J. P. Sartre: «Είμαστε αυτό που κάνουμε»

«Δεν υπάρχει άλλος έρωτας απ’ αυτόν που οικοδομείται, πραγματώνεται. Δεν υπάρχει δυνατότητα έρωτα παρά μόνο αυτή που εκδηλώνεται»

Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα γιατί ή θεωρία μας [ο υπαρξισμός] προξενεί φρίκη σε μερικούς ανθρώπους.

Γιατί συχνά ένα μόνο τρόπο έχουν για να αντέχουν την αθλιότητα τους.

Να σκέφτονται:
«οι περιστάσεις υπήρξαν εναντίον μου.
Τα πράγματα μού πήγανε κόντρα.
Άξιζα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι έγινα.
Βέβαια, δεν γνώρισα τον μεγάλο έρωτα ή τη μεγάλη φιλία, αλλά σ’ αυτό φταίει το γεγονός ότι δεν έλαχε να συναντήσω τον άντρα ή τη γυναίκα που να ήταν άξιοι για την αγάπη ή για τη φιλία μου.
Δεν έγραψα πολύ καλά βιβλία και γι’ αυτό φταίει το ότι δεν είχα πολύ διαθέσιμο ελεύθερο καιρό στη διάθεσή μου.

Δεν έκανα παιδιά για να τους αφιερωθώ, γιατί δεν βρήκα τον άνθρωπο που θα μπορούσα να φτιάξω μαζί του τη ζωή μου.





Έμειναν λοιπόν αχρησιμοποίητες μέσα μου και είναι πάντα βιώσιμες ένα πλήθος από διαθέσεις, κλίσεις, δυνατότητες, που μου δίνουν μιαν αξία, την οποία ασφαλώς δεν μου επιτρέπει να επικαλεσθώ η σειρά των πράξεών μου.»

Δεν υπάρχει δυνατότητα έρωτα παρά μόνο αυτή που εκδηλώνεται σε έναν έρωτα.

Δεν υπάρχει μεγαλοφυΐα παρά μόνο αυτή που εκφράζεται στα έργα τέχνης:

η μεγαλοφυΐα του Προυστ είναι το σύνολο των έργων του Προυστ.

Η μεγαλοφυΐα του Ρακίνα είναι η σειρά των τραγωδιών του και τίποτ’ άλλο.

Γιατί να αποδίδουμε στον Ρακίνα τη δυνατότητα να γράψει μία νέα τραγωδία, αφού ακριβώς δεν την έγραψε;

Ο άνθρωπος στρατεύει τον εαυτό του στη ζωή, σχεδιάζει ο ίδιος τη φυσιογνωμία του, την προσωπικότητά του και πέρα απ’ αυτή την προσωπικότητα δεν υπάρχει τίποτα.

Φυσικά, η σκέψη αυτή μπορεί να φανεί σκληρή σε κάποιον που δεν πέτυχε στη ζωή του.

Απ’ την άλλη μεριά όμως, προδιαθέτει τους ανθρώπους να καταλάβουν πως μόνον η πραγματικότητα μετράει, πως το όνειρα, οι προσδοκίες, οι ευσεβείς πόθοι, οι ελπίδες, άλλο δεν κάνουν απ’ το να καθιστούν τελικά τον άνθρωπο ένα χαμένο, απογοητευμένο όνειρο, γεμάτο ελπίδες ανεκπλήρωτες, προσμονές ανώφελες.

Τον καθορίζουν δηλαδή αρνητικά και όχι θετικά.

J. P. Sartre, «Ο Υπαρξισμός είναι ένας Ανθρωπισμός»

Μοναδικός κι αγαπημένος μου Sraosha!

''Όλοι στο έδαφος και στο νερό και στα λουλούδια θα γυρίσουμε -- αλλά ποιος δε θέλει να ταξιδεύει. Κι αν δεν μπορεί να ταξιδεύει, να τυλίγει δυο λόγια με μέλι και να τα στέλνει. Σαν το μέλι ανθέων, σάρκινων, πνευματικών και άλλων. Ώσπου όλα να τα πιάσει η μουσική και να τα κάνει ένα. Να τα κάνει φωτιά που καίει σκότη και παράγει φως, άντε, ίσως και θερμότητα. Και μέλι. Και μέλισμα, και μουσική. Ψηλά και προς τα πάνω, με τον τρόπο της φλόγας και του κύματος που σκάει.''

Διαβάστε το όλο αξίζει τον κόπο!
ΕΔΩ:

SRAOSHA

                                             

«Η ώριμη αγάπη είναι όταν αγαπάς, όχι όταν αγαπιέσαι.» ― Irvin D. Yalom

«Ο πόνος είναι πάντα εδώ. Όταν του κλείνεις την πόρτα, αυτός χτυπάει κάποια άλλη και ξαναμπαίνει από αλλού.....”― Irvin D. Yalom, Κοιτάζοντας τον Ήλιο: Αφήνοντας πίσω τον Τρόμο του Θανάτου

«Όλοι αισθάνονται πώς υπάρχει νοήμα στη ζωή αλλά δεν μπορεί κανείς να το επιδιώξει σκόπιμα: το νόημα της ζωής είναι πάντα ένα παράγωγο φαινόμενο που παίρνει σάρκα και οστά όταν υπερβαίνουμε τον εαυτό μας, όταν χάνουμε την αίσθηση της ύπαρξής μας και αφήνουμε να μας απορροφήσει κάποιος (ή κάτι) έξω από εμάς ”― Irvin D. Yalom, Η Θεωρία και η Πρακτική της Ψυχοθεραπείας

«Το άγχος του θανάτου είναι η μήτρα όλων των θρησκειών, οι οποίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν να μετριάσουν τη θλίψη της θνητότητάς μας»― Irvin D. Yalom

«Υπήρχε κάποια εποχή στη ζωή μας που ήμασταν τόσο κοντά και τίποτα δεν φαινόταν να εμποδίζει τη φιλία και την αδελφοσύνη μας και μας χώριζε μόνο ένα μικρό γεφυράκι. Ακριβώς την ώρα που ήσουν έτοιμος να το περάσεις σε ρώτησα «Θέλεις να περάσεις το γεφυράκι και να έρθεις κοντά μου;» – τότε έπαψες να το θέλεις. Και όταν σε ρώτησα ξανά, εσύ παρέμεινες σιωπηλός. Έκτοτε βουνά και άγριοι καταρράκτες μας χώρισαν, μπήκαν ανάμεσά μας κι αποξενωθήκαμε τόσο που ακόμη κι αν θέλαμε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον δεν θα μπορούσαμε. Αλλά όταν σκέφτεσαι τώρα αυτό το μικρό γεφυράκι, τα λόγια πέφτουν στο κενό, ενώ εσύ κλαις και δεν μπορείς να το πιστέψεις.»― Irvin D. Yalom, Όταν Έκλαψε ο Νίτσε

Όποιος προσπαθεί να ελέγξει τα πάντα, χάνει τη ζωή του

Η μεγαλύτερη ανοησία που κάνουν πολλοί άνθρωποι είναι ότι προσπαθούν να τα έχουν «όλα υπό έλεγχο».Και όσο κι αν η ζωή τους αποδεικνύει ότι αυτό είναι μια ουτοπία, εκείνοι συνεχίζουν να παλεύουν, να αγωνιούν, να περιμένουν, να υπεραναλύουν για να καταφέρουν το ακατόρθωτο.

Ο φόβος μήπως πονέσουν από μια απροσδόκητη τροπή των πραγμάτων τους κάνει να βρίσκονται σε έναν διαρκή πόνο, σε έναν ολοένα αυξανόμενο φόβο μήπως κάτι δεν πάει έτσι όπως τα θέλουν. Αυτό που καταφέρνουν είναι να ζουν σε μια διαρκή έλλειψη την οποία δεν αντιλαμβάνονται. Χάνουν τις πολύτιμες στιγμές της ζωής προσπαθώντας να ζήσουν μια ελεγχόμενη ζωή.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρανόηση από αυτόν τον τρόπο σκέψης. Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι η αλλαγή. Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε πως τα συναισθήματα, ο τρόπος σκέψης και τελικά οι πράξεις μας καθορίζουν σε έναν σημαντικό βαθμό αυτές τις αλλαγές.

Ο φόβος θα φέρει περισσότερο φόβο, η ανησυχία θα φέρει περισσότερη ανησυχία και η γκρίνια θα φέρει περισσότερη γκρίνια… αλλά και το αντίστροφο! Η αισιοδοξία θα φέρει αισιοδοξία, η ευγνωμοσύνη θα φέρει περισσότερη ευγνωμοσύνη. Το πώς λειτουργεί ο νόμος της Έλξης, έχει αναλυθεί πολλές φορές αλλά ακόμα και αν κάποιος δεν τον κατανοεί ακριβώς, το μόνο που χρειάζεται να κάνει, είναι να το δοκιμάσει.

Ο Jim Rohn έλεγε «Είναι κάποια πράγματα που δεν είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις πώς δουλεύουν. Το θέμα είναι ότι δουλεύουν. Ενώ κάποιοι μελετούν τις ρίζες, κάποιοι άλλοι ξεφλουδίζουν τον καρπό. Εξαρτάται σε ποια άκρη θέλεις να είσαι εσύ».

Μωυσής

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Μια ιστορία για τον θυμό και την αγάπη, από τον Mahatma Gandhi.

Μια μέρα, ένας σοφός ρώτησε τους μαθητές του:

«Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;».

«Επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους» απάντησε κάποιος.
«Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν αφού ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;» επέμεινε ο σοφός.«Γιατί θέλουν να τους ακούσει» είπε ένας άλλος μαθητής.

«Και γιατί δεν μπορεί να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;» ρώτησε πάλι ο δάσκαλος.Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν τον ικανοποίησε.«Ξέρετε γιατί ουρλιάζουν δυο άνθρωποι όταν είναι θυμωμένοι;» τους είπε τότε.

«Επειδή όταν θυμώνουν, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. Έτσι για να μπορέσει ο ένας ν' ακούσει τον άλλο, πρέπει να φωνάξει δυνατά, ώστε να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν.

Το αντίθετο γίνεται, για παράδειγμα, όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι.
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν. Μιλούν σιγανά και τρυφερά, επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.

 Μερικές φορές μάλιστα είναι τόσο κοντά, που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. Ψιθυρίζουν μονάχα. Κι όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχτούν. Έτσι συμβαίνει πάντα κι όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζει ο ένας τον άλλον».

Όταν συζητάτε, λοιπόν, μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μη λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα έρθει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη, ώστε τα λόγια σας δεν θα βρίσκουν πια το δρόμο του γυρισμού.

Mahatma Gandhi 

«Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα στην τύχη..»

Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.

Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.

Πές:

«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».

Πές:

«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».

Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.

Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.

Πὲς κάτι.

Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.

Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.

Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.

Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.

Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.

Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.

Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.

Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.

Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.

Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.

Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Κική Δημουλά, «Περιφραστική πέτρα»

                                      

Οι άνθρωποι αλλάζουν αν πονέσουν ή αγαπηθούν πολύ.

Υπάρχουν πολλά αξιώματα. Κάποια εκ πείρας αυταπόδεικτα, κάποια άλλα πιο φθαρτά.

Τα πρώτα σε θυμώνουν, γιατί είναι η φύση τους αυταρχική κι απαιτούν να τα δεχτείς, χωρίς πολλά πάρε-δώσε. Τ’ άλλα, ευτυχώς, τα στήνεις στον τοίχο και τα σημαδεύεις με την επιμονή σου.

Από εκείνο το «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» μέχρι το χρόνο που τα πάντα θεραπεύει, φτάνουμε εκεί που λένε, πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Αλήθεια είναι. 

Οι άνθρωποι αλλάζουν μονάχα δύσκολα και ποτέ αναίμακτα. Αλλάζουνε προς το καλό και συχνότερα προς το κακό. Αλλάζουνε με μια σφαλιάρα της ζωής ή μ’ ένα χάδι γιατρειάς. Κι αλλάζουνε στα σίγουρα, εκείνοι που αγαπήθηκαν ή πόνεσαν πολύ.

Ο πόνος είναι δάσκαλος, αξίωμα κι αυτό, που σου μαθαίνει μια αλλιώτικη αλφαβήτα. Από το «α» της αγάπης, σε πάει στο «π» της προδοσίας, με μια ειρωνική στάση στο «ε» της εμπιστοσύνης, έτσι, για να δεις τι είχες κι έχασες.

 Πόνος που σε ρημάζει και που αν τον ζήσεις μια φορά, τρέμεις ίσως για πάντα. Φοβάσαι μήπως κάνει και σ’ επισκεφτεί ξανά, είναι χλωμό, λες, ν’ αντέξεις δεύτερη φορά την παρέα του. Εκεί, σ’ αυτό το πάντρεμα του πόνου με το φόβο, γεννιέται η αλλαγή σου. Σε ποιον να παραδοθείς και ποιον να πιστέψεις, έχοντάς τον να καραδοκεί για ένα ακόμη μεγαλύτερο χτύπημα;Αμύνεσαι, λοιπόν, με μια επίθεση στον ίδιο σου τον εαυτό. Του αλλάζεις κάθε τρωτό σημείο, του ακονίζεις τις σκουριασμένες άμυνες, του φοράς και μια πανοπλία για τ’ άτιμα τα βέλη του έρωτα, κι έτοιμος. Ένας άλλος εαυτός, εκπαιδευμένος να μην πονάει και να μη νιώθει, φυσικά.

 Είναι διπολικός, όμως, ο πόνος. Απ’ τη μια μπορεί να σε τσακίσει, απ’ την άλλη να σε λυτρώσει. Όταν πονέσεις για κάποιον που άφησες άδικα να φύγει ανεπιστρεπτί απ’ τη ζωή σου, και πάλι αλλάζεις. Πληρώνοντας το τίμημα, αν μη τι άλλο μετανιώνεις κι επαναπροσδιορίζεις. Και πάλι θα περάσεις δια πυρός και σιδήρου, με τη διαφορά ότι μέσα απ’ τα λάθη σου, εσύ θα φύγεις αγκαζέ με το σωστό.

Τη συγκλονιστική, όμως, αλλαγή, εκείνη την όμορφη, που τη βλέπεις ν’ ανθίζει τους ανθρώπους και να εξημερώνει τ’ αγρίμια, μόνο η αγάπη μπορεί να τη φέρει. Μόνο η υπερβολική αγάπη μπορεί να γιατρέψει και τις βαθύτερες πληγές, με τρόπο τέτοιο, που να μη φαίνεται μετά ούτε σημάδι.Οι αγάπες του κιλού θα προσπαθήσουν να κολλήσουν τα σπασμένα σου, όπως-όπως, οι λίγες και πραγματικές, θα τα λιώσουν στη θέρμη τους και θα τα δημιουργήσουν απ’ την αρχή. Θα καταφέρουν με τον καιρό να σ’ εξημερώσουν και πάλι, να σε γλυκάνουν και να σ’ αναστήσουν. Ποτέ δε θα σ’ αφήσουν όπως σε βρήκαν, όπως κι οι προηγούμενες, δε θα σε βρουν ποτέ όπως σ’ άφησαν.

Πάντα θα υπάρχουν κι ανεπίδεκτοι, στην αγάπη, αλλά και στον πόνο. Άνθρωποι που ούτε γιατρεύτηκαν, αλλά ούτε και μετάνιωσαν ποτέ πραγματικά. Όση στοργή κι αν πήραν, όσο πόνο κι αν ένιωσαν. Ναι, οι άνθρωποι αυτοί, πιθανό να μην μπορούν ν' αλλάξουν ποτέ. Κι αν ακόμα αλλάξουν, εσύ δε θα ‘σαι εκεί για να το δεις.

Κείμενο: Ιωάννα Κακούρη

Πηγή: pillowfights.gr

                                               

14 Μύθοι για τον 'Ερωτα και την Αγάπη

1. Η αγάπη είναι για πάντα: Όχι, η αγάπη κρατάει όσο κρατάει. Μερικοί έρωτες κρατάνε 20 χρόνια, άλλοι δύο μήνες, άλλοι δύο ημέρες… Γι’ αυτό πρέπει να ζήσεις το παρόν και να μην μεταφέρεις τη σκέψη σου σε ένα αβέβαιο μέλλον: η ολοκλήρωση είναι στη στιγμή που ζούμε, το να αγαπάς σημαίνει να είσαι παρούσα, να σταματάς τα ρολόγια, να απολαμβάνεις το εδώ και τώρα.

2. Η αγάπη όλα τα μπορεί: όχι, η αγάπη δεν μπορεί τη βία και τη κακομεταχείριση, δεν μπορεί την ανισότητα και το αντριλίκι, δεν μπορεί τον εγωισμό ούτε τις σχέσεις που δεν λειτουργούν. Η αγάπη δεν μετατρέπει τα βίαια άτομα σε ήρεμα, ούτε όσους θέλουν πολλαπλούς σεξουαλικούς συντρόφους σε οπαδούς της μονογαμίας ούτε γιατρεύει τη ζήλια ούτε μένει ζωντανή αν πρέπει να ζήσει με πολύ πόνο για πολύ καιρό. Η αγάπη δεν είναι άνευ όρων: αν δεν υπάρχει σεβασμός και χαρά στη σχέση, για παράδειγμα, δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για την αγάπη.

3. Εμείς οι γυναίκες υπομένουμε και περιμένουμε: παρότι οι ηρωίδες των παιδικών παραμυθιών είναι κοπέλες που περιμένουν ένα καλοβαλμένο τύπο να τους λύσει όλα τα προβλήματα και τις σώσει από τις καταστροφές, εμείς δεν έχουμε όλη τη ζωή μας για να περιμένουμε. Δεν έχουμε την υπομονή της Πηνελόπης που περίμενε τον Οδυσσέα για 50 χρόνια να γυρίσει από τον πόλεμο: εμείς ζούμε τον έρωτα εδώ και τώρα. Δεν είμαστε πια το αποκούμπι του πολεμιστή, αλλά οι πρωταγωνίστριες της ιστορίας. Δεν υπάρχει άλλη περίπτωση να ζήσεις την αγάπη παρά στο καθαρό παρόν: το μέλλον είναι υπερβολικά μακρινό.

4. Όσοι τσακώνονται έντονα, αγαπιούνται έντονα: υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να μαλώνουν και να βυθίζονται σε αυτή τη βία, αλλά είναι κρίμα να περνάς χρόνια από την σύντομη ζωή σου με κλάματα, συγκρούσεις, φωνές, σκηνές ζηλοτυπίας, προσβολές, λόγια που πληγώνουν… Πρέπει να αφήσουμε πίσω αυτή την λανθασμένη αντίληψη, να αλλάξουμε οπτική γωνία και να στοιχηματίσουμε στη χαρά και την απόλαυση του έρωτα. Για παράδειγμα: όσοι μοιράζονται οργασμούς και γέλια αγαπιούνται έντονα. Δεν κάνει ρίμα, αλλά ακούγεται πολύ καλύτερα.

5. Όταν αγαπάς, υποφέρεις: όχι, μπορούμε να αποφασίσουμε ότι θέλουμε ένα διάλειμμα ή να αποστασιοποιηθούμε όταν κάτι μας πονάει. Μπορούμε να ξε-ερωτευτούμε κάποιον που δεν μας ταιριάζει πια, να ξεχάσουμε τα άτομα που δεν μας αγαπάνε, να επιλέξουμε καλούς και καλές συντρόφους για να μοιραστούμε τη ζωή μας. Η αγάπη δεν μας δένει, δεν μας περιορίζει, ούτε μας αναγκάζει να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη: εμείς οι ίδιες πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας και να δουλέψουμε πάνω στα εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια που δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε την αγάπη.

6. Μια λεπτή γραμμή χωρίζει την αγάπη από το μίσος: η αγάπη και το μίσος δεν είναι το ίδιο πράγμα. Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αγαπάει τρελά κάποιον άλλον και μετά, από την μια μέρα στην άλλη να τον μισήσει, να του εύχεται το χειρότερο, ή και να ενεργεί εις βάρος του. Αν αγαπάς κάποιον, το λογικό είναι να του εύχεσαι ευτυχία και ευημερία: μαζί σου, μόνο του, ή με άλλα άτομα. Άρα το μίσος δεν είναι συνέπεια της αγάπης: είναι έλλειψη αγάπης, είναι μανία καταστροφής, είναι ένα μεγάλο τέρας που σπέρνει τον πόνο σε εμάς και στους γύρω μας.

7. Χωρίς σύντροφο είσαι μόνη σου. Δεν είναι αλήθεια, υπάρχει πολύς κόσμος γύρω σου που σε αγαπάει, σε εκτιμάει, σε θαυμάζει ή νοιάζεται για σένα. Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα άτομα που μπορείς να γνωρίσεις: συναντήσου με τους γείτονές σου για να γιορτάσεις, να μάθεις, να διαμαρτυρηθείς, να χτίσεις, να καλλιεργήσεις, να χορέψεις. Ο κόσμος είναι γεμάτος με καλούς ανθρώπους που έχουν όρεξη να μοιραστούν πράγματα: μη μένεις μόνη σου στο σπίτι, πάρε τους δρόμους, βγες στις πλατείες και απόλαυσε τους ανθρώπους.

8. Αν είσαι επιτυχημένη, θα βρεις την αγάπη (και αντίστροφα): ο θαυμασμός του κόσμου δεν θα σε κάνει πιο ευτυχισμένη ούτε η ζήλεια των άλλων θα σου φέρει απαραίτητα την αγάπη… Αυτό που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο δεν είναι η φυσική σου εμφάνιση ή ό τραπεζικός σου λογαριασμός, αλλά η ικανότητα σου να σχετίζεσαι με τους άλλους, να δείχνεις κατανόηση, να είσαι γενναιόδωρη, αλληλέγγυα, ειλικρινής, δημιουργική ή απλώς καλός άνθρωπος. Αν είμαστε γαμάτα άτομα, θα συνεχίσουμε να είμαστε ακόμα και αν κανένας δεν γίνει το ταίρι μας: η προσωπική μας αξία δεν έχει καμία σχέση με το να έχουμε ή να μην έχουμε σύντροφο, με το να μας ερωτεύονται ή όχι.

9. Αν το κυνηγήσεις αρκετά, θα βρεις την αγάπη: όχι, δεν μπορείς να απαιτήσεις ούτε να ζητιανέψεις την αγάπη. Αν δεν σε αγαπάνε, αποδέξου το. Αν σε αγάπησαν και δεν σε αγαπούν πια, πάρτο απόφαση. Μη ζητάς από κανένα να φορτωθεί τον πόνο σου, μη αναγκάζεις κανέναν να μείνει στο πλάι σου, ή να αρνηθεί την ελευθερία του για να μην σε πληγώσει: όλες είμαστε ελεύθερες να ενωθούμε και να χωρίσουμε, να πάμε και να έρθουμε, να το πολεμήσουμε και να σταματήσουμε να το πολεμάμε. Δεν υπάρχουν καλοί ούτε κακοί σε αυτή την υπόθεση: το να μην είσαι πια ερωτευμένη πια έχει συμβεί σε όλες και σε όλους: πρέπει μόνο να προσέξουμε το άλλο πρόσωπο, να φερθούμε καλά, να κάνουμε τα πράγματα με ευαισθησία και φροντίδα. Είναι δυνατόν να χωρίσεις με αγάπη, με φροντίδα και να κοιτάξεις μπροστά με αισιοδοξία.

10. Όποιος αγαπάει, πληγώνει: δεν είναι αλήθεια ότι όταν κάποιος σε πληγώνει είναι επειδή σε αγαπάει πολύ και σε νοιάζεται ούτε είναι αλήθεια ότι όταν σου φέρονται άσχημα είναι για το καλό σου. Αν κάποιος σε αγαπάει και σε κάνει να κλαις είναι γιατί δεν ξέρει πως να σε αγαπήσει και δεν έχει τα εργαλεία για να απολαύσει τη σχέση σας χωρίς να θέλει να κυριαρχήσει πάνω σου. Είναι ώρα να σπάσουμε τον δεσμό μεταξύ αγάπης και οδύνης: είναι δυνατόν (και καλύτερο) να απολαύσεις τη ζωή χωρίς τραγωδίες και δράματα.

11. Αν δεν βρεις ζευγάρι μέχρι μια ηλικία “θα χάσεις το τραίνο”, “θα περάσει η μπογιά σου”, “θα μείνεις στο ράφι”: όχι, σήμερα οι άνθρωποι ζευγαρώνουν σε κάθε πιθανή ηλικία, υπάρχουν όλο και περισσότεροι διαθέσιμοι άνθρωποι και κάθε φορά περνάνε όλο και περισσότερα τραίνα. Μπορείς να ανέβεις σε όποιο σου κάνει κέφι. Επιπλέον, τώρα πια δεν υπάρχει θέμα “να περάσει η μπογιά σου”, κανείς δεν σε υποχρεώνει να παντρευτείς μέχρι κάποια συγκεκριμένη ηλικία και το να βρεις άντρα δεν είναι υποχρεωτικό για να γίνεις μητέρα. Το σημαντικό για τη μητρότητά σου είναι το δίκτυο των ανθρώπων γύρω σου που μπορεί να σε βοηθήσει να μεγαλώσεις τα παιδιά σο, και δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι για να βρεις τον γαλάζιο πρίγκιπα. Χρειαζόμαστε δίκτυα αμοιβαίας βοήθειας και συλλογικής ανατροφής, συντρόφους και συντρόφισσες για τη ζωή μας, όχι “κουβαλητές” που να μας λατρεύουν και να μας συντηρούν οικονομικά.

12. “Χωρίς εσένα δεν είμαι τίποτα”, “είμαι δική σου να με κάνεις ό,τι θες”: ο σαδισμός και μαζοχισμός μπορεί να είναι πολύ διασκεδαστικά εργαλεία για την ερωτική απόλαυση και το σεξουαλικό παιγνίδι, αλλά ας τα αφήσουμε έξω από τη συναισθηματική ζωή. Στην καθημερινότητα δεν υπάρχει κανένας λόγος να αρνηθούμε τη δύναμή μας και να την παραδώσουμε σε ένα άλλο άτομο ως απόδειξη της αγάπης μας. Όταν υποτάσσεσαι στον σύντροφό σου ή τον εξουσιάζεις, δημιουργείς σχέσεις άνισες, εξαρτημένες, βίαιες και επώδυνες, οι οποίες λειτουργούν με βάση φαύλους κύκλους βίας (επιθετικότητα /συμφιλίωση, κόλαση/μήνας του μέλιτος) από τους οποίους είναι πολύ δύσκολο να βγεις. Επιπλέον αυτές οι σχέσεις σε απομακρύνουν από τους αγαπημένους σου ανθρώπους: δεν είναι εύκολο για αυτούς που σε αγαπάνε να σε βλέπουν σε μια καταστροφική σχέση που βασίζεται στη λογική κυρίαρχου και κυριαρχούμενου.

13. Κανείς δεν θέλει να είναι μόνος του: κι όμως, υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες με σύντροφο ή παντρεμένες, βυθισμένες σε συζυγικές κολάσεις ή σε μια μόνιμη βαρεμάρα, οι οποίες ζηλεύουν την ελευθερία και την ευημερία των αδέσμευτων. Ο γάμος δεν είναι συνώνυμο της ευτυχίας, ρίξε μια ματιά στους δείκτες διαζυγίου σε όλον τον κόσμο και τα υψηλά επίπεδα singles: οι άνθρωποι είναι όλο και λιγότερο διατεθειμένοι να αντέξουν κολάσεις, γιατί αυτό που θέλουν είναι να απολαύσουν τη ζωή και την αγάπη.

14. Ο έρωτας είναι κάτι μεταξύ ενός άντρα και μια γυναίκας που είναι ετεροφυλόφυλοι, λευκοί, ευκατάστατοι και υγιείς: Όχι, δε μπορούμε να περιορίσουμε τον ρομαντισμό σε αυτό το στερεότυπο, η αγάπη είναι απεριόριστη, ανοιχτή, πολυποίκιλη και χρωματιστή. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να αγαπηθείς και να αγαπήσεις, να σχετιστείς ερωτικά και συναισθηματικά, πολύ τρόποι να συνδεθείς, να ζήσεις και να χωρίσεις. Μην αφήσεις την ιδεολογία του πατριαρχικού ρομαντισμού να σε σταματήσει από το να ξεκινήσεις και να ζήσεις έναν έρωτα, γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγαπάς, πολλοί σεξουαλικοί προσανατολισμοί, πολλές ταυτότητες και όλες έχουμε το δικαίωμα να εξερευνήσουμε διαφορετικούς τρόπους να ζούμε και να σχετιζόμαστε και να αφήσουμε πίσω τα καλούπια και την παράδοση. Η καταπίεση δεν είναι της μόδας: τόλμησε να εξερευνήσεις, χωρίς φόβους και ενοχές. Ας τολμήσουμε όλες και όλοι να ζήσουμε τον έρωτα από μια κοινωνική οπτική, από μια οπτική συντροφικότητας, ελευθερίας, χαράς και απόλαυσης.

της Coral Herrera

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα haikita και μπορείτε να το βρείτε εδώ

Μετάφραση: Ιουλία Λειβαδίτη

 «Δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο απ’ το ν’ αγαπάς κάποιον»

Για τον έρωτα: Να πάρουν τον έρωτα στα σοβαρά, να τον αντέξουν, και να τον μάθουν, όπως μαθαίνουμε ένα επάγγελμα - αυτό πρέπει να κάνουν οι νέοι.

Οι άνθρωποι έχουν παρεξηγήσει, όπως τόσα άλλα πράγματα, τη θέση του έρωτα στη ζωή. Εκαναν τον έρωτα παιχνίδι και διασκέδαση, πιστεύοντας ότι τα παιχνίδια και οι διασκεδάσεις προσφέρουν μεγαλύτερη ευχαρίστηση από τη δουλειά. Τίποτε όμως δεν μας δίνει μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία από τη δουλειά. Και ο έρωτας, ακριβώς επειδή είναι η πιο ακραία μορφή χαράς και ευτυχίας, δεν μπορεί παρά να αποτελεί δουλειά.

Όποιος αγαπά λοιπόν πρέπει να προσπαθεί να φέρεται σαν να ’χει να φέρει εις πέρας ένα πολύ σπουδαίο καθήκον: πρέπει να περνά πολλή ώρα μοναχός, να εμβαθύνει στον εαυτό του, να συγκεντρώνεται και να συγκρατείται – πρέπει να δουλεύει: πρέπει να γίνει κάποιος!

Για τη μοναξιά: Οι πιο μοναχικοί είναι αυτοί που συμβάλλουν περισσότερο σε ό,τι κοινό ανάμεσα στους ανθρώπους. Έλεγα προηγουμένως πως απ’ την πλατιά μελωδία της ζωής κάποιοι ακούνε περισσότερα, κάποιοι λιγότερα, αναλόγως τους αντιστοιχεί και μια μικρή ή ελάχιστη υποχρέωση στο πλαίσιο της μεγάλης αυτής ορχήστρας.

Εκείνος που θα άκουγε όλη τη μελωδία θα ήταν ο πιο μοναχικός και ταυτοχρόνως ο πιο κοινός απ’ όλους. Διότι θα άκουγε αυτό που δεν ακούει κανείς, κι αυτό θα συνέβαινε απλώς και μόνον επειδή συλλαμβάνει στην εντέλειά του ό,τι οι υπόλοιποι αφουγκράζονται σαν κάτι σκοτεινό και αποσπασματικό.

Δεν έχω τίποτε να προσθέσω πέρα από τούτο δω, που ισχύει σε κάθε περίπτωση: ίσως τη συμβουλή να παίρνετε τη μοναξιά στα σοβαρά και, όποτε έρχεται, να την αντιλαμβάνεστε ως κάτι καλό. Η αδυναμία των άλλων να την απαλύνουν δεν οφείλεται στο ότι είναι αμέτοχοι και κλειστοί αλλά, πολύ περισσότερο στο ότι: είμαστε πράγματι απέραντα μόνοι όλοι μας, και με εξαίρεση κάποιες πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, απλησίαστοι. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό.

Για την αγάπη: Η εμπειρία με δίδαξε ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο απ’ το ν’ αγαπάς κάποιον. Μιλάμε για δουλειά, για μεροκάματο, αληθινό μεροκάματο, κι ένας θεός μόνο ξέρει ότι δεν υπάρχει άλλη λέξη να το περιγράψει. Δεν υπάρχει ωστόσο τίποτε πιο επιπόλαιο απ’ τις προθέσεις. Εξαντλούμαστε εκφράζοντας και ξαναεκφράζοντάς τες και δεν απομένει τίποτε για την εφαρμογή τους.

Για τη φιλία: Το να έχει κανείς έναν κοντινό του άνθρωπο, που να συνδυάζει αντίθετες απόψεις με μια βαθιά, σταθερή φιλία, μπορεί να ευνοήσει θαυμαστά την εξέλιξή του. Διότι όσο είμαστε (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές απέναντι στους γονείς και σε άλλους, μεγαλύτερους στην ηλικία ανθρώπους) υποχρεωμένοι να θεωρούμε το Άλλο οπωσδήποτε λάθος, κακό, εχθρικό αντί απλώς «Άλλο», δεν καταφέρνουμε να αποκτήσουμε μια χαλαρή και δίκαιη σχέση με τον κόσμο, όπου βεβαίως πρέπει να υπάρχει χώρος για το καθετί, για τη θέση και την αντίθεση, για εμένα και γι’ αυτόν που είναι εντελώς διαφορετικός από μένα.

Μόνο δε υπό την προϋπόθεση και την αποδοχή ενός τέτοιου κόσμου, που θα συμπεριλαμβάνει τους πάντες και τα πάντα, μπορεί κανείς να διαμορφώσει και τον δικό του εσωτερικό κόσμο, με τις εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του, ανοιχτό και ευρύχωρο και ευάερο.

Για την ασθένεια: Δεν φοβάμαι την αρρώστια γιατί δεν θέλω να γαντζωθώ πάνω της, θέλω μόνο να την περάσω, να την αντέξω. Μου φαίνεται πως δεν πρόκειται παρά για μια θλιβερή ανάγκη της φύσης να βρει μιαν άκρη μέσ’ από όλες αυτές τις περιπλοκές, για να επιστρέψει τελικά στην ακεραιότητα και στην υγεία: για να τα καταφέρει. Πιστεύω πως τίποτε δεν είναι πιο ευάλωτο από την αρρώστια, αρκεί να μην την παρεξηγούμε και να μην την καλομαθαίνουμε κοντά μας.

Για την απώλεια και τον θάνατο: «Αδιαμφισβήτητα υπάρχει ο θάνατος μέσ’ στη ζωή και με εκπλήσσει που όλοι κάνουν πως το αγνοούν: ο θάνατος υπάρχει, τη δε αμείλικτη παρουσία του τη νιώθουμε κάθε φορά που επιβιώνουμε από μια μεταβολή, αφού πρέπει να μάθουμε να πεθαίνουμε αργά.

Πρέπει να μάθουμε πώς να πεθαίνουμε: εδώ έγκειται η ζωή ολόκληρη. Να προετοιμάσουμε εκ του μακρόθεν το αριστούργημα ενός περήφανου και ανώδυνου θανάτου, ενός θανάτου όπου τίποτε δεν θα έχει αφεθεί στην τύχη, ενός θανάτου καλοδουλεμένου, ευτυχισμένου, ενθουσιώδους, που μόνο οι άγιοι ήξεραν πώς να τον επιτύχουν, ενός θανάτου που ωρίμαζε για πολύ καιρό και τώρα σβήνει ο ίδιος το φρικτό όνομά του, αφού δεν αποτελεί παρά μια χειρονομία αποκατάστασης των αναγνωρισμένων και διασωθέντων νόμων μιας ζωής, βαθιά ολοκληρωμένης μέσα στο σύμπαν της ανωνυμίας.

Για την τέχνη: Ένα έργο τέχνης είναι εξισορρόπηση, ισορροπία, καθησύχαση. Δεν μπορεί να τα βλέπει όλα μαύρα ούτε ρόδινα, διότι ουσία του είναι η δικαιοσύνη. Η τέχνη παρουσιάζεται ως άποψη ζωής, όπου περίπου η θρησκεία, η επιστήμη και ο σοσιαλισμός. Το μόνο που τη διακρίνει από τις άλλες βιοτικές αντιλήψεις είναι ότι δεν είναι γέννημα του καιρού της και εμφανίζεται, κατά κάποιον τρόπο, ως η κοσμοθεωρία του ύστατου στόχου.

Για τη νιότη: Ποτέ να μη φτάνεις ως την έβδομη μέρα. Ποτέ να μη θεωρείς πως όλα είναι εντάξει. Η νιότη είναι το ανικανοποίητο. Ο Θεός πρέπει να ήταν ήδη πολύ γέρος όταν ξεκίνησε να δημιουργεί. Ειδάλλως δεν θα είχε σταματήσει το βράδυ της έκτης μέρας.

Για τη ζωή: Η ζωή έχει ουσιαστικά φτιαχτεί για να μας εκπλήσσει (όταν βεβαίως δεν μας κατακλύζει με φρίκη). Περνάμε μες απ’ όλα, όπως η κλωστή μέσα στην ύφανση: δίνουμε σχήμα και μορφή σε εικόνες που εμείς οι ίδιοι τις αγνοούμε. Ό,τι πιο αληθινό το αποκομίζουμε βλέποντας.

Πλούσιοι όμως δεν γινόμαστε όταν κάτι μένει και μαραίνεται μες στα χέρια μας αλλά όταν όλα ρέουν από μέσα τους ενώ τα αδράχνουν, έτσι όπως περνούν τα στρατεύματα μες απ'τη γιορτινή πύλη κι επιστρέφουν στην πατρίδα. Να μην είναι φέρετρο τα χέρια μας: κρεβάτι να'ναι μόνο, όπου τα πράγματα θα λαγοκοιμούνται και θα ονειρεύονται, και μες απ' τα βάθη των ονείρων τους θα μιλούν τα πιο ακριβά τους μυστικά.

Άπαξ και φύγουν όμως απ' τα χέρια μας, τα πράγματα θα πρέπει να συνεχίσουν την περιπλάνησή τους γερά και δυνατά, και τίποτε δικό τους να μην κρατούμε εκτός από το θαρραλέο τραγούδι για τη μέρα που ξεκινά, καθώς αιωρείται και λαμπυρίζει πίσω από τον απόηχο των βημάτων τους. Διότι ιδιοκτησία σημαίνει φτώχεια και φόβος. Κατέχει κανείς δίχως έγνοιες μόνον ό,τι κατείχε άλλοτε και τ' άφησε να φύγει.

 Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Η Σοφία του Ρίλκε, εκδ. Πατάκη.

Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε (4 Δεκεμβρίου 1875-29 Δεκεμβρίου 1926) ήταν λυρικός ποιητής και πεζογράφος του 20ού αιώνα. Οι εικόνες του εστιάζονται στη δυσκολία της κοινωνίας σε μια εποχή δυσπιστίας, μοναξιάς και βαθιάς ανησυχίας - θέματα που τον τοποθετούν ως ποιητή μεταξύ της παραδοσιακής και νεότερης ποίησης. Τα δύο διασημότερα έργα του είναι τα Σονέτα στον Ορφέα και οι Ελεγείες του Ντουίνο. Έγραψε επίσης περισσότερα από 400 ποιήματα στα γαλλικά, που τα αφιέρωσε στην πατρίδα επιλογής του, το καντόνι Βαλέ (Valais) στην Ελβετία.