Διατυπωμένες διαπιστώσεις άνευ σημασίας.

Τον τελευταίο καιρό ,στο τέλος του 2020 το εντοπίζω, πάρα πολλές σκέψεις που παλαιότερα τις εξέφραζα άμεσα ,αρνούνται να βγουν προς τα έξω.

Με ησυχάζει το να σωπαίνω.

Ενώ με ησύχαζε το να εκφράζομαι άμεσα.

Το είχα ανάγκη βέβαια κι ευτυχώς έβρισκα τρόπους να το κάνω.

Μακάρι να ήξερα τις διεργασίες που γίνονται μέσα μου.

Ενα απλό και καραμπινάτο γήρας μήπως ;

Μια αναδίπλωση απόψεων εν όψη νέας εποχής και αλλαγής στον τρόπο της καθημερινότητας ;

Ολα μαζί ;

Τείνω προς την πρώτη εκδοχή και χαμογελάω, πιθανότατα γιατί ακόμη έχω διάθεση να κάνω σχέδια, να είμαι όρθια και να κάνω και αισιόδοξα προγράμματα για το μέλλον.

Και μ αρέσει που περνάω απαρατήρητη από τις ανδροπαρέες πλέον, αλήθεια λέω μ αρέσει.

Με ησυχάζει και αυτό.

Ο ιδιοκτήτης του διπλανού βουλκανιζατέρ μόνο κουνάει με νόημα το κεφάλι του δεξιά αριστερά όποτε με βλέπει να πηγαίνω στο φούρνο και μισοκλείνει τα μάτια του μ ένα αμυδρό χαμογελάκι.

Και μετά όταν επιστρέφω μου πετάει ένα: "συνεννοούμαστε εμείς''

κουνώντας πάντα το κεφάλι του με νόημα.

Αχ αυτά τα βουλκανιζατέρ...