"Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι”
αντί τη δίνη της συγκίνησης αυτήν ακριβώς
που δίνει την λάμψη στα μάτια που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι”
όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του,
για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του,
έστω για μια φορά στη ζωή του,
να ξεγλιστρήσει απ’ τις πάνσοφες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του
παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία."
" A Morte Devagar"

Ένα υπέροχο ποίημα που όσοι το γνωρίζουν, ίσως, το έχουν συνδέσει με το όνομα του Pablo Neruda. Του σημαντικότερου ποιητή του 20ού αιώνα, σύμφωνα με τον Gabriel Garcia Marques. Του ανθρώπου που το 1971, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Το ποίημα Muere lentamente (Αργοπεθαίνει όποιος…) κυκλοφορεί από το 2009 στο διαδίκτυο ως ποίημα του. Του αποδίδεται όμως λανθασμένα...
Ποιός όμως το έγραψε;
H δημιουργός του είναι η Martha Medeiros, η οποία μπορεί να δηλώνει θαυμάστρια του Neruda αλλά όπως είπε "θα προτιμούσα η δουλειά μου να αναγνωρίζεται". Σύμφωνα με την εφημερίδα Latin American Herald Tribune, δεν έχασε τον ύπνο της με το θέμα που προέκυψε αλλά ούτε και το χιούμορ της γελώντας με όλο αυτό που συνέβη.
Η συγγραφέας και δημοσιογράφος της εφημερίδας του Porto Alegre, Zero Hora, επικοινώνησε με το ίδρυμα Pablo Neruda προκειμένου να ξεκαθαρίσει το θέμα, καταθέτοντας ως απόδειξη το γραπτό της στα πορτογαλικά με τίτλο " A Morte Devagar"("αργά προς τον θάνατο" που δημοσιεύτηκε το 2000 . Σε μια ανακοίνωση του το ίδρυμα Pablo Neruda ξεκαθαρίζει ότι δεν είχε ιδέα πώς ξεκίνησε όλη αυτή η παρεξήγηση. Δεν είναι άλλωστε το μοναδικό ποίημα που κυκλοφορεί και αποδίδεται λανθασμένα στον μεγάλο ποιητή.
Το ίδρυμα Pablo Neruda δεν μπορεί να κάνει κάτι για να αποκαταστήσει την αλήθεια.
Είναι εντυπωσιακό ότι 19,100 Links με τίτλο "Muerte Lentamente"- Pablo Neruda έδειχναν τα αποτελέσματα της Google την στιγμή που δημοσιεύτηκε το άρθρο.

Η υπογλυκαιμία ,το bachelor party κι ο σπασμένος καρπός.

Αρχισαν χθες κατα τις τέσσερις το μεσημέρι να περνάνε μπροστά μου οι φορτηγίδες με τα παγωτά.
Όλες όμως.
Σοκολάτας,βανίλιας,παρφέ. Ντοντουρμάδες μαστιχωτοί της Πόλης,κάτι αρμενοβίλ και μίνι Φαρούκ του παλιού Φλόκα,στρατσιατέλες,παρφέ νταμούρ με καραμελωμένα αμύγδαλα .
Δεν άφησε τίποτε η τρελή υπογλυκαιμία μου να της ξεφύγει και μαντρωμένη για πρώτη φορά στη ζωή μου με σπασμένο καρπό αρκέστηκα σ ένα ζουμερό πορτοκάλι και δυο μανταρίνια.
Έβλεπα δίπλα τους κι ενα αχλάδι .Αναρωτήθηκα πως να το καθαρίσω στερεώνοντάς το κάτω απ το δεξί μέρος του λαιμού μου.Σκέφτηκα πως έτσι μάλλον θα έκοβα και τον λαιμό μου.
Κατάλαβα γιατί τόσα χρόνια ερωτευόμουν μόνον άντρες που έξυναν πάντα το αριστερό τους αυτί με το δεξί τους χέρι και το έφαγα με τις φλούδες.
Τα παγωτά φορτώθηκαν παρ όλη τη φρουτοφαγία σε μπαρκομπέστιες ,συνέχισαν να διασχίζουν το θαλασσοδαρμένο μυαλό μου κι επειδή το στομάχι μας ορίζει κατα μεγάλο μέρος τους εγκεφαλικούς μας συνειρμούς μου ρθαν στο νου οι παραμονές του πρώτου μου γάμου.Που είχαν άμεση σχέση με το παγωτό.
Βachelor party το 1980 δεν υπήρχαν.Ούτε που ξέραμε τι σημαίνει αυτό.Βέβαια για τις κορασίδες των κολεγίων πιθανότατα ηταν και τότε μια συνηθισμένη κατάσταση .Για τα κορίτσια των Δημοσίων Γυμνασίων Θηλέων Θεσσαλονίκης όμως όπως ηταν η αφεντιά μου, οι παραμονές των γάμων μας είχαν άλλου είδους προετοιμασίες.Με τις μάνες μας στην πρωτοκαθεδρία.
Θυμάμαι σ όλο το πατρικό μου σπίτι διπλωμένα προικιά που μοσχοβολούσαν πάστρα.Τη μάνα μου και τη γιαγιά μου σηκωμένες απ΄ το χάραμα να πλένουν ,να σιδερώνουν,να μην αφήνουν ν ακουμπήσω τίποτε ,να αποτελειώνουν δαντέλες και μονογράμματα σε μαξιλαροθήκες και πετσετικά.Θυμάμαι κι εμένα να περνάω κάθε τόσο ανάμεσά τους και να τις λοξοκοιτάω
.Και μετα να ακούω πίσω μου ψίθυρους του στυλ «άφησέ την θα συνηθίσει!» η «να΄ ξερε τι την περιμένει!»
Εμένα μου λές.
Τίποτε δε συνήθισα.
Κι ήξερα τι με περιμένει.
Ήθελα όμως να σκάψω το δικό μου αυλάκι.
Το οτι έγινε χαντάκι εκ των υστέρων που ακόμη σκάβω δεν είχε καμιά σημασία.
Παγωτό τότε τρώγαμε μόνο το καλοκαίρι.Το μόνο μαγαζί στη γειτονιά μου που είχε και τον χειμώνα ηταν ενα εργαστήρι στην οδό Κρήτης κοντά στη Μπότσαρη.Υπέροχο παγωτό με κανονικό γάλα.Παραδίπλα υπήρχε παρκο με παγκάκια και βρύση. Εκει μέσα στο κρύο του Δεκέμβρη του 1980 έγινε το δικό μου bachelor party.Με έξι αγαπημένες φίλες και συμμαθήτριες,ενα δίκιλο παγωτό κι έξι κουτάλια της σούπας φερμένα απ το σπίτι μου.Απ τα καλά τις προίκας μου.
Μέρα μεσημέρι.Καθίσαμε στο παγκάκι .Φάγαμε μέχρι σκασμού.Ολες απο το ίδιο πλαστικό κουτί .Μετά ανοίξαμε τη βρύση και παίξαμε μπουγέλα.Με το άδειο κουτί του παγωτού και πλαστικές σακούλες που πήραμε απ το μαγαζί.Γίναμε μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο ,γελάσαμε μέχρι δακρύων και γύρισα με τα πόδια τέσσερεις στάσεις βρεγμένη απ την κορφή μέχρι τα νύχια στο πατρικό μου.Η μάνα κι η γιαγιά μουρμούριζαν κάτι για «μητρικά».
Ημουν παγωμένη.
Και μετά το ζεστό νερό , το αίμα που ξανακυκλοφορούσε ,η ζεστή κουβέρτα που με κουκούλωσε η μάνα ,η θερμοφόρα και το τσαγάκι της γιαγιάς.
Και τα προικιά ολόγυρα.
Πανιά φουσκωμένα.
Για προορισμούς ευλογημένους.
Αμετανόητη έκοψα κι έραψα μ αυτά αερόστατα ν αρμενίζω στους ουρανούς.
Κι ειμαι σίγουρη οτι απο κει ψηλά με βλέπουν και ψιθυρίζουν η μία στην άλλη.
«αστην θα μάθει»