Τα μεσημέρια του Σαββάτου η μάνα ετοίμαζε πάντα κάτι πρόχειρο για φαγητό.Ερχόταν η Κυριακή για το πιό βαρύ,ενα ταψί συνήθως με ψητό και πατάτες,σαλάτα εποχής και χύμα ρετσίνα . Ολη η οικογένεια γύρω απ το τραπέζι τρείς άνθρωποι όλοι κι όλοι εμείς και η μισή πολυκατοικία σε μια κουζίνα 3Χ3.Ανταλλαγές φαγητών μέχρι το απόγευμα τσιμπούσι,χορός και γέλιο. Καφεδάκι με υποβρύχιο η γλυκό κουταλιού προς το απόγευμα και μετα δεν θυμάμαι γιατι μπαίνοντας στην εφηβεία ολ αυτά τα μέχρι τότε χαρούμενα τα περιφρόνησα απεριόριστα.
Εκτοτε και μεχρι τώρα ακόμη.
Οι οικογένειες που έστησα είχαν χωριστά κρεβάτια κι ενα κομοδίνο.Τα Σαββατοκύριακα προτιμούσα ακόμη και με το παιδί μωρό , χειμώνα καλοκαίρι ,να φεύγω απο το σπίτι προς όπου λάχει.Ολα οσα είχαν σχέση με την οικογένεια,την αγάπη της και την ζεστασιά της "εβγαζαν νερό" που μ έπνιγε.Ακόμη και οι μεγάλες δόσεις αγάπης μπορούν να φρικάρουν εναν άνθρωπο.
 Οι μεγάλες δόσεις όμως.

ΦΟΥΛΑ
Γιατροπορεύω σε καθημερινή βάση την ογδοντάχρονη θείτσα μου απ τις αρχές Μαρτίου.Ζω εκ του σύνεγγυς το κατρακύλισμα του ανθρώπου απ την μια μέρα στην άλλη στην άβυσσο της φυσικής φθοράς.Ενα σώμα λεπτό κι όμορφο μέχρι πρόσφατα παρά την ηλικία , καταρρέει μέρα τη μέρα όπως κι ο ψυχισμός της που κρατιόταν πεισματικά στη εποχή του rock and roll.Mια γυναίκα αυτοδημιούργητη και δυναμική με αντρικό μυαλό και όψη ντίβας καθηλωμένη στο κρεββάτι με τη σπονδυλική της στήλη κατεστραμμένη.Γίνεται κακότροπη ,ιδιότροπη και μετά με φιλάει και μου ζητάει συγγνώμη.ΚΙ ΟΜΩΣ.Παρ ολ αυτά.Το πρόσωπό της φωτίζεται οταν την προκαλώ να μου διηγηθεί τους έρωτές της.Λάμπουν τα μάτια της οταν θυμάται πόσο αγαπήθηκε.Πόσο αγάπησε.Πόσο ερωτεύτηκε.Πόσοι την ερωτεύτηκαν!Κι εκεί σε μιά τέτοια αφήγηση προχθές ,αφήνοντας τους πόνους της στη μπάντα απεφάνθη: "Αυτός βρε Νατάσα δεν ήταν απλός άντρας.Ηταν αυτό που λέμε γκομεναδόρος"
Ακουσον άκουσον !
Γκομεναδόρος.
Α ρε Φούλα!