Οι ακυρώσεις φέρνουν ακυρώσεις.

Κι έτσι αναπάντεχα μου ξανακάθισε μέσα μου να μαγειρέψω.
Ακυρώθηκαν όλες οι θεωρίες μου οτι αυτό μου τελείωσε και σήμερα το πρωί μετά την αναβολή ενός τρίωρου μαθήματος επανέκαμψε εκείνη η πολύχρωμη διάθεση να σταθώ πάνω απο τον πάγκο της κουζίνας για ώρες.
Κι ευτυχώς είχα στο σπίτι υλικά.
Γιατί οταν αρχίζουν και σαρώνουν τον ουρανίσκο μου οι γεύσεις πάντα πάω πίσω στα παιδικά μου χρόνια.
Ολα αποκτούν στο μυαλό μου μυρωδιές κι αρώματα.
Επιφωνήματα με κοφτά «μ» και «χμ»
και στ αυτιά μου ηχούν μυκηθμοί και χαμηλόφωνα βογγητά την ώρα που η πρώτη μπουκίτσα ακουμπάει στα χείλη για τη δοκιμή.

Τα σμυρνέϊκα μοσχοβολιστά σουτζουκάκια της γιαγιάς Αναστασίας.

Η μαγική Κωνσταντινουπολίτικη κολοκυθόπιτα της γιαγιάς Αγγελικής.

Τα γιαλαντζί ντολμαδάκια της θείας Χριστίνας.

Η ευωδιαστή χορτόπιτα της γιαγιάς Μαριγώς .

Το κεντημένο ισλί κι ο κριτσανιστός μπακλαβάς της μάνας μου .

Η τριφτή βασιλόπιτα της θείτσας μου.

Aπ το πρωί σήμερα.

Σε διαδρομές πέρα δώθε στο μυαλό μου.

Με προτεραιότητες.

Με «επετηρίδες».

Με ονειρικές συνάξεις όπου το αλεύρι ,το μαχλέπι,η βανίλια ,ο κακουλές τινάζονται σαν σύννεφα πάνω απ το κεφάλι μου .
Θυμίζουν παραμύθια ,ζεστασιά,χαρά,χαλάρωση,συνεύρεση.
Συμπαθώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που μαγειρεύουν με μεράκι.
Που ξέρουν την λεπτομέρεια που «δένει» ένα φαγητό και το καρφώνει στη μνήμη μας.
Που νοιάζονται γι αυτό και το ταχταρίζουν με έγνοια .
Κι όχι δεν πιστεύω οτι ο έρωτας ξεκινάει απ το στομάχι .
Ο έρωτας όμως για έναν άντρα που σου μαγειρεύει με φροντίδα δεν ξεχνιέται ποτέ.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
8 Οκτωβρίου 2017
2:29 μ.μ.