To σύνδρομο της ολέθριας σχέσης ...
Αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις εξάρτησης. Στο ενεργητικό μας, οι περισσότερες γυναίκες, έχουμε τουλάχιστον μια ανάλογη εμπειρία. Αν αγαπάς υπερβολικά, αν γαντζώνεσαι πάνω στο λάθος άντρα φοβούμενη τη μοναξιά, την εγκατάλειψη ή την απόρριψη, τότε... έχεις κι εσύ!
Ο νόμος της αγάπης ορίζει ότι κάπου στον κόσμο υπάρχει ένας ιδανικός σύντροφος. Η θεωρία του Αριστοφάνη, όπως περιγράφεται στο Συμπόσιο του Πλάτωνα αναφέρει: “Ο άνθρωπος ήταν αρχικά ένα πλάσμα με δύο κεφάλια και τέσσερα χέρια και πόδια. Κάποια στιγμή χωρίστηκε στη μέση και έκτοτε είναι καταδικασμένος να ψάχνει αιωνίως για το άλλο του μισό.”
Τί γίνεται, όμως, αν βλέπεις “το άλλο σου μισό” στο πρόσωπο ενός ακατάλληλου άντρα για εσένα;
Ο έρωτας είναι τυφλός. Τον γνωρίζεις, τον ερωτεύεσαι, πέφτεις με τα μούτρα. Νοιώθεις το μυαλό σου να απογειώνεται, τις αισθήσεις σου να δονούνται σε ένταση τουλάχιστον 6,5 Ρίχτερ. Όλα μοιάζουν μαγικά, ονειρεμένα! Απόλυτη επικοινωνία, υπέροχο σεξ, μεγάλη τρυφερότητα... Έχεις την ψευδαίσθηση πως πέτυχες τον ιδανικό άντρα για εσένα!
“Επιτέλους βρήκα το άλλο μου μισό” νομίζει η μια πλευρά του εγκεφάλου σου. Γιατί η άλλη συνεχώς σε προειδοποιεί : “Πρόσεχε, μην αφοσιώνεσαι πλήρως” . Εσύ όμως δεν προσέχεις τίποτα. Τον εξιδανικεύεις, τον υπερδικαιολογείς, ακόμα κι όταν φερέται περίεργα, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Αρχίζεις να υποχωρείς, να ρίχνεις αρκετά τις απαιτήσεις σου, να συμβιβάζεσαι με λιγότερα, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς. Τον ωραιοποιείς κλείνοντας ερμητικά τα μάτια και δεν επιτρέπεις στην πραγματικότητα να σε διαψεύσει. Κι εκείνος είναι cool. Ψυχρός κι ανάποδος, με άλλα λόγια.
Κάποια στιγμή αποφασίζεις να συνέλθεις από το παραλήρημα και να αντιδράσεις! Να διεκδικήσεις τις χαμένες υποσχέσεις. Τα λόγια που δεν έγιναν ποτέ πράξεις ή ακόμα κι αν έγιναν... στο τέλος ακυρώθηκαν.
Τότε είναι που εκτοξεύεται το “καπνογόνο”. Η φράση - σύνθημα που παρουσιάζουμε οι περισσότερες γυναίκες σε κάθε “Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι” που ονομάζεται “σχέση”. Αναφέρομαι, φυσικά, στο περιβόητο “πρέπει να μιλήσουμε”. Μα τί να πούμε; Tα αυτονόητα; Aν ο άλλος δεν ενδιαφέρεται και δε θέλει να συνεννοηθεί, όσο briefing και να υποστεί...δεν πρόκειται να καταλάβει.
“Νοιώθω πιεσμένος”. Χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ” σου ανακοινώνει.
Στην καλύτερη περίπτωση συμβαίνει αυτή η εκδοχή, γιατί αν νοιώθει πως τον “στριμώχνεις” , το πιθανότερο είναι να εξαφανιστεί προσωρινά, χωρίς εξηγήσεις και δικαιολογίες.
Η απόλυτη επικοινωνία έχει πάει περίπατο κι η ονειρεμένη σου σχέση εξελίσσεται σε πλήρη καταστροφή!
Παραδομένη σε μια εξάρτηση άνευ προηγουμένου δεν μπορείς να ξεκολλήσεις. Αντί να κάνεις το σταυρό σου που έληξε μια αδιέξοδη σχέση, γατζώνεσαι σε βαγκνερικές ουτοπίες αντιμετωπίζοντας τη ζωή με ενισχυμένο “sense of drama”. Θεωρείς πως χάνεσαι, πως “κλείνεις ως γυναίκα” και περιμένεις καρτερικά... Περιμένεις ατελείωτες ώρες πάνω από το κινητό, κοιτάζοντας τον απέναντι τοίχο, με βλέμμα απλανές. Κι άλλες τόσες, ακούγοντας τα πιο καταθλιπτικά τραγούδια που υπάρχουν.
Προσπαθείς να εντοπίσεις το λάθος σου κάνοντας ολονύκτιες συζητήσεις με τις φίλες σου. Σε κυριεύει το “ενοχικό σύνδρομο” και κατακλύζεσαι από αμέτρητα “αν”. Αν δεν τον πίεζα, αν τον καταλάβαινα περισσότερο, αν είχα φερθεί διαφορετικά, αν... Συνεχίζεις με υπαρξιακά ερωτήματα...
“Μα πώς είναι δυνατό να συμβαίνει αυτή η νοσηρή κατάσταση σε εμένα; Πώς, εγώ, μια έξυπνη γυναίκα με Χ προσόντα - διόλου ευκαταφρόνητα - να μην έχω καταλάβει εξαρχής πως “ο σούπερ έρως” δε θα παρέμενε “πρίγκιπας”, αλλά θα μεταμορφωνόταν για πάντα σε “εαυτούλης βάτραχος”;” αναρρωτιέσαι.
“Όταν η αγάπη προκαλεί πόνο, σημαίνει πως είναι υπερβολική”τονίζει η ψυχολόγος Robin Norwood, συγγραφέας του βιβλίου “Γυναίκες που αγαπούν πολύ”. Αν πιστεύεις πως ο δρόμος για την ευτυχία περνάει αποκλειστικά μέσα από μια σχέση κι ότι ο σύντροφός σου είναι ό,τι πιο σημαντικό έχεις στη ζωή σου... Τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
Οι ατελείωτες υποχωρήσεις, οι αδικαιολόγητη προσκόλληση σ’ έναν άντρα που ενδέχεται να μη σε καλύπτει, να αδιαφορεί, να σε ακυρώνει, σε καμία περίπτωση δεν είναι αγάπη αλλά φόβος. Είναι ο φόβος της μοναξιάς, ο φόβος της απόρριψης.
Η συγγραφέας και business coach, Patricia Cleghorn, στο βιβλίο της “Μυστικά της αυτοεκτίμησης” (“The Secrets of self-esteem”) λέει ότι “Η αγάπη που δίνουμε είναι σπουδαία και γι’αυτό πρέπει να προσέχουμε σε ποιόν την προσφέρουμε. Δεν κάνει καλό να δείχνει κανείς συνέχεια την αγάπη του και την προσοχή του σε ανθρώπους που δεν την εκτιμούν. Πρέπει να την επενδύει εκεί όπου είναι ευπρόσδεκτη κι επιθυμητή.”
Σύμφωνα με τη συγγραφέα, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας, μπορεί να παρασύρει τους άλλους να μας αντιμετωπίσουν με τον ίδιο τρόπο. Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, να τρέφουμε μια θετική εικόνα για εμάς. “Όταν θέλουμε να βελτιώνουμε τις σχέσεις μας και να δημιουργούμε νέες και καλύτερες, είναι σημαντικό να παρατηρούμε τί είδους σκέψεις κάνουμε για τον εαυτό μας. Μήπως τριγυρνάμε λέγοντας μέσα μας ‘Πάντα με πληγώνουν’, ‘Δεν μπορείς να βασίζεσαι στους άντρες’, ‘Οι σχέσεις περιορίζουν την ελευθερία και τη δύναμή μου’ ; Αν κάποιες από αυτές τις φράσεις είναι βαθιές πεποιθήσεις, τότε θα ανταποκρίνονται και στην πραγματικότητα. Πρέπει να βελτιώσουμε τις σκέψεις μας, αν θέλουμε να εξελιχθεί καλά η επόμενη γνωριμία που θα κάνουμε ή η σχέση που έχουμε.” εξηγεί.
Ο ιδανικός σύντροφος είναι εκείνος που καλύπτει όσο το δυνατόν περισσότερες από τις συναισθηματικές, ερωτικές, πνευματικές και υλικές μας απαιτήσεις. Οι σχέσεις που εθίζονται στην εξάρτηση, στον ψυχικό πόνο, την υποτίμηση, το σπαραγμό είναι καταστροφικές.
Πίστεψε στην αδιαμφισβήτητα μοναδική σου προσωπικότα και μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε ακυρώνει. Άλλαξε τη ζωή σου, υιοθετώντας τον τρόπο σκέψης του Πορτογάλου συγγραφέα Jose Micard Teixeira, για τις σχέσεις: “Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν μπορώ να χαλαλίσω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν. Αποφάσισα ότι δεν θέλω να συνυπάρχω με οποιονδήποτε προσποιείται, υποκρίνεται, είναι ανειλικρινής ή με κολακεύει... Και πάνω από όλα, δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου.”
γράφει η
Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Κι εγώ να προσθέσω πως τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τους άνδρες. Αυτό που συμβαίνει κυρίως κι όλα αλλάζουν ,αλλοιώνονται η χάνουν την εξ αρχής λαμπερή ισχύ τους είναι οτι οι άνθρωποι κουβαλάνε στις εκάστοτε σχέσεις τους όλο το πακέτο του εαυτού τους είτε το θέλουν είτε οχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου