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ


                                                 

Οταν σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι εύχονται,προσεύχονται,ελπίζουν ταυτοχρόνως για το ίδιο πράγμα πάνω στον πλανήτη σταματάει το μυαλό μου.
 Οταν όμως αναλογιστώ οτι υπάρχουν κι άλλοι τόσοι που εύχονται ,προσεύχονται κι ελπίζουν για το ακριβώς αντίθετό του, λέω οτι μάλλον ζούμε σ ενα απέραντο τρελάδικο.
                      

                                                   

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΑΝ ΤΑ ΚΡΥΑ ΤΑ ΝΕΡΑ.

Δευτεριάτικα σκέφτηκα να κλείσω τα ραντεβού της επερχόμενης εβδομάδος με διάφορες και διάφορους.
Τη σημερινή εποχή όταν μιλάω με άτομα κάτω από 30 χρονών περιμένω ν ακούσω τα πάντα.
Εννοώ τα πάντα όσον αφορά την γλώσσα μας.
Αυτό δηλαδή... που μιλάμε μεταξύ μας καθημερινά.
Την Ελληνική γλώσσα ούτως ειπείν.
Μιλάω λοιπόν με μια κοπελίτσα 25-26 χρονών , κορίτσι ευγενέστατο,καλοβαλμένο εν πάση περιπτώσει απ ότι έχω διαπιστώσει εκ του σύνεγγυς και ζητάω ραντεβού για την Παρασκευή.
-Τι κάνετε μου λέει,πως είσθε κυρία Φωκιανίδου;
γλυκύτατη,χαίρομαι που την ακούω κεφάτη ,γεμάτη ζωντάνια
αχ λέω με το νου μου εκείνη τη στιγμή ας είναι καλά αυτά τα νέα παιδιά που μας δίνουν ελπίδα για το μέλλον.
Προχωράμε παρακάτω.
-Σε τι θα θέλατε να σας εξυπηρετήσω; συνεχίζει η δεσποσύνη.
-Θέλω ένα ραντεβού για την Παρασκευή λέω κι ακούω την εξής απάντηση:
"Λυπάμαι κυρία Φωκιανίδου δεν μπορώ αυτή τη στιγμή".
Φυσικά ρωτάω τον λόγο και μούρχεται η απάντηση καταπέλτης.
"Δεν έχω μπροστά μου το ραντεβουλόγιο κυρία Αναστασία μου".
Μένω για λίγο μετέωρη, ξέρετε αυτό που θες να καταπιείς το σάλιο σου για να πάρεις ανάσα και να συνεχίσεις κι απ τη σαστιμάρα με πιάνει βήχας ,φεύγει το τηλέφωνο απ τα χέρια μου, το ξαναπιάνω στον αέρα και ξαναρωτάω.
-Το ποιό είπες Εφη?
-Το ραντεβουλόγιο?
-Ακουσα καλά?
-Μάλιστα μου λέει εσείς πως το λέτε?
-Μήπως το λέω λάθος?
τι να πω τώρα?
ότι το λέει σωστά?
Αχ βρε Εφη με το ραντεβουλόγιό σου αχ!

Δημοσιευμένο στις
20 Ιανουαρίου 2015 στις 1:08 π.μ.

                                          

                                  Απο σήμερα το blog μου                 www.http://pharaona2.blogspot.com με την ονομασία:   

                       Aψινθος - κλειδιά και κώδικες

                                αναγεννιέται,μεταπλάθεται ,μετονομάζεται ,                     

                                       αναβαπτίζεται,αναδιοργανώνεται εκ των έσω ,

αναπροσαρμόζεται και εμπλουτίζεται με νέους τολμηρότερους  κώδικες και  κλειδιά μετά από πολύ                                                                               καιρό.

νέος τίτλος του blog: 

                                                                ΕΡΩΤΙΚΑ 

                                    ΚΛΕΙΔΙΑ 

                                    ΚΑΙ                                                                          ΚΩΔΙΚΕΣ 

                                 

Η θεματολογία θα είναι ποικίλης μορφής με βάση ένα ατελείωτο αποκλειστικά ερωτικής μορφολογίας και αισθαντικότητας ταξίδι ζωής.

Οσοι θα αποφασίσετε να επισκέπτεστε το blog ελπίζω ν απολαύσετε το δυνατόν περισσότερο:

 "την γλώσσα του",

"την φλόγα  του",

"την ρευστότητά του",

"τις ευαισθησίες του",

''την γενναιότητά του",

"τον παλμό του"

"την απαλότητα",

μα και την "καυτή ορμητικότητά του",

στην "οργιώδη" "κούρσα του" για  κορυφώσεις αναίμακτες η αιματηρές .

Πάντοτε άνευ όρων.

Καλό ταξίδι συνοδοιπόροι ,οι τολμηροί έσονται πρώτοι.

                                  

                      Ανεπίδοτα.


Λένε ότι εμείς οι φίλοι ,μελετητές και θαυμαστές του Γ.Γκουρτζίεφ είμαστε λίγο φευγάτα άτομα που καλά θάτανε να προσγειωθούμε λέει και να δούμε τα πράγματα και κάπως αλλιώς.

  Μα αυτό έλεγε  ο Γ.Γκουρτζίεφ πάντα στους μαθητές του.  

"Βγείτε "έλεγε "απο τον μηχανιστικό τρόπο σκέψης, μην είστε εμπαθείς κι εμμονικοί με κανέναν και με τίποτε.
Αμφισβητείστε τα πάντα.
Μην επαναπαύεστε σε καμιά πίστη ,σε καμιά θρησκεία.
Εργαστείτε με τον εαυτό σας.
Μην ονειρεύεστε με ανοιχτά μάτια.
Ζήστε μόνο την στιγμή ,μην φοβάστε αυτό που δεν ξέρετε και που λέγεται θάνατος."
''μην ανησυχείτε γι αυτά που δεν μπορείτε να ελέγξετε''.
Διαχρονικός και ανεξάντλητος για μένα,δάσκαλός μου πολύτιμος.

Οταν το 1993 άρχισα να διαβάζω τα βιβλία του άλλαξα εντελώς τρόπο σκέψης και στάση ζωής, πράγμα που επηρέασε  θετικά και δυναμικά όλη μου τη ζωή μέχρι σήμερα.
Τρία χρόνια χειρόγραφης αλληλογραφίας με το εξωτερικό  με ειδικό πρόγραμμα καθημερινής εργασίας με τον εαυτό μου,τον διαλογισμό,την εθελούσια σιωπή,την συμπεριφορά μου στο περιβάλλον με μόνο επόπτη τον πολλαπλό εσώτερο εαυτό.
Εγινα πάρα πολλές φορές απάνθρωπα αυστηρή με τις αδυναμίες μου ,κόπιασα,απομονώθηκα ,έδιωξα ανθρώπους απ τη ζωή μου που με τραβούσαν προς τα πίσω ,έκλαψα για τα λάθη μου,διόρθωσα κι ακόμη ανεβαίνω ,ακόμη προσπαθώ να ξεπεράσω μετά από τριάντα έξι χρόνια,τα  σκάρτα κομμάτια μου που δεν μ αφήνουν να ξεκολλήσω και ν αλαφρώσω.

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να  φρεσκάρω όλα όσα διάβασα τότε  γι άλλη μια φορά.
                                                
                                           

                       Σημερινή κατάσταση ακριβώς μα ακριβώς έτσι...
                  
                             

Σημερινός προβληματισμός ;ο επόμενος:

ΠΑΡΑΚΑΛΩ τους αρμόδιους  ,βάση πρωτοκόλλου, να επιληφθούν της κατάστασης διότι κάθε περαιτέρω καθυστέρηση θα δημιουργήσει οχι απλώς έμφραγμα αλλά τελεσίδικη απόφραξη με αόριστον μέλλον .

Αντίο σας.

Ηγέτες

Εδώ κι αρκετό καιρό επισκέπτεται το χώρο μου στο blog εκλεκτός φίλος που θαυμάζει τον Μάρκο Αυρήλιο και δικαίως το κάνει.

Παραθέτω δέκα πολύτιμες συμβουλές-αποφθέγματα  του βασιλιά ηγέτη και φιλόσοφου απο το:«Εις Εαυτόν», χρήσιμες σήμερα όσο ποτέ άλλοτε,δηλώνοντας έτσι και την δική μου διάθεση απέναντι και στον φίλο μου μα και στον στωικό βασιλιά της Ρώμης.

1. Κατάλαβε ότι οι άνθρωποι υπάρχουν για να βοηθούν ο ένας τον άλλο

2. Να σκέφτεσαι την ανθρώπινη ύπαρξη των άλλων

3. Συνειδητοποίησε ότι πολλά λάθη είναι αποτέλεσμα άγνοιας

4. Μην εκθειάζεις υπερβολικά τον εαυτό σου

5. Μη βιάζεσαι να κρίνεις τις πράξεις των άλλων

6. Διατήρησε τον αυτοέλεγχό σου

7. Αναγνώρισε πως οι άλλοι μπορούν να σε πληγώσουν μόνο αν τους το επιτρέψεις

8. Γνώριζε ότι η απαισιοδοξία μπορεί εύκολα να σε καταλάβει

9. Να είσαι ευγενικός

10. Μην περιμένεις οι κακοί άνθρωποι να σε εξαιρέσουν από τον καταστροφικό τους τρόπο

                                               

  

Το λουτρό της Κυριακής

Ο μπαχτσές τέλειωνε εκεί.

Πριν τη στροφή του τοίχου έκλειναν τα ξύλινα κάγκελα με τις άσπρες μαργαρίτες κι άφηναν τη βερικοκιά να υψώνεται μόνη κυρίαρχος του κήπου.

Παραδίπλα της άρχιζε το υπόστεγο του πλυσταριού με το δενδρολίβανο και τις λεβάντες.

Τρία καζάνια στη σειρά κι από κάτω τους να καίνε τα ξύλα πυρωμένα.

Το ένα για τα ασπρόρουχα.

Το δεύτερο αποκλειστικά για τα παιδικά ρούχα και το τρίτο να βράζει το νερό για το λουτρό μας.

Μυρωδιές από πάστρα και πράσινο σαπούνι γνώριμες.

Έξω απ’ την πόρτα κρεμασμένες στον τοίχο οι γαλότσες μας.

Πολλά ζευγάρια οι μεγάλες.

Ένα μοναδικό μικρό για μένα.

Πόσο μ’ άρεζαν εκείνες οι γαλότσες… ένα κομμάτι ξύλο κι ένα λουράκι, ένα τίποτα δηλαδή, κι όμως, δεν έβλεπα την ώρα να τις φορέσω.

Η Κυριακή η κάθε Κυριακή εκεί «μέσα» ήταν απόλαυση.

Το «μέσα» ήταν η καμαρούλα που ακολουθούσε το πλυσταριό, ένα δωματιάκι μικρό, με απλό τσιμέντο στο δάπεδο και μια τρύπα αποχέτευσης, κάτι ράφια στους τοίχους για τα σφουγγάρια και τα σαπούνια και

τέσσερα ξύλινα  σκαμνιά.

Πίσω απ’ την πόρτα απλά μεγάλα καρφιά όπου κρεμούσαμε τις πετσέτες.

Στον απέναντι φράχτη το αγιόκλημα οργίαζε την άνοιξη.

Η λεμονιά άνθιζε μαζί με τη γαρδένια.

Γιαγιά, μάνα και θειά έλυναν τα μαλλιά τους.

Εγώ κοιτούσα.

Γιαγιά, μάνα και θειά έβγαζαν τις ρόμπες τους έμεναν ολόγυμνες.

Εγώ κοιτούσα.

Με μάτια ορθάνοιχτα γεμάτα θαυμασμό.

Καταλάβαινα τις διαφορές.

Από τότε έμαθα τις αναλογίες του σώματος, την αισθητική, την αισθαντικότητα, το άγγιγμα, το θάρρος της γύμνιας, το φώλιασμα των υγρών στα ρυάκια του σώματος, τις θερμοκρασίες του νερού που αντέχει το κορμί, το κανάκεμα και την αφή των άλλων ανθρώπων.

Το σώμα της γιαγιάς ώριμο, της μάνας απαλό, της θειάς σφριγηλό, κρουστό.

Στήθη στρόγγυλα, μυτερά, ολόγιομα, λαιμά ολόλευκα, λαγόνια και γλουτοί, βρεγμένα όλα ν’ αχνίζουν εκεί «μέσα».

Χέρια έμπειρα που έλουζαν τα μαλλιά με προσοχή μη μπει σαπούνι στα μάτια μου.

Τρεις γυναίκες γελαστές που ψιθύριζαν μεταξύ τους λέξεις που είχαν «α» και «ω» και «λα» σαν να τις έλεγαν με μέλι και γάλα ανάμεσα στα δόντια και κοιλιές που τραντάζονταν απ’ τα γέλια.

Κοίταζα.

Μάθαινα…

πόσο απαλό πρέπει να είναι το κτύπημα στον ώμο όταν θέλει ο άνθρωπος κουράγιο, πόσο σφιχτό είναι το άγγιγμα όταν χρειάζεται να φέρει παρηγοριά.

Πόσο μαλακώνουν τα φωνήεντα όταν η καρδιά έχει ανάγκη από ηρεμία, πόσο ακατάλληλα είναι τα συριστικά όταν το μυαλό ζητάει ξεκούραση.

Για να μπορώ τώρα στη δύση μου να ξέρω καλά πια

πόσο πρέπει να σφίξω το υφάδι πάνω στο στημόνι, πόσο μαλακά να γυρίσω την κλωστή για να κάθεται αρχοντικά, άφοβη πάνω στις σειρές.

Πώς να κάνω το υφαντό ν’ αναπνέει ελεύθερα χωρίς να χάνει το σχήμα του.

Να ξέρω καλά ότι εύκολα, από ένα τίποτα, μπορείς να πληγώσεις ανεπανόρθωτα έναν άνθρωπο αγγίζοντάς τον με λάθος τρόπο και στο σώμα και στην ψυχή.

Κείμενο δημοσιευμένο στο THEGREEKCLOUD στις 13/1/2020

                                        
             Mυαλά να ερωτεύεστε ,κορμιά έχουνε όλοι.


         Έχει άλλη μαγεία η ηδονή όταν είσαι ερωτευμένος.  
    Γι αυτό σου λέω ρε έρωτα ,χτύπα εκείνους που δεν σε       φοβούνται,που αλυχτάνε στην περπατησιά σου,που ουρλιάζουν σε     κάθε πανσέληνο για την αφή σου.
   Δώσε στους φευγάτους ,τους αλλοπαρμένους το χάδι και την      ορμή σου.
  Κάνε στη λαχτάρα σου να ξεψυχάνε οι χαρές της σάρκας.
  Θέλω με μένα να τα χάσεις ολότελα έρωτα.
  Θέλω μόνο με σένα το κορμί μου να γεύεται τη γεύση του         οργασμού.
   Αλλιώς δε θέλω τίποτε.
                  
                                      

Το τελευταίο συρτάρι και το πατάρι.

Διαβάζω πρωί πρωί.
Κατα διαστήματα σηκώνομαι και αφαιρώ.
Φωτάκια ,μπαλίτσες,στολίδια.
Είναι η πιο κατάλληλη ώρα.
Τέλεια ησυχία στο δρόμο.
Αναμμένα τα φώτα του δήμου.
Ημίφως.
Η πρώτη χαρακιά της μέρας.

Ο Kostas Loustas λέει κάπου στο κείμενό του οτι η λέξη Χριστούγεννα είναι " Μια λέξη «παιδική» που παραπέμπει κάπου αλλού, όχι εδώ... στην απαρχή ενός ξεχασμένου παραμυθιού και μιας τυχαίας συνόδου δύο ή και τριών πλανητών που φώτιζαν μια παράξενη τριάδα προσκυνητών να βρουν το θείο βρέφος στις πρώτες ρωγμές της ανθρώπινης απελπισίας..."

Ενας πόνος στον αυχένα μου θυμίζει το ατέλειωτο υφαντό μου,τα ρούχα που πρέπει να ταχτοποιήσω στο τελευταίο συρτάρι που θα το ανοίξω πάλι και θα το κοιτάω με τις ώρες.
Τα δυο παλικάρια στον κάτω όροφο ξύπνησαν.
Ακούω τις φωνές τους.
Μιλάνε την δική τους γλώσσα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η γλώσσα ενοχλεί κάποιους στην πολυκατοικία.
Δεν καταλαβαίνω γιατί βγαίνουν στα μπαλκόνια να τα δουν να μπαίνουν στο ειδικό αυτοκίνητο που τα παίρνει κάθε μέρα.
Κοντά 37 χρόνια μιλούν και κινούνται με τον δικό τους τρόπο.
Κι όμως.
Κάποιες επιμένουν να παρακολουθούν καθημερινά το σκηνικό.
Φέτος η διαρρήκτες κατέβασαν τα Χριστουγεννιάτικα πρόωρα απ το πατάρι της ντουλάπας μου.
Αντε τώρα να τα τακτοποιήσω.
Στο τελευταίο συρτάρι πρέπει να διπλωθώ.
Στο πατάρι χρειάζεται να αναδιπλωθώ.
Δύσκολες διαδρομές.
Μέχρι να τις αποφασίσω ας συνεχίσω το διάβασμα.

" Σέρνουν νεκρό πάνω στον άσπιλο κι αθώο χιονιά το ωράριο του βίου μας... Έχουν δάκτυλα διπλά και τριπλά... τα κατάμαυρα χέρια... Μύριες αρθρώσεις κινούν και κατευθύνουν του πόνους του κόσμου προς τον έναν ορίζοντα... σκοπού αγνώστου... Σκοτάδι μια δεδομένης κολάσεως που σκιαγραφεί στο ημίφως επί εικοσιτετραώρου βάσεως το σχήμα μιας αδιαλείπτως και συνεχώς ανακρινόμενης ευτυχίας..."
3/12/2002

«Εκατό και πλέον δακτυλίδια για πρίγκηπες»
Εκδόσεις Ιανός (Θεσσαλονίκη, 2005), σελ.36-37.

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΣΤΑΣ (1933-2014), Χειμώνας στη Φλώρινα, 1979, λάδι σε πάνελ, 61 x 46 εκ.
KOSTAS LOUSTAS (1933-2014), Winter in Florina, 1979, oil on panel, 61 x 46 cm

Γράφτηκε απο την Ν.Φ 

τον Γενάρη του 18 .

Τάδε έφη Γιάννης Αγγέλακας...ο γνωστός ...ναι ναι και πολύ φίλος.

Ακριβέστατερος των ακριβέστερων ο αγαπητός Sraosha τα λέει όλα έξω απ τους κυνόδοντες:
                                   

       Πληθωριστικές κουβέντες

Υποτίθεται ότι ένας από τους λόγους που αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν οι γλωσσικοί πρόγονοι του ανθρώπου και κατακυρίευσαν τους άγλωσσους του γένους homo είναι ότι είχανε στη διάθεσή τους ένα υπερόπλο:

 τη δυνατότητα να κάνουνε ψηστήρι, να αποπλανήσουν με κουβέντες, να καυλαντίσουν.

Στον κόσμο μας η ιεραρχία σεξ < έρωτας < αγάπη είναι εδραία, πακτωμένη και μονολιθική σαν πυραμίδα — αλλά και αντίστοιχου περιεχομένου: είτε περιέχει μούμιες είτε είναι συλημένη.

Ο σύγχρονος αρσενικός άνθρωπος λοιπόν χρησιμοποιεί το υπερόπλο, την καυλάντα και το λακριντί, για να πείσει τον θηλυκό άνθρωπο ή τον αρσενικό άνθρωπο ότι δεν θέλει απλώς σεξ, αλλά ότι είναι ερωτευμένος μαζί του.

 Πουλάμε έρωτα (και βάλε).

Προσπαθούμε να φέρουμε την αποπλάνηση και το φλερτ σε πέρας υποκρινόμενοι ότι παίζουμε σε (τουλάχιστον) ένα επίπεδο πάνω από αυτό στο οποίο πραγματικά βρισκόμαστε και στο οποίο ζοριζόμαστε.

Κι έτσι η επιθυμία αποκαλείται έρωτας, η καύλα πεπρωμένο, η προσδοκία του λαγνέματος βασίλειο του έρωτα, το μουνί καρδιά, η καψούρα μάγεμα και σάστισμα — και πάει λέγοντας και λέγοντας.

Έχουμε πόθο και τον πουλάμε για έρωτα. 

Θέλουμε να γαμήσουμε και λέμε πως θέλουμε το μαγικό δέσιμο του έρωτα. 

Είμαστε ερωτευμένοι και διακηρύσσουμε αγάπη.

Θα μου πείτε, ναι, έτσι πέφτουνε τα γκομενάκια.

Εννοείται. 

Επίσης έτσι πουλιούνται και οι κρέμες με βάση τη λανολίνη: ως ελιξήρια νεότητας· έτσι πλασάρεται η Βίβλος: ως λόγος του Θεού· έτσι εξαπατώνται τα εκλογικά σώματα.

Θα σας ρωτήσω λοιπόν αν θέλουμε να βάλουμε το παραμύθιασμα και το ψέμα και ανάμεσα στα σώματά μας, giving love a bad name.

                                          

                                                             Γίνε μοναδικός
Αν έστω και για μιά στιγμή και λόγω ειδικών συνθηκών γίνεις μοναδικός,θα έλξεις κάτι εντελώς μοναδικό κοντά σου.
Αν όμως αυτή η στιγμή δεν είναι για σένα η θηλιά για να πιαστείς σ ενα μακρινό ταξίδι μοναδικότητας,αυτό που θα έλξεις αργά η γρήγορα θα χαθεί,κι όσο κι αν ψάξεις για κάτι άλλο δεν θάρθει ποτέ κάτι μοναδικό.
Μέχρι να ξαναποκτήσεις την δύναμη να το ξανακάνεις.
Ν.Φ

                                        ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΜΑΓΕΙΑ.
                                                    ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΕΙΑ.
 

                                             

                    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ,ΑΛΗΘΩΣ ΑΠΟΤΥΠΩΜΕΝΗ ΑΠΟ τον ανεπανάληπτο                                                                                        Sraosha

Πόρνη στο κρεβάτι αλλά, ε, χμ,            εντάξει, όχι — εξαρτάται.

Στους περισσότερους άντρες η ερωτική επιδεξιότητα και η λαγνική προθυμία μιας γυναίκας προκαλούν αμηχανία και πολλές φορές καχυποψία.

Ο προφανής λόγος είναι ότι μια γυναίκα που «τα κάνει όλα» ενδεχομένως να έχει περάσει και καλύτερα απ’ ό,τι θα περάσει μαζί μας, ενώ σίγουρα είναι περπατημένη κι εξασκημένη. 

Με άλλα λόγια, αν κάνει κόλπα και «ανωμαλίες» και αν θέλει διάφορα δεν περιμένει από εμάς για να δει χαρά ενώ μάλλον έχει συμμετάσχει σε διάφορα έργα λαγνικά στα οποία ίσως δεν μπορούμε να αντεπεξέρθουμε.

Βεβαίως, αν δεν περιμένει από εμάς να της ανοίξουμε τα μάτια αλλά εντέλει επιλέγει εμάς, πάει να πει ότι εμάς θέλει κι ότι εμάς διάλεξε — και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι κολακευτικότερο για τον λεγόμενο ανδρικό εγωισμό, που πολλοί λένε κι ανδρισμό.

Παρ’ όλα αυτά συγκαταλέγεται σε κοινοτοπίες επιπέδου σεξολόγου της τιβί και ποιότητας «γυναικείων» σάιτ η επισήμανση ότι μεγάλο μέρος της πατριαρχίας είναι οργανωμένο ακριβώς γύρω από το να μοιάζουν οι γυναίκες παρθενικές και πειθήνιες στην ερωτοπραξία, ώστε π.χ. να μην «ευνουχίζουν» τον άντρα.

(Επαναλαμβάνω ότι προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μια γυναίκα που θα πέσει με τα μούτρα πάνω σου θα σε «ευνούχιζε», όμως εγώ είμαι ούφο.)

Ταυτόχρονα, οι άντρες θέλουμε πολύ να είναι ερωτικώς επιδέξια και λαγνικά πρόθυμη, κοινώς καυλιάρα, η γυναίκα· κατά πρότίμηση αφού την καβατζώσουμε και βεβαίως αποκλειστικά μαζί μας — εκτός εάν τρωγόμαστε για κανα τρίο οπότε και δεν πρέπει να φέρει πολλές αντιρρήσεις (σίγουρα να φέρει κάποιες, μην τυχόν και ψάχνεται ή μας βαρέθηκε) και δεν πρέπει να κάνει ζήλειες αν ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με το τρίτο πρόσωπο.

Κανείς άντρας, εκτός από οριακά νεκρόφιλους, δεν θέλει να λαγνουργεί πάνω σε ένα κομοδίνο ή σε μια χαλκομανία. 

Μια τσαχπινιά τη χρειάζεται η γυναίκα, σωστά; Να κάνει διάφορα. 

Πολλά από τα ζητήματα που τόσα χρόνια έρχονται και μου εμπιστεύονται φίλοι και λιγότερο γνωστοί είναι της κατηγορίας «πώς να την κάνω να μου κάνει / πάρει / δώσει / βάλει Χ», όπου Χ το αρεσούμενο του αντρός.

Και πάλι είναι προφανές πόσο αντιφατική κι οξύμωρη είναι η κατάσταση: η γυναίκα οφείλει να θέλει τόσα όσα και όπως θα ήθελε ο άντρας — αλλά να μη φαίνεται ότι του κάνει και χατήρια.

 Και ξανά, είναι κουρασμένα προφανές να τονιστεί ότι η πατριαρχία αποσκοπεί στο να εξοπλίσει τις γυναίκες με ένα μιλομανάρειο κουμπί που θα ρυθμίζει ανά πάσα στιγμή την ένταση της καύλας τους αλλά και, στα πιο προχωρημένα μοντέλα, τον τύπο της επιθυμίας τους και τον τρόπο εκπλήρωσής της.

https://sraosha.home.blog