Λεωφορείο η ταξί;

Αεράκι πάνω απ την πόλη σήμερα.
Τα αερικά είναι στις παραλίες απ τις αρχές του καλοκαιριού .
Θα λιάζονται ,θα ψυχανεμίζονται,θα ερωτεύονται ισα με δεκατρείς φορές μέχρι τον Σεπτέμβρη .
Μετά θα μαζέψουν παρεό,ψάθες κι αντηλιακά .
Θα ανανεώσουν τα πακέτα των δωρεάν λεπτών για τον χειμώνα να χουν να μιλάνε με τις ώρες και θα αναρωτηθούν πάλι για την ανεργία και τα επιδόματα.
Μέχρι να ξανάρθει η Ανοιξη.
Μέχρι να καταλάβουν οτι τα λεπτά της ανανέωσης χρόνου στη ζωή τους μυρίζουν μούχλα.
Οπότε θα εχουν ενηλικιωθεί.
Πικρά νιάτα που έλεγε κι η Βαγγελίτσα.
Το κορίτσι που στάθηκε στη στάση όμως ήρθε με
περπατησιά γαζέλας και τα μάτια του μισόκλειναν στον πρωινό ήλιο.
Το αεράκι σήκωνε τα μαλλιά απ το σβέρκο της.
Εβγαλε το πορτοφόλι για το εισιτήριο.
Eίχε λεπτό ξανθό χνουδάκι στο μελαχρινό της δέρμα .
Κι ύστερα
αρυτίδιαστο,ντελικάτο κι ευκίνητο το χέρι της κρατώντας το εισιτήριο υψώθηκε στο διερχόμενο ταξί.
Ο αέρας πίσω της μύρισε αρμύρα.
Γλυκά ανέμελα νιάτα!
                                                         

ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΘΟΥΝ,

 ὅταν ταυτίζουν τὸν ἔρωτα μόνο μὲ τὴ χρήση τοῦ ἄλλου. 

Δὲν φταῖνε, γιατὶ δὲν ἀσκήθηκαν ποτὲ στὴ σχέση, δὲν ξέρουν νὰ σχετίζονται, κάθε ἐπιθυμία τους ἐκπληρώνεται πατώντας ἕνα κουμπί.

 Δὲν ἔμαθαν νὰ μοιράζονται τὸ θέλημά τους, νὰ βγαίνουν ἀπὸ τὸ ἐγώ τους. Ξέρουν μόνο τὴ χρήση, ὄχι τὴ σχέση, μόνο τὰ χρήματα, ὄχι τὰ πράγματα.

Ο Χρήστος Γιανναράς (10 Απριλίου 1935) είναι σύγχρονος Έλληνας καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στη Βόννη και στο Παρίσι (Σορβόνη). Το συγγραφικό του έργο σχετίζεται πολύ με την έρευνα των διαφορών ανάμεσα στην ελληνική και στη δυτικοευρωπαϊκή φιλοσοφία και ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 10 γλώσσες.

Τελειωμένοι έρωτες, από τον Μίλαν Κούντερα

Δεν είχαν ακόμα χωρίσει εκείνο το βράδυ, κι εκείνος επιστράτευε ήδη τη μνήμη του.

Προσπαθούσε να φανταστεί πώς ήταν το – κρυμμένο στο μισοσκόταδο – πρόσωπό της και το – κρυμμένο στο μισοσκόταδο – κορμί της, λίγο πριν, όταν έκαναν έρωτα.Μάταια.

 Εκείνη ξεγλιστρούσε συνέχεια από τη φαντασία του.Αποφάσισε λοιπόν πως την επόμενη φορά θα κάνουν έρωτα με αναμμένο φως.

Μα δεν υπήρξε επόμενη φορά.

                                                            

Η κεφαλή της Μέδουσας

Απόσπασμα απο το ποστ του Sraosha

Η κεφαλή της Μέδουσας

"...Γνώρισα ανθρώπους που θέλησαν να αυτοπροσδιοριστούν μέσα από τον έρωτα αλλά ο έρωτας είναι άτιμος και απείθαρχος: τον ψάχνεις και λανθάνει, θες να τον αφήσεις να σε προσδιορίσει και αρνείται έστω και να σου γρατσουνίσει τον καρπό.
 Τον πιστεύεις, του ανάβεις θυμίαμα και μετά τον λησμονείς.
 Από την άλλη, θες να σε αφήσει ήσυχο και σε αφανίζει με άνεση κι ευκολία, με κάθε ανεμελιά, μια κι έξω και για πάντα και ενίοτε αμετάκλητα.
 Θες να σιωπήσει αλλά γίνεται σάλπιγγα και τύμπανο και η θάλασσα που ποτέ δεν ησυχάζει. Και αν ποτέ σιωπήσει, και αν ποτέ σου δώσει αυτό που θες, και αν κάποτε σου πει για μια μικρή γωνιά του εαυτούλη σου όπου αντανακλάται η τρομερή λάμψη της ύπαρξης, η ακτινοβολία μέλανος σώματος, δηλαδή της πάμφωτης αβύσσου μέσα σου, δεν ξέρεις και τι να κάνεις με αυτό που σου έδωσε ο έρωτας. 
Το κλείνεις στο χέρι, χαμογελάς, ακούς την ωραία σιωπή και την απόγευση· λες "είμαι πλούσιος". 
Ο έρωτας σου έχτισε ακόμα έναν τόπο μέσα στον κόσμο μέσα σου, μια νέα βασιλεία. 
Είσαι πλούσιος..."

https://sraosha2.blogspot.com/2013/11/blog-post.html

Οι εραστές

Μια πέτρα έβαλα για νου

Έναν βράχο για ψυχούλα

σκληρά να είναι και ψυχρά

να μην καταλαβαίνουν

Και έτσι κάθε βράδυ

πουλάω και τα δυο

μισή τιμή τα έβαλα

χωρίς να τα ρωτήσω

Μισή βραδιά

ένα κρεβάτι

δυο κορμιά

και τρεις οι αμαρτίες

Μία για μένα

μία για αυτόν

και μια για την αγάπη

που σήμερα εξαιτίας μας έπαψε αλήθεια να θυμίζει.

Πόρνες γίνανε οι στιγμές

που ο έρωτας πουλάει

και οι ρομαντικοί ποιητές

θυμίζουν απόψε απαγορευμένοι.

Ατέρμονη η σειρά αυτών των απόψε

Αιώνια και εκείνη αυτών που αύριο ξεχνιούνται

καθημερινή και η μοναξιά

που όλοι αυτοί μου χάρισαν.

Γράφει η Σίλεια Παπαδημητρίου

Δεν με λένε Πηνελόπη.

To άρχισα στις 21 Μαίου του 2013.
Για συγκεκριμένο λόγο.
Για τρία χρόνια δεν το άγγιζα.
Τόχα εκεί κάπου να το βλέπω.
Ηταν μοναχό,ατελείωτο μα καθόλου παρατημένο.
Το ύφαινα με το μυαλό μου.
Το κοιτούσα υπο γωνίαν ποτέ κατάφατσα.
Μου απαντούσε το μαύρο και δάκρυζα.
Μ έγνεφε το κόκκινο και θύμωνα.
Με γήτευε το γαλάζιο του και υπομόνευα.
Αλλες φορές πάλι το κόκκινο έβαφε τα χέρια μου όπως τα βάφουν οι Ινδιάνες όταν παντρεύονται.
Το μαύρο έγραφε γράμματα,επιστολές ανεπίδοτες,υποσχέσεις,πένθιμα κείμενα προς τον εαυτό μου ,ιχνηλατούσε τα σκοτάδια μου.
Το γαλανό πάντα χαμογελούσε.
Ήλπιζε.
Μερικές φορές χαζοχαρούμενα ,αλλά το συγχωρούσα.
Οπου απόχρωση, νέα σύνδεση.
Οπου άλλο σχήμα , μετουσίωση.
Οπου χαλαρή βελονιά , ανακούφιση.
Οπου κόμπος ,πισωγύρισμα.
Σήμερα το τελείωσα.
Κάθε στημόνι έγινε δρόμος μου.
Κάθε περασιά , μουσική μου.
Κάθε υφάδι η αμφιβολία μου για το επόμενο βήμα.
Κάθε στροφή της κλωστής κουβαλάει μνήμες μηνών ,αποφάσεις,εντυπώσεις,συναισθήματα.

Ενα τόσο δα κομμάτι υφαντό κι όμως κρατάει πέντε χρόνια βιωμένα κομμάτια μου.
Ολο μαζί, τα ερωτηματικά μου και τις απαντήσεις τους.
Ηταν η αρχή και το τέλος.
Ετσι πίστευα όταν το άρχισα.

Ομως τελικά ,όλα έχουν μόνο γέννεση,σύνδεση και σύνθεση.
Ετσι πιστεύω τώρα που το ολοκλήρωσα.

Μάϊος 2013-Ιούλιος 2018