Καλότυχοι εκείνοι που δε γνώρισαν τον εαυτό τους

ανδρείοι εκείνοι που αποσιώπησαν την αθωότητά τους

μα ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν

ένα άστρο
σαν τη μόνη ανταπόδοση.

Τάσος Λειβαδίτης - ''Ευλογία''

                                                                

Ενα σανατόριο χαρά θεού

30-12-2019

Το νοσοκομείο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης βρίσκεται ψηλά.

Κοντά στο Ασβεστοχώρι .

Φημίζεται για το καλό κλίμα της η περιοχή.

Κι όντως ο αέρας που χτύπησε τα ρουθούνια μου με το που βγήκα ήταν καθαρότατος, δροσερός.

Μύριζε βουνό.

Ποια φορά ήταν αυτή δε θυμόμουν.

Εδώ ο πατέρας μου, η μάνα μου, ο θείος μου, ένας σωρός φίλοι, συγγενείς, γνωστοί.

Τώρα ο άντρας μου.

Κατηφόριζα απ’ το Πέτρινο προς την έξοδο του νοσοκομείου και τα σκεφτόμουν.

Η αίσθησή μου  γι αυτό το χώρο ήταν παλιά.

Πιο παλιά απ αυτά τα γεγονότα.

Πιο παλιά κι απ την γέννησή μου.

Η μάνα μου έκανε την πρώτη αιμόπτυση στα είκοσί της χρόνια.

Πριν ακόμη με γεννήσει.

Ήταν εικοσιτριών χρονών αρραβωνιασμένη.

Ο πατέρας μου υπηρετούσε την θητεία του στο στρατό και τον έπιασε ο εμφύλιος.

Έσκασε το μέσα της να τον περιμένει.

Έπρεπε να τον περιμένει μου είχε πει.

Σε μια άδειά του  είχε γίνει γυναίκα του.

Επομένως σύμφωνα με τις αρχές της έπρεπε να τον παντρευτεί.

Άρα έπρεπε να πλαντάξει από υπομονή περιμένοντας με αγωνία να σωθεί απ’ τον πόλεμο  και επίσης να κρατήσει τον λόγο του και να  τιμήσει δεόντως τον αρραβώνα τους.

Ο πατέρας μου τελειώνοντας ο πόλεμος σώθηκε κι απολύθηκε, σκάλωσε όμως στον Πειραιά για ένα εξάμηνο σε κάποια μακρινή ξαδέρφη του που ήταν ζωντοχήρα και την έλεγαν Πολυξένη.

Η Πολυξένη στην αρχή τον φιλοξένησε.

Μετά όμως τον σπίτωσε.

Η Αφροδίτη στη Θεσσαλονίκη κι εκείνος στον Πειραιά εκείνη την εποχή ήταν σα να λέμε σήμερα ο ένας εδώ κι ο άλλος στη νήσο του Πάσχα.

Η μάνα μου είδε κι αποείδε.

Μια μέρα λύγισε, μάτωσε τα πνευμόνια της και ανέβηκε στο Σανατόριο ως ασθενής από φυματίωση.

Εκείνη την εποχή στα 23 της δεν είχε βιώσει τίποτε.

Μήτε παιδική ηλικία μήτε εφηβική.

Έμεινε ορφανή από πατέρα στα εννιά της χρόνια κι

έγινε μάνα για τα τρία μικρότερα αδελφάκια της, αναγκαστικά αφού η κανονική μάνα χρειαζόταν να κάνει τρεις δουλειές για να τα μεγαλώνει.

Δεν υπήρχε άνθρωπος να τους βοηθήσει και η Γερμανική κατοχή αποτελείωσε ο,τι η μοίρα με τόσο απάνθρωπο τρόπο είχε αρχίσει.

Μετά αρραβωνιάστηκε απ τα δεκάξι της.

Εκτός από κακουχίες, ατυχίες και στερήσεις δεν είχε βιώσει τίποτε άλλο.

Όταν αρρώστησε κι ανέβηκε στο Παπανικολάου το τότε Σανατόριο της Θεσσαλονίκης,  ήταν γεμάτο στην κυριολεξία από νέους ανθρώπους.

Όλοι νέοι της κατοχής.

Ήταν ωραία μου είπε κανένα χρόνο πριν πεθάνει.

Μου έπεσε το σαγόνι.

«Ωραία»; τι «ωραία» …τη ρώτησα.

Ε να ωραία πως να το πω… εκεί μας μιλούσαν με ευγένεια, μας φρόντιζαν οι γιατροί, μας εξηγούσαν τι έπρεπε να κάνουμε για την υγεία μας, τρώγαμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ καλά, άσε που οι πτέρυγες των γυναικών και των ανδρών είχαν κρυφούς δρόμους επικοινωνίας και είχαμε έρωτες, παράφορα πάθη και γάμους ακόμη.

Ερχόταν κυρίες και μας μοίραζαν δώρα τις γιορτές, στολίζαμε δέντρο, τραγουδούσαμε, χαιρόμασταν.

Χτίσαμε τις πιο δυνατές φιλίες της ζωής μας εκεί.

Ποιος με φρόντισε εμένα ποτέ πριν;

Ποιος με ρώτησε αν πεινάω;

Ποιος με πλησίαζε να μου σφίξει το χέρι να με κοιτάξει φιλικά στα μάτια;

Κανείς.

Δεν ήθελα να φύγω από ‘κει το καταλαβαίνεις;

Βγαίναμε φωτογραφίες στα χιόνια και τις κοιτάω ακόμη και κλαίω από συγκίνηση.

Έλεγε, έλεγε η Αφρούλα κι εγώ δεν πίστευα στ αυτιά μου.

Εκατοντάδες νέοι τότε έζησαν έτσι στα Σανατόρια.

Στερημένοι από σχολεία και πανεπιστήμια λόγω δύσκολων εποχών, πεινασμένοι για όλα, λόγω της κατοχής, έχτισαν τις ζωές τους μέσα στις δομές των Σανατορίων.

Γι αυτό η Αφροδίτη όταν γριούλα πια αρρώστησε βαριά και την μεταφέραμε εκεί άνοιγε το πρωί τα μάτια της, κοιτούσε απ το μεγάλο παράθυρο έξω, χαμογελούσε κι έλεγε:

«μια χαρά είμαι εδώ»

«δε φοβάμαι τίποτα».

«Ήρθαν τα νιάτα μου πίσω»

Πρώτη δημοσίευση σήμερα στο:

https://www.thegreekcloud.com/blogs/ενα-σανατόριο-χαρά-θεού/?fbclid=IwAR3CzDEoC6chE9xzo1NS1Ur0Px2DU_juDhoo-X45H73YxjYL_kU177s_esM

                   Μη χάνεις χρόνο για αποτιμήσεις
  δε λείπεις από κανέναν που είχες με δικά σου έξοδα
                 και βγες στην πόρτα να καλωσορίσεις
               το νέο χρόνο με τους φίλους που έφερε.

                               Βασίλης Λαλιώτης.

                                 

  Τελικά ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι να αισθάνεσαι.

  Να αισθάνεσαι τα πάντα με όλους τους τρόπους. 

  Να αισθάνεσαι τα πάντα υπερβολικά, γιατί όλα τα πράγματα είναι, στ' αλήθεια, υπερβολικά. 

  Κι όλη η πραγματικότητα είναι μια υπερβολή, μια βιαιότητα, μια ψευδαίσθηση εξαιρετικά διαυγής που τη

 ζούμε όλοι μαζί με τη μανία των ψυχών, το κέντρο προς το οποίο τείνουν οι παράξενες φυγόκεντρες

 δυνάμεις που είναι οι ανθρώπινες ψυχές στη συμφωνία των αισθήσεών τους.

- Φερνάντο Πεσσόα

##Προσωπικά δεν μετανιώνω για την υπερβολή μου σε οτιδήποτε έχω περάσει στην ζωή.

Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεπερνάει κανείς μια για πάντα ό,τι τον ταλανίζει χωρίς να αφήνει πίσω του ξέφτια που τον πισωγυρίζουν μόνιμα στα ίδια βάσανα##

                                                                   

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ αυτό που είναι πραγματικά δηλαδή ο έρωτας γιατί στους περισσότερους ανθρώπους λειτουργούν χίλια δυο άλλα που νομίζουν οτι είναι έρωτας.
Γι αυτο και συνηθίζουν να λένε "ήταν έρωτας γι αυτο χάθηκε" η "το ζήσαμε τελείωσε".
Ο πραγματικός έρωτας δεν τελειώνει ποτέ ακόμη κι όταν το ένα απο τα δύο άτομα φύγει απ τη ζωή.
Είναι πηγή δύναμης .έμπνευσης ,ευγενικών συναισθημάτων,ανάτασης,πάθους,σεξουαλικής εξέλιξης,ανθρώπινης ανέλιξης ες αει.
Οποιος δεν μπορεί να το βιώσει ειναι άτυχος.
Οποιος το βιώνει είναι τυχερός στην ατυχία που λέγεται ζωή.
ΥΠΕΡΟΧΟ KEIMENO.


Γράφει ο Old Boy στο GREEKCLOUD

 Παραμονή

25-12-2019

Ο έρωτας για ένα άλλο πρόσωπο.

 Καθηλώνεσαι σε αυτό που εκπέμπει.

 Προσπαθείς να καταλάβεις τι το τόσο διαφορετικό έχει η δική του εκπομπή.

 Δεν θα καταλάβεις ποτέ.

 Υπάρχουν βέβαια εξηγήσεις, μπορείς να απομονώσεις στοιχεία, μπορείς να απαριθμήσεις λόγους.

 Οι εξηγήσεις θα φτάνουν μέχρι ένα σημείο.

 Από εκείνο το σημείο και πέρα ξεκινά ό,τι είναι κρίσιμο στον έρωτα. Από ό,τι δεν μπορεί να ερμηνευθεί, απ’ ό,τι δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί. 

Γιατί ερωτευόμαστε τον άλλον; 

Επειδή είναι αλλιώς. 

Αλλιώς απ’ όλους τους άλλους.

 Αλλιώς ίσως κι από μια διαφορετική εκδοχή του ίδιου. 

Από μια διαφορετική χρονική εκδοχή: ίσως στην εκδοχή του πριν πέντε ή δεκαπέντε χρόνια να μην τον ερωτευόμαστε, ίσως σήμερα είναι που έχει διαμορφωθεί έτσι ο χαρακτήρας του ώστε αυτό που εκπέμπει να μας καταλύει.

 Ή από μια άλλη εξωτερική εκδοχή του: ίσως αν η χωροταξία του προσώπου του ήταν ελάχιστα κι αδιόρατα διαφορετική, η απόχρωση των ματιών του ελάχιστα κι αδιόρατα διαφορετική, το ηχόχρωμα της φωνής του ελάχιστα κι αδιόρατα διαφορετικό, αυτός να μην ήταν στα μάτια μας αλλιώς, αυτός να ήταν στα μάτια μας σαν όλους τους ανθρώπους.

Πρόσεξέ με. 

Τρέξε σε μένα.

 Σκαρφάλωσε στο πρόσωπό μου. 

Χάσε την ισορροπία σου.

 Πέσε. 

Φάε τα μούτρα σου. 

Τα παλιά σου μούτρα δεν έχουν πια θέση εδώ.

 Είτε το θες είτε όχι, εφεξής το πρόσωπό σου αλλάζει, είτε το θες είτε όχι, δεν είσαι πια το ίδιο πρόσωπο, είτε το θες είτε όχι, έχει αναδιαταχθεί όχι μόνο η εξωτερική σου μορφή, αλλά και η θέση σου μέσα στον κόσμο, το βλέμμα σου πάνω στον κόσμο.

Ίσως για αυτό ο έρωτας ή είναι συνολικός υπαρξιακός κλονισμός ή δεν είναι αληθινός έρωτας.

 Γιατί ο αληθινός έρωτας δεν εξαντλεί τη δικαιοδοσία του ως προς το πως νιώθεις για τον άνθρωπο που ερωτεύεσαι, αλλά την επεκτείνει στο πως τοποθετείσαι απέναντι στο νόημα της ζωής. 

Σε κάνει δηλαδή να χωνέψεις ότι η θεμελιωδέστερη επιλογή είναι αν θα ζήσουμε τη ζωή μας νιώθοντας όσο περισσότερο γίνεται ή νιώθοντας όσο λιγότερο γίνεται, αν θα ζήσουμε τη ζωή μας ανοικτοί κι εκτεθειμένοι ή περίκλειστοι και κρυμμένοι, αν θα ζήσουμε με κριτήριο το φόβο μην συμβεί κάτι κακό ή με την σιγουριά πως το μεγάλο κακό είναι να φοβάσαι να ζήσεις, να νιώσεις, να πονέσεις, να ευτυχήσεις.

Την σκότωσε επειδή την αγάπησε πολύ.

 Την σκότωσε από έρωτα. 

Ή τον σκότωσε από έρωτα.

 Δεν είναι το φύλο εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ, ο έρωτας που σκοτώνει είναι. 

Ο έρωτας δεν σκοτώνει. Ο έρωτας είναι ζωή και όχι θάνατος. 

Ο θάνατος είναι ο αντίποδας του έρωτα. 

Και σε κάθε περίπτωση, αν θα μπορούσαμε ίσως να συζητήσουμε κάτι για τη σχέση έρωτα – θανάτου, αν θα μπορούσαμε ίσως να εξετάσουμε την αφαίρεση της ζωής ως την απόλυτη εκδήλωση ρομαντισμού, είναι εντελώς άλλο το «Δεν μπορώ να ζήσω μακριά από εσένα» και αφαιρώ τη δική μου ζωή και εντελώς άλλο το «Δεν θα ζήσεις μακριά από εμένα» και αφαιρώ τη δική σου.

Αγόρια και κορίτσια, που έχετε ζήσει τους φοβερούς και τρομερούς έρωτες του οποίους εμείς οι υπόλοιποι οι άνιωθοι, οι νερόβραστοι, οι τόσο όσο, δεν αξιωθήκαμε ποτέ να ζήσουμε και για αυτό τώρα θεωρητικολογούμε χωρίς να ξέρουμε για τι μιλάμε και πώς είναι να είσαι τρελά ερωτευμένος, αγόρια και κορίτσια, που εσείς ξέρετε πώς όταν είσαι τρελά ερωτευμένος όλα μα όλα μπορείς να τα κάνεις άμα σου γυρίσει το μυαλό, αφήστε μας εμάς στο νεροβράσιμό μας και στην ανιωθίλα μας, αφήστε μας εμάς να τα έχουμε μπερδεμένα στο δικό μας μυαλό που δεν γυρίζει ποτέ, αφήστε μας εμάς να θεωρούμε ότι ο έρωτας είναι αυτό που δεν μπορεί να το ξεριζώσει από μέσα σου κανενός είδους ματαίωση, κανενός είδους απόρριψη, κανενός είδους προδοσία, κανενός είδους χρονική φθορά, αφήστε μας εμάς να θεωρούμε ότι ένας τέτοιος αξερίζωτος έρωτας δεν μπορεί να μετατραπεί ποτέ σε τιμωρία, γιατί και μέσα στην πιο ακραία οδύνη του παραμένει στην καρδιά του ευλογία.

Ετικέτες:

  ΟΙ ΘΕΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Είναι κάτι πλάσματα που μοιάζουν λίγο με αερικά. 

Περνούν από δίπλα σου, από μέσα σου, απ’ τη ζωή σου γενικότερα κι αφήνουν μια αύρα δροσερή, γλυκιά και φωτεινή.

Πρόσωπα που τα σκέφτεσαι να χαμογελούν και χαμογελάς κι εσύ χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Ντύνουν τις στιγμές με χρώματα και βλέπουν το ποτήρι πάντα μισογεμάτο.

Λες και φτιάχτηκαν, γεννήθηκαν και ζουν μόνο γι’ αυτό. 

Ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, δοτικότητας κι αισιοδοξίας, ακόμη κι αν όλα γύρω τους ή μέσα τους μαρτυρούν την απόλυτη καταστροφή.

Οσοι τους αγαπήσουν, δύσκολα μπορούν να φύγουν μακριά τους. 

Ανεκτίμητης αξίας θησαυροί, οι οποίοι το μόνο που θέλουν για να συντηρηθούν είναι μια γωνιά στην καρδιά σου.

Τα μάτια τους είναι συνήθως υγρά και μιλούν μέσα στην ψυχή σου. 

Σου χαμογελούν και σε παρασύρουν σε ταξίδια μακρινά, εκεί που νιώθεις καλύτερα, γιατί αυτός είναι ο στόχος κι ο σκοπός τους.

 Να βλέπουν τους ανθρώπους της ζωής τους να γεμίζουν ευτυχία και να ξεπερνούν εμπόδια και προβλήματα. 

Σου απλώνουν χέρι για να κρατηθείς και σου κλωτσάνε τα πισινά για να πάρεις μπροστά, 

να ξεκουνήσεις και να βγεις απ’ το όποιο τέλμα.

Ίσως κάποιος να σκεφτεί πόσο όμορφη θα είναι η δική τους ζωή και πόσο υπέροχα θα έχουν φτιάξει τα πάντα γύρω τους αφού μπορούν να διακρίνουν παντού το φως.

 Όντως προσπαθούν να βελτιώνουν κάθε στιγμή την καθημερινότητά τους, μα κι εκείνοι έχουν αδύναμες στιγμές
.
Γιατί κι αυτοί είναι άνθρωποι κι ακόμη κι αν δεν το ζητήσουν ή δεν το περιμένουν ποτέ, μετά από τόσα χαμόγελα κι αγκαλιές που έχουν σκορπίσει, το να τους δώσεις ένα χάδι, να τους ψιθυρίσεις ένα «είμαι εδώ για σένα» και να τους στείλεις λίγη απ’ τη δική σου θετική ενέργεια, είναι το λιγότερο που θα μπορούσες να κάνεις. 

Τους αρκεί…

                                                                    

                                                            

 ΔΕΥΤΕΡΑ 23/9/2019 ώρα 13 και 38μμ

έως   

                                                                                                                                                                 
 ΣΑΒΒΑΤΟ 21/12/2019 ώρα 12 και 10μμ

                                     

                                                         Η συνέχεια στο "επόμενο".

                           Θερινό ηλιοστάσιο σήμερα.Αρχίζει να μεγαλώνει η ημέρα.

                           Ο καθένας βρίσκει κάποια στιγμή αυτό που του αξίζει.
                                             Κι εγώ το ίδιο σαν όλους τους άλλους.
                                          Απο φίλους κι εραστές μέχρι συντρόφους ,
                                        συζύγους και συνεργάτες το 80% ήταν και είναι έτσι όπως                                                                         η   φωτογραφία.
                                                             Τυχαίο; Ουδόλως.
                                                               Ενδιαφέρον; πολύ
                                                             Να είστε όλοι καλά.
                                                                 Αγκαθεροί και μη.
                                                     
                                                 

                                                           
                                         

Άκου τη σιωπή

Κάθε ήχος γεννιέται από τη σιωπή, πεθαίνει μέσα στη σιωπή και, κατά τη διάρκεια της ζωής του, περιβάλλεται από σιωπή.

 Η σιωπή δίνει τη δυνατότητα στον ήχο να υπάρξει.

Είναι ένα εγγενές αλλά άδηλο μέρος κάθε ήχου, κάθε μουσικής νότας, κάθε τραγουδιού, κάθε λέξης.

Γι’ αυτό έχει λεχθεί ότι τίποτε στον κόσμο δεν είναι τόσο σαν το Θεό όσο η σιωπή. 

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να δώσεις προσοχή.
Ακόμα και κατά τη διάρκεια μια συζήτησης, συνειδητοποίησε τα κενά μεταξύ των λέξεων, τις σύντομες σιωπές μεταξύ των προτάσεων.

Καθώς το κάνεις, η διάσταση της ησυχίας μεγαλώνει μέσα σου. Δεν μπορείς να προσέχεις τη σιωπή χωρίς ταυτόχρονα να ησυχάζεις μέσα σου.

Σιωπή απέξω, ησυχία μέσα.

 Έχεις μπει στο Άδηλο.

Eckhart Tolle

                                        

Μέγας ο έρωτας στα νεκροταφεία της επαρχίας

19-12-2019

Η παγωμένη υγρασία τρύπωνε κάτω απ τη φούστα μου και περόνιαζε την υπογάστρια χώρα και την κοιλιά μου.

Σερνόταν πάνω στις πλευρές μου και μου έσφιγγε το στήθος .

Πονούσε όλο το σώμα μου.

Περασμένες δύο το βράδυ.

Παραδίπλα η μισή κωμόπολη κοιμόταν.

Η άλλη μισή ήταν στα σκυλάδικα κι η υπόλοιπη στις πόκες, στο κουμάρι και τα ζάρια.

Εμείς οι δυο όμως ήμασταν αλλού.

Κοντά αλλά αλλού.

Το νεκροταφείο ήταν φυσικά ήσυχο τέτοια ώρα.

Κάτι λίγα καντηλάκια τρεμόσβηναν φωτίζοντας μαρμάρινους σταυρούς που είχαν μαυρίσει σχεδόν απ την πολυκαιρία.

Οι περισσότεροι τάφοι στην επαρχία είναι οικογενειακοί.

Κοιμούνται εκεί μέσα οι συγγενείς περιμένοντας άλλους συγγενείς να έρθουν απ έξω, κάνουν παρέες όπως και οι ζωντανοί, μπορεί και να συνωμοτούν η ν’ αστειεύονται.

Κανείς δεν ξέρει.

Πάνω σ’ ένα τέτοιο τάφο ήμουν μισοκαθισμένη.

Είχα διπλώσει τα πόδια μου σφιχτά και προσπαθούσα να χουχουλιάσω τα χέρια μου.

Δεν τα ένοιωθα.

Κάπου μέσα στο αυτοκίνητο είχα τα γάντια μου μα η στιγμή δεν μου επέτρεπε να ζητήσω τίποτε μια και το αμάξι ήταν παρκαρισμένο έξω από το κοιμητήριο.

Εβλεπα απο μακριά τα φιμέ τζάμια και τα καπάκια απ τις ρόδες να γυαλίζουν στο φως του τηλέγραφου.

Δίπλα μου σε απόσταση αναπνοής καθόταν ο Εκείνος.

Ο Εκείνος ήταν ο Ενας.

Ήθελε νάναι ο Ενας και Μοναδικός της ζωής μου.

Ήθελα κι εγω νάναι ο Ενας μου.

Κι εγω νάμαι η Μία του.

Διπλομανταλωμένοι θέλαμε νάμαστε.

Με ζώνες παρθενίας, με διπλές χειροπέδες, με σκοινιά, με άγκυρες, κτισμένοι στο βυθό της θάλασσας όταν δεν ήμασταν μαζί.

Σε παραμύθια χωρίς πόρτες και παράθυρα.

Σε κουκλόσπιτα με τυφλούς φεγγίτες.

Στην πραγματικότητα και για να λέμε τα πράγματα έξω απ’ τους κυνόδοντές μας να φάμε ο ένας τον άλλον θέλαμε σε λουκούλλειο γεύμα, μα που τέτοιο λυτρωτικό θάρρος!

Ο Εκείνος σαν γνήσιος επαρχιώτης σπουδαγμένος στη Αμέρικα, έβλεπε σε μένα τις ροδακινιές των παιδικών του χρόνων ολάνθιστες και κάτι απ’ τη μάνα του.

Η Εγώ ήμουν εργαζόμενο νιάτο απ τα 19 μου σε περιβάλλον με δηλητηριώδεις συσκευασίες ιαμάτων.

Είχα δει ως μοναχοκόρη  με τον πατέρα  καουμπόικα έργα και με την μάνα όλα τα μιούζικαλ της δεκαετίας του 60-70.

Στον Εκείνο έβλεπα τον Ελβις Πρίσλευ με καουμπόικα ρούχα να σκοτώνει όλους τους κακούς στη σαβάνα του Νομού Ημαθίας.

Τα νιάτα όμως που σαρώνανε τότε τις υπάρξεις μας είχαν περίεργες κι επικίνδυνες στροφές και φουσκοθαλασσιές.

Πάνω σε μια τέτοια στροφή ο Εκείνος έφυγε στην Αμερική για meetings και μπίζνες με σχιστομάτιδες.

Έμεινα πίσω μόνη, βρήκα πρώτη φορά χρόνο να αδειάσω το μυαλό μου μετά απο 8 μήνες που ήμασταν μαζί, σκέφτηκα, ξανασκέφτηκα είδα τα αδιέξοδα περίπου στο μέγεθος της Πορτάρας του Γεντί Κουλέ κι αποφάσισα να ψάξω αλλού την τύχη μου.

Ενω ήμουν φουλ ερωτευμένη με τον Εκείνο.

Κολυμπώντας στην ανασφάλεια που δημιούργησε η απόσταση…

Ετσι έλεγα.

Η αλήθεια ήταν οτι το μυαλό μου ήταν θολό, οι ενδορφίνες του έρωτα χτυπούσαν κόκκινο, η τρικυμία εν κρανίω ήταν ολούθε και η κραιπάλη μου δεν είχε προηγούμενο σε οινοπνεύματα και ξενύχτια.

Αποτέλεσμα όλης αυτής της μπερδεμένης κατάστασης ήταν να φτάσουν στ’ αυτιά του Εκείνου τα κατορθώματά μου ενω έλειπε, να γυρίσει εσπευσμένα παρατώντας τα μισά meetings και να είμαστε στα νεκροταφεία περασμένα μεσάνυχτα.

Οσο κι αν χουχούλιαζα τα χέρια μου συνέχιζα να μην τα αισθάνομαι, άκουγα όμως λυγμούς και κατά διαστήματα ρουφήγματα της μύτης που προσπαθούσε να την αποφράξει με τεχνητές ανατινάξεις της γλώσσας πάνω στον ουρανίσκο του ματαίως.

Ο Εκείνος μου έκλαιγε.

Έκλαιγε γοερά αλλά βουβά.

Ηταν εξαιρετικά ατυχές το γεγονός οτι δεν είχαμε χαρτομάντηλα κι οτι η βρύση του νεκροταφείου βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση.

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα γεμάτη αμηχανία τα ονόματα των συγγενών του πάνω στον τάφο προσπαθώντας να δώσω λίγο χρόνο μπας και συνέλθει αλλά δεν έβλεπα να γίνεται τίποτε.

Η κατάστασή του χειροτέρευε, τα μπουκώματα άρχισαν να γίνονται ρινικές πλημμύρες που κατέληγαν στα μανίκια του, ωστόσο στις παροτρύνσεις μου να φύγουμε το μόνο που έλεγε ήταν:

«όχι πρώτα θα μου ορκιστείς»

Κι εγώ, η Εγώ του, ορκίσθηκα.

Στον πατέρα, την μάνα του, τον παππού και την γιαγιά του.

Οτι θάμαι πιστή .

Ακλόνητη.

Με αιώνια αφοσίωση και αγάπη.

Αυτά άκουσε απο μένα ο Εκείνος μου εκείνο το βράδυ πάνω στον οικογενειακό  τάφο.

Οταν ρώτησα αν κι αυτός μ’ αγαπάει μου είπε τρελά πράγματα, ανομολόγητα, εξωκοσμικά.

Μου μίλησε για έρωτα όλεθρο, για τρυφερότητα ποτάμια.

Μου κατέθεσε τα ευαίσθητα, τα ιερά και τα όσια της ψυχής του πάνω στο μάρμαρο κι επειδή ήταν ένας άντρας που πάνω από όλα είχε ενα εξαιρετικά πηγαίο χιούμορ, μόλις αισθάνθηκε οτι το κλίμα ήταν πια πολύ βαρύ απ’ το πολύ αγαπητιλίκι μας, μου μίλησε και για τ’ άλλα.

Για το μπούκωμα της μύτης του, την απόφραξη, τις ποσότητες των ρινικών υγρών που δεν χύθηκαν ποτέ εκ μέρους του για καμιά άλλη γυναίκα παρά μόνο για μένα, το ρεζίλι και την ταπείνωσή του μπρός τα πόδια μου, αφήνοντάς με μισολιπόθυμη απ τα γέλια στις 3 τα ξημερώματα πάνω στον τάφο του πατέρα του.

Πιστή δεν έμεινα.

Ούτε κι αυτός.

Ζήσαμε όμως τα προσεχή 25 χρόνια ως αχώριστοι φίλοι δεμένοι με μεγάλη αγάπη και κυρίως ειλικρίνεια.

Μετά βαρέθηκε κι έφυγε.

Επίσης πέθανε.

Δεν τον ξαναείδα.

Νομίζω ζει στη Νότιο Καρολίνα.

Δεν είμαι σίγουρη όμως.

Δημοσιευμένο σήμερα στο :
https://www.thegreekcloud.com/blogs/μέγας-ο-έρωτας-στα-νεκροταφεία-της-επα/?fbclid=IwAR088hw_M3yNcZ2iL16vpfeOCN92aGqgUnTPhSwqSAn0JCEjpRYV3gT9N8Q

Η ψυχική ανθεκτικότητα δεν είναι ένα χαρακτηριστικό με το οποίο κανείς γεννιέται. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που μπορεί ο καθένας μας να ενισχύσει την δική του ψυχική ανθεκτικότητα.

Η ψυχική ανθεκτικότητα σαν όρος αναφέρεται στην θετική προσαρμογή του ατόμου μετά από ένα τραυματικό γεγονός καθώς και στην ικανότητά του για ανάκαμψη.

 Από τι όμως εξαρτάται η ψυχική ανθεκτικότητα ενός ατόμου; Για να το διερευνήσουμε αυτό, χρειάζεται να αναζητήσουμε τις θετικές του δυνάμεις και τους λεγόμενους προστατευτικούς παράγοντες της ζωής του.

Ένας βασικός προστατευτικός παράγοντας θα λέγαμε ότι είναι η θετική αυτό-εικόνα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που συνδέεται άμεσα με την ψυχική ανθεκτικότητα είναι η ύπαρξη νοήματος και σκοπού στη ζωή μας. Οι άνθρωποι που έχουν ανακαλύψει τι είναι αυτό που γεμίζει και νοηματοδοτεί την ύπαρξή τους,  καταφέρνουν να αντέξουν τις αντιξοότητες διατηρώντας ζωντανή την ελπίδα τους.

Η ψυχική ανθεκτικότητα, επίσης, φαίνεται να συσχετίζεται με τη βίωση θετικών συναισθημάτων, την αισιοδοξία και το χιούμορ. Οι άνθρωποι που διαθέτουν αυτά τα χαρακτηριστικά καταφέρνουν να δουν τις δυσκολίες από διαφορετική οπτική γωνία. Η θετική τους στάση συμβάλλει σε μία πιο θετική νοηματοδότηση της τραυματικής εμπειρίας, ενώ παράλληλα τα θετικά συναισθήματα μπορούν και αντισταθμίζουν τον ψυχικό πόνο και την οδύνη.

Ένας ακόμη προστατευτικός παράγοντας φαίνεται να είναι η ύπαρξη ενός υποστηρικτικού κοινωνικού δικτύου. Όταν περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν, έχουμε τη δυνατότητα να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας και να λάβουμε υποστήριξη κι αποδοχή.

Μην ξεχνάμε ότι δεν αρκεί η ύπαρξη ενός τραυματικού γεγονότος ώστε να καταρρεύσουμε ψυχικά. 

Είναι πολύ σημαντικό το πώς εμείς ερμηνεύουμε το γεγονός αυτό. 

Όπως είδαμε, οι έρευνες για την ψυχική ανθεκτικότητα δε δείχνουν ότι ανθεκτικοί άνθρωποι είναι αυτοί που δεν έζησαν κάποια τραυματική εμπειρία, αλλά αυτοί που κατάφεραν να αντέξουν την εμπειρία αυτή και να την δουν με έναν λειτουργικό τρόπο, που τους βοηθά να προσαρμοστούν και να αποδεχτούν τη νέα κατάσταση. 

Συνεπώς, το ερώτημα είναι: Θα μπορούσαμε να δούμε τις αντιξοότητες σαν μία πρόκληση και δοκιμασία; 

Και τι θα μπορούσαμε να μάθουμε μέσα από αυτές;

Παρακάτω, αναφέρονται ορισμένα ερωτήματα που θα μπορούσατε να θέσετε στον εαυτό σας ώστε να αντλήσετε πληροφορίες σχετικά με τη δική σας ψυχική ανθεκτικότητα:

Ποιο/α ήταν το/α δυσκολότερο/α γεγονός/τα που έχω ζήσει στη ζωή μου;

Πώς με επηρέασε το γεγονός αυτό;

Τι ήταν αυτό που με βοήθησε να αντέξω;

Υπήρχαν άνθρωποι που με υποστήριξαν;

Τι έμαθα για τον εαυτό μου και τον τρόπο που χειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις;

Θα μπορούσα να βοηθήσω ανθρώπους που τυχόν περνάνε παρόμοιες δυσκολίες (π.χ. μέσω εθελοντισμού);

Τι μου δίνει ελπίδα κι αισιοδοξία για το μέλλον;

                                                               

Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι".
Άλμπερ Καμύ.
                       

                                                                                Μύτη Ποσειδίου

Kamala Das, (1934 - 2009)

   Kamala Das, (1934 - 2009)

                         

                         Ο Καθρέφτης

Εύκολο είναι να βρεις κάποιον να αγαπηθείς

αλλά να ξέρεις τίμια τι θέλεις σαν γυναίκα.

 Στάσου γυμνή

μαζί του μπροστά στον καθρέφτη, να δει πως είναι ο πιο δυνατός,

να το πιστέψει, κι εσύ η πιο απαλή, η πιο νέα, η αξιολάτρευτη.

Παραδέξου το θαυμασμό σου. 

Κοίτα τα μέλη του τα τέλεια,

τα μάτια του που κοκκινίζουν κάτω από το νερό,

το ντροπαλό του βάδισμα στο πάτωμα του μπάνιου, πετσέτες να γλιστρούν, το άτσαλο κατούρημα. 

Όλες τις λατρεμένες λεπτομέρειες

που τον κάνουν αρσενικό και τον μοναδικό σου άντρα.

Δώρισέ του το κάθε τι,

δώρισέ του ό,τι σε κάνει θήλυ, το άρωμα των λυτών μαλλιών,

το μοσχομύρισμα του ιδρώτα ανάμεσα στα στήθη, τα έμμηνα με το θερμό τους τράνταγμα, κι όλη την  ατελείωτη θηλυκή σου πείνα.

 Ω ναι, είναι εύκολο

να βρεις κάποιον να αγαπηθείς,

αλλά θα μείνεις έπειτα μονάχη

πρέπει και σε τούτο να καθρεφτιστείς.

Ζώντας χωρίς ζωή, πλάνητας θα ΄σαι, ξένους να συναντάς,

με μάτια που δεν ψάχνουν πια, μ’ αυτιά που δεν ακούν παρά

τον τελευταίο του ήχο να λέει τ’ όνομά σου,

με μπρούτζινο κορμί  μουντό, που άστραψε κάποτε απ’ το άγγιγμά του,

 άθλια γυναίκα, πένης.

μεταγραφή: Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

http://www.poemhunter.com/kamala-das/biography/

Όποιος αγαπά είναι άτυχος,
 όποιος ερωτεύεται ακόμα πιο άτυχος, 
μόνο που άνθρωπος χωρίς ατυχία δεν πιάνει ποτέ του καλή ζαριά.

Απ αυτά που μας κάνουν να χαιρόμαστε στο βίο μας.

Γράφει η Marianna Kabadai :
"Σήμερα πήρα τα αλατισμένα στα χέρια μου!
Τα ήθελα από καιρό.
Θα τα διαβάσω και θα σου στείλω μήνυμα!
Καλές γιορτές!
Με υγεία και έμπνευση πάντα!

Σ ευχαριστώ απο καρδιάς Marianna!

                                                   

Αυτός ο παλιός αλλά σοφός και τις περισσότερες φορές εύστοχος Φρόϋντ είπε:
"Δεν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς συναισθήματα. Κάποιοι που τα απωθούν ακόμη κι όταν το κάνουν συνειδητά το μόνο που κατορθώνουν είναι να γεμίσουν τον σάκο της ψυχής τους με πίεση που αργότερα θα βγει μπροστά τους με μορφές "θηρίου" "
και εννοούσε φυσικά και τις αρρώστιες και του σώματος και της ψυχής.
Γι αυτό μέρες που είναι ...
αγαπήστε,
συγχωρείστε,
πλησιάστε,
 δοθείτε,
αγγιχτείτε,
κι αν δεν μπορείτε γιατί οι κόμποι σας είναι σφιχτοδεμένοι σαν συρματόσχοινα
ανοίξτε
έστω μια μικρή χαραμάδα και
προσευχηθείτε.
                                                               

Ευγένεια 

Για να είναι οι κανόνες της ευγένειας αποτελεσματικοί και χρήσιμοι, είναι σημαντικό να τους σκεφτόμαστε πάντα. 

Έτσι μπορούμε να είμαστε αυθεντικοί όταν τους χρησιμοποιούμε.

Η ευγένεια χρειάζεται θέληση.

Η ευγένεια είναι συνώνυμη της συμπάθειας και της αναγνώρισης που δείχνουμε προς κάποιον άλλο. 

Πρόκειται για μια παγκόσμια μορφή σεβασμού. 

Πρέπει να είμαστε ευγενικοί για να μπορούμε να απολαμβάνουμε τις καλύτερες σχέσεις με τους άλλους.

Η θετική ευγένεια πηγαίνει πιο βαθιά από την παραπάνω απλή διαφορά. Περιλαμβάνει γλώσσα, χειρονομίες και ενέργειες. Κι αυτό επειδή θέλουμε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας στους άλλους.

Λόγω αυτού, αισθανόμαστε καλά για τον εαυτό μας. Είναι αυτό που είμαστε. Επίσης δεν υπάρχουν κρυφά σχέδια.

• Χρησιμοποιείτε γλώσσα που χαρακτηρίζεται από σεβασμό. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν βλέπετε ότι κάποιος είναι συναισθηματικά ανοιχτός. Μερικές φράσεις που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε είναι “καταλαβαίνω” ή “σας ακούω”.
• Δείξτε αληθινό ενδιαφέρον.
•  Είναι καλό να ενδιαφέρεστε για κάποιον.
•  Και αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο αν υπάρχει κάτι που μπορείτε να κάνετε για να φτιάξετε τη διάθεσή του ή να βελτιώσετε την κατάστασή του.
• Ενεργείτε με ειλικρίνεια.
•  Μερικές φορές οι άνθρωποι μπορεί να φανούν συγκαταβατικοί επειδή χρησιμοποιούν ψεύτικη ευγένεια.
•  Μερικά παραδείγματα είναι το να λέει κάποιος “ευχαριστώ” ή “τι κάνετε;” ή να ρωτάει για άλλα πράγματα καθαρά από υποχρέωση.
•  Χωρίς αληθινό ενδιαφέρον όλα αυτά είναι ανούσια.
• Πρέπει να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι πάντα αντιλαμβάνονται το ψεύτικο. 
• Και πάντα το λαμβάνουν υπόψη.