"Τρυφερές λέξεις"
Δεν ειν ο έρωτας.
Αυτά που τον απαρτίζουν είναι.
Αυτά που τον εμπεριέχουν.
Ανοίγεις τα μάτια και θυμάσαι τους ήχους που βγαζαν οι λέξεις.
Τους μυκηθμούς που τίναζαν στο άπειρο την αίσθηση.
Τα κλείνεις και βλέπεις ξανά και ξανά τις κινήσεις των σωμάτων.
Την δόνηση στο στήθος που κατέβαινε στη κοιλιά ,στους μηρούς ,στις πατούσες.
Υπο άλλες συνθήκες οι αρρωστοφοβίες θ αναζητούσαν καρδιογράφημα,πιεσόμετρα,μαγνητικές.
Ούτε που το σκέφτεσαι.
Τι φόβο να γεννήσει η σμίξη οταν είναι λαχτάρα και μέθεξη;
Κονιορτοποιείς τούς πανικούς.
Περνάς γεφύρια αδιάβατα.
Ζητάς να εκραγείς απεγνωσμένα.
Γυρίζεις στην ανυπαρξία ζώντας μ όλα τα κύτταρα στραμμένα στο φως.
Διυλίζονται οι θυμοί,φιλτράρονται τα ρευστά του μυαλού.
Ξεχνάς πίκρες,λύπες,αγωνίες.
Αλχημείες.
Στιγμές χρυσάφι.
Υστερα αποσύρονται όλα.
Φυγαδεύονται οι τρυφερές λέξεις.
σε άλλες γεωγραφικές συντεταγμένες .
Κρύβονται.
Λιγοστεύουν.
Στερεύουν.
Αδυνατούν να βγούν.
Τα σημάδια δείχνουν τους καιρούς που έρχονται.
Κάποιες χρονιές η Ανοιξη μένει για λίγο μόνο.
Την σκεπάζει το καλοκαίρι.
Με καύσωνες που ξεραίνουν τα νεογέννητα φυντάνια.
Ν.Φ
30/5/2018

Ο πολύ σημαντικός λόγος που επιλέγουμε να ερωτευόμαστε όσους δεν μπορούν να μας ερωτευθούν.

Ο σκοπός μιας σχέσης δεν είναι να αγαπιόμαστε με τέλειο τρόπο ή για πάντα. Δεν είναι οι άλλοι να εκπληρώνουν κάθε ανικανοποίητη επιθυμία μας. Δεν είναι να ολοκληρωθούμε ως άνθρωποι ή να απασχολούνται συνεχώς ο νους και η καρδιά μας από την ορμονική διέγερση που πιστεύουμε ότι είναι το αίσθημα του έρωτα. Ο σκοπός μιας σχέσης δεν είναι ο τρόπος που έχει το Σύμπαν για να μας δηλώσει ότι αξίζουμε και ότι μας έστειλε κάποιον/α για να μας το αποδείξει.

Ο σκοπός μιας σχέσης είναι να δούμε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά. Να δούμε όλες εκείνες τις πλευρές μας που σε άλλη περίπτωση βρίσκονταν κρυμμένες στο ασυνείδητό μας. Ο σκοπός μιας σχέσης είναι να μας ζωντανέψει, να μας εκστασιάσει και να μας καταστρέψει, ώστε να μπορέσουμε να αποκαλύψουμε τι είναι αυτό που μας εξοργίζει, που μας ενθουσιάζει και πού αξίζει να προσφέρουμε τον έρωτα και την αγάπη μας.

Ο σκοπός μιας σχέσης δεν είναι να μας «επιδιορθώσει» ή να μας θεραπεύσει ή να μας ολοκληρώσει· είναι να μας δείξει τι χρειάζεται εμείς να διορθώσουμε, ποιες πλευρές του εαυτού μας είναι ακόμα ραγισμένες και ίσως κάτι πιο βίαιο: ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά για εμάς, να μας κάνει ευτυχισμένους, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι.

Επιλέγουμε να ερωτευόμαστε ανθρώπους που δεν μπορούν να μας ερωτευθούν, για να διδάξουμε στον εαυτό μας ότι, στην πραγματικότητα, αξίζουμε να αγαπηθούμε. Επιλέγουμε αυτούς τους ανθρώπους, επειδή αναπαριστούν εκείνες τις πλευρές του εαυτού μας που δεν αγαπάμε – αλλιώς γιατί να σπαταλήσουμε το χρόνο μας με άτομα που δεν ανταποδίδουν την τρυφερότητα που θέλουμε να τους δείξουμε;

Επιλέγουμε να ερωτευθούμε αυτούς τους ανθρώπους, επειδή είναι οι μόνοι με τους οποίους μοιραζόμαστε μια βαθιά ερωτική σύνδεση που μπορεί να αφυπνίσει και να φωτίσει τις σκοτεινότερες γωνιές του εαυτού μας και είναι οι μόνοι που μπορούν να φύγουν και να μας επιτρέψουν να κάνουμε αυτό για το οποίο είμαστε εδώ: να εξελιχθούμε, να διορθωθούμε και να θεραπεύσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Οι άνθρωποι δεν παλεύουμε με την ίδια τη φύση του έρωτα, αλλά με αυτό που είναι προορισμένος να κάνει. Το μεγαλύτερο μέρος της ταραχής μας προέρχεται απλά από το γεγονός ότι κανείς ποτέ δεν μας έχει πει ότι ο έρωτας θα συνεχίζει να ραγίζει την καρδιά μας, μέχρι αυτή να ανοίξει και ότι θα είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα επιστρέφουμε ξανά και ξανά στο ίδιο μοτίβο.

Οι σύντροφοι ζωής είναι οι άνθρωποι που έρχονται αφού ο έρωτας ανοίξει την καρδιά μας. Οι μεγάλοι έρωτες είναι εκείνοι που αναδύονται, αφού πιστέψουμε ότι τους έχουμε ήδη χάσει ολοκληρωτικά. Έρχονται όταν είμαστε έτοιμοι, αφού έχουμε καθαρίσει τις ζημιές και τα συντρίμμια από τη ζωή μας, μόνο αφού μάθουμε τι σημαίνει να αγαπάμε τον εαυτό μας.

Μόνο τότε μαθαίνουμε και συνειδητοποιούμε ότι έρωτας είναι να μοιραζόμαστε με τον άλλο αυτό που ήδη έχουμε, όχι να βασιζόμαστε σε κάποιον άλλο για να μας δώσει προμήθειες. Μόνο τότε συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικό ήταν να ερωτευόμαστε εκείνους που δεν μπορούν να ανταποδώσουν τον έρωτά μας. Δεν ήταν ποτέ γραφτό να πετύχουν εκείνοι οι έρωτες και όλα τα υπόλοιπα εξαρτώνται από το πόσο καιρό θα μας πάρει να το συνειδητοποιήσουμε.

Υπόσχομαι να μην σε ποθώ παντοτινά...

Υπόσχομαι αιώνια να μην σε αγαπάω,

ούτε πιστός ως το θάνατο να σου είμαι,

ούτε χέρι-χέρι να πηγαίνουμε,

ούτε με ρόδα να σε ραίνω,

ούτε πάντα με πάθος να σε φιλώ.

Ορκίζομαι ότι θα υπάρχουν λύπες,

προβλήματα θα υπάρχουν και διενέξεις∙

και άλλες γυναίκες θα κοιτάξω,

και άλλους άντρες θα κοιτάξεις,

ορκίζομαι πως για ’μένα τα πάντα δεν είσαι ούτε ο ουρανός μου,

ούτε ο μόνος λόγος μου να ζω, αν και, πού και πού, μου λείπεις.

Υπόσχομαι να μην σε ποθώ παντοτινά

κάποτε η πηγή σου θα με κουράζει

κι εσένα θα κουράζει το δικό μου μέλος

και τα μαλλιά σου κάποτε το πρόσωπό μου θα ενοχλούν

Ορκίζομαι ότι στιγμές θα υπάρχουν

που μίσος αμοιβαίο θα μας μεθά

και σε όλα ένα τέλος να τεθεί

θα θέλουμε κι ίσως όντως να τεθεί,

μα σου λέω ακόμα πως θ’ αγαπηθούμε

θα δημιουργήσουμε, θα μοιραστούμε.

Με πιστεύεις, τώρα, πως σ’ αγαπώ;

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

Raúl Gómez Jattin

Πηγή: ithaque.gr

Eπάνοδος στο βορρά. 
Επώδυνα τα τοπία του κάμπου μου θύμισαν τα κοιμητήρια των Γιαννιτσών.
Τα καντηλάκια που άναβαν κάποιοι τρελοί κάποτε στις δύο τη νύχτα και τους ακολουθούσα όπως ενα παιδί ακολουθεί το παραμύθι που του αρέσει περισσότερο απ όλα.
Πλένουν οι φιλιππινέζες τα δικά τους άδεια μάρμαρα τώρα.
Αστράφτουν οι τάφοι τους τη νύχτα κενοί.
Τα αϋλα σώματά τους επέστρεψαν εκεί στα φτωχά κοιμητήρια του βάλτου.
Κανείς δεν το ξέρει.
Μόνο λίγοι.
Να μιλάς στους νεκρούς μου είπες.
Είναι καλό.
Σ όλο το ταξίδι αυτό έκανα.
Μετά σταμάτησα.
Η κοπέλα δίπλα μου δεν είχε άλλα χαρτομάντιλα πια.
Της τα πήρα όλα.
Μου έδεινε μονο καραμέλες για το λαιμό
Εκαιγαν.

                              Δίωρη συνέντευξη της Φαραώνας.

Ακούστε ηχογραφημένο όλο το δίωρο με την Zetta Pasparaki.


                                   Eυχαριστώ το Boem Radio για την ζεστή φιλοξενία!

H AΛΑΝΑ
«Στην οδό Μακεδονίας, μετέπειτα Δελφών, εκεί που αρχίζει σήμερα η οδός Ζαϊμη, υπήρχε στην δεκαετία του ‘60 μια αλάνα κι ένα καταφύγιο. Χρησίμευαν και τα δυό για να παίζουμε όλες μαζί οι τσακαλοπαρέες της γειτονιάς όταν δεν τρωγόμασταν μεταξύ μας, πράγμα σπάνιο που ωστόσο όταν συνέβαινε, οι φωνές μας έφταναν μέχρι την Παρασκευοπούλου. Ήταν τότε χωματόδρομος γεμάτος σφηνωμένες κοτρώνες και νερολακούβες. Η συμμετοχή μας στο παιγνίδι της γειτονιάς σήμαινε ότι με την επιστροφή μας από το σχολείο και το πέταγμα της σχολικής τσάντας στην αυλή του σπιτιού, μπαίναμε όλοι σε διαδικασία προσωπικής εξόντωσης, που μας οδηγούσε με σπασμένα κατά καιρούς κεφάλια ή το λιγότερο με ανοιγμένα γόνατα το βραδάκι στο σπίτι. Παρ’όλη την ταλαιπωρία μας όμως, εκείνη η αλάνα λειτουργούσε για όλους μας σαν μητρική αγκαλιά που προετοίμαζε με φυσιολογικό τρόπο την εξακόντισή μας στο μέλλον. Με δικαιοσύνη. Χωρίς τζιριτζάντζουλες και γλυκανάλατα τερτίπια που πολλές από τις μητέρες μας είχαν υιοθετήσει και που πολλοί από μας πλήρωσαν με το παραπάνω αργότερα». Έτσι μεγαλώναμε. Την δεκαετία ‘50-60 δεν υπήρχαν οικολόγοι. Οικολόγοι ήμασταν όλοι, θέλαμε δεν θέλαμε. Οι σακούλες στον μπακάλη ήταν χάρτινες. Αν ήθελε κάποιος κάτι ζουμερό, όπως ας πούμε τουρσάκια, πήγαινε με το δικό του μεταλλικό η γυάλινο σκεύος, ο μπακάλης το ζύγιζε και μετά αφαιρούσε το βάρος του για να βγει η τιμή του. Κουβαλούσαμε τα φρούτα και τα τρόφιμα μέσα στα διχτάκια η στις πάνινες τσάντες που ράβαμε με καραβόπανο στο σπίτι. Δεν υπήρχαν κάδοι σκουπιδιών αλλά όταν περνούσαν τα απορριμματοφόρα βγαίναμε με τον κάδο μας ο καθένας που τον άδειαζε μόνος του μέσα στο φορτηγό. Είχαμε ζωάκια στις αυλές που κατανάλωναν ένα σωρό απ’αυτά που δεν τρώγαμε. Το νερό το χρησιμοποιούσαμε με μέτρο γιατί σε πάρα πολλά σπίτια δεν υπήρχαν βρύσες κι ήταν κουβαλητό με τις στάμνες από κεντρικές βρύσες που υπήρχαν στις γειτονιές. Μαζεύαμε το νερό της βροχής, το ζεσταίναμε στον ήλιο και λουζόμασταν με πράσινο σαπούνι, γι΄ αυτό είχαμε μαλλιά που λαμποκοπούσαν. Είχαμε και κάτι γιαγιάδες τότε που αντί να μας δίνουν χαρτζηλίκι, μας μάθαιναν την οικονομία και την λιτή διατροφή. Μας μάθαιναν ας πούμε πόσα φαγητά γίνονται από 2 οκάδες σπανάκι. «Τρία» μου έλεγε η γιαγιά το Αγγελικάκι. Έπαιρνε την μαχαίρα και «κραπ» έκοβε την ρίζα απ το κάθε μπουκετάκι. Τις έβραζε και με λίγο λαδολέμονο είχε έτοιμη την σαλάτα της. Τα υπόλοιπα τα χώριζε στα δυό. Με τα μισά και λίγο τυράκι έφτιαχνε μια σπανακόπιτα, με τα άλλα και αρκετό ρύζι σούπας, φρέσκο κρεμμυδάκι και μοσχοκάρυδο, σκάρωνε σπανακόρυζο. Η ίδια διαδικασία και με το κοτόπουλο. Ένα μέρος γινόταν νόστιμη σούπα με σέλινο και καρότο. Το υπόλοιπο μέρος μοσχοβολιστό ψητό με πατάτες. Δεν πετούσαμε το μπαγιάτικο ψωμί γιατί όλα τα παιδιά το τρώγαμε ενδιάμεσα απ΄ το παιχνίδι μας βρεγμένο και πασπαλισμένο με ζάχαρη και λίγο καφέ ή κακάο. Με πελτέ ντομάτας. Με λάδι και ρίγανη. Κι είχαμε γιορτή όταν μας φώναζαν για χτυπητό αυγουλάκι με ζάχαρη και κακάο ή λαλαγγίτες με σπιτική μαρμελάδα ή μέλι. Δεν παχαίναμε, δεν κάναμε δίαιτα, δεν πηγαίναμε στα γυμναστήρια ,ξεθεωνόμασταν όμως με την μπάλα και το κυνηγητό. Εμείς έτσι κάπως μεγαλώσαμε. Ήμασταν οικολόγοι; Νοιώθαμε στερημένοι; Δεν νομίζω. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ήμασταν ευτυχισμένοι. Και σίγουρα είμαστε οι λιγότερο φοβισμένοι σήμερα μπροστά στο θηρίο που λέγεται «οικονομική κρίση».

Η ΝΑΤΑΣΣΑ ΦΩΚΙΑΝΙΔΟΥ ΣΤΑ ΜΙΚΡΟΦΩΝΑ της Boem Radio ζωντανά την Κυριακή στις 13 Μαιου στις 9 το βραδυ για μία ώρα μιλάει για την τέχνη της μικρουφαντικής και το πρωτο της βιβλίο που έχει τίτλο "ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ της ΦΑΡΑΩΝΑΣ"

Οικοδέσποινα η Ζέττα Πασπαράκη.
     

κλικ πάνω στο σύνδεσμο.

  Η ΝΑΤΑΣΣΑ ΦΩΚΙΑΝΙΔΟΥ ΣΤΑ ΜΙΚΡΟΦΩΝΑ της Boem Radio