Επετειακό.
Ημουν και είμαι απ τις τυχερές αν μπορεί κάποιος να το πει αυτό για τον εαυτό του.
Αφ ενός γιατί γαλουχήθηκα και αγαπήθηκα απο πολλές γυναίκες που τις θεωρούσα μητέρες μου κι αφ εταίρου γιατί κι εγω ένοιωσα και νοιώθω μητέρα πολλών ανθρώπων.
Φυσικά κι είχα μια πραγματική μητέρα την Αφροδίτη.
Φυσικά κι έχω έναν μοναδικό γιό τον Νικόλα.
Τα συναισθήματά όμως προς την γιαγιά μου και πολλές θείες μου ήταν τα ίδια που είχα και για την μητέρα μου.
Η υποστήριξη και η αγάπη που μου πρόσφεραν όσο κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό ήταν η ίδια.
Σε διαφορετικούς τομείς αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Τρωτά έχουμε όλοι ,γονείς και μη γονείς.
Οπως και τα δικά μου αισθήματα ,η αγάπη και η υποστήριξη- επιμένω σ αυτή τη λέξη γιατί πιστεύω οτι η αγάπη εμπεριέχει απαραίτητα πράξεις υποστήριξης-είναι και προς το φυσικό μου παιδί και προς την κόρη της καρδιάς που απέκτησα στα σαρανταδύο μου χρόνια ,τα ίδια.
Εύχομαι σ όλες όσες αισθανόμαστε μητέρες είτε έχουμε είτε δεν έχουμε παιδιά ,να είμαστε με ανοιχτές καρδιές προς τον κόσμο και ν ανακαλύπτουμε πάντα ανθρώπους για να διοχετεύουμε την υποστήριξη μας, τις γνώσεις μας, την στοργή μας με όση αυταπάρνηση μπορούμε.
Με εγωισμό βάζω τον πήχη παραπάνω θάλεγα.
Κι όχι εγω δεν πιστεύω οτι αγάπη σημαίνει
΄΄μου περισσεύει ,είμαι καλά μέσα μου και γι αυτό σου δίνω απ το περίσσευμά μου¨
πιστεύω οτι σημαίνει
¨σου δίνω ακόμη κι όταν εγώ ο ίδιος έχω περισσότερη ανάγκη κι απο σένα΄΄
