Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009


Απόψε έγινε κάτι μαγικό.Υπήρχε μια σπίθα που σιγόκαιγε εδω και καιρό...μια σκέψη ,μιά ευχή μου σάν αναμένο λιχνάρι...κι απόψε έγινε φωτιά.


Και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε...










Η πρώτη φωτιά.


Μέρος πρώτο.








Βίωσα την πυρκαγιά σε μικρή ηλικία, σε παραθαλάσσιο χωριό της Χαλκιδικής. Τα παραθαλάσσια χωριουδάκια της Χαλκιδικής ηταν τοτε στολίδια πανω στο κύμα. Μικρά λιμανάκια με λίγες ψαρόβαρκες, μια ταβερνούλα που ειχε μόνο ντοματοσαλάτες, φρέσκο ψάρι και τηγανιτές πατάτες, τριάντα -σαράντα σπίτια αραδιασμένα εκατέρωθεν ενος χωματόδρομου, κι αυτό ηταν ολο το χωριό.


Γυρω γυρω ο παράδεισος.


Απέραντοι πευκώνες, κυπαρισσάκια που και που, αμπέλια και μικρα χωράφια. Σιτάρι φύτευαν τοτε, ρεβύθια και κριθάρι. Ειχαν και μικρα περιβόλια με του Θεου τα καλα. Φρέσκα φασολάκια,μελιτζάνες και πιπεριές μεγάλες και μικρές, ντομάτες φυσικά και διάφορα αλλα κηπευτικά σε μικρες ομως ποσότητες. Τοσο μικρές που καμμια φορά οταν ανέβαιναν επισκέπτες απο την Θεσσαλονίκη να μας δουν, πηγαίναμε σε δυο και σε τρία περιβόλια για να συμπληρώσουμε τις ποσότητες που θέλαμε για το καθημερινό φαγητό. Μου ειχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε οτι φύτευαν μυρωδικά γύρω απο τα περιβόλια τους. Πάντα όταν περνούσα ανάμεσα στις ντοματιές, τα ρούχα μου ακουμπούσαν σε μάραθα μέντες και δενδρολίβανα.


Το καταλάβαινα αργότερα, οταν τα μύριζα και μοσχοβολούσαν.


Πολύ αργότερα άκουσα απο την γιαγιά μου να λεει οτι στα περιβόλια τους στην Πόλη έβαζαν γυρω τριγύρω μυρωδικά για να παίρνει το ενα απο το άλλο φυτό και να γίνεται πιο μυρωδάτο και νόστιμο.


Η πυρκαγιές σ αυτές τις περιοχές τότε ήταν σπάνιο φαινόμενο.


Την δεκαετία του 1955-65 δεν υπήρχε πυροσβεστικό αυτοκίνητο ούτε γιά δείγμα. Υπήρχαν μόνο κάτι πολύ ψηλά ξύλινα σπιτάκια, οι βίγλες, όπου ανέβαινε κάποιος κάτοικος του χωριού η ο αγροφύλακας και παρακολουθούσε την περιοχή. Τούς έβλεπα αυτούς τους άντρες να είναι εκει ανεβασμένοι με τις ώρες μέσα στο λιοπύρι, με το χέρι στο μέτωπο για την αντηλιά. Ρωτώντας τον παππού μου έμαθα οτι ήταν οι φύλακες του δάσους απο τις πυρκαγιές.


Υπήρχε επίσης στο χωριό «η ποτιστήρα» που εκτελούσε χρέη πυροσβεστικού οχήματος στην ανάγκη. Ήταν ένα μεγάλο αυτοκίνητο-δεξαμενή που έριχνε νερό κάθε απόγευμα στον μοναδικό κεντρικό χωματόδρομο του χωριού για να μη σηκώνεται σκόνη από τα λιγοστά αυτοκίνητα που περνούσαν. Τρέχαμε πίσω της ένα τσούρμο παιδιά, γινόμασταν ένα με την σκόνη και το νερό. Άχνιζε το χώμα απο φρέσκιες γήινες μυρωδιές.


Εκείνο το καλοκαίρι προς τα τέλη του Ιούλιου είμασταν όλη η τσακαλοπαρέα πανω στ’ αλώνια από το πρωί.


Ήταν μέρες με λίγο αεράκι πάντα, οι πρώτες μέρες του Αυγούστου.


Το αλώνι ήταν ενας κυκλικός επίπεδος χώρος σε μέγεθος τόσο όσο χρειάζεται για να στηθεί ένα καρουσέλ.


Ανήκε σ’ όλο το χωριό.


Και για μας τότε σαν καρουσέλ και παιδική χαρά λειτουργούσε. Μας ανέβαζαν δυό-δυό πάνω στη ροκάνα ή αλλιώς στο πατητήρι και άρχιζαν οι βόλτες γύρω-γύρω. Αλώνιζαν ρεβύθια θυμάμαι εκέινη την εποχή μετά το στάρι και το κριθάρι που είχαν προηγηθεί. Τα μάτια του αλόγου που έσερνε τη ροκάνα ήταν δεμένα μ’ ενα μαύρο μαντήλι. Ρώτησα θυμάμαι γι’ αυτό το μαντήλι τον σπιτονοικοκύρη μας, που μ’ έπαιρνε μαζί του στα αλώνια, και γελώντας μου ειχε πει ότι το φορούν στο άλογο για να μην ζαλίζεται απ’ τους γύρους.


Δεν ξέρω ακόμη αν μου έλεγε αλήθεια ή μου έκανε πλάκα...


Ρίχνανε τον καρπό τριγύρω από το αλώνι, περνούσαμε εμείς από πάνω του καθισμένοι στη ροκάνα, και το τσόφλι του καρπού θρυματιζόταν και μοσχοβολούσε. Μετά παίρνανε το «πχούλι», ένα ξύλινο πηρούνι με δύο δόντια και συγκέντρωναν τον καρπό στη μέση του αλωνιού.


Κι εκεί άρχιζε η ιεροτελεστία του λιχνίσματος, ένα πανηγύρι για μας.


Υπήρχε μια κίνηση που είναι μπροστά στα μάτια μου ακόμη και τώρα, μετά από τόσα χρόνια.


Ο κυρ Τάσος έπιανε το καρπολόι, ένα τρίκρανο ξύλινο πηρούνι σαν την τρίαινα του Ποσειδώνα και σήκωνε τον καρπό ψηλά.


Μου φαινόταν ότι τον πέταγε μέχρι τον ουρανό.


Τα παιδικά μου μάτια κοίταζαν αυτά τα μικρά σποράκια να ανεμίζουν πάνω από το κεφάλι μου σαν σύννεφο κι εκεί στον αέρα γινόταν το μαγικό. Ο καρπός ξεχώριζε απο το τσόφλι του, έπεφτε πριν απ’ αυτό στη γη απο τη μια μεριά κι όλα τα ελαφριά μικρά κομματάκια από το τσόφλι του έπεφταν σε μια άλλη. Κάθε που η τρίαινα σήκωνε τον καρπό, εμείς τρέχαμε κάτω από ‘κει που γινόταν το ξεχώρισμά του.




Έπεφτε επάνω μου τότε μια αχνή, λεπτή σκονίτσα σαν πούδρα που καθόταν παντού. Στα κοτσιδάκια μου, στα λιοκαμμένα μου μουτράκια, στα φρύδια μου... Έμπαινε και φώλιαζε στις μασχάλες μου, στο λαιμό και τα πόδια μου, στην κοιλιά μου.


Πέταγα τους φιόγκους μου χάμω και δε μ’ ένοιαζε τίποτα.


Ήθελα μόνο αυτό.


Το μίγμα της σκόνης τ’ αλωνιού που μύριζε ρετσίνι και καμμένο αλεύρι να ραντίζει το κεφάλι μου, να χαϊδεύει τα μάγουλά μου κι εγώ πιασμένη απ’ το χέρι με τα άλλα παιδιά να ξεκαρδίζομαι και να τρέχω.


Με την ευτυχία έναν καταρράχτη μέσα μου ...να σκάει στα τρίσβαθα του είναι μου και να μου ξεπλένει την ψυχή. Η ευτυχία εκείνη ακόμη με ακολουθει κι αναδεύεται μέσα μου κάθε που βλέπω καρπούς.


***Συνεχίζεται.


74 σχόλια:

Ra Ma είπε...

Ωραία εισαγωγή!
Θέλω να δω αυτόν τον καταρράκτη ευτυχίας σε τι μεταλλάχτηκε μετά τα καυτά γεγονότα που προμηνύονται από τον τίτλο!

Πάω για μπάνιο τώρα γιατί δεν μπορώ να πέσω με τη λεπτή σκονίτσα στο κρεββάτι!

Καλό ξημέρωμα!!!

Μηθυμναίος είπε...

Φαραώνα μου, έζησες κι εσύ αυτά τα αξέχαστα χρόνια; Τότε που ήταν όλα χειροπιαστά και είχαν άρωμα. Μου έφερες τόσες γνώριμες εικόνες στο μυαλό, τόσες λεπτομέρειες, τόσα κοινά που μ' έκανες να σκέπτομαι: Το πόσο, τότε έμοιζαν οι ζωές μας.
Τότε που... ζούσαμε!!!

Αν θα έχει και συνέχεια, όπως βλέπω, θα προετοιμαστώ καταλλήλως!

Καλημέρα σου!!!

venceremos είπε...

καλημέρα. τι όμορφη μέρα ειναι αυτη, που ξεκίνησε ταξιδεύοντας πολλα χρόνια πισω, να τρέξει ν ανταμώσει μνήμες παιδικές και να ξανανοιώσει ευτυχίες που τις μαζεύει απ τα περιβόλια και τις σκαλώνει στα χείλια!!!
ενα τέτοιο χαμόγελο μου χάρισες σήμερα το πρωί και περιμένω την συνέχεια.
φιλιά καρυστινά

. είπε...

Eίχα την "ατυχία" να γεννηθώ και να μεγαλώσω στη πόλη.
Είχα την ατυχία να μη νιώσω όλα αυτά που με τέχνη περισσή τα περιγράφεις.
Εκτός από το χάιδεμα από τα στάχυα όταν είμασταν παιδιά και κρυβόμασταν μέσα σ'αυτά καθώς παίζαμε κρυφτό.
'Οταν αργότερα ως έφηβοι, κρυβόμασταν μέσα σ'αυτά καθώς ερωτευόμασταν.
Και τα λιόδεντρα, εκεί στα παραλιακά χωριά της Χαλκιδικής που μας χάριζαν τον παχύ τους ίσκιο για φαγητό και ξεκούραση μετά το παιχνίδι στη θάλασσα.
'Ολα αυτά...σε ένα μακρινό παρελθόν τότε που υπήρχε ακόμα παράδεισος.

Μέχρι που αυτόν τον παράδεισο άρχισαν να το ζώνουν οι φλόγες...

Καλή σου μέρα φίλη μου!
:)

anepidoti είπε...

περιγράφεις τόσο γνώριμα και ζεστά όλα όσα ζούμε στην παιδική ηλικία...άλλοι στις πόλεις και άλλοι στα χωριά, δεν έχει σημασία.
με γύρισες στο χωριό και στα καλοκαίρια μου, δεν έχει σημασία αν οι εικόνες ήταν διαφορετικές, οι μυρωδιές παρόμοιες!
είσαι τόσο γήινη και αγκαλιαστερή στις διηγήσεις σου, φαραωνούλα μου!
περιμένω το παρακάτω!
καλημερούδια!!!

Artanis είπε...

Ωχ Φαραώνα μου, κι εδώ δίπλα στην Αυστραλία, δίνουν 181 πιστοποιημένα θύματα+ 2 Έλληνες...
Για να μην ξεχναμε και τα δικά μας το 2007...

Sophia Kollia είπε...

ΑΑΑ! Τι ωραία που περιγράφεις τις αναμνήσεις σου! Πολύ ωραία πραγματικά. Χαλάλι η αναμονή από πόστ σε πόστ!
ΚΑΛΗΜΈΡΑ

Ιμμαήλ είπε...

Τι τρυφερή ανάμνηση! Με γέμισε νοσταλγία για το δικό μου χωριό στα Γιάννενα και μου θύμισε τα καλοκαίρια που πέρασα ανέμελα εκεί σαν παιδί.
Περιμένω την συνέχεια ανυπόμονα Φαραώνα μου! Να είσαι καλά!

ILive2LoveMe είπε...

Τι όμορφη περιγραφή είναι αυτή!:) Σαν να το ζω ένιωσα, σαν να βρέθηκα εκεί. Και πολύ μου άρεσε. Είμαι παιδί της πόλης , μα τα καλά της εξοχής , της φύσης μ'αρέσουν. Τα θέλω , τα επιθυμώ. Δυστυχώς δεν μπορώ να το πράξω προς το παρόν τουλάχιστον. Ας είναι...

Αναστασία μου πολύ μου άρεσε αυτή σου η ανάρτηση.

Φιλάκια πολλά!

H.Constantinos είπε...

Νοσταλγική πέννα, μου άρεσε...

VAD είπε...

Αλώνισα και γω καβάλα στη δοκάνη(ροκάνα),η χαρά μας σαν παιδιά να κάνουμε βόλτες πάνω στη δοκάνη και να σε πνίγει το άγανο,αντε να δούμε πού αλλού θα μας ταξιδεψεις...

Μαύρος Γάτος είπε...

Αχ.... μύρισε ζωή!!!!

Σ:ο)))))))))

faraona είπε...

Στρατο μου εμένα εκείνες οι εμπειρίες μ έκαναν αυτο που ειμαι πάντα...γήινη και με μεγάλη αγάπη για την φύση και τους ανθρώπους.

πολλα φιλια

faraona είπε...

Μαρκόνι μου η σκόνη εκείνη έμεινε μέσα μου ,
μ αυτήν οδηγό έμαθα να ερωτεύομαι...
δεν ξέρω αν σου λέει η τι σου λέει αυτό ...αλλα ετσι ακριβώς εγινε και γίνεται.

πολλα φιλια

faraona είπε...

Καρυστινή μου ξέρω οτι έχουμε κοινές εμπειρίες και νομίζω οτι δεν ειναι μόνο των παιδικών χρόνων.
:))))

faraona είπε...

Ανασαιμιά μου ετσι ειναι ...μεγαλώνοντας ξεσπούν οι πυρκαγιές ...αλλα μην ξεχνάς τις τόσες φωτιές που ανάψαμε κι εμεις ε?

πολλα φιλια κορίτσι μου.

faraona είπε...

Ανεπιδοτη μου
ελπίζω να μην σε απογοητεύσω στην απο κοντά συναντησή μας που πλησιάζει ...καμμια φορά όλη αυτή η ζεστασιά των παιδικών χρόνων μας κάνει πολυ ευαίσθητους ....

φιλια

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Ανυπομονώ για τη συνέχεια.Εγώ που ήμουν της πόλης παιδί και δεν ευτύχησα τα μάγια να λύσω με σκόνες γεμάτες ήχους παιδικούς.Καληνύχτα Φαραόνα

faraona είπε...

Αρτανακι μου γλυκό να μου εισαι καλα εκει στα ξένα κούκλα μου!
Ξερω για την Αυστραλία και τα δικά μας δεν τα ξεχνω...πως θα μπορουσα αλλωστε!

φιλακι

faraona είπε...

Σοφία μου ανυπόμονο κοριτσι εσυ!!!

σ ευχαριστω βρε!

faraona είπε...

Ιμμαήλ μου
εχεις κι εσυ αναμνήσεις απο το χωριό ε?
Μέλι ειναι αυτες οι αναπολήσεις οποτε γίνονται...μ΄ελι που γλυκαίνει την καρδιά!

σ ευχαριστω

faraona είπε...

Τζένη μου
ποτε δεν ειναι αργα...
Ευχομαι μια μέρα να πραγματοποιηθει και να βρεθεις σε κάποιο μέρος δίπλα στις ομορφιές της φύσης.

faraona είπε...

Constantine μου πραγματικά νοσταλγούσα οταν τογραφα...
Ολα οσα περιγράφω.
ΦΙΛΙΑ

Δημιουργία είπε...

Οι εικονες που περιγραφεις μου είναι πολυ οικειες, γιατι παρομοιες εχω ζησει τα καλοκαιρια που πηγαιναμε μικρα διακοπες στη Σαμο. Περιμενω τη συνεχεια!

faraona είπε...

vAD μου
το άγανο που σκάλωνε παντού ,πάνω στο δέρμα μας,στα μαλιά ,καμμια φορά στα ματοτσίνορα ...κι εκείνη η ευωδιά απο τον φρέσκο καρπό...τι εξαίσια πραγματα για την παιδική ηλικία ...για την ψυχή που φτιαχνόταν ,που κτιζόταν μεσα στην χαρά της φυσικής ζωής...!!!

faraona είπε...

Μαύρε Γάτε μου!
Εχεις μια μύτη εσυ...!!!
Σωστά μύρισες.

faraona είπε...

Carpe diem
έχεις απόλυτο δίκιο...μόνο έτσι λύνονται τα μάγια...

faraona είπε...

Αικατερίνη μου κοινος βίος...κοινή πορεία...τίποτα δεν ειναι τυχαίο!

καλο βραδυ χρυσοχέρα!

IZA είπε...

Καλοκαιρινό αεράκι φύσηξε μες στη ψυχή μου,παρόλο που κι εγώ είμαι ένα από τα άτυχα παιδιά της Αθήνας που δεν έχουν τέτοιες ωραίες παιδικές μνήμες. `Ομως όταν μεγάλωσα κι άρχισα τα ταξίδια στα νησιά, έζησα το αλώνισμα και το λίχνισμα από κοντά στην Αμοργό και στη Σχοινούσα ( έχω τραβήξει κι ωραίες φωτογραφίες).

faraona είπε...

Iza μου τις περιμένουμε σε αναρτηση τις φωτογραφίες οπωσδήποτε!
Σ ευχαριστω πολυ να μου εισαι καλα.

Aspa είπε...

Γιατί με αφήνεις στην αγωνία; Πώς τώρα εγώ θα πάω για ύπνο; Πάει το χωριό;

Margo είπε...

Και βέβαια περιμένουμε τη συνέχεια. Θα σου πω Φαραώνα μου ότι εδώ στο νησί που ακόμα σπέρνουμε διάφορους καρπούς, επειδή είναι μικρές ποσότητες, για το σπίτι, ακόμα έτσι τους επεξεργαζόμαστε.
Καλή σου νύχτα

marianaonice είπε...

Μυρίζομαι ότι αρχίζεις να μας ξεδιπλώνεις μία συγκλονιστική ιστορία...
Περιμένω με αγωνία...
:))

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Ο πρόλογος πολύ καλός , γεμάτος εικόνες, μυρωδιές, ξεγνοιασιά και παιδικότητα!!!!
Άντε πάλι, με το σταγονόμετρο,
πάλι θα περιμένω την συνέχεια....
Την καλημέρα μου

faraona είπε...

Aspa μου θα δούμε θα δούμε για το χωριό!
Λογικά σκεπτόμενη πάντως μπορειος να καταλάβεις απο τι καταστρεφονται τα χωριά στην Ελλάδα.
Η απο της πυρκαγιές η απ τον Τουρισμο ε?

φιλια!

faraona είπε...

Margo χαιρομαι που το ακούω αυτό ...θα βλέπουν και τα παιδιά ολη αυτη την διαδικασία ετσι δεν ειναι?
Γιατί αυτο ειναι το ζητούμενο.
ΣΕ ΦΙΛΩ.

faraona είπε...

Μαριανα μου
μμμ ...δεν ξέρω πόσο συγκλονιστική μπορει να ειναι ...ειναι όμως σίγουρα ενα πολυ δυνατο προσωπικό βίωμα.

πολλα φιλια

faraona είπε...

Αθηνα μου
χαιρομαι πολυ που σου αρεσε...
σε φιλω

Roadartist είπε...

H ευτυχία σαν ένας καταρράκτης μέσα μου.. Στάθηκα σε αυτό, μου άρεσε .. Πάντα έτσι να νιώθεις!

Estrella is little miss Greeky είπε...

Πραγματικά πολύ ωραία εισαγωγή και η περιγραφή τόσο ζωντανή. Περιμένουμε συνέχεια.

faraona είπε...

Estrella μου σ ευχαριστω...ελπίζω να μην σ απογοητεύσει η συνέχεια.
καλη σου μέρα!

Adamantia είπε...

Πανέμορφο πανέμορφο, περιμενω τη συνεχεια!

faraona είπε...

Aδαμαντία μου σ ευχαριστω.
καλημερα!

Ανώνυμος είπε...

Φαραώνα μου, κεντάς με τις λέξεις σου το υφάδι των αναμνήσεων. Έξοχοοο! :)

Εαρινή Συμφωνία είπε...

ΩΩΩΩΩ, θέλω και το υπόλοιπο, παρακαλώ. Αλλά γρήγορα!!!! Εξοχο αυτό που μας άφησες να διαβάσουμε, έξοχο αληθινά.

Νατασα είπε...

Καλησπέρα !!!

Olga είπε...

Ακόμη και το '80 η Χαλκιδική ήταν ένα όνειρο!!Βουρβουρού, Διάπορος, σκηνές πάνω στο κύμα, βαρκάκια, γυμνισμός, φωτιές, ηλιοβασιλέματα μέσα στην θάλασσα, ΠΩΣ μπορεί κανείς να περιγράψει την Χαλκιδική του τότε;;;!!Νάσαι καλα! Πόσα μου θύμισες Φαραόνα μου!!

faraona είπε...

Renata μου
σ ευχαριστω κοριτσαρα μου νασαι καλα !

faraona είπε...

Γειά σου γλυκεια συνονόματη!

faraona είπε...

Εαρινή μου!!!
ΩΩΩΩΩ! πάει τόσος καιρός ...ειχα πιστεψει μετα απο κάποια μεγάλη απουσία σου οτι απέχεις πια απο τα μπλογκ.
Σ ευχαριστω ...θαρθω να σε δω.

faraona είπε...

Ολγα μου εάν ήταν καλά το 80 φαντάσου πως ήταν το 1960 δηλαδη.
Σ ευχαριστω κορίτσι μου νασαι καλα.

faraona είπε...

Θρυαλλίδα μου το εύχομαι κι εγω!!!
Νομίζω οτι οσο περνάει ο καιρός δυναμώνει.
Σ ευχαριστω!

Coco είπε...

διάβαζα για αρχαίες μυθολογίες και τελετουργίες σε σχέση με τη φύση κι από πάνω διάφορες θεωρίες και ερμηνείες
να ας πούμε αυτά τα μυστηριώδη ελευσίνια
αλλά τι να καταλάβει όποιος δεν έχει ζήσει κάτι τέτοιο που περιγράφεις

faraona είπε...

Κοκο μου καλημερα!
Εισαι τόσο εύστοχη πάντα τα σχόλια σου βρε Κοκό που μ αφήνεις εκπληκτη.Πραγματικά ολη εκείνη η εμπειρία δεν απεχει καθόλου απο
«τις μυήσεις» στα μυστήρια της ζωής.
Καλο Σαββατοκύριακο!

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Οχι, δεν απέχω, αλλά με το Ετος Ρίτσου... τα είδα όλα! Πολλη δουλειά, χωρίς, δυστυχώς, ανταπόκριση από το κράτος. Τη συνέχεια του κειμένου, ε; Μην ξεχνιόμαστε παρακαλώ!

leondokardos είπε...

Κάνεις μια διήγηση τόσο ζωντανή που νομίζω οτι τη ζώ κιεγω, μέσα απο τη περιγραφή σου.Και μιλάς για τόσο όμορφα χρόνια, πιό ξένιαστα ,που άλλα πράγματα χαιρόταν ο κόσμος τότε...
Συνέχισε λοιπόν.....

barel είπε...

faraona μέσα απο τις σκέψεις σου είναι σαν να ζω και εγώ αυτά τα όμορφα χρόνια.

b|a|s|n\i/a είπε...

όμορφες εικόνες. ομορφότερες αναμνήσεις. ακόμα πιο όμορφη η διήγηση. περιμένουμε την συνέχεια. καλό σουκου! :)

faraona είπε...

Eαρινή μου στενοχωριέμαι γμτ μ αυτο που μου λες για το Ετος Ρίτσου.Γιατι καταλήγουμε πάντα έτσι σ αυτόν τον τόπο.Μα πάντα...

faraona είπε...

λεοντόκαρδε μου
θα εχεις και την συνέχεια σύντομα!Σ ευχαριστω!

faraona είπε...

Barel μου
χαιρομαι που σε μετέφερα εστω και για λίγο εκει που λές.Στις ομορφιές που ξεχάστηκαν...

καλο ΣΚ.

faraona είπε...

b|a|s|n\i/a μου
σ ευχαριστω για τα καλα λόγια
ευχομαι καλο Σαββατοκύριακο και για σένα!

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχη περιγραφή. Γεμάτη εικόνες, μυρωδιές και γλυκιά νοσταλγία. Νοσταλγία ακόμα και για όσους δεν έχουμε ζήσει εκείνες τις εποχές.
Καλό βράδυ.

faraona είπε...

sterianizali
καλως ήρθες απο δω ...
σ ευχαριστω πολυ για τα καλά λόγια!

eva είπε...

Τι γήινη ανάρτηση! Έκοψες ένα κομμάτι γη και ουρανό και μας το πρόσφερες τόσο απλώχερα! Τόσο αγαπησιάρικα! Σαν όνειρο η ζωή που περιγράφεις, πόσο μάλλον όταν είσαι παιδί της πόλης. Πολύτιμες αυτές οι αναρτήσεις. Να' σαι καλά :)

faraona είπε...

Ευαγγελία μου όπως το λές .
Σαν όνειρο που το βίωσα όμως μέχρι το τελευταίο του κύτταρο.
Πραγματικές εμπειρίες ζωής!

πολλά φιλια

MenieK είπε...

σχεδόν γεύτηκα τη σκόνη!!!!

nikiplos είπε...

Faraona, καλή μου το υφάδι σου με πήγε πίσω σε εποχές που δεν πρόλαβα πολύ καλά καθώς ήδη από την δεκαετία του 70 που ήμουν παιδί άρχισαν σιγά σιγά να ξεθωριάζουν... Βέβαια εκείνο που έχει σημασία είναι ότι αυτήν την πανέμορφη Ελλάδα με τους πευκώνες, το γραφικό τοπίο, εμείς οι ίδιοι την σκοτώσαμε και την καταστρέψαμε ένεκα έλλειψης στοιχειώδους παιδείας και πολιτισμού και στο όνομα μόνο του ιδιωτικού πλουτισμού. Ευτυχώς επιβιωνει ακόμη σε μερικά σημεία αλώβητη, αλλά φοβάμαι ως πότε...

Με συγκλόνισε και οι εικόνες που αναπαρήγαγες στο αλώνι. Σαν να ήμουν εκεί και ακόμη οσμίζομαι τη σκόνη και το ρετσίνι... Και το Δογάνι που εσύ αναφέρεις ως ροκάνα. Το είδα στην Ισπανία σε πολλά χωριά τους. Εκεί δεν τα έχουν καταστρέψει όλα αυτά αλλά τα διατηρούν ως κόρη οφθαλμού και τα επιδεικνύουν ως Τουριστική ατραξιόν. Μάλιστα, εν είδει εορτής βάζουν νέα παιδιά να αναπαριστούν τη διαδικασία σε κάποια διατηρημένα αγροκτήματα τα οποία διατηρούνται ως μουσεία, γιατί τα άλλα έχουν εκσυγχρονιστεί... Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα φαντάζομαι και για μας...
Βέβαια δεν θα έχει τίποτε από εκείνο το αυθεντικό, την αγωνία των απλών ανθρώπων, το βλέμμα τους που επεξεργάζεται και αξιολογεί τη σοδιά, την αγωνία τους για το "ξόδι", τα παιδιά που το βλέπουν σαν παιχνίδι και σαν γιορτή... όλη αυτήν την απλότητα, τις μυρωδιές του μάραθου, της μαντζουράνας, τους πανσέδες κλπ. Τόσα και τόσα μυρωδικά που εκεί τότε σε εκείνον το χρόνο έπιαναν τόπο...

faraona είπε...

Meniek
χαιρομαι πολυ που εδρασε τοσο ζωτίκά μέσα σου το κείμενο!

faraona είπε...

nikiple μου
ξέρεις το να περνούν στο περιθώριο κάποια πράγματα ,κατα την αποψη μου πάντα,δεν ειναι κακό.Ειναι και φυσιολογικο αν το σκεφτει κάποιος λίγο βαθύτερα.
Το κακό ειναι αυτα που περνούν στο περιθώριο αφ ενός μεν να μήν τα θυμώμαστε καθόλου και αφ εταίρου να φροντίζουμε ετσι ωστε να τα αντικαθιστούμε με αντίστοιχα που δεν προσβάλουν και δεν βλάπτουν τον ανθρωπο και την φύση.

καλο σου απόγευμα

kryos είπε...

Ακριβή η πένα σου Αναστασία μου με τις υπέροχες περιγραφές και τις βουτιές στο συναίσθημα ..έχεις το χάρισμα να μπορείς να παίρνεις τον αναγνώστη από το χέρι και να του δείχνεις την ομορφιά ...την είδα και την μύρισα .

Σ ευχαριστώ για το ταξίδι ... για να σου πω την αλήθεια δεν θα ήθελα αυτό που διάβασα να τελειώσει με φωτιά και καταστροφή .... δεν θα ήθελα εκείνη η πούδρα να αντικατασταθεί με στάχτες ...αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα :)

Καλό βράδυ κούκλα μου ....θα περιμένω τη συνέχεια..

Φιλιά !!!

Σταλαγματιά είπε...

Πόσο όμορφα ακούγονται όλα αυτά,
μου θύμισες τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό, της διακοπές μας του καλοκαιριού!
Υπέροχα χρόνια και υπέροχες αναμνήσεις.
Δυστυχώς τα παιδιά που μεγαλώνουν στις πόλεις δεν θα ζήσουν ποτέ όλη εκείνη την μαγεία, τις αναμνήσεις, τα αρωματα, τα παιχνίδια!!

Με ταξίδεψες απόψε faraona μου και σ'ευχαριστώ!
Καλό ξημέρωμα

faraona είπε...

Ηλία μου
δεν μπορω να εγγυηθώ για ενα ευχάριστο τέλος της ιστορίας ...μπορει ναναι κι ετσι για να αναδειχθει η γενναοδωρία της γαίας Θεάς και η αχαριστία των ανθρώπων.
Οπως κι αν θα ειναι πάντως χαιρομαι που μπαίνεις στον κόπο να διαβάζεις τα προσωπικά μου βιώματα...
φιλια καλέ μου φίλε!

faraona είπε...

Anastasia μου χαίρομαι πολυ πραγματικα που έχειις κι εσυ τέτοια βιώματα.Φάσεις ζωής που ατσαλώνουν τον ανθρωπο για να μπορεί αργότερα να αντιμετωπίζει υγειώς ακόμη και τις δύσκολες στιγμές του βίου.Πολλά φιλιά!

Επαφές

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

Δημοφιλείς αναρτήσεις