Καμμιά φορά οι δρόμοι του μυαλού μου με οδηγούν σε παλιά μονοπάτια...και οσο κι αν δεν το θέλω, βρίσκοντας εκεί μέρη του εαυτού μου που ξοδεύτηκαν με αλόγιστη σπατάλη για το
τίποτα ...
αισθάνομαι άσχημα.
Αναρωτιέμαι μετά γιατί....γιατί όλο αυτό το ξόδεμα ,γιατί όλη αυτή η άλογη προσέγγιση σε ανθρώπους και δεν έχω άλλη απάντηση πια παρά μόνο την ανεπάρκειά μου ...έστω την τότε ...έστω για αυτό το τίποτα.
Ισως να κάνω και λάθος.Κι αυτή η τελευταία μου σκέψη είναι άραγε ελπίδα?
Η μήπως παρηγοριά η και εγωισμός?
Μήπως και μετά απο τόσα τίποτα ... συνεχίζω να είμαι ανεπαρκής στο να αντιληφθώ οτι ο αυθορμητισμός και το συναισθηματικό ξόδεμα πρέπει νάχουν συγκεκριμένους «υποδοχείς»?
Και πόσο ακόμη θα παλεύει η λογική και το συναίσθημα μέσα μου?
Για πόσο?
29 σχόλια:
Καλημέρα Αναστασία μου :) Καθώς κοιτούσα τις αναρτήσεις το χέρι μου για κάποιο λόγο άνοιξε πρώτα τη δική σου σελίδα. Διάβασα... Μετά κατάλαβα γιατί ίσως το χέρι μου 'έπεσε' πάνω στη δική σου. Γιατί οι σκέψεις μας σήμερα, οι προβληματισμοί... Συμπίπτουν, είναι ίδια... Περίεργες συμπτώσεις στη ζωή, περίεργο και για ποιους λόγους συναντάμε κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας. Μιας κι εγώ πιστεύω πως τελικά τίποτα δεν είναι έτσι απλά... τυχαίο...
Εσύ υφάδι, εγώ κουβάρι... Δεν έχω να δώσω απαντήσεις, ελπίζω μόνο σύντομα να λυθούν με το καλό για το καλό.
Μου έλειψες :)
Είναι όπως το λες,οι δρόμοι του μυαλού σου που σε παν εκεί,οι δρόμοι της καρδιάς σου σε παν αλλού..Αλλά που είναι ο αληθινός δρόμος?Αν είμαστε σε ένα σταυροδρόμι που υπάρχουν δύο άνθρωποι που ξέρουμε ότι ο ένας λέει πάντα ψέματα και ο άλλος πάντα αλήθεια αλλά δεν ξέρουμε ποιός είναι και πρέπει με μια κοιν΄η ερώτηση να βρούμε τον αλήθινό δρόμο τι πρέπει να τους ρωτήσουμε?Αν θέλουμε να πάμε στην κοντινότερη πολή μπορούμε να τους ρωτήσουμε μια ερώτηση τύπου,"Αν ρωτήσω τον άλλο να μου πει ποιός είναι ο σωστός δρόμός τι θα μου απαντήσει?"Και με την λογική θα καταλάβουμε ,μιά και αν είναι ο ψεύτης π.χ αν υποθέσουμε ότι ο αριστερός δρόμος είναι ο σωστός θα μας απαντήσει δεξιά,ο άλλος που θα λεέι υποθετικά την αλήθεια θα πει δεξιά,άρα θα π΄΄αμε αριστερά και λύνεται το πρόβλημα,αλλά το πρόβλημα λύνεται μόνο αν ο προορισμός μας είναι η επόμενη πόλη,αν ο σκοπός μας είναι να δούμε τον κόσμο η ίδια η ερώτηση δεν έχει κανένα νόημα,γιατί όπου και να πάμε θα είμαστε πάντα μέσα στο σύστημα αναφοράς που θέλουμε να κινηθούμε και αυτό είναι το μεγαλείο..Κανείς δεν μπορεί να σε ξοδέψει,πάρα μόνο εσύ η ίδια,κανείς δεν μπορεί να σου δείξει η να σου μάθει κάτι ,παρα μόνο εσύ η ίδια,κανείς δεν μπορεί να σου πάρει κάτι η να σου δώσει κάτι,γιατί απλά δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να δώαουμε η να πάρουμε αλλά αυτά ακριβώς είναι η αντίοληψη των πραγμάτων που εκπορεύεται από την σκέψη.Όταν δίνουμε πρέπει να δίνουμε επειδή πραγματικά θέλουμε να δώσουμε,και πραγματικά δίνουμε όταν δεν περιμένουμε κανένα μα κανένα αντάλλαγμα,γιατί όταν περιμένουμε δεν δίνουμε αλλά δανείζουμε,και εκεί έγκειτε η μεγαλωσύνη του ανθρώπου.Πολλές φορές νομίζουμε ότι δίνουμε ενώ παίρνουμε η μεταμφιέζουμε τα κίνητρα μας και τα αποκρύπτουμε από εμάς.Για να δώσουμε πραγματικά δεν πρέπει να έχουμε,φόβο,προσδοκία,ελπίδα,ανάγκες κατ επέκταση.Μόνο τότε δίνουμε πραγματικά και αυτό είναι σπάνιο και για αυτό πολύτιμο.Αν δεν ξεπεράσουμε τα ωφελιμιστικά ένστικτα αυτοσυντήρησης και διάσωσης του Εγώ μας δεν θα καταφέρουμε ποτέ να δώσουμε ούτα να πάρουμε τίποτα,γιατί μέσα από αυτό το πρίσμα θα είναι δύσκολο να συνταιοριάξουμε αυτό που θέλουμε να δωσουμε με αυτό που θέλει ο άλλος να πάρει καθώς και ότι θα παίρνουμε δεν θα έχει καμμία αξία γιατί θα είναι κάτι άλλο που έχουμε φανταστεί ότι μας αξίζει να λάβουμε,και γιαυτό δημιουργήται η δυσαρμονία...Δεν χρειάζεται κανένας υποδοχέας ποτέ.Θα δίνουμε όσο έχουμε ότι έχουμε και αν δεν έχουμε δεν θα δίνουμε,για΄τι δεν μπορούμε να δώσουμε σε καν΄λεναν τίποτα παρά να βιώσουμε την αυταπάτη ότι δίνουμε η παίρνουμε μέσα από λεπτ3επίλεπτα υπολογιστικά μοντέλα και μπρος σ`αυτή την ματαιότητα δεν έχουμε κανένα άλλο τρόπο να ισσοροπήσουμε πάρα μόνο αν ο σκοπός μας στο ταξίδι είναι όλος ο κόσμος γιατί φτάνωντας στην πόλη...απλώς έχασες...τον κόσμο...
Σορρυ για το μέγεθος κατάληψης χώρου..
Αυτα τα flashback νομιζω ειναι πολυ ευεργητικα τελικα.
Ποσες φορες θυμαμαι κι εγω τις φορες που καταναλωθηκα "αδικα" . . . μα δεν ηταν αδικα εν τελει. Ουτε ηταν λαθος οι ανθρωποι οπως πιστευα. Ηταν οι σωστοι ανθρωποι τη σωστη στιγμη.
Ακομη και τις φορες που ακομα και μετα απο τοσα χρονια αποδιωχνει ο νους μου απο ντροπη. Κι εκεινα επρεπε να γινουν. Για να φτασω σε ενα ομορφο σημερα, με μια Κατερινα σμιλεμενη λιγο πιο κοντα στην αληθεια της, επρεπε να περασω απο ολους τους λογγους και τα βουνα που διαβηκα :)
Μη μετανιωνεις για τα λαθη που εκανες Φαραωνα μου. Να μετανιωνεις για τα λαθη που δεν εκανες οταν τα ειχες αναγκη.
Το πιο ομορφο πραγμα ειναι οι ατελειες μας, μας δινουν ενα σκοπο και δυναμη να παμε μπροστα.... γιατι εχουμε μεγαλο εργο ακομη :)
Καλημερα και καλη εβδομαδα!!!
Τζένη κι εμένα μου έλλειψες.
Το ίδιο πιστεύω κι εγω...τίποτα δεν ειναι τυχαίο.
Θα σου βάλω εδω μια παραπομπή να διαβάσεις κάτι γι αυτό ...
Θάθελα κάποια στιγμή να συναντηθούμε και να τα πούμε απο κοντά ...και ΚΥΡΙΩΣ αυτό που με κάνει να το θέλω ειναι η σταθερή σου παρουσία εδω.
Σε φιλώ κορίτσι μου και ...που θα πάει...θα βρούμε την ακρη εσυ στο κουβάρι κι εγω στο υφάδι,αλλά και να μην τη βρούμε...thats life.
:))
Εδω
καλά θα ειναι να διαβάσεις όλα τα κεφάλαια απο το 1 έως και σήμερα.
HELIASTER
χμ!
Το πρόβλημά μου αν μπορω να το ονομάσω «πρόβλημα» γιατι δεν ειναι ουσιαστικά,δεν ειναι με ποιούς θα πάω η ποιούς θ αφήσω.Ουτε παίζει ανάμεσα στο να δώσω η να μην δώσω.Ούτε ανάμεσα στο δίλημμα συναίσθημα η λογική.
Αυτά ειναι λίγο πολύ μέσα μου κατασταλαγμένα.
Ειναι οτι εγω η ίδια περνάω -περνούσα...περιόδους που συνειδητά επιδιώκω το τίποτα.Εκεί ειναι αυτό που δεν πολυκαταλαβαίνω στον εαυτό μου.
Ειναι σαν κατι μέσα μου να περιμένει την ανέλπιστη εκπληξη η σαν να ζητάω να αποδειχτεί το απο αλλού φερμένο,η το οτι χρόνια τώρα επιμένω να πιστεύω οτι δεν τα φτιάχνουν όλα οι άνθρωποι αλλά οτι υπεισέρχονται κι άλλοι παράγοντες για να γίνει κάτι εξω απο την λογική και τα δεδομένα μου..Κι όλο αυτό εχει μια παιδικότητα που δεν θέλω να την πετάξω απο πάνω μου.Δεν ξέρω πόσο σαφής γίνομαι...
Σαν να περιμένω κάτι απο απέναντι που ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ της υπόστασης μου.
Μιά φορά έγινε αυτό στη ζωή μου οταν γνώρισα τον άντρα μου.Ειναι κι ο κύριος λόγος που ειμαι και μαζί του τόσα χρόνια.Νομίζω πάντως οτι μέσα μου σ αυτό ακριβώς το σημείο υπάρχει ενα κλειδί που αρνούμαι πεισματικά να το αγγίξω λές και φοβάμαι να δω πίσω απο την ανοιχτή πιά πόρτα, την μαγεία της ζωής να διαλύεται.
Κι όμως κάποια στιγμή πρέπει να το τολμήσω...
:))
Κατερίνα μου
δεν μετανιώνω βρε για τίποτα.Συμφωνώ απόλυτα μ όσα λές.Λέω στον HELIASTER
πιό πάνω με μεγαλύτερη -οσο μπορω-σαφήνεια πώς αισθάνομαι.
Το «πρόβλημα» ειναι οταν συνειδητά επιμένεις στο τίποτα...περιμένοντας ενα θαύμα...γι αυτή την αόρατη ελπίδα στο θαύμα εχω το πρόβλημα.
Ειναι παιδικό αυτό μέσα μου ...εχει ρίζα στην παιδική μου ηλικία γι αυτό αναρωτιέμαι...
Να το εξαφανίσω απο μέσα μου η να το αφήσω εκεί ?
Μόνο στο χέρι μου ειναι...
Και μετά???????
λογική και συναίσθημα, τα δυο άκρα ενός σκοινιού.
Για όλους μας το ερώτημα faraona μου
για όλους
το θέμα είναι να μην χάνουμε όμως τον αυθορμητισμό μας, με το να ταμπουρωνόμαστε πίσω από προστατευτικές ασπίδες απομόνωσης
αλλά η χρυσή τομή είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να βρεθεί...
Δεν μπορεις να αλλαξεις αυτο που εισαι! Αν εισαι δοτικη κι αισιοδοξη, αυτο ειναι η Φαραωνα και ειναι υπεροχο! Με ολα τα ξοδεματα και τις αλογιστες σπαταλες, που ομως μην ξεχνας πως κανουν τις αληθινες σχεσεις να δειχνουν ακομα πιο σπουδαιες, οπως αναδεικνυει η λασπη τη λαμψη ενος διαμαντιου!
Φιλια!
Αυτή η επανένωση των χιλιάδων "εαυτών" μας είναι η πιο δύσκολη επιλογή μας. Να τα μαζέψουμε;
Ή να συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε μεταξύ δρόμων, σκέψεων, επιλογών;
Καλή σου εβδομάδα
:-)
Κι όμως Πεταλούδα!
Ανθρωποι που με γνώρισαν παλιά λένε οτι δεν ειμαι πιά ο ίδιος άνθρωπος.
Προσωπικά επεδίωξα πραγματικά με νύχια και με δόντια ν αλλάξω αυτά που δεν μου άρεζαν,που με δυσκόλευαν με μένα ...οχι με τους άλλους...και για μεγάλα διαστήματα εζησα σε ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ συνειδητή απομόνωση ενω δεν μου άρεζε και σε μια άνευ προηγουμένου βουβαμάρα γιατι ενοιωσα οτι χρειαζόταν να ασκήσω τον εαυτό μου για να τον αφουγκραστώ καλύτερα.Κι ακόμη και τώρα δεν ξέρω ούτε αν εκανα καλά ούτε αν δεν έκανα.
Νομίζω οτι το μόνο που κέρδισα ειναι κάτι που παλιά δεν το είχα....να ελέγχω τον πανικό μου και νάμαι λίγο περισσότερο ψύχραιμη με τον θάνατο.
:))
Εχεις δίκιο Βάσσια.
Γι αυτό και ο έρωτας ειναι πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μας.Οπως και κάθε τι που προσηλώνει ολοκληρωτικά την καρδιά και το μυαλό μας.Ασκήσεις «επι τάπητος» για την επανένωση του «χαμένου εαυτού» μας ειναι και τίποτε άλλο.
Υπάρχει ενα ερώτημα βέβαια πολύ βασικό.Τι η ποιά ειναι αυτά που μας οδηγούν στο χάσιμο των κομματιών μας? πότε γίνεται αυτο? γιατι το αφήνουμε να γίνει?και τι θα μας εσπρωχνε λίγο περισσότερο απο την προσωπική καθαυτη εμπειρία μας να επισπεύσουμε όλη αυτή τη διαδικασία?
:))
Υπάρχει σε κάποιους ανθρώπους κατά την γνώμη μου ένας εσωτερικός οδηγός που τους ωθεί πέρα από το ορμέμφυτο να δράσουν όπως πρέπει και τις περισσότερες φορές ενάντια στην λογική με τέτοιο τρόπο ώστε να πάρουν τις απαντήσεις που θέτουν κρυφά σατους εαυτούς τους..Άργά η γρήγορα είναι καταδικασμένοι να χάσουν την ανθρώπινη μορφή τους και να μετουσιωθούν,πολλοί θα το χαρακτηρήσουν σαν enlightment αλλά δεν έχει καμμιά νοητική χροιά που θα μπορούσαμε να του δώσουμε μια και είναι μια απόλυτα βιωματική εμπειρία που ίσως να είναι και αχρείαστη,γιατί βλέπεις τον φόβο να χαθεί ...η μαγεία της ζωής..Γιατί αυτή η μαγεία είναι στην αρχική της μορφή μια νοητική σύλλυψη και ένα ονειροπόλημα,μια προβολή της ανάγκης μας.Η φώτιση είναι μια αδυσώπητη εμπειρία γιατί δεν σου αφήνει πλέον καμμιά ασπίδα μπρός στην πραγμνατικότητα ,είσαι πάντα εσύ μπροστά στο σύμπαν γυμνός από κάθε καλούδι,και αν δεν ξέρεις να χειρίζεσαι την συσσωρευμένη δύναμη που επισυνάδει μιας τέτοιας κατάστασης,έχωντας χάσει κάθε βαλβίδα ασφαλείας αλλά προσπαθώντας να καλυφθείς πίσω από τις παλιές ανθρώπινες ασπίδες σου,απλώς θα αυτοαναιρεθείς.Είναι μια αλλαγή ραγδαία της αντιληπτικότητας που δημιουργεί έναν νέο άνθρωπο πέρα από την διανοητική και συναισθηματική χροιά κάθε εως τώρα αντίληψης..Μπορεί πιστεύω να συμβεί και από ένα ΑΤΎΧΗΜΑ,η μετά από εκπαίδευση που κάνουμε στον εαυτό μας...κατά λάθος λογικά αλλά εσκεμμένως ασυνείδητα.Δεν είναι μι αρεστή κατάσταση γιατί προυποθέτει τον θάνατοι της πλάνης και η ωμή αλήθεια θέλει έναν απιστευτα δύσκολο χειρισμό της δύναμης,που κάθε λάθος κοστίζει παραπάνω και βαρύτερα μια και δεν σε καλύπτει καμμία αυταπάτη.Έχει σαν θετικό την γνώση αλλά η κρίση είναι στο βάρος της αντιμετώπισης των άλλων και της συνδιαλλαγής,γιατί αν έχεις γνωρίσει καλά τον εαυτό σου πλέον τους ξέρεις όλους η απλώς νομίζεις,η δημιουργείς κάθε στιγμή αυτό που θες να ξέρεις,απλώς και μόνο γιατί η γνλωση είναι μια φθσαλίδα με πολλές φυσαλίδες μέσα που κάθε φορά όταν νομίζεις ότι ξέρεις θα σπάσει για να φανεί η επόμενη.Το ότι μένεις σιωπηλή για καιρό είναι μια ένδοιξη ότι πας...γυρεύωντας...για να μάθεις,οι δισταγμοί είναι λογικοί γιατί φαίνεται ότι αισθάνεσαι ήδη το αντίτιμο.Δεν είναι λογική η συναίσθημα,είναι ότι είσαι πιο μεγάλη από εσένα και καμμιά φορά δεν χωράς..Δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό γιατί οταν σπάσεις το καβούκι σου απλώνεσαι παντού και είσαι τα πάντα αλλά δεν είσαι και τίποτα το συγκεκριμένο,η αυτό που θα ήθελες η αυτό που νόμιζες...Το κάθε πράγμα έχει πάντα ένα αντίτιμο,και γιαυτό πρέπει να διαβείς το ποτάμι με προετοιμασία.Καμμιά ελπίδα,καμμιά προσδοκία,κανένα φόβο...Τώρα δεν πιστεύω ότι κερδίζεις και τίποτα γιατί σε αυτή την ζωή δεν μπορείς ούτε να κερδίσεις ,ούτε να χάσεις στην πραγματικότητα,μπορείς μόνο να δρας,η να μην δρας..Όποιος παλεύει το Εγώ του στο τέλος το νικάει αλλά εντέλει νικάει τον εαυτό του.Και αυτό που κερδίζει...είναι κάτι που δεν μπορεί να το μοιραστεί...Το χάσιμο της "ανθρώπινης μορφής" είναι εκ φύσεως μια απάνθρωπη εμπειρία..Ένας που ανακάλυψα τώρα τελευταία λέγεται U.G.Krisnamurti αν θες ρίξε μια ματιά από περιέργεια...Σε αυτές τις ιστορίες παίζει ρόλο μια εμφυτη περιέργεια...Και η ηρεμία επίσης..
Οργάνωσε πάλι τις διακοπές σου για Ελαφόνησο,να φύγουν μακριά οι ζόρικοι προβληματισμοί:)
Η ζωή από μόνη της είναι ένα θαύμα Αναστασία μου ... μπορεί να το αρνηθεί κανείς αυτό ? ... πίσω από ολα τα προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε , πίσω από κρίσεις κι έρωτες , από σπουδές κι εφόδια , από συντρόφους και ψευδαισθήσεις ασφάλειας .
Κι εμείς τοποθετούμε τα υπαρξιακά μας στον απογευματινό μας καφέ ενώ θα έπρεπε να ζούμε κάτω από την ομπρέλα τους .... αρεσκόμαστε στην βολική λήθη κι αναλωνόμαστε στα καθημερινά με το άλλοθι του κοινωνικώς αποδεκτού ..... όμως το μοναχικό μας μονοπάτι δεν γίνεται να μην γίνει κάποια στιγμή ορατό .
Θυμάμαι μια πολύ δύσκολη εποχή στη ζωή μου ... κι είναι δύσκολες εκείνες οι εποχές όπου καλείσαι να επιλέξεις αναμεσα σε πράγματα αγαπημένα ίδιας δυναμικής .... λες ότι αυτός που έκανε τη μοιρασιά σε ξέρει καλύτερα από σένα , μοιάζει εξωπραγματική ή τόσο πετυχημένη συγκυρία ... από κομπάρσος πρωταγωνιστής πλέον στην συνομωσία του σύμπαντος .
Κι εκεί που ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί , να αναλάβει άλλος την ευθύνη μου , να σχολάσει το θέατρο του παραλόγου και να επιστρέψω στην ασφάλεια της λήθης , εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν μπορώ να ξεφύγω κι ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο ... είναι εκείνες οι στιγμές της αποδοχής , που κοιτάς ψηλά και χαμογελάς στον προγραμματιστή .... γιατί νιώθεις το νόημα ... γιατί βλέπεις το εφήμερο και τη μη σημαντικότητά του....εκεί μπορείς να αφήσεις τα πάντα πίσω σου γιατί ποτέ δεν σου ανήκαν ....και η δυνατότητα ανάστασης με άλλη ματιά δεν είναι κινηματογραφικό έργο αλλά η δική σου ζωή .
Σταματώ εδώ έχοντας την επίγνωση ότι σε μια τετοια ανάρτηση δεν μπορεί να σταθεί ολοκληρωμένο σχόλιο ... είναι από εκείνες τις συζητήσεις που θέλουν κουβάδες καφέ και περιλαμβάνουν τα πάντα ..... εγώ είδα μια Αναστασία σε μια περίοδο της ζωής της όπου κατασταλάζουν πράγματα .... πως αλλιώς θα γινόταν ?
"Αναρωτιέμαι μετά γιατί....γιατί όλο αυτό το ξόδεμα ,γιατί όλη αυτή η άλογη προσέγγιση σε ανθρώπους και δεν έχω άλλη απάντηση πια παρά μόνο την ανεπάρκειά μου ...έστω την τότε ...έστω για αυτό το τίποτα."
Ποιος έχει άραγε την επάρκεια ? :)
αυθόρμητος και συναισθηματικός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι... και καλός άνθρωπος επίσης
κι εσύ απ' όσο βλέπω τα διαθέτεις πλουσιοπάροχα αυτά τα χαρίσματα... και την ωραία τρέλα ( που έχω κι εγώ χαχαχα)
συνέχισε να ξοδεύεις αισθήματα...
κανουν καλό και σε σενα και σ' αυτους που τα δίνεις, κι ας μην φαίνεται κάποιες φορές
Heliaster
δεν ξέρω τις συνθήκες που μου γράψατε το τελευταίο σας σχόλιο νομίζω και σίγουρα δεν ειναι απλά η ιδέα μου όμως, οτι η ανάγνωσή του μούδωσε πράγματα πέρα απ αυτά που περιγράφει.
Σπάνια αισθάνομαι στη ρίζα μου κάτι, οταν διαβάζω.Οχι γιατι υποτιμώ, αλλά γιατι ξέρω απο μέσα ,λόγω προσωπικών συνθηκών, πώς ειναι δομημένη η γραφή για να αγγίζει διαφορετικά σημεία μέσα μας.Και γι αυτό αναφέρω στην αρχή για τις δικές σας συνθήκες την ώρα που μου γράφατε.
Αυτό βέβαια το ξέρετε μόνο εσείς.
Εγω που ειμαι ο δέκτης του σχολίου σας πάντως ενοιωσα σε τρία σημεία του,μια λεπτοφυέστατη γραμμή σύνδεσης «μαζί σας» και οπως βλέπετε δεν σας το γράφω ιδιαιτέρως αλλά δημοσίως γιατί πιστεύω οτι αξίζει τον κόπο να διαβαστεί κι απο πολλούς άλλους.
Πραγματικά σας ευχαριστώ...
Heliaster
διάβασα για τον U.G.Krisnamurti στο νετ και είδα οτι ειναι μεταφρασμένος στα Ιταλικά και στα Αγγλικά αλλά δεν ειδα πουθενά Ελληνικά.
Ξέρετε κάτι να μου πείτε επ αυτού?
Vad καλημέρα....
αχ αυτή η Ελαφόνησος!!!
Οντως ειναι καταλυτικός τόπος για μένα!
φιλιά πολλά.
«....και η δυνατότητα ανάστασης με άλλη ματιά δεν είναι κινηματογραφικό έργο αλλά η δική σου ζωή».
Ηλία μου δεν εχω κι εγω να σχολιάσω ...ειναι ηδη ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟ αυτό...μεταξύ μας.
Χαίρομαι που εισαι εδω ετσι μ αυτόν τον τρόπο ,τον δικό σου τρόπο που ουσιαστικά εξ αρχής με αγγίζει και χαίρομαι ακόμη περισσότερο γιατι «αναγιγνώσκεται» μεταξύ μας πάντα «ο κώδικας» αυτων που λέγονται εκ του σύνεγγυς.
Σε φιλώ.
Το να αλλάζουμε ως άνθρωποι στο πέρασμα του χρόνου μόνο θετικό το βλέπω, κάτι σαν εξέλιξη...
Διαβάζοντας πιο πάνω θέλω να σου πω, πως δεν ξέρω για σένα αλλά σε μένα συμβαίνει το εξής: Παραμένω επιφανειακά αμέτοχος σε αυτά που μου συμβαίνουν, όσο σημαντικά και να είναι. Αρνούμαι να δω καταστάσεις που με καλούν να δώσω λύσεις ...σαν να μην υπάρχουν. Λες και περιμένω τον από μηχανής θεό να δώσει λύση. Από την άλλη ίσως είναι και ένας τρόπος άμυνας...
Δεν αξίζουν όλοι οι άνθρωποι το 'ξόδεμά' μας, αλλά δεν είναι λόγος να κοιτάμε πίσω και να τα βάζουμε με τους εαυτούς μας.
Η δε λογική ποτέ δεν θα τα βρει με το συναισθημα. Στανταράκι σε λέω!
Πολλές καλημέρες!!!
Markoni μου
αν ειναι άμυνα αυτό που λές κοίτα το λίγο γιατι οι άμυνες πολλές φορές κρύβουν πίσω τους μια ευθυνοφοβία που βέβαια δεν ειναι και κακό σώνει και καλά αλλά που σε περιπτώσεις οπως οι σχέσεις γονείς-παιδιά δημιουργούν αργότερα προβλήματα.
Τώρα για το συναίσθημα και την λογική τι να πω?
Οτι δεν θα τα βρούν ποτέ μεταξύ τους ειναι γεγονός ...απ την άλλη όμως εγω προσωπικά εχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε κάτι πάνω απ αυτά τα δυό.
Στην συναισθηματική λογική...μμμμμ ?
πως σου φαίνεται αυτό?
Το συζητάμε αν θέλεις.
TI BASANIZESAI ME SKEPSEIS??
Ανώνυμε ε οχι και βασανίζομαι.
Παιδεύομαι ισως...
Αλλά βάσανο?Τσ!
Το βάσανο ειναι άλλο πράγμα...
Ευχαριστω πάντως για το ενδιαφέρον.
logia
συμφωνώ για την απομόνωση.
Χρειάζεται ομως πολλές φορές η απόσυρση ,εστω για μικρά διαστήματα για ν ακούμε καθαρότερα την φωνή του εαυτού μας.
καλό βράδυ.
Ναταλία μου
ξοδεύω ξοδεύω ...αντε να δούμε που θα μας πάει...γμ την τρέλλα μου.
:)))
Ειλικρινά αναρωτιέμαι πολλές φορές για τις συγκυριές .Αναστασία χάρηκα πάρα πολύ όταν διάβασα το κείμενο σου γιατί ένοιωσα να με εκφράζεις απόλυτα σε όλα , στο ξόδεμα , στο ψάξιμο στην άρνηση !!!
Σ ευχαριστώ ακόμη και για το υπέροχο ταξίδεμα μέσα απο τα σχόλια των φίλων σου !!! Προχώρα σταθερά , χτίσε το επόμενο βήμα σου ......
Τίποτα δεν είναι "τίποτα" στην ζωή μας Καλή μου Αναστασία. Τα πάντα αποτελούν ένα κόμπο στο υφάδι της ολοκλήρωσής μας που δεν ολοκληρώνεται ποτέ αφού κάποτε τελειώνει αυτή η συναρπαστική διαδικασία ζωής...
Σ' ευχαριστώ για την ευκαιρία να έλθουμε λίγο πιο κοντά και να σιγοψιθυρίσουμε.
http://ligery.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot.com
http://lygeri.pblogs.gr
MARILISE
καλημέρα!
Τίποτε δεν ειναι τυχαίο...οσο για το επόμενο βήμα ....χρόνια τώρα στο επόμενο ειμαι...τόσο που μερικές φορές νοιώθω πιά πελαργός.
:))
Λυγερή μου
εσυ χρυσό μου κορίτσι δεν χρειάζεσαι τίποτα απ όλα αυτα που λέμε εδω μέσα.
Εισαι υπερ----ΑΝΩ και κυριολεκτώ!
σε φιλώ και σ εκτιμώ ιδιαιτέρως και το ξέρεις
Δημοσίευση σχολίου